Τα πριν: (aka Οργάνωση και άγχος)
Εγώ να κάνω κάτι χωρίς άγχος δεν γίνεται. Τόσο που πλέον το απολαμβάνω. Να είμαι στην μπρίζα, εκεί τεντωμένος. Από τη στιγμή που το αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη γιορτή, το άγχος για τις ετοιμασίες μου χτύπησε την πορτά κι εγώ το καλωσόρισα χαμογελαστός. Πάμε.
Τι έχω να σκεφτώ; Ποιοί θα ρθούνε; Τι ώρα; Τι να αγοράσω; Πότε ν' αρχίσουμε να ψήνουμε; Παίζει η Αργεντινή την ίδια ώρα; Ωχ! Τι είπαμε θα ψήσουμε; Από ποτά; Πάγκους/καρέκλες; Μουσική; Τι άλλο εκτός από κρέατα; Τούρτα;
Η Μαρίνα έδωσε ρέστα. Ήρθε μαζί μου στο σούπερ-μάρκετ και κάναμε μια γερή μπάζα. Ακόμη και αυτή έπαθε πλάκα μαζί μου. Ότι έβλεπα το έπαιρνα εις διπλούν "για να έχουμε σε περίπτωση που...". Πήρε και αυτή τα υλικά της. Γυρίσαμε τα τακτοποιήσαμε κι έφυγε σπίτι να κάνει τις σαλάτες και την τούρτα. Σε όλο το μπάρμπεκιου δεν κάθησε ούτε στιγμή. Με βοήθησε τρομερά.
Ο Νάσος επίσης. Ήρθε πολύ νωρίτερα, ήπιαμε τον καφέ μας και αρχίσαμε. Στήσαμε τα τραπέζια, καθαρίσαμε και στήσαμε τις ψησταριές. Αρχίσαμε να μεταφέρουμε τα πράγματα από την κουζίνα και να τα βάζουμε στα τραπέζια. Άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι. Εγώ στην πρίζα. Πέφτει τηλέφωνο στη Μαρίνα να φέρει τους κόπους της και να τους εκθέσει σε κοινή θέα. Όταν γίναμε 10-15 βάλαμε μπρος τις ψησταριές. Η Μαρίνα στην κουζίνα, ο Νάσος στις ψησταριές, εγώ να πηγαινοέρχομαι, να ελέγχω αν είναι όλα ΟΚ με τα τραπέζια και να χαιρετάω τον κόσμο που ερχόνταν. Σε κάποια φάση μαζεύτηκε πολύς κοσμός. Το χάρηκα πολύ μόνο που δεν μπορούσα να παρακολουθώ τι συμβαίνει σε όλα τα μέτωπα (*). Ο κόσμος άρχισε να τρώει και να ευχαριστιέται.
Το μπάρμπεκιου: (aka Best birthday ever)
Στο μεταξύ είχε νυχτώσει. Ο κόσμος αφού πλάκωσε το φαί άρχισε να χαλαρώνει και μαζί του να χαλαρώνω κι εγώ. Το αλκοόλ έρεε άφθονο και όλοι αράξανε γύρω από τη φωτιά (ναι είχαμε και τέτοια).
Είχανε έρθει πάνω από 40 άτομα. Όλοι όσοι ήθελα να έρθουνε. Οι φίλοι μου. Το φαγητό, το πιοτό, παραδόξως και η τούρτα έφτασαν για όλους. Η μουσική έπαιζε στο background. Ο καιρός άψογος. Όλοι περνούσαν καλά. Οι έλληνες δεν ξεπερνούσαν τους 5. Ένιωθα μεγάλη ικανοποίηση [για όλα τα παραπάνω...]. Η ιδέα μου είχε υλοποιηθεί όπως ακριβώς την φανταζόμουν. Σχηματίστηκαν παρέες παρέες γύρω απ' τη φωτιά. Είχα την αίσθηση ότι είμαι σε παραλία. Όμορφα...
Όσο περνούσε η ώρα ο κόσμος αραίωνε. Γίναμε μια μεγάλη παρέα γύρω απ' τη φωτιά. Συζητήσεις. Για το τίποτα και για τα πάντα. Μα πάνω απ' όλα εκείνη η αίσθηση. Είχαν να λένε για το πόσο άψογα οργανωμένα ήταν όλα και πόσο ωραία που κύλησαν. Τα 25α γενέθλιά μου.
Τα μετά: (aka Who will wash all that?)
Έφτασε 5 το πρωί, είχε ξημερώσει για τα καλά και είχαμε μείνει 5 άτομα γύρω απ' τη φωτιά (ή ότι είχε απομείνει από δαύτην). Η Μαρίνα ήθελε να μείνει να βοηθήσει με το μάζεμα. Την έδιωξα σχεδόν με το ζόρι. Το μάζεμα ήταν δική μου υπόθεση. Τελικά τα περισσότερα τα έκανε ο γάλλος συγκάτοικος. Απίστευτος. Τα μαζέψαμε, σκουπίσαμε, καθαρίσαμε και 06.30 το πρωί έπεσα στο κρεββάτι χαρούμενος. Ήμουν πολύ κουρασμένος αλλά το χάρηκα πολύ.
Τα πιο-μετά: (aka Σας σιχαίνομαι)
Όταν σηκώθηκα μεσημέρι Κυριακής ήμουν πια τελείως χαλαρωμένος και ξεκούραστος. Έκανα τον φραπέ μου και βγήκα να τον πιώ στο γρασίδι. Η κουζίνα, το σαλόνι και το δωμάτιό μου ήθελαν κανα δίωρο ακόμη σουλουπώματος αλλά δεν με πείραζε. Επίνα τον καφέ μου και σκεφτόμουν τον τίτλο αυτού το ποστ όταν ο Νάσος πήρε τηλέφωνο για να μου ανακοινώσει ένα παραλειπόμενο από την προηγούμενη βραδιά...
(*Μέσα στο γενικό πανικό της πρώτης φάσης έσκασαν μύτη και τρείς έλληνες που δεν είχαμε πολλά πάρε-δώσε. Μέρα χαράς ήταν για μένα, ούτε μου πέρασε καμιά απ' τις συνηθισμένες μου σκέψεις τύπου 'τί θέλουν αυτοί εδώ;'. Οι συγκεκριμένοι έλληνες αυτοδιαφημίζονται ως 'βορείων προαστίων' και γενικώς έχουν ένα άλφα εμφανές ψωνισμένο/σνομπ στυλάκι (εγώ είμαι επαρχιώτης και βόρειος δεν ξέρω από τέτοια). Ειδικά εχθές όμως δεν με ένοιαζε. Πήγα και τους καλωσόρισα και τους ευχαρίστησα που ήρθαν. Και δεν πρόσεξα ότι προσφέρθηκαν να βοηθήσουν το Νάσο με τα ψησίματα. Και δεν πρόσεξα ότι όση ώρα παρέμειναν στη γιορτή ήταν σε ακτίνα ενός μέτρου απ' την ψησταριά. Και δεν πρόσεξα πότε εξαφανίστηκαν χωρίς να χαιρετήσουν. Απλά ευχαρίστησα σε ανύπτοπτο χρόνο αυτό(ν) που προσφέρθηκε να βοηθήσει στο ψήσιμο. Ω τι αφελής...!)
Αυτό λοιπόν που δεν αντελήφθην και χρειάστηκε να μου πει ο Νάσος είναι ότι με το που αρχίσανε να βάζουνε κρέατα και να τα ψήνουν, και προτού κάν σερβιριστούν αυτοί που είχα καλέσει, αυτοί, οι ακάλεστοι, οι των βορείων προαστίων, οι κατα τ' άλλα υπεράνω, γέμισαν πρώτοι μια πιατέλα με κρέατα και εξαφανίστηκαν!! Οι γύφτοι. Οι κλέφτες. Οι αναξιοπρεπείς.
Ο Νάσος έχοντας καταιδρώσει ο καημένος μες τον πανικό, τους ρώτησε που την πάνε την πιατέλα. Δεν ξέραμε ακόμη πόσοι θα έρθουν και υπήρχε κίνδυνος να μην έχουμε μεγάλη άνεση με τις προμήθειες (καλά έκανα και πήρα ότι έβρισκα μπροστά μου...) Αυτοί του κάναν νόημα από μακριά ότι 'σταμάτα εσύ δεν ξέρεις....' και σίγουρα σκέφτηκαν 'τα λέμε κορόιδα...'. Ο Νάσος τα πήρε αλλά δεν μου είπε τίποτα. Δεν ήθελε να μου χαλάσει τη μέρα και καλά έκανε το παιδί. Εγώ έμεινα με την απορία γιατί εγώ, η Μαρίνα κι ο Νάσος δεν φάγαμε τίποτα και την αίσθηση ότι τελικά το φαγητό δεν ήταν αρκετό as planned. Τώρα εξηγούνται όλα...
Το χειρότερο δεν είναι η πράξη τους, ούτε η γυφτιά τους. Που σε μπάμπεκιου με τόσους λαούς, αυτοί οι νεο-έλληνες του κώλου κάναν την καφρίλα τους κι επέδειξαν το νεο-ελληνικό βαρβαρισμό και ασέβειά τους. Το χειρότερο είναι που σε κοροιδεύουν μπροστά στα μούτρα σου. Κάνουν τον καλό και τον χαμογελαστό και στην φέρνουν πίσω απ' την πλάτη σου. Σας σιχαίνομαι και σας λυπάμαι. Μου δώσατε όμως ένα καλό μάθημα με την ευκαιρία των γενεθλίων μου: Πώς να αναγνωρίζω τα σκουλήκια σαν και του λόγου σας. Και να τα αποφεύγω.
Επίλογος
Χαμογελάω γιατί ούτε και το ποστ των γενεθλίων μου δεν βγήκε χαρούμενο. Κακώς όμως γιατί πέρασα πραγματικά όμορφα. Το μπάρμπεκιου ήταν σαν όνειρο και θα κρατήσω μόνο αυτό.
Υ.Γ. Τελικά θα ήμουν πολύ καλός Event Manager... :)