I'm back [to my future]

Saint Anton was living in the desert when a young man approached him.

"Father, I sold everything I owned, and gave the proceeds to the poor. I kept only a few things that could help me to survive out here. I would like you to show me the path to salvation."

Saint Anton asked that the man sell the few things that he had kept, and with the money to buy some meat in the city. When he returned, he was to strap the meat to his body. The young man did as he was instructed. As he was returning, he was attacked by dogs and falcons who wanted the meat.

"I'm back," said the young man, showing the father his wounded body and his shredded clothing.

"Those who embark in a new direction and want to keep a bit of the old life, end up suffering by their own past," said the saint.

arxontaskostas@gmail.com

ΣΕ ΠΑΩ!

[και σε καταλαβαίνω]

http://www.binarysolo.org/blog/?p=193

[επιστρέφω στην επιστήμη μου τώρα...]

Χέσε ψηλά κι αγνάντευε

-κύριε τάδε γίνεται να διακόψουμε την τηλεδιάσκεψη και να συνεχίσουμε το tutorial σε είκοσι λεπτά;
-γιατί;
-είναι επείγον
-τι δηλαδή;
-πρέπει να πάω στην τουαλέτα
-αα καλά δεν πειράζει θα περιμένω
-μα... ξέρετε... θ' αργήσω
-δεν υπάρχει πρόβλημα... όταν γυρίσετε θα με βρείτε στην άλλη άκρη της γραμμής....

ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΧΕΣΕΙΣ;

Remember

you never get a second chance to make a first impression

NA 'TO KAI TO VIDEO!

Poztz poztz poztz (1)

-Ζώντας με δανεικά - Burnt by the sun

-παράνοια... - Peri-planisi

-Breath - Spacepuke

-Δεν θέλησα να μ' αγαπάς - The Write Stuff! by Marialena

-Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο - Βαριεστημένα Τούβλα

-Ξανά στην αφετήρια - Βροχοποιός

-11 π.μ. πλατεία Βικτωρίας - Το καλοκαιρινό blog

(πλέον ανοίγω το bloglines -όπου παρακολουθώ τα υπόλοιπα blogs- μια φορά την εβδομάδα. Αυτά είναι τα ποστς που μου άρεσαν)

Το έζησα ρε γαμώτο!

πολύ αγαπημένο βίντεο-κλιπ
είμαι στο γραφείο και θυμήθηκα εκείνους τους καφέδες στο Aqua στο πίσω μέρος.

Πάνω απ' τη θάλασσα και με την καλυτερα θέα στην πόλη.

it's all greek to me...

"Let's study the code of this testcase. In the first line of the method, a process archive object is created. We use a constructor accepting the filename of the archive. In our case it is the file we created earlier and which lives in the 'src' folder of our project. After asserting that this object is really created, we extract a process definition object from it. This object is fed to the constructor of a process instance object. We have a process instance object, but this process is not yet started, so we can safely assert that its root token still resides in the start node. After signalling the token will move to the next state and the process will be in the 'auction' state. Finally another signal will end the process."

Ο ταχυδρόμος

Έτσι τον ήξεραν όλοι στο στρατόπεδο. Και φυσικά όποιος τον πετύχαινε από τον διοικητή μέχρι τον τελευταίο φανταράκο τον βομβαρδίζε με ερωτήσεις του τύπου: 'ήρθε το δέμα/γράμμα/κάρτα; μα έπρεπε να είχε έρθει εδώ και τόσες μέρες το 'χει στείλει η γυναίκα/γκόμενα/ερωμένη/γιαγιά/αδερφή μου'.

'Χαράς στο κουράγιο του', σκεφτόμουν ειδικά όταν έφερνε το υπηρεσιακό ταχυδρομείο και ο διοικητής ούρλιαζε από την άλλη άκρη του διαδρόμου 'ταχυδρόμεεεε.... στο γραφείο μου!'. Τότε έβλεπες ένα μαντράχαλο να κάνει σπρίντ στον μακρύ διάδρομο του διοικητηρίου αδιαφορώντας για τον ποιόν θα παρασύρει στο πέρασμά του.

Όσον αφορά την προσωπική αλληλογραφία των στρατιωτών χαιρόμουν που στην εποχή του ίντερνετ και των sms, το γράμμα παρέμενε περισσότερο δυνατό και ρομαντικό ως τρόπος επικοινωνίας. Περιττό να πω ότι εγώ ότι γράμματα/κάρτες είχα τα παραλάμβανα στο θάλαμό μου (σου είπα ποτέ ευχαριστώ για όλα τα απροσδόκητα γράμματα που μου 'φερες;)

Τον ταχυδρόμο τον γνώρισα στην εκπαίδευση των υπαξιωματικών όταν πάνω στην κουβέντα καταλάβαμε ότι έχουμε την ίδια μετάθεση. Εξίμιση μήνες στον ίδιο θάλαμο στον Έβρο δεν τους λες και λίγους (αν λάβεις υπόψη σου ότι μυρίζουν τα πόδια μου και ροχαλίζω). Θυμάμαι τις συζητήσεις μας, κυρίως ότι γελούσαμε πολύ και έτσι την παλεύαμε. Θυμάμαι που ήθελε να με πείσει να δώ Κουροσάβα, ενώ εγώ του εξυμνούσα την 'εκδίκηση της ξανθιάς'. Θυμάμαι τα σκηνάκια (δις) που δυό μαντράχαλοι χωρέσαμε με το ζόρι. Θυμάμαι τις βόλτες στην Ορεστιάδα στα γνωστά καφέ. Τις ατέλειωτες ώρες στο ίντερνετ καφέ. Το περίπολο που μετά νόμιζε ότι θα βγει αναφερόμενος. Τον αντικαταστάτη στο ταχυδρομείο που διάλεξε με τη βοήθειά μου...

Δεν θα αναφερθώ όμως στις μετά τον Έβρο μεταθέσεις και την ζήλια μου ταχυδρόμε. Θα θυμηθώ μόνο ότι βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη όταν τελειώσανε όλα αυτά και περάσαμε όμορφα. Κρατάω την υπόσχεσή μου να σου 'ρθω για διακοπές.

Μέχρι τότε θα έρχομαι στο αποψάτο μπλόγκ σου. Να είσαι καλά!

Μπιούτιφουλ

Shaken... not stirred!

[έχει σημασία!]

Το λες και Προσευχή

Νομίζω πως ακούω
τον ήχο της φωνής σου
κάποτε χόρευα μαζί σου
κάτω απ'τον ήλιο τέτοιο φως,

θυμάμαι πώς κοιτούσες, πώς,
μού 'λεγες πάρε με μαζί σου.

Νομίζω πως ακούω
φωνές από τ'αστέρια
περάσαν τόσα καλοκαίρια
χωρίς να καταλάβω πώς
ανατινάζεται το φως
τις Κυριακές τα μεσημέρια
πάρε με μαζί Σου.

Θέλω να ζήσω στ'αλήθεια έστω μια φορά
να ταξιδέψω στ' αλήθεια έστω μια φορά
να δω στα μάτια την τίγρη που όλο με κοιτά
μέσα απ'τα φώτα αυτής της πόλης που σκοτώνει για λεφτά
που με σκοτώνει από αγάπη όπως με σφίγγει όταν ξυπνάει
ύστερα κλαίει μ'αγκαλιάζει και μου λέει
πάρε με μαζί σου

Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι, όλη μέρα

(Ξύλινα Σπαθιά - Πάρε με μαζί σου)

One man revolution [watch me shine]

Λοιπόν, ξεκινάμε:

SUMMER IS A STATE OF MIND

οΔηγώ με δυνατά τη μουσική
φοράΩ γυαλιά ηλίου ανεξαρτήτως καιρού
διΑβάζω τον Αλχημιστή
Προσεύχομαι (επιτέλους) όσο θέλω
φτιάΧνω το νέο μου σπίτι σιγά σιγά και όπως μου αρέσει
δεΝ έχω ίντερνετ και ούτε πρόκειται να βάλω
έφεΡα το χνουδένιο χελωνάκι μου απ' την Ελλάδα - την καλύτερη συντροφιά στο αυτοκίνητο
μΑμΑ τα κεφτεδάκια σου ο φούρνος μικροκυμάτων τα κάνει σαν καινούρια - είσαι η καλύτερη μαμά ever!!
έΒαλα τα ακριβότερα λάστιχα στ' αμάξι [με τα λεφτά του μπαμπά] και είναι όμορφα

κάπου κάπου πέφτουν οι διαθέσεις μου - αλλά που θα μου πάνε θα τα μάθω τα χουνέρια τους

ακούΩ:
I'll be everything that I want to be
I am confidence in insecurity
I am a voice yet waiting to be heard
I'll shoot the shot, bang
That you hear 'round the world
I'm one man revolution

Some people see the revolution
But most only see the man
I can lose my hard earned freedom
If my fear defines my world
I declare my independence from the critics and their stones
I can find my revolution
I can learn to stand alone.

Κόκκινοπράσινοκόκκινοπράσινοκόκκινο

Πάλι άφησα την παρέα μου κι έκανα μόνος μου την αγαπημένη μου γύρα στην πόλη.

Παρέα με ένα μόνο τραγούδι (που άλλοτε ίσως θα σνόμπαρα) από CD αγορασμένο από μαύρο στην παραλία προχθές.

Και πάλι στο ίδιο φανάρι που νομίζεις ότι ποτέ δεν θα γίνει πράσινο.
Έγινε.
Κάθησα και το χάζευα.
Από τα λίγα πράγματα που ξέρεις ότι ίσως αργήσουν αλλά τελικά θ' αλλάξουν.

Προς το συμφέρον σου.

Το νέρο της ζωής μας

Η θάλασσα σήμερα μου είπε κρυφά ένα μυστικό της ζωής.

Καθόμουν εκεί στην ακροθαλασσιά κι επέμενα να σκαλίζω την βρεγμένη άμμο. Να κάνω λακκούβες, να χαράζω πράγματα...

Κάθε πέρασμα του νερού όμως τα ΄σβηνε όλα.
Έκανε την άμμο πάλι επίπεδη, ανέγγιχτη σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Έσβηνε όλες τις "πληγές" που της έκανα στο ενδιάμεσο.

Έτσι και με τη ζωή μας.

Επιμένουμε να σκαλίζουμε τις πληγές μας.
Να δημιουργούμε προβλήματα και ζητήματα.
Αρκεί όμως ένα ευεργετικό πέρασμα του νερού για να σβήσουν όλα. Να πάψουν να υπάρχουν.

Του νερού της αποφασιστικότητας, της επιμονής και της θέλησης.

Neo-greek απορίες

1) Γιατί οι Νεοέλληνες της ηλικίας μου έχουν την ίδια άποψη/τρόπο σκέψης με τον μπαμπά τους; [ειδικά όταν πρόκειται για κόμματα/αυτοκίνητα]

2) Γιατί για ότι γίνεται σ' αυτή τη χώρα φταίει μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση και οι υπουργοί της; [Το μαγικό ραβδάκι έχουνε;]

3) Γιατί μόνο γκρινιάζουμε και όλα μας φταίνε ενώ κι εμείς έχουμε την ίδια [σκατά] νοοτροπία; [να τη βολέψουμε κι από 'δω παν κι άλλοι...]

Καλά έλεγε η Μαφάλντα:
Αν δεν αλλάξεις τον κόσμο, τότε ο κόσμος αλλάζει εσένα.

Push-button fear

Πατάς τα πιο καλά κρυμμένα και περίεργα κουμπιά τους
και μετά μου λες ότι φοβάσαι τους ανθρώπους

Πρόβλημα.

Εκεί που καθόμουν στο λιμάνι και χάζευα την πόλη μες τις μικρές της ώρες,
ήρθε ένα παλιό γνώριμο πρόβλημα και μου 'πιασε την κουβέντα.

Μου 'λεγε για τα προβλήματά του.
Μάλιστα θυμήθηκε κι ένα παλιό κοινό μας πρόβλημα και γέλασα γιατί νόμιζα το 'χε διαγράψει.

Ήθελα να του πω του προβλήματος να ξέρει ότι κάποτε ήταν δικό μου (κατάδικό μου) πρόβλημα μα τώρα πια δεν είναι. Κι ότι κι αυτό και τα προβλήματά του δεν μ' αφορούν γιατί είναι ψεύτικα -όπως άλλωστε και τα δικά μου.

Το ξόρκισα όπως ήξερα. Μουσικά.
"...αφού δεν υπάρχεις δεν θα σε χάσω ποτέ..."

το πρόβλημα με ευχαρίστησε (γιατί άραγε;) και χάθηκε
χαμογέλασα γιατί μπορεί να έχω άλλα προβλήματα
αλλά ακόμη δε μαθαίνω απ' αυτά...

χαμογελάω. κι ας (μου) είναι πρόβλημα καμιά φορά...

Φτύσε με! (...με ματιάξανε)

Όχι δεν θα σου πω ότι είχα τις τελευταίες μέρες έναν πυρετό που χτυπούσε κόκκινο και δεν έπεφτε με τίποτα. Ούτε για τα εξανθήματα θα σου πω, που γέμισαν τον σώμα μου από πάνω ως κάτω και ήμουν σαν ερυθρόδερμος. Ούτε για την γενικότερη αδυναμία. Ούτε για την μετακόμιση που έπρεπε να κάνω (έχοντας όλα αυτά) θα γκρινιάξω.

Θα σου πω για την υπονομή που έκανα μέχρι να περάσουν οι μέρες -και όλα αυτά που έπρεπε να κάνω- και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Θα σου πω ότι οι γονείς μόλις είδανε τα χάλια μου με μπουζουριάσανε στο νοσοκομείο όπου έμεινα 4 μέρες. Τόσο ώσπου να βρουν ότι αυτό που έχω το λένε λοιμώδη μονοπυρήνωση.

Τελικά θα ζήσω γιατί όπως λέει κι ο λαός κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Δραπεύτεσα απ' το νοσοκομείο κι απ' το γεράκο στο απέναντι κρεββάτι με τ' οξυγόνο που δεν μ' άφηνε να κοιμηθώ. Θα μου λείψει μόνο η Μαρία η πιο όμορφη μαθητευόμενη νοσοκόμα που ερχόταν και μου χάιδευε το χέρι. Εγώ το μόνο που της είπα μες στον πυρετό μου ήταν: Τώρα είμαι ακούρευτος και αξύριστος... κανονικά είμαι πιο ωραίος!

Όσκαρ βλακείας or what? Δεν πειράζει με έχω συνηθίσει στις γκάφες...

Τώρα απολαμβάνω την φροντίδα (με έμφαση στο φαγητό) των γονιών (βλ. μαμάς) κι έχω αρχίσει σιγά σιγά να βγαίνω έξω καμια βολτίτσα. Έχω αναρρώσει σχεδόν πλήρως. Τελικά η υγεία είναι πολύ βασικό. Μετανιώνω για το προηγούμενο ποστ που γκρίνιαζα. Να 'μαστε καλά και όλα γίνονται.

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΣΑΣ!

Κάτι πάει στραβά or is it just my idea?

-Χθες τρύπησε ένα λάστιχο απ' το αυτοκίνητο
-Σήμερα ξύπνησα άρρωστος
-Αύριο έχω την ετήσια εξέταση
-Μεθαύριο ήθελα να μετακομίσω στο νέο μου σπίτι
-Από Δευτέρα πρέπει να μετακομίσω στο νέο γραφείο

+Με πήραν απ' την ΒΤ (αντίστοιχο ΟΤΕ) και μου ακύρωσαν τη σύνδεση για σταθερό γιατί λέει δεν έχουν καταχωρημένη τη διεύθυνση που τους έδωσα...

*Έχω επίσης ν' αγοράσω κουστούμι για το γάμο του φίλου μου και να πάρω ψηφιακή στους δικούς μου (που αναρωτιέμαι αν θα την χρησιμοποιήσουν ποτέ).

Όλα αυτά μέχρι την ερχόμενη Παρασκευή που πετάω για Ελλάδα κι ελπίζω να έχει καταλαγιάσει ο πανικός με τ' αεροδρόμια γιατί προβλέπω πολλή ταλαιπωρία κι ελέγχους. Βέβαια αν ανατιναχτεί το αεροπλάνο (μου) δεν θα εκπλαγώ κιόλας....

Μαθήματα ζωής

Απόψε θα ήθελα να μιλήσω για τον Δημήτρη. Τον γείτονά μου στη Θεσσαλονίκη τα δύο τελευταία χρόνια μου εκεί. Ο Δημήτρης ήταν ένας τριαντάρης γεροδεμένος ηλεκτρολόγος. Οικογενειάρχης με δυο παιδιά. Από τις ελάχιστες πια ελληνικές οικογένειες σε κείνες τις παμπάλαιες οικοδομές στα στενά της Κασσάνδρου στο ύψους του Άι Δημήτρη. Έμεναν κι αυτοί στο ανώγειο, όπως εγώ με την αδερφή μου. Κάτω από εκείνο το ξυλουργείο που απ' τις 7 το πρωί έβαζε μπρος τα μηχανήματα και σου 'παιρνάν τ' αυτιά. Αυτός γυρνούσε κάθε απόγευμα κατά τις 6-7 κουρασμένος απ' την ολοήμερη δουλειά. Η γυναίκα του δούλευε με βάρδιες σ' ένα ίδρυμα με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Οι βάρδιες -ειδικά οι νυχτερινές που ήταν μόνη- ήταν πολύ δύσκολες.

Ο Δημήτρης είχε κάτι παράξενο. Είχε λεπτή, αδύναμη και βραχνιασμένη φωνή που καθόλου δεν ταίριαζε με το παρουσιαστικό του. Έβλεπες έναν ψηλό γεροδεμένο άντρα που όμως όταν άνοιγε το στόμα του έβγαζε μια φωνούλα. Πολύ αργότερα έμαθα ότι ήταν εξαιτίας...

Τον πρώτο χρόνο η αλήθεια ήταν δεν είχαμε πολλές επαφές. Φοιτητής εγώ με περίεργα ωράρια, η αδερφή μου εργαζόταν. Άλλωστε τι σχέσεις να έχουμε με μια οικογένεια...

Ώσπου κατά τα μέσα του 4ου έτους, κάποιος συγγενής πήρε στο γιο δώρο ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ο Δημήτρης θυμόταν απ' τις αρχικές συστάσεις ότι εγώ είμαι σχετικός. Από την αρχή μου έκανε εντύπωση η ταπεινότητα, η απλότητα και η ευγένειά του. Χτύπησε την πορτά λες και ήμασταν ιατρείο και με ρώτησε ευγενικά αν είχα λίγο χρόνο να ασχοληθω με τον ΗΥ και να τους δείξω τα βασικά. Φυσικά και είχα χρόνο, ειλικρινά δεν ήταν τίποτα για μένα.

Ο υπολογιστής δεν είχε λειτουργικό σύστημα περασμένο. Έτσι λοιπόν έφερα τα CD μου, τους εγκατέστησα όλα τα βασικά προγράμματα συν ότι παιχνίδια είχα και πέρασα κανα δυό απογεύματα στο σπίτι τους εξηγώντας σε μπαμπά και γιο πως να γράφουν κείμενα, να περνάνε τραγούδια στον υπολογιστή και να σερφάρουν στο ίντερνετ. Για μένα όλα αυτά γέμιζαν τον χρόνο μου παραπάνω από ευχάριστα. Αισθανόμουν χρήσιμος, έκανα κάτι που μ' αρέσει...

Κάνω μια παρένθεση εδώ για να πω ότι το τέταρτο έτος ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Αφενός ήταν το πιο δύσκολο από μαθήματα κι εργασίες κι αφετέρου εμένα μ' έπιασε μια μελαγχολία που τελειώνω και δεν έκανα σχεδόν τίποτα όλη μέρα. Δεν πάτησα σχεδόν καθόλου στη σχολή. Και στις δύο εξεταστικές ερχόταν οι φίλοι μου σπίτι να με διαβάσουν και απορούσαν εγώ που ως τότε δεν έχανα μάθημα, εκείνη τη χρονιά κοιτούσα απλώς το ταβάνι. Μάρκο σου οφείλω πολλά... Μέσα σ' όλες τις υποχρεώσεις ήταν και η πτυχιακή. Αφού είχα κόψει την αναβολή και πήγαινα στρατό τον Αύγουστο έπρεπε πάση θυσία να τελειώσει...

Με τον Δημήτρη είχαμε σχεδόν καθημερινή επαφή. Αισθανόταν τρομερά υποχρεωμένος για την φάση με τον ΗΥ. Κι όποτε είχε απορίες και κάτι πήγαινε στραβά ερχόταν με μισή καρδιά να ζητήσει βοήθεια. Όλο έλεγε: "εσύ είσαι φοιτητής, έχεις διαβάσματα, δεν πρέπει να σ' ενοχλώ...". Έκανε ότι περνούσε απ' το χέρι του. Έλεγξε όλα τα ηλεκτρολογικά του σπιτιού. Μας πέρασε κεντρική κεραία για την τηλεόραση πάνω στην ταράτσα. Μου βρήκε ένα ιδιαίτερο ενώ δεν έψαχνα κάν... "φοιτητής είσαι να βγάλεις το χαρτζηλίκι σου". Η γυναίκα τους μας έδινε διάφορα. Από κακάο μέχρι μαρμελάδες. Να 'ναι καλά.

Σε μια απ' τις συζητήσεις μας εκεί κατά το Μάρτιο, ήρθε και η πτυχιακή στην κουβέντα. Ότι να διάλεξα ένα θέμα που πρέπει να κάνω ένα ρομποτάκι με τα Lego Mindstorms και έχει πολύ ενδιαφέρον αλλά με δυσκολεύει μια μακέτα-λαβύρινθος που πρέπει να κατασκευάσω. Αυτό ήταν. Ο Δημήτρης πήρε την πτυχιακή μου πατριωτικά. Για μια περίοδο ερχόταν μετά τη δουλειά στο σπίτι μου να δουλέψουμε. Τώρα ήταν η σειρά μου να αισθάνομαι άσχημα. Εγώ κοιμόμουν σα το ζώον όλη μέρα, κι αυτός που κουραζόταν ερχόταν μετά τη δουλειά με περισσότερο ενθουσιασμό από μένα. Καμιά φορά που βαριόμουν με τραβούσε αυτός. Ενθουσιαζόταν σαν μικρό παιδί όταν βάζαμε το ρομποτάκι να περνάει εμπόδια με τους αισθητήρες. Γελούσε όταν έκανε λάθος και το κυνηγούσα στο δωμάτιο.

Η αλήθεια είναι ότι τη μακέτα δεν είχα ιδέα πώς να την κατασκευάσω. Ούτε τι υλικό να χρησιμοποιήσω, ούτε πως να βάψω το λαβύρινθο για να τον 'βλέπει' ο αισθητήρας φωτός του ρομποτ. Ο Δημήτρης έδωσε ρέστα... και πολλές ιδέες. Σχεδίασα τον λαβύρινθο στον υπολογιστή, πήραμε και κόντρα πλακέ απ' το ξυλουργείο από κάτω και στρωθήκαμε στη δουλειά. Ή μάλλον αυτός, γιατί αυτός έβαψε όλη τη μακέτα. Εκτός απ' αυτό, μου έλυσε κι ένα φαινομενικά άλυτο πρόβλημα. Να στήσω κάτι πασαλλάκια πάνω στη μακέτα. Τελικά χρησιμοποιήσαμε καλαμάκια και ξυλάκια για σουβλάκια. Έμενε μόνο να βελτιώσω λίγο το ρομποτάκι και τον αλγόριθμο και αυτό ήταν.

Η αλήθεια είναι ότι τότε μες τον γενικό πανικό δεν είχα εκτιμήσει την πολύτιμη συνεισφορά του. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι αν δεν ήταν αυτός, το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ πιο πρόχειρο και φτωχό. Σαν μικρό ευχαριστώ του αφιέρωσα και του έδωσα ένα αντίτυπο της πτυχιακής. Είχα πάρει 10. Λίγο μετά έφυγα οριστικά από Θεσσαλονίκη.


Αργότερα τον επισκέφτηκα μία ή δύο φορές. Πάντα ο ίδιος. Ο πρόσχαρος, ο ευγενικός, ο απλός. Αυτός και όλη η οικογένειά του. Με τις δύο δύσκολες δουλειές. Με το μικρό διαμερισματάκι τους. Με το μεγάλο τους χαμόγελο και την ζεστή καρδιά τους.

Τώρα που θα κατέβω στην Ελλάδα θα προσπαθήσω να τους ξαναδώ.

Δημήτρη σ' ευχαριστώ για όλα τα μαθήματα που μου έδωσες. Κανένα πανεπιστήμιο και κανένα πτυχίο δεν στα μαθαίνει αυτά. Την πηγαία καλωσύνη. Το δόσιμο. Τη χαρά της ζωής παρόλες τις αντιξοότητες. Σ' ευχαριστώ.

Θα μπορούσε να ήταν ανέκδοτο για ξανθιές...

-Κοίτα εγώ ίντερνετ από εταιρία που την λένε πίπεξ δεν βάζω
-Εχμ... Κώστα... πάιπεξ [pipex] την λένε


...αλλά κατάφερα και το είπα εγώ :-)

Καθαρές φωτεινές κρύες μέρες...

(απόσπασμα από το Ημερολόγιο του πατρός Αλεξάνδρου Σμέμαν)

Τρίτη, 12 Οκτωβρίου, 1976

Συναντήσεις, συζητήσεις, τηλεφωνήματα. Έχω κουραστεί από τα παράπονα, αλλά το γεγονός παραμένει: κάτω απ' αυτή τη συνεχή πίεση και σπουδή, είναι αδύνατο να εργαστείς.

«Πάτερ, πότε μπορώ να σας δώ;» Καμιά διέξοδος όπως εχουν τα πράγματα.
Το σημερινό Ευαγγέλιο: «'Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τάς ψυχάς υμών» (Λουκ. 21,19).

Καθαρές, φωτεινές κρύες μέρες...

Πηγή της ψευδούς θρησκείας είναι η ανικανότητα να χαρείς, ή μάλλον η άρνηση της χαράς, ενώ η χαρά ειναι απόλυτα oυσιώδης επειδή, δίχως αμφιβoλία, αποτελεί καρπό της παρουσίας του Θεού. Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει οτι υπάρχει Θεός και να μη χαίρεται. Μόνο σε σχέση με τη χαρά, ο φόβος του Θεου και η ταπείνωση είναι σωστοί, γνήσιοι και καρποφόροι. Έξω από τη χαρά όλα γίνονται δαιμονικά, μια βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικής εμπειρίας.

Μια θρησκεία φόβου.
Θρησκεία της ψευτο-ταπείνωσης.
Θρησκεία της ενοχής: τα πάντα είναι πειρασμοί και παγίδες.
Οι «θρησκευόμενοι» άνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τη χαρά με υποψία.

Πρώτη και κύρια πηγή όλων των πραγμάτων είναι το «ευλόγει η ψυχή μου τόν Κύριον...».

Ο φόβος της αμαρτίας δεν μας γλυτώνει από την αμαρτία. Αυτό που μας σώζει είναι η χαρά εν Κυρίω. Ένα αίσθημα ενοχής ή ηθικότητας δεν μας απελευθερώνει από τον κόσμο και τους πειρασμούς του. Η χαρά είναι το θεμέλιο της ελευθερίας, όπου καλούμαστε να σταθούμε.

Που, πως και πότε διαστρεβλώθηκε και αμβλύνθηκε αυτή η ατμόσφαιρα του Χριστιανισμού -ή μάλλον, που, πως και πότε οι Χριστιανοί άρχισαν να κωφεύουν στη χαρά; που, πως και πότε η 'Εκκλησία, αντί ν' απελευθερώνει τους βασανισμένους ανθρώπους, άρχισε να τους εκφοβίζει και να τους τρομοκρατεί με σαδιστικό τρόπο;

Οι άνθρωποι έρχονται συνεχώς για να ζητήσουν συμβουλές (σήμερα από τις 7:30 το πρωί, εξομολόγηση, συζήτηση, συζήτηση, συζήτηση, τέσσερις άνθρωποι με προβλήματα, χωρίς να λογαριάζω τις συναντήσεις που έχω αργότερα). Και κάποια αδυναμία ή ψεύτικη ντροπή με συγκρατεί από το να τούς πω,

«Δεν έχω καμιά συμβουλή να σας δώσω. Δεν έχω παρά μια αδύναμη,ετοιμόρροπη, αλλά ωστόσο για μένα, αδιάλειπτη χαρά. Τη θέλετε;»

Όχι, δεν τη θέλουν. Θέλουν να συζητούν για «προβλήματα» και να κουβεντιάζουν για «λύσεις». Όχι, δεν υπήρξε μεγαλύτερη νίκη του διαβόλου πάνω στον κόσμο άλλη απ' αυτή την «ψυχολογοποιημένη» θρησκεία. Υπάρχουν τα πάντα στην ψυχολογία. Ένα πράγμα είναι σ' αυτήν αδιανόητο, αδύνατο: η χαρά!

Child fool child happy

Sometimes it's hard to deal with things.
Or we think it's hard.

Sometimes we want to change everything at once.
New beginnings. They can be hard...

But the most rewarding of all
is when through loneliness you find your inner strength
once more.

and you are able to smile to yourself
once again.

You smile knowing that this strength might not be
with you tomorrow

and the new beginning might not look as new
and you might be hooked by the past again
feeling lonely

But through all these years nothing has been constant
why my mood should be?

I will long for new beginnings whenever I can.

Someone inspired me tonight.
Someone that told me:
Better to have loved and lost, than to have never loved at all.

It feels strangely nice to feel like a fool tonight
The wisdom lies in knowing what you are... and be OK with it

Last clip

Στην αυλή του Παραδείσου

Meta-blogging

(ή μικρά διαμαντάκια που ανακάλυψα πρόσφατα)

Η αγάπη με χλωρίνη
δε βλέπω τίποτα
Διαταραχές
Δική μου ευθύνη
Elsa-who
Inverted light blue
Κάθε φόβος κρύβει μια ευχή
Μεσ του μυαλού την παραζάλη
Spacepuke

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΑ

Αυτό είναι το μότο μου. Απ' το 1998. Εμπνευσμένο απ' αυτό το τραγούδι. Κι απ' αυτήν την ξεμαλλιασμένη. Ναι αυτήν με το σκισμένο κομπινεζόν. Για να το λέει αυτή κάτι θα ξέρει... έστω και φάλτσα...

Όλα είναι μάταια. Και μας αρέσει πολύ ενίοτε.

H Νάνσυ.

Η Νάνσυ είναι η κλασσική χαζογκόμενα. Η τύπισσα που καθώς την βλέπεις από μακριά βλέπεις όλα τα στερεότυπα που έχεις για τις χαζογκόμενες να παίρνουν σάρκα και οστά. Μασάει τσίχλα, επιμελείται τον εαυτό της και προσπαθεί να περπατάει με στυλ -πράγμα που δεν καταφέρνει ποτέ με αποτέλεσμα να βγαίνει ένα κωμικοτραγικό αποτέλεσμα. Αυτό που λατρεύω πάνω της: είναι ατσούμπαλη. Α και τσαπατσούλα. Επίσης ενώ προσπαθεί να το παίζει μαγκάκι και περπατημένη, το μόνο που καταφέρνει να βγάζει είναι μια λιγουλάκι επιτηδευμένη αθωότητα και αφέλεια. Η Νάνσυ είναι φίλη μου.

Η Νάνσυ εκτός από φίλη μου είναι και μεγαλομανής. Ή τουλάχιστον προσπαθεί να είναι. Ότι της συμβαίνει είναι μοναδικό. Δεν έχει συμβεί στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. Ενώ τα προβλήματά της δεν καταφέρνουν τα ξεφύγουν απ' τα στενά όρια σεναρίου τύπου Μπέβερλι Χιλς, αυτή επιμένει και χτυπιέται ότι όοοοχι δεν έχουν ξανασυμβεί σε κανέναν με αυτή τη συχνότητα, αυτό το δράμα, αυτές τις συμπτώσεις. Έτσι είναι. Ειδικά όταν πρόκειται για χωρισμούς, πισώπλατα μαχαιρώματα κτλ κτλ.

Είχα καιρό να δω τη Νάνσυ. Και σίγουρα δεν είχα χρόνο για τις ατελείωτες διηγήσεις της, που διανθισμένες με τόσες και τόσο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σου εξαλείφουν κάθε ίχνος αμφιβολίας που είχες αρχικά για το αν σου λέει αλήθεια ή υπερβάλλει.

Η Νάνσυ χώρισε. Ή χειρότερα την χώρισε. Αυτός. Η Νάνσυ ζει ένα δράμα. Όχι για στάσου. Αποφάσισε αυτή τη φορά να το πάρει ψύχραιμα. Δεν χωρίζουν έτσι απλά αγάπη μου μια κα. Χατζηπαναγή, μια κόρη καθηγητή πανεπιστημίου. Σιγά μην κάτσει να σκάσει. Μα το κάθαρμα να της το πει έτσι απλά; Κι αυτή που νόμισε ότι ζούσε τον έρωτα της ζωής της... Μα έτσι δεν μου είχες πει και για τον προηγούμενο πριν δυό βδομάδες; Έτσι μου είχε πει, αλλ΄αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Της μιλούσε λέει πιο πολύ. Τη σεβόταν. Το κάθαρμα. Κι αυτή που ετοιμαζόταν να τα παρατήσει όλα για χάρη του. Ποιά όλα βρε; Στο διπλανό γραφείο δεν δούλευε; Δεν έχει σημασία. Αν άλλαζε πόστο; Να μην τον ακολουθούσε; Να τα πάρουμε απ' την αρχή γιατί μπερδεύτηκα; Όχι αγάπη μου, να μην τα πάρουμε απ' την αρχή. Πώς το έχεις εκείνο στο μσν; 'Ζωή ετοιμάσου να γελάσουμε μαζί;' Αυτό λέει θα κάνει... Πώς το κάνουν; Σκέφτεται ν' αλλάξει χρώμα μαλλιών. Έτσι κάνουν στις ταινίες. Μετά να πάει ένα ταξίδι. Ίσως βρει τον επόμενο. Σωστά είναι κι η δουλειά στη μέση. Δεν θέλει να βρει τον επόμενο. Θέλει να κλάψει. Άκου το κάθαρμα. Να της το πει στο lunch break. Άσε που είναι σίγουρη ότι τους άκουγαν κι οι συνέδελφοι. Ναι αυτοί που τους έλεγε σε πιο spa θα πάνε μαζί. Τώρα τι να τους πει; Όχι δεν θέλω να ρθω μαζί σου στο spa, έχω εξετάσεις. Όχι να μην του στείλεις μήνυμα. Τι του έστειλες μόλις; Να δεις που δεν θ' απαντήσει. Της απάντησε το κάθαρμα. 'Σου είπα να μην με ξαναενοχλήσεις'. Η Νάνσυ χαμηλώνει το κεφάλι. Η Νάνσυ κλαίει. Φεύγει. Πάει να ζήσει το δράμα της μόνη της. Είναι πρωταγωνίστρια απόψε.

Κι αύριο είναι Δευτέρα...

O Άρχοντας κάνει multi-tasking [κι αποτυγχάνει]

Το έχω κάνει τέχνη τελικά. Ή να μη μου συμβαίνει τίποτα ή όλα μαζί...

Την ερχόμενη Παρασκευή πρέπει να παραδώσω το επονομαζόμενο 9 months report. Αυτό το ριπόρτι υποτίθεται ότι είναι κομβικό σημείο στην ανούσια -κατά γενική ομολογία- ζωή ενός υποψήφιου διδάκτορα. Απ' την στιγμή που ξεκίνησα το διδακτορικό, όλοι φρόντιζαν να μου μεταφέρουν το δικό τους σχετικό μύθο. Πόσο δύσκολο είναι, πόσο κινδυνεύεις να κοπείς, πώς τους έφαγε μήνες απ' τη ζωή τους με ξενύχτια και τα λοιπά και τα λοιπά. Η αλήθεια είναι ότι αν κοπείς σου δίνουν ένα μάστερ μαιμού (MPhil) και σε ξεφορτώνονται. Στη δική μου περίπτωση λίγο χλωμό το κόβω με βάση τη δουλειά και τις δημοσιεύσεις αυτούς τους πρώτους μήνες. Πριν το Βανκούβερ ο καθηγητής μου είπε περίπου την ημερομηνία. Η περισσότερη δουλειά είναι έτοιμη αλλά ξέρεις τώρα πως είναι να τα βάζεις όλα σ' ένα ριπόρτι (αηδιαστικό;). Μέχρι την επόμενη Παρασκευή λοιπόν που είναι η κατάθεση (και τη μεθεπόμενη που είναι η εξέταση) παίζει ένα ψιλοάγχος. Πάντως καμιά σχέση με τα όσα άκουγα και μου περιέγραφαν.

Εκτός όμως της εξέτασης πρέπει να βρω και να αλλάξω και σπίτι γιατί με πετάνε έξω απ' την εστία σα δε ντρέπονται. Πάνε οριστικά οι δίλεπτες διαδρομές σπίτι-γραφείο (και οι μεσημεριανοί ύπνοι που δεν πήρε ποτέ χαμπάρι ο καθηγητής). Τώρα θα πρέπει να βρω ενα σπίτι εκτός πανεπιστημιούπολης και να πηγαινοέρχομαι με το αυτοκίνητο. Ακόμη δεν έχω πει στους φίλους μου ότι όχι δεν ψάχνω να συγκατοικήσω, ούτε ψάχνω διαμέρισμα στην κοντινή πόλη, αλλά όχι εγώ τρέχω στις εξοχές και στα χωριουδάκια να βρω κανα καλυβάκι. Αμα δεν το κάνω τώρα, δεν θα το κάνω ποτέ. Είδα ένα χθες αλλά ήταν ακριβό ρε γαμώτο. Που θα μου πάει όμως, θα το πετύχω και θα είναι ακριβώς όπως το φαντάζομαι (wishful thinking).

Τα ωράριά μου όμως δεν βοηθάνε για όλα αυτά. Πέφτω ξερός 10 το βράδυ σηκώνομαι 2 τα χαράματα, ξανακοιμάμαι 8 για να ξυπνήσω μεσημέρι. Βγάζει νόημα τώρα αυτό; [sleeping disorder του κερατά]. Πάντα λέω ότι θέλω να κοιμάμαι 12-1 το βράδυ και να ξυπνάω 9 το πρωί αλλά πλέον γελάω κι εγώ ο ίδιος με τον εαυτό μου. Μήπως τελικά να το πάρω απόφαση ότι δεν θα μπορέσω να βάλω ποτέ σε τάξη τη ζωή μου; Η αλήθεια είναι ότι το διασκεδάζω λίγο. Τα περίεργα ωράρια, τις μικρές ώρες, την αταξία γενικότερα.

Τελικά η ζωή είναι στιγμές (το γύρισα στην φιλοσοφία δεν άντεξα). Θέλουμε να κάνουμε σχέδια, να βάλουμε πλάνο, να υλοποιήσουμε τα όνειρά μας. Πολλά απ' αυτά πραγματοποιούνται αλλά επειδή διαφέρουν λίγο από αυτό που φανταζόμασταν δεν τα παίρνουμε χαμπάρι καν. Χάνουμε το παρόν σχεδιάζοντας ένα μέλλον που δεν έρχεται ποτέ όπως ακριβώς το περιμένουμε.

Ένας τύπος στον Καναδά κρατούσε ένα χαρτόνι που έγραφε:
'I'm all I've got'
Το είδα και χαμογέλασα. Κάπως έτσι είναι ρε γαμώτο. Άλλοτε μας αρέσει, άλλοτε όχι. Αλλά πάντα ο καημένος ο εαυτούλης μας πληρώνει τα σπασμένα (μας). Να θυμηθώ να μην παίρνω τη ζωή σοβαρά. Μου έχει κάνει τόσες πλάκες κι αντί να της χαμογελάσω πίσω, κάθομαι και ψαρώνω.

Ξέρεις κάτι ζωή; Ετοιμάσου να γελάσουμε μαζί!

(ευχάριστο διάλλειμα τέλος, επιστροφή στο ριπόρτι)

Σκαλίζοντας παλιά e-mails...

2 Αυγούστου 2003
τίτλος: ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΩ

Γιάννη καλησπέρα,
κοντεύει να ξημερώσει κι είμαι σε ένα νετ-καφέ. Καιρό έχω να μάθω νέα σου. Άκου τα δικά μου για το φυλάκιο. Το πρωί της έκτης Ιουλίου έφυγα από το Νευροκόπι σφιγμένος. Που με στέλνανε? Όταν κατέβηκα από την καναδέζα μια ώρα και κάτι μετά, γέλασα. Αποκλείεται να μέναμε σε αυτό το πράγμα, ήταν απλώς μια στάση...

Τελικά έζησα 18 μέρες από τη ζωή και τη στρατιωτική μου θητεία σε αυτό το 'πράγμα', το οποίο ήταν ένα λυόμενο από άσπρο πλαστικό. Ένα μεγάλο δωμάτιο στη μέση του πουθενά με κουζίνα, μπάνιο, τηλεόραση, αιρ-κοντίσιον και 24 αποθήκες πυρομαχικών για παρέα λίγο πιο κάτω. Βέβαια για τα δεδομένα του Νευροκοπίου ήταν διακοπές. Εντάξει δεν ήταν το καλύτερό μου, ένιωθα μοναξιά και βαρεμάρα αλλά από το να κάνω περίπολα μεσ'τη ζέστη και να είμαι με λοιπούς μαλάκες (φαντάρους κ στελέχη) χίλιες μα χίλιες φορές η μοναξιά. Γενικώς τις πρώτες 2 βδομάδες την πάλεψα χαλαρά αλλά τις τελευταίες μέρες όταν δημιουργήθηκε το ζήτημα με την άδεια απολύσεως ψιλοφρίκαρα.Τελικά την πήρα.

Παρασκευή πρωί έφευγα από το φυλάκιο, έκανα στάση 40 λεπτών στο γαμώστρατόπεδο που απεχθάνομαι και έφυγα με την άδεια ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! Κυριακή πρωί ήμουν στο πλοίο για Μυτιλήνη και το μεσημέρι έτρωγα στο σπίτι του κολλητού μου... Πέρασα ωραία -πολύ ωραία- δεν πίστευα κι εγώ ο ίδιος ότι κάνω διακοπές. Φορούσα πολιτικά!! (είχα 20 μέρες να βάλω...).

Μετά γύρισα Καβάλα. Ωραία είναι κι εδώ. Πουθενά σαν το σπίτι σου και τους φίλους σου... Κάνω σιγά σιγά προετοιμασίες για Αγγλία και βουίζουν στα αυτιά μου οι φωνές συγγενών, φίλων, γνωστών και άσχετων "άντε βρε τελείωσες", "πότε πέρασε ένας χρόνος?", "τίποτα δεν έμεινε" και λοιπές σαχλαμάρες...Αρχίδια. Ας το ζούσαν πρώτα αυτοί όλο αυτό και μετά τα λέμε...

Η αλήθεια είναι Γιάννη ότι θα ξαναγυρίσω για 17 απαίσιες μέρες στο Νευροκόπι...και εκείνα τα σιχαμερά 40 λεπτά που έμεινα ήταν αρκετά να πληροφορηθώ ότι άνοιξαν άλλα 2 εγκαταλειμμένα φυλάκια (είχαν ανοίξει 3 αρχές Ιουλίου, σύνολο 5 έξτρα φυλάκια που ανοίχτηκαν μόνο φέτος και μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες πέρα από αυτά που έχει ήδη το τάγμα) χωρίς φαί και νερό και τουαλέτες και ρεύμα κτλ. Και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα με ξαποστείλουν σε ένα απ' αυτά (ήθελες άδεια? πάρτα τώρα!) αλλά και να μην με ξαποστείλουν το τάγμα έχει εμπλοκή γιατί όλος ο κόσμος επανδρώνει αυτά τα έρμα τα γαμημένα τα κωλόφυλάκια οπότε μιλάμε για 17 μέρες σερί υπηρεσία.

Στους εφιάλτες μου δεν απολύομαι ποτέ. Μου την έχει δώσει ελαφρώς. Θέλω να τελειώνω ρε Γιάννη. Θέλω να πάρω το κωλόχαρτο. Πιστεύω ότι έκανα αρκετά. Θα αποθηκεύσω αυτό το mail. Μπορεί σε ένα μήνα να το διαβάζω και να γελάω- σίγουρα θα γελάω.

(Για την ιστορία όντως οι τελευταίες μέρες ήταν πολύ δύσκολες και κουραστικές -είχαμε μέχρι και επιθεώρηση απ' το ΓΕΣ. Όταν γύρισα απ' την άδεια, μια ώρα μετά βρήκα τον εαυτό μου να κουβαλάει πέτρες. Επίσης με στείλανε για 2 μέρες σ' αυτά τα φυλάκια χωρίς ρεύμα, νερό κτλ. Λίγο από survivor φάση. Ένας είπε ότι είδε αρκούδα. Εγώ με το που έπεφτε ο ήλιος δεν έβλεπα τη μύτη μου. Τη μέρα που απολύθηκα δεν βγήκα απ' το δωμάτιο μου γιατί νόμιζα ότι αν έβγαινα κάποιος θα με άρπαζε και θα με γύριζε στο στρατόπεδο. Κατά ένα περίεργο τρόπο όμως τις εκτιμάω αυτές τις εμπειρίες. Χωρίς αυτές δεν θα ήξερα ποτέ πόση δύναμη και αντοχη [μπορώ να] έχω. Καλημέρες)

Μόνο μια αφιέρωση γι' απόψε...

Σε βαθύ ύπνο θα χαθώ
στου ονείρου το χαμό
σε ψάχνω και σ' αναζητώ
θα σε βρω

Γίνομαι ένα με τη φωτιά
ξέρω πως δεν είναι αργά
μεσ' στη δική σου αγκαλιά
να ζω

Σ'ακολουθώ
ακόμη μπορώ
αντέχω...

Κράτησε με σφιχτά
κοίταξε με ξανά
στην αγάπη σου θέλω να μένω
η ζώη μου αδειανή
όταν λείπεις εσύ
για σένα όλα θα τα υπομένω

Όπου κι αν πάω είσαι εδώ
εγκλωβισμένη σε κρατώ
μεσ'του μυαλού μου το βυθό
σε φιλώ.

(download: Ησαίας Ματιάμπα - Αντέχω)

Επαναλαμβανόμενο ποστ

Θέλω πτυχίο πολιτικού μηχανικού


τόσα χρόνια χτίζω κάστρα στην άμμο...

έτσι έγραφα πριν από περίπου ένα μήνα (22/06/2006)

τελικά αποφάσισα ότι δεν το θέλω το πτυχίο

θα συνεχίζω να χτίζω στην άμμο

θα συνεχίσω να είμαι παιδί

και να την πατάω κάθε φορά

σα να 'ναι η πρώτη φορά


(δεν θέλω να ωριμάσω ποτέ
αν-ωριμότητα είναι
να δέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται...)

ανόητα στιχάκια (3)

σε περίμενα
μα δεν ήρθες...

περίμενα περισσότερο
μα δεν εμφανίστηκες...

έψαξα να σε βρω
κι όταν τυχαία σε πέτυχα
μου είπες...

'σε περίμενα
μα δεν ήρθες...'

Vancouver: Τα highlights

Είχα που είχα μπερδεμένα ωράρια, τώρα με τις μεγάλες διαφορές ώρας σε μια βδομάδα, τα 'χω μπλέξει τελείως [/δικαιολογία]. Έτσι λοιπόν μιας και δεν μπορώ να κοιμηθώ παραθέτω συνοπτικά τι συνέβη την προγούμενη βδομάδα που απουσίαζα:

-Η πτήση του πηγαιμού: Δυό ώρες μέσα στο αεροπλάνο στο Heathrow μέχρι να φτιάξουν τον κλιματισμό. Το αεροπλάνο είχε γίνει σάουνα κι ο παππούς δίπλα μου μύριζε. Στις 9.30 ώρες πτήσης που θα ακολουθούσαν θα πήγαινε 8 φορές στην τουαλέτα. Επίσης έφτυνε στις παλάμες του κι έτριβε με αυτές τα χέρια του. Συναρπαστικό να το βλέπεις, ειδικά αν το κάνει ο διπλανός σου που σε ανύποπτο χρόνο σ' ακουμπάει κι όλας. Μπλιαχ!

-Το Βανκούβερ: Πανέμορφο. Κοσμοπολίτικο. Συνδυάζει βουνό και ωκεανό. Χαίρεσαι να περπατάς τόσο στο κέντρο, στις πολύβουες λεωφόρους και μαγαζιά, όσο και στα παραθαλάσσια πάρκα με ύπεροχη θέα στην πόλη. Το ενυδρείο απίστευτο!


-Το συνέδριο: Όλα τα μεγάλα κεφάλια του τομέα μου ήταν εκεί. Επιστήμονες που τόσο καιρό τους διάβαζα, τελικά υπάρχουν και στ' αλήθεια. Μπορείς ν' αστειευτείς, να πεις μια μπούρδα και ν' ανταποκριθούν. Ρε λες να 'ναι κανονικοί άνθρωποι;

-Η παρουσίασή μου: Πήγε πολύ καλά. Οι ερωτήσεις με δυσκόλεψαν λίγο, αλλά γενικά το φχαριστήθηκα.

-Ο καθηγητής μου: Καλά έχουμε εγκαταλείψει προ πολλού την κλασσική σχέση υποψήφιου διδάκτορα-επιβλέποντα καθηγητή. Έχουμε περισσότερο μια σχέση αγάπης-μίσους. Στο αεροδρόμιο πριν φύγει του ξεφούρνισα ότι όχι δεν πολύσκεφτομαι να καθήσω για post-doc. Καμιά φορά νομίζω ότι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον [για διαφορετικούς λόγους].

-Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή: Ήξερες εσύ ότι η γεωγραφία παίζει ψυχολογικό ρόλο; Με θέα τον Ειρηνικό σου φαίνονται όλα τόσο μακρινά. Από ειδήσεις καλύτερα να μην μιλήσω. BBC και ξερό ψωμί.

-Η διαδικασία της επιστροφής: Περίεργα. Επιστροφή στα ίδια τώρα; Το Βανκούβερ δεν προσφέρεται για τουρισμό [δεν έχει τίποτα να επιδείξει πέραν μιας κλασσικής Αμερικανικής πόλης]. Έχει όμως τρομερή ποιότητα ζωής. Όπως προείπα, το χειμώνα μπορείς να χαρείς χιονισμένα βουνά [όσοι τέλος πάντων τα χαίρονται] και το καλοκαίρι να κάνεις βόλτα ανάμεσα απ' τα δέντρα που φτάνουν μέχρι την ακροθαλασσιά [29 βαθμούς είχε όσο ήμουν εκεί]. Οι πόλεις τελικά μπορούν να είναι σε αρμονία με το περιβάλλον.


-Και τώρα Αγγλία: Τελικά αυτή η χώρα σου βγάζει κάτι το ξενέρωτο ρε γαμώτο. Τέσπα. Από αύριο και μέχρι τέλη Αυγούστου που κατεβαίνω Ελλάδα έχω πολύ δουλειά. Τελικά όμως τα ταξίδια κάνουν καλό ακόμη κι αν πρόκειται για συνέδρια. Ανοίγουν το μυαλό σου. Σε ξεκολλάνε. Βλέπεις άλλες παραστάσεις. Βλέπεις διαφορετικά τον εαυτό σου και όλα αυτά που σε απασχολούν.


Ας ελπίσουμε ότι η από αύριο καθημερινότητα δεν θα με ανατρέψει...

Back from Vancouver

απ' τις πιο ωραίες εμπειρίες

λεπτομέρειες αύριο

ΑΠΛΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!

ανόητα στιχάκια (2)

με σκότωσες
μα σ' αγάπησα ξανά

γιατί πάνω απ' το πτώμα μου είπες...
'δεν θα το ξανακάνω'

Ποτέ μου δεν τον χώνεψα αυτόν τον δρόμο...

Τραγικό θάνατο βρήκαν σήμερα, λίγο πριν από τις οχτώ το βράδυ, οι γονείς και τα δυο από τα τέσσερα ανήλικα παιδιά τους, όταν το ιδιωτικής χρήσης πολυμορφικό αυτοκίνητο που οδηγούσε ο πατέρας συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με λεωφορείο του ΚΤΕΛ Αλεξανδρούπολης, που κατευθυνόταν από τη Θεσσαλονίκη προς τον Έβρο.
Το πολύνεκρο δυστύχημα συνέβη στο 120ο χλμ, της Εθνικής Οδού Θεσσαλονίκης - Καβάλας μετά τον ποταμό Στρυμόνα, στο ύψος της ακτής Σαρακίνας, στα όρια του Δήμου Ελευθερών.
Ο οδηγός του επιβατικού αυτοκινήτου που κατευθύνονταν προς την Ασπροβάλτα Θεσσαλονίκης, στην προσπάθειά του να προσπεράσει προπορευόμενο όχημα έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με το λεωφορείο.
Από τη σφοδρότατη σύγκρουση ανασύρθηκαν νεκροί οι γονείς, τα δυο παιδιά, ενώ το τρίτο είναι σε σοβαρή κατάσταση και νοσηλεύεται διασωληνωμένο στο Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας. Το τέταρτο παιδί είναι τραυματισμένο αλλά δεν διατρέχει κίνδυνο η ζωή του. Επίσης, με ελαφρά διάσειση μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Καβάλας και μια κοπέλα που επέβαινε στο λεωφορείο.
Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις του Τμήματος Τροχαίας Καβάλας, εξαιτίας της σύγκρουσης θα θρηνούσαμε ακόμα περισσότερο θύματα αν το λεωφορείο δεν έβρισκε αντίσταση στα προστατευτικά κιγκλιδώματα, καθώς σε διαφορετική περίπτωση θα έπεφτε στο γκρεμό.


(η είδηση από εδώ)

the other side of the world

λοιπόν παίδες αυτό ήταν,

σήμερα πετάω για την άλλη άκρη του κόσμου
(βλ. Ειρηνικός ωκεανός) με αιτιολογία ένα συνέδριο


keep in touch ε;

το βρήκα πεταμένο κάπου στο γραφείο

"When a group of people look at an object, none of them sees exactly the same thing as anyone else. Even if they receive approximately the same image on their retina and interpret the image in basically the same way, this image is always revised by the observer's personality and situation.

One and the same person can have several different points of view, which he or she consciously or unconsciously brings to bear the situation."

(αμα γίνεται αυτό για αντικείμενα φανταστείτε τι γίνεται στο χώρο των απόψεων/πεποιθήσεων)

ΖΩ ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ

...κι όταν τελειώσει θα εφεύρω το επόμενο!

Choose life.

Choose reality.
Choose hapiness.
Choose meaning.
Choose religion.
Choose life.

Wake up you plastic shit!

Every picture tells a feeling... (2)

Που να πάω; [θα 'ρθεις μαζί μου;]

Πόσα να βγάλω; [να τα ποντάρω όλα;]

Δεν έχω; [ή δεν είχα απ' την αρχή;]

Πιστεύεις στα παραμύθια; [εγώ γιατί ακόμη ναι;]

Ζεις; [αποκοιμήθηκες;]

(οι φώτο από πρόσφατη βόλτα κολλητού στην Αθήνα)

Έτσι θα λύνω τα προβλήματά μου κι εγώ

Every picture tells a feeling...

Που πρέπει να πάω είπαμε; [γιατί;]

Αυτοί ξέρουν που πάνε; [θέλουν όμως;]

Εσείς είστε ευτυχισμένοι; [ζείτε μια ρουτίνα;]

Που να είσαι άραγε τώρα; [καλά;]

Το ξέρεις ότι ταξιδεύω πάλι μόνος; [και δεν μ΄αρέσει;]

Υπήρξες πραγματικά; [ή πάλι κοιτούσα απ' το τζάμι;]

...κι αν δε θέλω; [ή δε μπορώ;]

I see things now. Things I couldn't see before. [Thank you]

ανόητα στιχάκια

έπεσα στη φωτιά
να δω αν θα με σώσεις

μα ύστερα είδα καθαρά
τα σπίρτα ήταν δικά σου

what defines you?

We must not allow other people's limited perceptions to define us

-Virginia Satir (American Phychologist and Educator) 1916-1988

mistakes

If I had to live my life again, I'd make the same mistakes, only sooner.

Tallulah Bankhead

OXI στη λογοκρισία

και ΟΧΙ στο πανεπιστημιακό άσυλο στην σημερινή του μορφή.

εδώ το κείμενο

This is NOT a love story (aka Love Me Not)

Μου λέει: -Είμαι ερωτευμένη μαζί σου
Της λέω: -Δεν έχω τα ίδια αισθήματα για σένα
(στη λίμνη για καφέ)

Μου λέει: -Έχω δυνατά αισθήματα για σένα
(με γράμμα)

Της λέω: -Θέλω να είμαι ξεκάθαρος μαζί σου. Μην ελπίζεις
(με e-mail)

Mου λέει: -Είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί. Σ' αγαπώ
(με άλλο γράμμα)

Κρατάω σιγή ασυρμάτου.

Μου λέει: -Ήρθα μόνο για μια αγκαλιά
Της λέω: -Τι θα μαγειρέψεις αύριο;
(στην εξώπορτα του σπιτιού μου 4 τα χαράματα)

Μου λέει: -Δεν θέλω να σε ξαναδώ
Της λέω: -Να έχεις μια καλή βδομάδα
(σήμερα)

(για την ιστορία μαγείρεψε κριθαράκι με κρέας και ήταν πεντανόστιμο)

I will lie to me everyday

Πάντα ήθελα να γράψω ένα ποστ μεθυσμένος.

Ένα ποστ που να μη το θύμαμαι αύριο. Και να
'μαι εδώ έχοντας πιεί
ρούμι

πόσο
δεν θυμάμαι

και να μαι πάλι εδώ αναγνωρίζοντας ευχάριστα την αξία της φιλίας.
Όταν ο άλλος έρχεται και σε σέρνει απ' το δωμάτιό σου στο πάρτυ παρακάτω.
Όταν διαισθάνεται ότι αυτό που περιμένεις δεν θα 'ρθει
όχι απόψε
άλλα ούτε κι αύριο
κι ίσως ποτέ.

Όταν σε ποτίζει
φάρμακο και σε βάζει ν' ακούσεις τ' αστέρια
να σου λένε
'εμείς είμαστε η μόνη σου συντροφιά'

-Why you are not happy?
-Cos the stars talked to me tonight and they called me liar
-Drink some more...
-Did I play well today?
-Yes you were excellent.
-There goes my first wish... now I'm waiting for my bike
-Did you know that each one deserves only three wishes?

Wishlist

Quote

If you tell the truth you don't have to remember anything

Mark Twain

Αν βρείς την απάντηση πες τη μου και σε μένα...

...σε παρακαλώ

Τι γίνεται by Morpheous στο Σπιτάκι

"φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εδώ..."

Τρίτη, 25 Ιουνίου 2002

Χθες ήμουν καταρρακωμένος. Είμαι 21 χρονών και η ημέρα των γενεθλίων μου δεν ήταν ότι καλύτερο. Τελικά ο μήνας δεν παίζει ρόλο. Δεν ξέρω τι να πω. Είμαι μπερδεμένος και κυρίως εγωιστής.

Τελικά έδωσα σήμερα Μαθηματικό Προγραμματισμό και κόπηκα! Έβαλε εύκολα θέματα αλλά είχα πάει με λίγες ώρες ύπνο και δεν έγραψα καλά. Το Σεπτέμβριο πάντως χαλαρά το έχω το μάθημα. Επίσης θέλω να δώσω Μηχανοργάνωση Λογιστηρίου, Οικονομετρία ΙΙ και Τεχνολογία Λογισμικού. Να δούμε τι θα κάνω από όλα αυτά. Θέλω να κάτσω να ασχοληθώ με την πτυχιακή μου σοβαρά και να την βγάλω τον Ιούλιο και Αύγουστο.

Αυτό ήταν! Αύριο φεύγω Καβάλα και οι διακοπές ξεκινάνε σηματοδοτώντας το τέλος του τρίτου έτους. Τρίτο έτος; πότε πέρασε αυτό; Τί έκανα στη ζωή μου; Τι θα κάνω από εδώ και πέρα; Τα ερωτήματα παραμένουν και πληθαίνουν όσο μεγαλώνω. Και δεν ξέρω τις απαντήσεις...

Όταν επιστρέψω τον Σεπτέμβριο θα αρχίσει το τέταρτο και τελευταίο έτος. Αυτό ήταν λοιπόν τα φοιτητικά χρόνια; Ένα τίποτα; Ένα στιγμιαίο παιχνίδισμα του χρόνου σε βάρος των προσδοκιών μου;

Πόση ακόμη εσωστρέφεια;

Θα περάσω τα χρόνια κολλημένος εδώ
με μπογιά σε ένα τοίχο θα φωνάζω μπορώ
θα κρατώ σαν ανάσα κλειδωμένη βαθιά
μια ζωή που κοιμάται και βαρέθηκα πια

Εγώ μαζί με το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εδώ
ταξιδεύω το εγώ μου, πηδώ στο κενό μου
μην φεύγεις ζωή μου κρυφή μου πληγή
ταξιδεύω το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εγώ
ταξιδεύω το εγώ μου βουτιά στο κενό μου
μισή μου ζωή τεχνητή αναπνοή

Κι όταν όλα τελειώσουν θα κλαίει εμπρός μου μια αρχή
μες στο γκρίζο θα ψάχνει το λευκό της γιατί
γιατί μένω ακόμα τι είναι αυτά που ζητώ
σκεπασμένος με χιόνια στο κλουβί μου πετώ

Εγώ μαζί με το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εδώ
ταξιδεύω το εγώ μου, πηδώ στο κενό μου
μην φεύγεις ζωή μου κρυφή μου πληγή
ταξιδεύω το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εγώ
ταξιδεύω το εγώ μου βουτιά στο κενό μου
μισή μου ζωή τεχνητή αναπνοή

download: Κίτρινα Ποδήλατα - Ταξιδεύω το εγώ μου

This post is intentionally left blank

25

Το Σάββατο ήταν τα 25α γενέθλιά μου. Και ήταν τα καλύτερα. Για να τα γιορτάσω είχα προαποφασίσει να οργανώσω ένα μεγάλο μπάρμπεκιου.

Τα πριν: (aka Οργάνωση και άγχος)
Εγώ να κάνω κάτι χωρίς άγχος δεν γίνεται. Τόσο που πλέον το απολαμβάνω. Να είμαι στην μπρίζα, εκεί τεντωμένος. Από τη στιγμή που το αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη γιορτή, το άγχος για τις ετοιμασίες μου χτύπησε την πορτά κι εγώ το καλωσόρισα χαμογελαστός. Πάμε.

Τι έχω να σκεφτώ; Ποιοί θα ρθούνε; Τι ώρα; Τι να αγοράσω; Πότε ν' αρχίσουμε να ψήνουμε; Παίζει η Αργεντινή την ίδια ώρα; Ωχ! Τι είπαμε θα ψήσουμε; Από ποτά; Πάγκους/καρέκλες; Μουσική; Τι άλλο εκτός από κρέατα; Τούρτα;

Η Μαρίνα έδωσε ρέστα. Ήρθε μαζί μου στο σούπερ-μάρκετ και κάναμε μια γερή μπάζα. Ακόμη και αυτή έπαθε πλάκα μαζί μου. Ότι έβλεπα το έπαιρνα εις διπλούν "για να έχουμε σε περίπτωση που...". Πήρε και αυτή τα υλικά της. Γυρίσαμε τα τακτοποιήσαμε κι έφυγε σπίτι να κάνει τις σαλάτες και την τούρτα. Σε όλο το μπάρμπεκιου δεν κάθησε ούτε στιγμή. Με βοήθησε τρομερά.

Ο Νάσος επίσης. Ήρθε πολύ νωρίτερα, ήπιαμε τον καφέ μας και αρχίσαμε. Στήσαμε τα τραπέζια, καθαρίσαμε και στήσαμε τις ψησταριές. Αρχίσαμε να μεταφέρουμε τα πράγματα από την κουζίνα και να τα βάζουμε στα τραπέζια. Άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι. Εγώ στην πρίζα. Πέφτει τηλέφωνο στη Μαρίνα να φέρει τους κόπους της και να τους εκθέσει σε κοινή θέα. Όταν γίναμε 10-15 βάλαμε μπρος τις ψησταριές. Η Μαρίνα στην κουζίνα, ο Νάσος στις ψησταριές, εγώ να πηγαινοέρχομαι, να ελέγχω αν είναι όλα ΟΚ με τα τραπέζια και να χαιρετάω τον κόσμο που ερχόνταν. Σε κάποια φάση μαζεύτηκε πολύς κοσμός. Το χάρηκα πολύ μόνο που δεν μπορούσα να παρακολουθώ τι συμβαίνει σε όλα τα μέτωπα (*). Ο κόσμος άρχισε να τρώει και να ευχαριστιέται.

Το μπάρμπεκιου: (aka Best birthday ever)
Στο μεταξύ είχε νυχτώσει. Ο κόσμος αφού πλάκωσε το φαί άρχισε να χαλαρώνει και μαζί του να χαλαρώνω κι εγώ. Το αλκοόλ έρεε άφθονο και όλοι αράξανε γύρω από τη φωτιά (ναι είχαμε και τέτοια).



Είχανε έρθει πάνω από 40 άτομα. Όλοι όσοι ήθελα να έρθουνε. Οι φίλοι μου. Το φαγητό, το πιοτό, παραδόξως και η τούρτα έφτασαν για όλους. Η μουσική έπαιζε στο background. Ο καιρός άψογος. Όλοι περνούσαν καλά. Οι έλληνες δεν ξεπερνούσαν τους 5. Ένιωθα μεγάλη ικανοποίηση [για όλα τα παραπάνω...]. Η ιδέα μου είχε υλοποιηθεί όπως ακριβώς την φανταζόμουν. Σχηματίστηκαν παρέες παρέες γύρω απ' τη φωτιά. Είχα την αίσθηση ότι είμαι σε παραλία. Όμορφα...


Όσο περνούσε η ώρα ο κόσμος αραίωνε. Γίναμε μια μεγάλη παρέα γύρω απ' τη φωτιά. Συζητήσεις. Για το τίποτα και για τα πάντα. Μα πάνω απ' όλα εκείνη η αίσθηση. Είχαν να λένε για το πόσο άψογα οργανωμένα ήταν όλα και πόσο ωραία που κύλησαν. Τα 25α γενέθλιά μου.

Τα μετά: (aka Who will wash all that?)
Έφτασε 5 το πρωί, είχε ξημερώσει για τα καλά και είχαμε μείνει 5 άτομα γύρω απ' τη φωτιά (ή ότι είχε απομείνει από δαύτην). Η Μαρίνα ήθελε να μείνει να βοηθήσει με το μάζεμα. Την έδιωξα σχεδόν με το ζόρι. Το μάζεμα ήταν δική μου υπόθεση. Τελικά τα περισσότερα τα έκανε ο γάλλος συγκάτοικος. Απίστευτος. Τα μαζέψαμε, σκουπίσαμε, καθαρίσαμε και 06.30 το πρωί έπεσα στο κρεββάτι χαρούμενος. Ήμουν πολύ κουρασμένος αλλά το χάρηκα πολύ.

Τα πιο-μετά: (aka Σας σιχαίνομαι)
Όταν σηκώθηκα μεσημέρι Κυριακής ήμουν πια τελείως χαλαρωμένος και ξεκούραστος. Έκανα τον φραπέ μου και βγήκα να τον πιώ στο γρασίδι. Η κουζίνα, το σαλόνι και το δωμάτιό μου ήθελαν κανα δίωρο ακόμη σουλουπώματος αλλά δεν με πείραζε. Επίνα τον καφέ μου και σκεφτόμουν τον τίτλο αυτού το ποστ όταν ο Νάσος πήρε τηλέφωνο για να μου ανακοινώσει ένα παραλειπόμενο από την προηγούμενη βραδιά...

(*Μέσα στο γενικό πανικό της πρώτης φάσης έσκασαν μύτη και τρείς έλληνες που δεν είχαμε πολλά πάρε-δώσε. Μέρα χαράς ήταν για μένα, ούτε μου πέρασε καμιά απ' τις συνηθισμένες μου σκέψεις τύπου 'τί θέλουν αυτοί εδώ;'. Οι συγκεκριμένοι έλληνες αυτοδιαφημίζονται ως 'βορείων προαστίων' και γενικώς έχουν ένα άλφα εμφανές ψωνισμένο/σνομπ στυλάκι (εγώ είμαι επαρχιώτης και βόρειος δεν ξέρω από τέτοια). Ειδικά εχθές όμως δεν με ένοιαζε. Πήγα και τους καλωσόρισα και τους ευχαρίστησα που ήρθαν. Και δεν πρόσεξα ότι προσφέρθηκαν να βοηθήσουν το Νάσο με τα ψησίματα. Και δεν πρόσεξα ότι όση ώρα παρέμειναν στη γιορτή ήταν σε ακτίνα ενός μέτρου απ' την ψησταριά. Και δεν πρόσεξα πότε εξαφανίστηκαν χωρίς να χαιρετήσουν. Απλά ευχαρίστησα σε ανύπτοπτο χρόνο αυτό(ν) που προσφέρθηκε να βοηθήσει στο ψήσιμο. Ω τι αφελής...!)

Αυτό λοιπόν που δεν αντελήφθην και χρειάστηκε να μου πει ο Νάσος είναι ότι με το που αρχίσανε να βάζουνε κρέατα και να τα ψήνουν, και προτού κάν σερβιριστούν αυτοί που είχα καλέσει, αυτοί, οι ακάλεστοι, οι των βορείων προαστίων, οι κατα τ' άλλα υπεράνω, γέμισαν πρώτοι μια πιατέλα με κρέατα και εξαφανίστηκαν!! Οι γύφτοι. Οι κλέφτες. Οι αναξιοπρεπείς.

Ο Νάσος έχοντας καταιδρώσει ο καημένος μες τον πανικό, τους ρώτησε που την πάνε την πιατέλα. Δεν ξέραμε ακόμη πόσοι θα έρθουν και υπήρχε κίνδυνος να μην έχουμε μεγάλη άνεση με τις προμήθειες (καλά έκανα και πήρα ότι έβρισκα μπροστά μου...) Αυτοί του κάναν νόημα από μακριά ότι 'σταμάτα εσύ δεν ξέρεις....' και σίγουρα σκέφτηκαν 'τα λέμε κορόιδα...'. Ο Νάσος τα πήρε αλλά δεν μου είπε τίποτα. Δεν ήθελε να μου χαλάσει τη μέρα και καλά έκανε το παιδί. Εγώ έμεινα με την απορία γιατί εγώ, η Μαρίνα κι ο Νάσος δεν φάγαμε τίποτα και την αίσθηση ότι τελικά το φαγητό δεν ήταν αρκετό as planned. Τώρα εξηγούνται όλα...

Το χειρότερο δεν είναι η πράξη τους, ούτε η γυφτιά τους. Που σε μπάμπεκιου με τόσους λαούς, αυτοί οι νεο-έλληνες του κώλου κάναν την καφρίλα τους κι επέδειξαν το νεο-ελληνικό βαρβαρισμό και ασέβειά τους. Το χειρότερο είναι που σε κοροιδεύουν μπροστά στα μούτρα σου. Κάνουν τον καλό και τον χαμογελαστό και στην φέρνουν πίσω απ' την πλάτη σου. Σας σιχαίνομαι και σας λυπάμαι. Μου δώσατε όμως ένα καλό μάθημα με την ευκαιρία των γενεθλίων μου: Πώς να αναγνωρίζω τα σκουλήκια σαν και του λόγου σας. Και να τα αποφεύγω.

Επίλογος
Χαμογελάω γιατί ούτε και το ποστ των γενεθλίων μου δεν βγήκε χαρούμενο. Κακώς όμως γιατί πέρασα πραγματικά όμορφα. Το μπάρμπεκιου ήταν σαν όνειρο και θα κρατήσω μόνο αυτό.




Υ.Γ. Τελικά θα ήμουν πολύ καλός Event Manager... :)

Count me in

(πληροφορίες εδώ)

Θέλω πτυχίο Πολιτικού Μηχανικού

τόσα χρόνια χτίζω κάστρα στην άμμο...

Life is contact... lenses!

Η ζωή είναι σαν τους φακούς επαφής.

Τη μια μέρα σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα

την άλλη σου δημιουργούν πονοκέφαλο και σου τζούζουν τα μάτια
έτσι χωρίς λόγο.

Μα πάνω απ' όλα θέλουν προσοχή,
θέλουν περιποίηση και λεπτούς χειρισμούς.

Εγώ όμως τους φακούς μου τους βγάζω ηδονικά στο τέλος της ημέρας.
Τους παίζω στα δάχτυλά μου και τους θρυμματίζω.

Γιατί είναι μίας χρήσεως.


Όπως και η ζωή μου.

ο Παυλίδης μιλάει αλήθειες

Όσο μικραίνω γύρω ο κόσμος μεγαλώνει
όπως σαρώνει
στο πέρασμα του ο καιρός
όλα τα τείχη που 'χα χτίσει,
πάει κι απλώνει
στη θέση τους λειβάδια
κι από πάνω ο ουρανός
ανατινάζεται κι ελευθερώνει
άγρια άλογα που αρχίζουν
και καλπάζουνε καθώς
η μέρα φεύγει θριαμβεύοντας
κι υψώνει
πύρινα λάβαρα με αστέρια και γεράκια
μες στο φως...

Όσο εγώ σβήνω,αυτή η φλόγα δυναμώνει
όπως πυρώνει
το μαύρο ατσάλι της ψυχής
βλέπω τον πάγο που 'χα γύρω μου να λιώνει,
βλέπω τους δρόμους ανοιχτούς μέχρι τα πέρατα της Γης,
τώρα είμαι σύννεφο αν γίνω χιόνι
θέλω να πέσω μες στον κήπο σου στην άκρη της αυλής,
να είμαι το δάκρυ του χιονάνθρωπου που λιώνει
μες στην απέραντη λιακάδα της δικιάς σου της ζωής...

Όσο λιγότερο παλεύω δυναμώνει
αυτός ο αέρας
που έτσι και δεν του αντισταθείς
γίνεσαι χνούδι ελαφρύ και σε σηκώνει,
πετάς μαζί με τα πουλιά στα βάθη της ανατολής,
ακούς να τρέχουνε νερά,
ακούς τ'αηδόνι,
βλέπεις τη θάλασσα μακριά,
τη νοσταλγείς
και τότε ο αέρας απαλά σε προσγειώνει
μες στην παλάμη αυτής
που χρόνια περιμένει να της πεις
όσο μικραίνω γύρω ο κόσμος μεγαλώνει...

(Παύλος Παυλίδης - Όσο μικραίνω)

τρελαμένος, ερωτευμένος τον ακούω στο γραφείο όλη μέρα
και μετά στο σπίτι.

να μην τελειώσει ποτέ η φωνή
αυτή η φωνή
και αυτή η μελωδία που σε συνεπαίρνει...

αν έχει νόημα αυτή η ζωή τότε
είναι να δραπετεύεις
με μουσικές
για συνενόχους
απ' την πραγματικότητα

Παύλο σ' ευχαριστώ είσαι απίστευτος!!

Είναι ωραίο να σε θυμούνται

σήμερα το πρωί με ξύπνησε το τηλεφώνημα μια φίλης από Ελλάδα.

Ήταν απρόσμενο και μου άρεσε πολύ.

Είναι ωραίο να σε θυμούνται.

Είναι ωραίο να ξέρεις ότι αν και είσαι σε άλλη χώρα
κάποιοι άνθρωποι σε έχουν σε μια γωνίτσα του μυαλού τους.

H ιστορία της ρηχότητας

του Ευγένιου Αρανίτση

«Το βάθος πρέπει να είναι κρυμμένο στην επιφάνεια», λεει ο Χόφμανσταλ. Εγώ, σήμερα θα μιλήσω για το αντίστρο­φο, για ένα είδος επιφάνειας που είναι κρυμμένη στο βάθος. Την βλέπουμε να ανεβαίνει από κει, στον αφρό όταν η λάσπη του πυθμένα ανακινηθεί.

Διότι το βάθος των πραγμάτων δεν είναι πάντοτε αυτό της εμ­βάθυνσης, όπου οι ποιητές, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν α­κόμη, ψάχνουν για τις λέξεις-κλειδιά της ανθρώπινης κατάστασης, αλλά μπορεί κάλλιστα να νοηθεί σαν ο πάτος ενός πηγαδιού όπου στοιβάζονται λησμονημένα όλων των ειδών τα ακατέργαστα υλι­κά, για να μην πούμε και για σκουπίδια. Μικρά τέρατα που τρέ­φονται με την οσμή των απορριμμάτων περνούν εκεί κάτω μεγά­λες ιστορικές περιόδους επώασης ή χειμερίας νάρκης και γλι­στρούν έξω μόλις ανοίξει το καπάκι. Ομως, έστω και καταποντι­σμένη, η ρηχότητα φαινόταν ανέκαθεν, αρκεί να έσκυβες λίγο προς τις κώχες του ορατού, όπου αυτή παρίστανε την ανύπαρκτη.

Εχοντας συνηθίσει για τα καλά στην επανάπαυση και με τη φωλιά τους λερωμένη, πολλοί αρνούνται να θυμηθούν α­κόμη και τα πρόσφατα κακά τους όνειρα, όπως το τι ακριβώς συνέβη στη διάρκεια της δικτατορίας, ας πουμε. Κι έτσι ξαφνιά­ζονται διαπιστώνοντας πως ο βουλιμικός παροξυσμός των παμ­φάγων μικροαστών, βαθύτατα συντηρητικών κατά βάθος (κι άλ­λο βάθος!), προέκυψε δήθεν με παρθενογένεση από τα σπλά­χνα του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, παίρνοντας τα ονό­ματα Τόμπρας, Κουτσόγιωργας κ.λ.π. Ας τους ζητήσουμε να σκεφτούν μήπως εκείνο που τους προκάλεσε τέτοιαν έκπληξη ή­ταν απλώς μια μερική επιδείνωση.Δεν σοβαρολογούμε υποστηρίζοντας ότι η κακοδαιμονία ήρ­θε απ' το πουθενά. Βρισκόταν ανέκαθεν εδώ, μόνον που δεν είχε μικρόφωνο για να ασκήσει την ευγλωττία της. Από τη στιγμή που η τηλεοπτική ελευθεροτυπία τίθεται σε πανεποπτική τροχιά γύρω από το σύνολο του κόσμου, όλες οι μορφές αποσιώπησης δια­βρώνονται και υποχωρούν, ενώ ό,τι υπήρχε παρατημένο στα υπόγεια εγκαθίσταται σε θέση διακόσμησης σαλονιού. Ηταν πάντοτε έτσι και δεν το βλέπαμε, δυστυχώς. Τώρα λάμπει εκτυφλωτικά.

Αυτό ελάχιστα σημαίνει πως η τηλεόραση δεν άλλαξε την οι­κουμένη. Θα 'ταν παράλογο να συμπεράνουμε ότι περιορί­στηκε στο να τη δείξει. Κάτι τέτοιο αποκλείεται αφού, για να το­νίσουμε επί τη ευκαιρία το μοιραίο λάθος που κόστισε την επι­βίωση της αριστεράς, το να δείχνεται κάτι σε κοινή θέα επηρεάζει το είναι του. Φανερό και κρυφό, το πράγμα δεν είναι το ίδιο όπως πιστεύουν βολικά οι περισσότεροι.

Εκτεθειμένος σ' ένα τέ­τοιο διαλυτικό φως, ο κόσμος αρχίζει να αποσυντίθεται.

Ομως εκείνο που φανερώθηκε με τρόπο τόσο χυδαίο ήταν προ πολλού ευδιάκριτο, εφόσον ο παρατηρητής δεν είχε αντίρ­ρηση να το δει. Για να φέρω ένα ευτελές παράδειγμα, οι εκπομπές της Κορομηλά και της Μενεγάκη διαγράφονταν ήδη στα μιούζι­καλ του Δαλιανίδη σαν οιωνοί της αχαλίνωτης κακογουστιάς που απελευθερώνεται με τις μικροαστικές επαναστάσεις. Αν δούμε το ζήτημα απ' τη σκοπιά της ανάλυσης των ανθρωπινων αντιστάσε­ων στους θεσμούς, ζήσαμε κιόλας δύο τέτοιες εκρήξεις, μια με τη χούντα και μια με τον τριτοκοσμικό σοσιαλισμό.

Και ούτω καθεξής. Οι κωμικοτραγικές απόπειρες εκσυγχρο­νισμού μιας κοινωνίας που πάσχει ολοφάνερα από διχασμό της επιθυμίας της, ήταν ήδη ορατές στην κυκλώπεια γιγάντωση της Αθήνας υπό την αιγίδα του καραμανλικού κράτους, με την έννοια ότι το πρωτεύον χαρακτηριστικό όλων των εκσυγχρονισμών είναι η καρκινογένεση, ο τρελός αναδιπλασιασμός των κρουσμάτων παράβλεψης του ανθρωπίνου μέτρου, τοποτηρητής του οποίου υ­πήρξε κάποτε το ψυχικό βλέμμα. Τα παραμυθάκια ενός καλύτε­ρου μέλλοντος ρίζωναν πάντα σε μια τέτοια παράβλεψη. Τα άλλα συμπτώματα έρχονται με τη σειρά τους στην επιφάνεια σαν ισχυρές αναβαθμίσεις παλιών αιτημάτων που είχαν πέσει σε χειμερία νάρκη.

Η μόδα των ειδικών που κατέκτησαν το σύμπαν εν μια νυκτί ήταν ήδη προδιαγεγραμμένη στον ιερα­τικό σεβασμό που έδειχναν οι μικροαστικές κοινότητες προς τα κάθε είδους ιερατεία, γιατρούς, προέδρους, δάσκαλους, παπά­δες, προπονητές ομάδων και συμβολαιογράφους. Τώρα αυτοί, από την τηλεόραση, έχουν πάψει να απευθύνονται στο φόβο και συνομιλούν κατευθείαν με την αποβλάκωση, βεβαιώνοντας έ­τσι, άθελα τους, ότι η τελευταία δεν είναι παρά αποκύημα αυ­τού ακριβώς του φόβου.

Αξίζει τον κόπο να αντιληφθούμε πως η «νέα εποχή» δεν έ­πεσε από τον ουρανό, όπως επιμένει η ίδια να λέει, ρίχνο­ντας τον εαυτό της από την τρύπα του όζοντος στο κέντρο του διαφημιστικού σύμπαντος, αλλά προετοιμαζόταν στο υπέδαφος, κάτω απ' τα πόδια μας, εδώ και δεκαετίες. Οι αθώες, παιδαριώδεις ταινίες του Φίνου, που αφυπνίζουν τη νοσταλγία της κοινότητας μ' έναν τρόπο σχεδόν ακαταμάχητο, μεταφέρουν κατ' ουσίαν έναν φοβερό προϊδεασμό της λατρείας του διαμε­ρίσματος της πολυκατοικίας, κατάλληλου για να εμπνέει την ταύτιση του ιδιοκτήτη με το παρκέ.

Οχι μόνον το Ιντερνετ και οι δορυφορικές επικοινωνίες δεν α­ποτελούν επιβίωση του παλιού κοινοτικού πνεύματος, όπως γράφουν πολλοί, αλλά συμπίπτουν με το μεσουράνημα αυτού που το κοινοτικό πνεύμα επιχειρούσε να κρύψει, από τη σύσταση του, με το μανδύα μιας ιερής νομιμοφροσύνης: του μίσους για οτιδή­ποτε ξένο.

Τότε του κλείναμε την πόρτα, τώρα το καλωσορίζουμε σίγουροι πως είναι νεκρό.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ

Θέλω έναν ήλιο το πρωί πάνω απ'τη θάλασσα,
έναν άνεμο το απόγευμα να διώχνει τις σκιές,
ένα σύννεφο το βράδυ,ένα σύννεφο
που οι κεραυνοί του να φωτίζουνε στα βράχια τις μορφές
όλων αυτών που ονειρεύτηκαν να ζήσουν
ένα ταξίδι μακρινό μα δεν προλάβανε αυτούς,
αυτούς που δεν προλάβαν να γυρίσουν
απ'το ταξίδι που οι άλλοι ονειρεύτηκαν απλώς...
(Οι θεριστές - Παύλος Παυλίδης)

ο τύπος είναι απίστευτος
γράφει
και με τρελαίνει

είχα καιρό να τρελαθώ
το είχα ανάγκη
κι είναι ωραία

Παυλίδη σε πάω με τα χίλια!

[το τραγούδι κλέψτε το απ' τη global]

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ - ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ

ΤΟ ΝΕΟ CD ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΠΑΥΛΙΔΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ!

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ...

Πλησιάζοντας τα 25...

αυτό το τραγούδι με εκφράζει απόλυτα...

I'll make it through the rainy days
I'll be the one who stands here longer than the rest
When my landscape changes, rearranges
I'll be stronger than i've ever been
No more stillness, more sunlight,
Everything's gonna be alright

I know that there's gonna be a change
Better find your way out of your fear
If you wanna come with me
Then that's the way it's gotta be

I'm all alone and finally I'm getting stronger
You'll come to see
Just what I can be
I'm getting stronger

Sometimes I feel so down and out
Like emotion that's been captured in a maze
I had my ups and downs
Trials and tribulations,
I overcome it day by day,
Feeling good and almost powerful
A new me, that's what i'm looking for

I'm all alone and finally I'm getting stronger
You'll come to see
Just what I can be
I'm getting stronger

Stronger -Sugababes
[το τραγούδι εδώ]
[το video-clip εδώ]

Blogs? ....what blogs??

Education has produced a vast population able to read but unable to distinguish what is worth reading.

G. M. Trevelyan (1876 - 1962)

Μαθαίνοντας τα βασικά

τη ζωή μας την κανούν οι επιλογές μας...

οι επιλογές μας...


τίποτα δεν λειτουργεί αυτόματα...

Meet Alekos

http://alecktravel.blogspot.com/

common sense and joy of life meets greek blogosphere

Γονείς in UK - part I (a.k.a Mishandled Luggage)

Η ορκωμοσία ήταν μια καλή αφορμή. Οι γονείς θα ερχόταν στην Αγγλία για κάτι λιγότερο από μια βδομάδα. Την Τετάρτη που μας πέρασε τους παρέλαβα απ' το αεροδρόμιο. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχα σχεδιάσει...

Τι έκανα εγώ:
Τις τελευταίες μέρες προτού έρθουν ήμουν σε υπερένταση. Συναγερμός. Η επιθεώρηση πλησιάζει. Καθάρισα το δωμάτιο, το σκούπισα, το ξεσκόνισα, το ξανασκούπισα, το τακτοποίησα. Μετά ήταν τα ρούχα. Πλύσιμο, σιδέρωμα, προσεκτικό δίπλωμα και τακτοποίηση στην ντουλάπα και στα συρτάρια έτσι ωστε να δείχνουν ότι ήταν πάντα εκεί. Ο λόγος; Η (κλασσική) ελληνίδα μάνα εφορμά. Σε περίπτωση που δει ίχνος σκόνης ή άπλυτο ρούχο κλειδώνεται στο σπίτι, βάζει το φακιόλι και χτυπάει 8ωρα. Και δεν το θέλουμε αυτό ε; Θέλουμε να είμαστε ανεξάρτητοι εργένηδες (ή έστω να δείχνουμε έτσι...).

Μετά ήταν το νεοαποκτηθέν αυτοκίνητο. Πλύσιμο μέσα έξω, σκούπισμα, γυάλισμα. Ο μπαμπάς έχει αδυναμία στα καθαρά αυτοκίνητα. Δεν ήταν σε τραγική κατάσταση, το αντίθετο θα έλεγα απλά τα στάνταρ ήταν υψηλά. Μέχρι και το μεσημέρι της Τετάρτης έτρεχα σαν το Βέγγο. Καθάριζα, συμμάζευα, οργάνωνα την άφιξη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Δεν ήθελα τίποτα να προξενήσει την ανησυχία των γονέων. Ίσα ίσα επειδή ερχόταν για λίγες μέρες ήθελα να περάσουν όμορφα, χωρίς έγνοιες για μένα. Απλά να διασκεδάσουν λίγες μέρες στο εξωτερικό. Έτσι λοιπόν λίγο πριν φύγω όλα ήταν τέλεια, με έμφαση στο δωμάτιο και το αυτοκίνητο. Έκανα μια τελευταία επιθεώρηση, απομάκρυνα τους τελευταίους κόκκους σκόνης, τέντωσα το κρεββάτι για πέμπτη φορά [αυτή η υστερία κρύβει τίποτα;], χαμογέλασα που όλα ήταν in plαce και έκλεισα την πορτα ικανοποιημένος.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα το ταξίδι για το αεροδρόμιο...

Τι έκαναν αυτοί:
Η ιστορία τους ξεκινάει από τη στιγμή που η μητέρα μου μαζί με τις υπόλοιπες ετοιμασίες για το ταξίδι πλήρωνε στο ταμείο ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι για το μωρό ένος φίλου μου, που ήθελε να του πάρει κάτι. Το παιχνίδι είχε μπαταρίες.

Η επόμενη σκηνή παίζεται το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Περνώντας οι γονείς μου τον έλεγχο, χτυπάει το παιχνίδι στο μηχάνημα και σταματάνε την μητέρα μου με την μία βαλίτσα. Ο πατέρας μου αντί να περιμένει προχωράει στο check-in για να αφήσει απλά τη βαλίτσα στην αλυσίδα και να γυρίσει να δει που κόλλησε η μητέρα μου. Ήταν οι πρώτοι κι έτσι δεν υπήρχε ουρά. Όταν πέρασε η μητέρα μου τον έλεγχο προχώρησαν μαζί στο check-in και τοποθέτησαν και τη δεύτερη βαλίτσα την αλυσίδα. Η υπάλληλος πέρασε την ταινία με τον προορισμό στην δεύτερη αποσκευή μόνο, αφήνοντας ορφανή την πρώτη.
Οι γονείς επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο και ξεκίνησαν το ταξίδι τους...

Τι διαδραματίστηκε στο αεροδρόμιο:
Έφτασα εγκαίρως στο αεροδρόμιο. Πήρα τον καφέ μου κι ένα περιοδικό και περίμενα να περάσει η ώρα. Δέκα λεπτά πριν την προσγείωση κατέβηκα κάτω στις αφίξεις. Μετά από λίγο και σύμφωνα πάντα με τον πίνακα αφίξεων, η πτήση από Θεσσαλονίκη είχε προσγειωθεί. Μετά από λίγο περισσότερο οι αποσκευές ήταν στην αλυσίδα παραλαβής και οι πρώτοι επιβάτες άρχισαν να εμφανίζονται. Σηκώθηκα όρθιος και έβαλα το καλό μου χαμόγελο. Θα τους έβλεπα από μακριά. Κάθησα μετά από λίγο αφού αργούσαν να βγούν. Ξανασηκώθηκα. Ξανακάθησα. Κοίταξα τον πίνακα. Η πτήση είχε σβηστεί απ' το πίνακα άρα η παραλαβή των αποσκευών είχε τελειώσει. Τι είχε γίνει;

Οι γονείς μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες της πτήσης περίμεναν με ανυπομονησία τις βαλίτσες. Είμαι σίγουρος ότι ανυπομονούσαν να με δουνε όσο κι εγώ. Η μεγάλη βαλίτσα με τα ρούχα βγήκε. Την πήραν. Η άλλη, η τσάντα με τα τρόφιμα και τα παπούτσια όχι. Σιγά σιγά οι πρώην επιβάτες αραίωναν. Το ίδιο και οι βαλίτσες στην αλυσίδα. Και η δεύτερη τσάντα πουθενά.

Όταν δοκίμασα να πάρω τηλέφωνο, διαπίστωσα πως η μητέρα μου το είχε ανοιχτό. Έντρομος διαπίστωσα πως μία τους αποσκευή δεν είχε κάνει την (αναμενόμενη) εμφάνισή της και οι γονείς μου βρισκόταν στο γραφείο απολεσθέντων της εταιρείας προσπαθώντας να καταλάβουν τι πήγε στραβά. Και μόνο στη σκέψη ότι οι γονείς μου προσπαθούν να συννενοηθούν για μια χαμένη βαλίτσα με τους Άγγλους με ανατρίχιασε. Θύμωσα που ενώ ήμουν λίγο παρακεί -αν και προσπάθησα- δεν μπόρεσα να πάω να βοηθήσω.

Η συνάντησή μας δεν πήγε καθόλου όπως την είχα σχεδιάσει. Όταν τελείωσαν τα διαδικαστικά και βγήκαν, ήταν και οι δυό κατσουφισμένοι και ταλαιπωρημένοι. Προσπάθησα να τους φτιάξω τη διάθεση αλλά μάταια. Το κακό ήταν μεγάλο. Χάθηκαν τα ντολμαδάκια, οι κεφτέδες και τα καλά τους παπούτσια. 'Μα το βασικό είναι ότι είμαστε μαζί. Ότι είμαστε καλά! Σε όλους συμβαίνουν μια στις τόσες και σίγουρα θα την βρούν και θα μας την στείλουν αύριο πρωί πρωί'. Δεν ξέρω αν εγώ ο ίδιος πίστευα αυτά που έλεγα. Στεναχωρέθηκα που ενώ βρεθήκαμε, αυτοί ήταν έτσι. Χάλασε η χαρά από μια βλακεία. Ούτε το νεοαποκτηθέν (και καθαρισμένο) αυτοκίνητο τους άλλαξε τη διάθεση. Οι κλασσικές παρατηρήσεις του μπαμπά για την οδήγησή μου. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

Φτάσαμε με το καλό. Ούτε κουβέντα για το δωμάτιο-βιτρίνα. Περνάει απαρατήρητο και τους καταλαβαίνω. Δεν έχει σημασία το δωμάτιο γι' αυτούς [που εδώ που τα λέμε ήταν απλά καθαρό και συμμαζεμένο -κάτι που υποτίθεται ότι πάντα είναι...]. Έχει σημασία να φάει ο γιος τους σπιτικό φαγητό που μαγειρεύτηκε νωρίς το πρωί πριν την πτήση για να είναι όσο γίνεται φρέσκο. Αντ' αυτού οι κόποι τους αγνοούνται εξαιτίας των σκοτεινών κυκωκλωμάτων των αεροδρομίων. Πέφτουμε να κοιμηθούμε. Αύριο είναι μια άλλη μέρα. Μα το μυαλό όλων μας είναι σε αυτή τη γαμ***νη τη βαλίτσα... Στο μυαλό των γονιών μου, γιατί υποτίθεται ότι εγώ στεναχωρέθηκα που χάθηκε η φέτα και τα ντολμαδάκια. Στο μυαλό το δικό μου, γιατί αποτέλεσε αφορμή να χαλάστούνε αυτοί.

Μια βαλίτσα λοιπόν [ή η απώλειά της] είναι αρκετη να μας στεναχωρέσει στην ιδέα ότι στεναχωρέθηκε ο άλλος... Άτιμη πολυπλοκότητα!

Όταν ο Άρχοντας συνάντησε τον Άμλετ

Άμλετ: -Να ζει κανείς ή να μη ζει;
Άρχοντας: -Έλα μου ντε... καμιά ιδέα;
Κρανίο: Εγώ δεν έχω καμιά σχέση, ...μπορώ ν' απέχω απ' την κουβέντα;

Μεταπτυχιακός Άρχοντας

  

0-1 ...γαμώτο!

 

Embarrased... once again!

Too small for Greece

αλλά καλύτερα έτσι μπας και απ' τις πολλές στραπάτσες ξυπνήσουμε...

...αν το κόβω λίγο δύσκολο!

Posts I liked a lot!

Δύο ποστς που διάβασα εχθές μου άρεσαν τρομερά!

1. Παράξενος. Ανεκπλήρωτο.

Μου είπε: "Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τις προθέσεις σου".

Της είπα: "Μη σε απασχολούν οι προθέσεις μου - δεν τις πραγματοποιώ ποτέ".


2. Εικόνες από το τέλος του κόσμου (μου). -post

τρεχουμε τωρα. γυρναμε γυρω γυρω.

τερμα τα δραματα, οι θρηνοι και οι φτηνοι μελοδραματισμοι.

επισης τερμα η οκνηρια και η εσωστρεφεια.

τελος, καλυτερα μονος τωρα. δε χρειαζομαστε πραγματα να μας τραβανε προς τα κατω, ουτε ψυχαναγκαστικα "πρεπει", ουτε "για παντα" ουτε για ποτε.

καλυτερα μονος. μαζι μονο για λιγο και απο αποσταση.