Το έχω κάνει τέχνη τελικά. Ή να μη μου συμβαίνει τίποτα ή όλα μαζί...
Την ερχόμενη Παρασκευή πρέπει να παραδώσω το επονομαζόμενο 9 months report. Αυτό το ριπόρτι υποτίθεται ότι είναι κομβικό σημείο στην ανούσια -κατά γενική ομολογία- ζωή ενός υποψήφιου διδάκτορα. Απ' την στιγμή που ξεκίνησα το διδακτορικό, όλοι φρόντιζαν να μου μεταφέρουν το δικό τους σχετικό μύθο. Πόσο δύσκολο είναι, πόσο κινδυνεύεις να κοπείς, πώς τους έφαγε μήνες απ' τη ζωή τους με ξενύχτια και τα λοιπά και τα λοιπά. Η αλήθεια είναι ότι αν κοπείς σου δίνουν ένα μάστερ μαιμού (MPhil) και σε ξεφορτώνονται. Στη δική μου περίπτωση λίγο χλωμό το κόβω με βάση τη δουλειά και τις δημοσιεύσεις αυτούς τους πρώτους μήνες. Πριν το Βανκούβερ ο καθηγητής μου είπε περίπου την ημερομηνία. Η περισσότερη δουλειά είναι έτοιμη αλλά ξέρεις τώρα πως είναι να τα βάζεις όλα σ' ένα ριπόρτι (αηδιαστικό;). Μέχρι την επόμενη Παρασκευή λοιπόν που είναι η κατάθεση (και τη μεθεπόμενη που είναι η εξέταση) παίζει ένα ψιλοάγχος. Πάντως καμιά σχέση με τα όσα άκουγα και μου περιέγραφαν.
Εκτός όμως της εξέτασης πρέπει να βρω και να αλλάξω και σπίτι γιατί με πετάνε έξω απ' την εστία σα δε ντρέπονται. Πάνε οριστικά οι δίλεπτες διαδρομές σπίτι-γραφείο (και οι μεσημεριανοί ύπνοι που δεν πήρε ποτέ χαμπάρι ο καθηγητής). Τώρα θα πρέπει να βρω ενα σπίτι εκτός πανεπιστημιούπολης και να πηγαινοέρχομαι με το αυτοκίνητο. Ακόμη δεν έχω πει στους φίλους μου ότι όχι δεν ψάχνω να συγκατοικήσω, ούτε ψάχνω διαμέρισμα στην κοντινή πόλη, αλλά όχι εγώ τρέχω στις εξοχές και στα χωριουδάκια να βρω κανα καλυβάκι. Αμα δεν το κάνω τώρα, δεν θα το κάνω ποτέ. Είδα ένα χθες αλλά ήταν ακριβό ρε γαμώτο. Που θα μου πάει όμως, θα το πετύχω και θα είναι ακριβώς όπως το φαντάζομαι (wishful thinking).
Τα ωράριά μου όμως δεν βοηθάνε για όλα αυτά. Πέφτω ξερός 10 το βράδυ σηκώνομαι 2 τα χαράματα, ξανακοιμάμαι 8 για να ξυπνήσω μεσημέρι. Βγάζει νόημα τώρα αυτό; [sleeping disorder του κερατά]. Πάντα λέω ότι θέλω να κοιμάμαι 12-1 το βράδυ και να ξυπνάω 9 το πρωί αλλά πλέον γελάω κι εγώ ο ίδιος με τον εαυτό μου. Μήπως τελικά να το πάρω απόφαση ότι δεν θα μπορέσω να βάλω ποτέ σε τάξη τη ζωή μου; Η αλήθεια είναι ότι το διασκεδάζω λίγο. Τα περίεργα ωράρια, τις μικρές ώρες, την αταξία γενικότερα.
Τελικά η ζωή είναι στιγμές (το γύρισα στην φιλοσοφία δεν άντεξα). Θέλουμε να κάνουμε σχέδια, να βάλουμε πλάνο, να υλοποιήσουμε τα όνειρά μας. Πολλά απ' αυτά πραγματοποιούνται αλλά επειδή διαφέρουν λίγο από αυτό που φανταζόμασταν δεν τα παίρνουμε χαμπάρι καν. Χάνουμε το παρόν σχεδιάζοντας ένα μέλλον που δεν έρχεται ποτέ όπως ακριβώς το περιμένουμε.
Ένας τύπος στον Καναδά κρατούσε ένα χαρτόνι που έγραφε:
'I'm all I've got'
Το είδα και χαμογέλασα. Κάπως έτσι είναι ρε γαμώτο. Άλλοτε μας αρέσει, άλλοτε όχι. Αλλά πάντα ο καημένος ο εαυτούλης μας πληρώνει τα σπασμένα (μας). Να θυμηθώ να μην παίρνω τη ζωή σοβαρά. Μου έχει κάνει τόσες πλάκες κι αντί να της χαμογελάσω πίσω, κάθομαι και ψαρώνω.
Ξέρεις κάτι ζωή; Ετοιμάσου να γελάσουμε μαζί!
(ευχάριστο διάλλειμα τέλος, επιστροφή στο ριπόρτι)