Εκεί που καθόμουν στο λιμάνι και χάζευα την πόλη μες τις μικρές της ώρες,
ήρθε ένα παλιό γνώριμο πρόβλημα και μου 'πιασε την κουβέντα.
Μου 'λεγε για τα προβλήματά του.
Μάλιστα θυμήθηκε κι ένα παλιό κοινό μας πρόβλημα και γέλασα γιατί νόμιζα το 'χε διαγράψει.
Ήθελα να του πω του προβλήματος να ξέρει ότι κάποτε ήταν δικό μου (κατάδικό μου) πρόβλημα μα τώρα πια δεν είναι. Κι ότι κι αυτό και τα προβλήματά του δεν μ' αφορούν γιατί είναι ψεύτικα -όπως άλλωστε και τα δικά μου.
Το ξόρκισα όπως ήξερα. Μουσικά.
"...αφού δεν υπάρχεις δεν θα σε χάσω ποτέ..."
το πρόβλημα με ευχαρίστησε (γιατί άραγε;) και χάθηκε
χαμογέλασα γιατί μπορεί να έχω άλλα προβλήματα
αλλά ακόμη δε μαθαίνω απ' αυτά...
χαμογελάω. κι ας (μου) είναι πρόβλημα καμιά φορά...