Όχι δεν θα σου πω ότι είχα τις τελευταίες μέρες έναν πυρετό που χτυπούσε κόκκινο και δεν έπεφτε με τίποτα. Ούτε για τα εξανθήματα θα σου πω, που γέμισαν τον σώμα μου από πάνω ως κάτω και ήμουν σαν ερυθρόδερμος. Ούτε για την γενικότερη αδυναμία. Ούτε για την μετακόμιση που έπρεπε να κάνω (έχοντας όλα αυτά) θα γκρινιάξω.
Θα σου πω για την υπονομή που έκανα μέχρι να περάσουν οι μέρες -και όλα αυτά που έπρεπε να κάνω- και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Θα σου πω ότι οι γονείς μόλις είδανε τα χάλια μου με μπουζουριάσανε στο νοσοκομείο όπου έμεινα 4 μέρες. Τόσο ώσπου να βρουν ότι αυτό που έχω το λένε λοιμώδη μονοπυρήνωση.
Τελικά θα ζήσω γιατί όπως λέει κι ο λαός κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Δραπεύτεσα απ' το νοσοκομείο κι απ' το γεράκο στο απέναντι κρεββάτι με τ' οξυγόνο που δεν μ' άφηνε να κοιμηθώ. Θα μου λείψει μόνο η Μαρία η πιο όμορφη μαθητευόμενη νοσοκόμα που ερχόταν και μου χάιδευε το χέρι. Εγώ το μόνο που της είπα μες στον πυρετό μου ήταν: Τώρα είμαι ακούρευτος και αξύριστος... κανονικά είμαι πιο ωραίος!
Όσκαρ βλακείας or what? Δεν πειράζει με έχω συνηθίσει στις γκάφες...
Τώρα απολαμβάνω την φροντίδα (με έμφαση στο φαγητό) των γονιών (βλ. μαμάς) κι έχω αρχίσει σιγά σιγά να βγαίνω έξω καμια βολτίτσα. Έχω αναρρώσει σχεδόν πλήρως. Τελικά η υγεία είναι πολύ βασικό. Μετανιώνω για το προηγούμενο ποστ που γκρίνιαζα. Να 'μαστε καλά και όλα γίνονται.
ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΣΑΣ!