Έτσι τον ήξεραν όλοι στο στρατόπεδο. Και φυσικά όποιος τον πετύχαινε από τον διοικητή μέχρι τον τελευταίο φανταράκο τον βομβαρδίζε με ερωτήσεις του τύπου: 'ήρθε το δέμα/γράμμα/κάρτα; μα έπρεπε να είχε έρθει εδώ και τόσες μέρες το 'χει στείλει η γυναίκα/γκόμενα/ερωμένη/γιαγιά/αδερφή μου'.
'Χαράς στο κουράγιο του', σκεφτόμουν ειδικά όταν έφερνε το υπηρεσιακό ταχυδρομείο και ο διοικητής ούρλιαζε από την άλλη άκρη του διαδρόμου 'ταχυδρόμεεεε.... στο γραφείο μου!'. Τότε έβλεπες ένα μαντράχαλο να κάνει σπρίντ στον μακρύ διάδρομο του διοικητηρίου αδιαφορώντας για τον ποιόν θα παρασύρει στο πέρασμά του.
Όσον αφορά την προσωπική αλληλογραφία των στρατιωτών χαιρόμουν που στην εποχή του ίντερνετ και των sms, το γράμμα παρέμενε περισσότερο δυνατό και ρομαντικό ως τρόπος επικοινωνίας. Περιττό να πω ότι εγώ ότι γράμματα/κάρτες είχα τα παραλάμβανα στο θάλαμό μου (σου είπα ποτέ ευχαριστώ για όλα τα απροσδόκητα γράμματα που μου 'φερες;)
Τον ταχυδρόμο τον γνώρισα στην εκπαίδευση των υπαξιωματικών όταν πάνω στην κουβέντα καταλάβαμε ότι έχουμε την ίδια μετάθεση. Εξίμιση μήνες στον ίδιο θάλαμο στον Έβρο δεν τους λες και λίγους (αν λάβεις υπόψη σου ότι μυρίζουν τα πόδια μου και ροχαλίζω). Θυμάμαι τις συζητήσεις μας, κυρίως ότι γελούσαμε πολύ και έτσι την παλεύαμε. Θυμάμαι που ήθελε να με πείσει να δώ Κουροσάβα, ενώ εγώ του εξυμνούσα την 'εκδίκηση της ξανθιάς'. Θυμάμαι τα σκηνάκια (δις) που δυό μαντράχαλοι χωρέσαμε με το ζόρι. Θυμάμαι τις βόλτες στην Ορεστιάδα στα γνωστά καφέ. Τις ατέλειωτες ώρες στο ίντερνετ καφέ. Το περίπολο που μετά νόμιζε ότι θα βγει αναφερόμενος. Τον αντικαταστάτη στο ταχυδρομείο που διάλεξε με τη βοήθειά μου...
Δεν θα αναφερθώ όμως στις μετά τον Έβρο μεταθέσεις και την ζήλια μου ταχυδρόμε. Θα θυμηθώ μόνο ότι βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη όταν τελειώσανε όλα αυτά και περάσαμε όμορφα. Κρατάω την υπόσχεσή μου να σου 'ρθω για διακοπές.
Μέχρι τότε θα έρχομαι στο αποψάτο μπλόγκ σου. Να είσαι καλά!