Wednesday, 31 May 2006
για να ευθυμήσουμε λίγο
Είναι μια ξανθιά, στρατιωτικός στο επάγγελμα
και έχει αράξει να ξεκουραστεί πάνω σε μια ατομική βόμβα.
Κάποια στιγμή, περνάει απο κει ένας συνάδελφός της,
τη βλέπει και της λέει:
-Ρε συ Μαιρούλα... Κάνε λίγο στην άκρη να κάτσω κι εγώ, τα χω φτύσει...
Και η ξανθιά απαντάει:
-Helloooo! Η βόμβα είναι ατομική...!
και έχει αράξει να ξεκουραστεί πάνω σε μια ατομική βόμβα.
Κάποια στιγμή, περνάει απο κει ένας συνάδελφός της,
τη βλέπει και της λέει:
-Ρε συ Μαιρούλα... Κάνε λίγο στην άκρη να κάτσω κι εγώ, τα χω φτύσει...
Και η ξανθιά απαντάει:
-Helloooo! Η βόμβα είναι ατομική...!
Tuesday, 30 May 2006
effexor
I was alone, falling free
Trying my best not to forget
What happened to us, what happened to me
What happened as I let it slip.
I was confused by the powers that be
Forgetting names and faces
Passers by, were looking at me
As if they could erase it
Baby, did you forget to take your meds?
I was alone, staring over the ledge
Trying my best not to forget
All manner of joy, all manner of plea
And our one heroic pledge
I would matter to us, I would matter to me
And the consequences
I was confused by the birds and the bees
Forgetting if I meant it
Baby, did you forget to take your meds?
(Placebo - Meds)
Trying my best not to forget
What happened to us, what happened to me
What happened as I let it slip.
I was confused by the powers that be
Forgetting names and faces
Passers by, were looking at me
As if they could erase it
Baby, did you forget to take your meds?
I was alone, staring over the ledge
Trying my best not to forget
All manner of joy, all manner of plea
And our one heroic pledge
I would matter to us, I would matter to me
And the consequences
I was confused by the birds and the bees
Forgetting if I meant it
Baby, did you forget to take your meds?
(Placebo - Meds)
Monday, 29 May 2006
I invent. You invent. He invents...
Man has to suffer. When he has no real afflictions, he invents some
(Jose Marti)
(Jose Marti)
who are you?
Και στ’ αλήθεια αναρωτιέμαι.
Τι είναι ο καθένας από εμάς όταν κλείνεται πίσω από την πόρτα του σπιτιού του;
Πόσα κιλά απογοήτευσης και θλίψης μεταφέρει εντός
κάθε φορά
που στέκεται μπροστά από τον άλλον
–τον όποιο άλλον-
και του πετάει στα μούτρα την πλαστή πραγματικότητα του;
Ειλικρινά δεν έχω απάντηση.
Ξέρω μόνο πως όλοι ζούμε για να πληρώνουμε
τους λογαριασμούς
που μόνοι μας ανοίξαμε.
[έγραψε η Αδερφή στις 11/12/2005 κι εγώ ακόμη το θυμάμαι...]
Τι είναι ο καθένας από εμάς όταν κλείνεται πίσω από την πόρτα του σπιτιού του;
Πόσα κιλά απογοήτευσης και θλίψης μεταφέρει εντός
κάθε φορά
που στέκεται μπροστά από τον άλλον
–τον όποιο άλλον-
και του πετάει στα μούτρα την πλαστή πραγματικότητα του;
Ειλικρινά δεν έχω απάντηση.
Ξέρω μόνο πως όλοι ζούμε για να πληρώνουμε
τους λογαριασμούς
που μόνοι μας ανοίξαμε.
[έγραψε η Αδερφή στις 11/12/2005 κι εγώ ακόμη το θυμάμαι...]
What about you?
I am not in this world to live up to other people's expectations, nor do I feel that the world must live up to mine
(Fritz Perls)
(Fritz Perls)
Saturday, 27 May 2006
Αγ. Ιωάννης ο Ρώσσος
Σήμερα, Σάββατο 27 Μαίου, γιορτάζει ο Άγ. Ιωάννης ο Ρώσσος.
Τον θεωρώ προστάτη μου από τότε που στο λύκειο ανακάλυψα ένα ξωκλήσσι του στο βουνό πίσω απ' το σπίτι μου. Έτσι, σε κάθε μικροδυσκολία άρχισα να ζητάω τη βοήθειά του. Το κουφό της υπόθεσης είναι ότι του έβαζα και διορία! Στην οποία έπεφτε πάντα μέσα. Τυπικότατος ο Άγιος δεν μπορώ να πω. Η πρώτη φορά ήταν μετά από έναν έντονο καβγά που είχα με τους δικούς μου [καθότι έφηβος και αρκετά θερμόαιμος]. Θυμάμαι είχε γίνει της μουρλής στο σπίτι. Έτρεξα κι εγώ στον Άγιο και παρακάλεσα. Χμ.. βασικά δεν έμεινα μόνο στο παρακαλητό αλλά ζήτησα να τα βρούμε με τους δικούς μου μέχρι το βράδυ [ήταν τότε μεσημέρι] χωρίς πολλά διαδικαστικά [μάλλον δεν θα με συνέφερε]. Απ' τη στεναχώρια μου δεν γύρισα σπίτι αλλά τριγυρνούσα στην πόλη. Όταν το βράδυ αποφάσισα να γυρίσω -με βαριά καρδιά- όλα ήταν μέλι-γάλα! Από εκείνη τη μέρα άρχισα να υποψιάζομαι ότι θα με βόλευε να γίνουμε φίλοι με τον Άγιο... Έτσι ακολούθησαν αρκετά τέτοια μικροπεριστατικά που φαντάζομαι για τους περισσότερους δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά για μένα έκαναν εμφανή την παρουσία και ευεργετική επίδραση του Αγίου στη ζωή μου.
Βασικά για τον Άγιο Ιωάννη δεν ήξερα τίποτα. Έμαθα μετά από αρκετό καιρό όταν ένα βιβλίο έπεσε στα χέρια μου. Το βιβλίο ήταν μια μυθιστορηματική εκδοχή του βίου του ['Η μορφή ενός Αγίου' της Ελένης Καρυτά]. Ήταν πολύ ωραίο και ως μυθιστόρημα και ως περιγραφή της ζωής του Αγίου Ιωάννη. Νομίζω το έχω διαβάσει τρείς φορές ως τώρα.
Όταν ήμουν φοιτητής, γύρισα ένα Σαββατοκύριακο στην Καβάλα. Είχα επιστρέψει αργά ένα βράδυ από έξοδο και έφερνα γύρες μπροστά απ' το σπίτι μου για να βρω πάρκινγκ. Δεν πρόσεξα όμως ένα αυτοκίνητο της Ασφάλειας που ήταν παρκαρισμένο κάτω απ' το σπίτι μου. Όταν βρήκα παρκάρισμα λίγο μακρύτερα, μου ήρθε να πάω στο εκκλησάκι στο βουνό [ήταν 2 λεπτά περπάτημα] να πω μια καληνύχτα στον Άγιο και να δω αν το καντηλάκι του ήταν αναμμένο. Οι Ασφαλίτες νόμιζαν ότι βγάλανε λαβράκι. Σου λέει τι πάει να κάνει αυτός νυχτιάτικα στο βουνό; [στο οποίο πάντα υπήρχαν φήμες για ναρκωτικά κτλ.] Όταν λοιπόν κατέβαινα το μονοπάτι και πήγα να μπω στην πολυκατοικία μόνο που δεν με συνέλαβαν.
'Τι έκανες στο βουνό μες τη μαύρη νύχτα;'
'Πήγα στο εκκλησάκι ν' ανάψω το καντήλι... '
Άντε τώρα να σε πιστέψουν κοτζάμ μαντράχαλο. Ρεζίλι...
Λίγο πριν τελειώσω το πανεπιστήμιο έμαθα την σύγχρονη ιστορία του Αγίου, ότι δηλαδή βρίσκεται άφθαρτος στο Προκόπι της Εύβοιας και φημίζεται για τα μεγάλα θαύματα που κάνει ακόμη και σήμερα. Λίγο ντράπηκα που του ζητούσα χάρες γ' κατηγορίας.
Ακόμη δεν αξιώθηκα να πάω να τον προσκυνήσω από κοντά...
Το περιστατικό που με σημάδεψε το περισσότερο το άφησα για το τέλος. Είχα σχετικά δύσκολη στρατιωτική θητεία. Το τέλος όμως ήταν αποτελειωτικό. Λίγες μέρες πριν απολυθώ είχαμε επιθεώρηση από το ΓΕΣ. Ότι δεν έκανα 10 μήνες στο στρατό το έκανα στο τέλος που υποτίθεται όλα είχαν τελειώσει. Τις τελευταίες μέρες πέθανα στην κούραση. Από καθαριότητες, ξεχορτάριασμα, υπηρεσίες, άγηματα και πάει λέγοντας -σ' ένα στρατόπεδο εγκαταλειμένο και με λιγο κόσμο. Στο τέλος πονούσαν τα βλέφαρά μου απ' την κούραση. Αλλά δεν ήταν τόσο η σωματική κούραση, όσο η ψυχική. Ήθελα πια να τελειώνω. Ειδικά αυτό το τελευταίο με την επιθεώρηση μου φαινόταν σαν κακόγουστη φάρσα. Τόσο είχα επηρεαστεί που είχα αυθυποβάλει τον εαυτό μου ότι η θητεία μου δεν θα τελειώσει ποτέ.
Κρεμάστηκα απ' τον Άγιο. Είχα την εικόνα του [την μόνη εικόνα που είχα στο στρατόπεδο και πήρα και μαζί μου στην Αγγλία] και το βιβλίο του. Το διάβαζα όποτε μπορούσα να ξεκλέψω χρόνο. Σε μια στιγμή απόλυτης αδυναμίας και γκρίνιας [λίγο πριν την βραδινή αναφορά] ξαφνικά πλημμύρισα από ένα απερίγραπτο συναίσθημα ευφροσύνης στα όρια του μεταφυσικού. Δεν θέλω να επιχειρήσω να το περιγράψω. Και δε νομίζω ότι γίνεται. Πάντως ήταν σίγουρα κάτι που δεν προήλθε από εμένα αλλά με γέμισε χαρά μέχρις δακρύων.
Η πρώτη μου στιγμιαία σκέψη ήταν 'τι γίνεται; δεν έκανα κάτι για να αξίζω αυτό!'
Στο στρατό είχα εγκταλείψει κάθε απόπειρα προσέγγισης του Θεού. Συνειδητά.
Και ήταν τότε που ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος μου ψιθύρισε μες την ψυχή μου τρείς μόνο λέξεις: 'Δεν έχει σημασία'. Και κατάλαβα. Κατάλαβα και χάρηκα. Ο Θεός δεν περιμένει τίποτα από εμάς. Δεν μας την έχει στημένη στη γωνία. Το μόνο που χρειάζεται είναι η προαίρεση της καρδιάς μας. Και έρχεται.
Άγιε μου Ιωάννη σ' ευχαριστώ για όλα.
Τον θεωρώ προστάτη μου από τότε που στο λύκειο ανακάλυψα ένα ξωκλήσσι του στο βουνό πίσω απ' το σπίτι μου. Έτσι, σε κάθε μικροδυσκολία άρχισα να ζητάω τη βοήθειά του. Το κουφό της υπόθεσης είναι ότι του έβαζα και διορία! Στην οποία έπεφτε πάντα μέσα. Τυπικότατος ο Άγιος δεν μπορώ να πω. Η πρώτη φορά ήταν μετά από έναν έντονο καβγά που είχα με τους δικούς μου [καθότι έφηβος και αρκετά θερμόαιμος]. Θυμάμαι είχε γίνει της μουρλής στο σπίτι. Έτρεξα κι εγώ στον Άγιο και παρακάλεσα. Χμ.. βασικά δεν έμεινα μόνο στο παρακαλητό αλλά ζήτησα να τα βρούμε με τους δικούς μου μέχρι το βράδυ [ήταν τότε μεσημέρι] χωρίς πολλά διαδικαστικά [μάλλον δεν θα με συνέφερε]. Απ' τη στεναχώρια μου δεν γύρισα σπίτι αλλά τριγυρνούσα στην πόλη. Όταν το βράδυ αποφάσισα να γυρίσω -με βαριά καρδιά- όλα ήταν μέλι-γάλα! Από εκείνη τη μέρα άρχισα να υποψιάζομαι ότι θα με βόλευε να γίνουμε φίλοι με τον Άγιο... Έτσι ακολούθησαν αρκετά τέτοια μικροπεριστατικά που φαντάζομαι για τους περισσότερους δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά για μένα έκαναν εμφανή την παρουσία και ευεργετική επίδραση του Αγίου στη ζωή μου.
Βασικά για τον Άγιο Ιωάννη δεν ήξερα τίποτα. Έμαθα μετά από αρκετό καιρό όταν ένα βιβλίο έπεσε στα χέρια μου. Το βιβλίο ήταν μια μυθιστορηματική εκδοχή του βίου του ['Η μορφή ενός Αγίου' της Ελένης Καρυτά]. Ήταν πολύ ωραίο και ως μυθιστόρημα και ως περιγραφή της ζωής του Αγίου Ιωάννη. Νομίζω το έχω διαβάσει τρείς φορές ως τώρα.
Όταν ήμουν φοιτητής, γύρισα ένα Σαββατοκύριακο στην Καβάλα. Είχα επιστρέψει αργά ένα βράδυ από έξοδο και έφερνα γύρες μπροστά απ' το σπίτι μου για να βρω πάρκινγκ. Δεν πρόσεξα όμως ένα αυτοκίνητο της Ασφάλειας που ήταν παρκαρισμένο κάτω απ' το σπίτι μου. Όταν βρήκα παρκάρισμα λίγο μακρύτερα, μου ήρθε να πάω στο εκκλησάκι στο βουνό [ήταν 2 λεπτά περπάτημα] να πω μια καληνύχτα στον Άγιο και να δω αν το καντηλάκι του ήταν αναμμένο. Οι Ασφαλίτες νόμιζαν ότι βγάλανε λαβράκι. Σου λέει τι πάει να κάνει αυτός νυχτιάτικα στο βουνό; [στο οποίο πάντα υπήρχαν φήμες για ναρκωτικά κτλ.] Όταν λοιπόν κατέβαινα το μονοπάτι και πήγα να μπω στην πολυκατοικία μόνο που δεν με συνέλαβαν.
'Τι έκανες στο βουνό μες τη μαύρη νύχτα;'
'Πήγα στο εκκλησάκι ν' ανάψω το καντήλι... '
Άντε τώρα να σε πιστέψουν κοτζάμ μαντράχαλο. Ρεζίλι...
Λίγο πριν τελειώσω το πανεπιστήμιο έμαθα την σύγχρονη ιστορία του Αγίου, ότι δηλαδή βρίσκεται άφθαρτος στο Προκόπι της Εύβοιας και φημίζεται για τα μεγάλα θαύματα που κάνει ακόμη και σήμερα. Λίγο ντράπηκα που του ζητούσα χάρες γ' κατηγορίας.
Ακόμη δεν αξιώθηκα να πάω να τον προσκυνήσω από κοντά...
Το περιστατικό που με σημάδεψε το περισσότερο το άφησα για το τέλος. Είχα σχετικά δύσκολη στρατιωτική θητεία. Το τέλος όμως ήταν αποτελειωτικό. Λίγες μέρες πριν απολυθώ είχαμε επιθεώρηση από το ΓΕΣ. Ότι δεν έκανα 10 μήνες στο στρατό το έκανα στο τέλος που υποτίθεται όλα είχαν τελειώσει. Τις τελευταίες μέρες πέθανα στην κούραση. Από καθαριότητες, ξεχορτάριασμα, υπηρεσίες, άγηματα και πάει λέγοντας -σ' ένα στρατόπεδο εγκαταλειμένο και με λιγο κόσμο. Στο τέλος πονούσαν τα βλέφαρά μου απ' την κούραση. Αλλά δεν ήταν τόσο η σωματική κούραση, όσο η ψυχική. Ήθελα πια να τελειώνω. Ειδικά αυτό το τελευταίο με την επιθεώρηση μου φαινόταν σαν κακόγουστη φάρσα. Τόσο είχα επηρεαστεί που είχα αυθυποβάλει τον εαυτό μου ότι η θητεία μου δεν θα τελειώσει ποτέ.
Κρεμάστηκα απ' τον Άγιο. Είχα την εικόνα του [την μόνη εικόνα που είχα στο στρατόπεδο και πήρα και μαζί μου στην Αγγλία] και το βιβλίο του. Το διάβαζα όποτε μπορούσα να ξεκλέψω χρόνο. Σε μια στιγμή απόλυτης αδυναμίας και γκρίνιας [λίγο πριν την βραδινή αναφορά] ξαφνικά πλημμύρισα από ένα απερίγραπτο συναίσθημα ευφροσύνης στα όρια του μεταφυσικού. Δεν θέλω να επιχειρήσω να το περιγράψω. Και δε νομίζω ότι γίνεται. Πάντως ήταν σίγουρα κάτι που δεν προήλθε από εμένα αλλά με γέμισε χαρά μέχρις δακρύων.
Η πρώτη μου στιγμιαία σκέψη ήταν 'τι γίνεται; δεν έκανα κάτι για να αξίζω αυτό!'
Στο στρατό είχα εγκταλείψει κάθε απόπειρα προσέγγισης του Θεού. Συνειδητά.
Και ήταν τότε που ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος μου ψιθύρισε μες την ψυχή μου τρείς μόνο λέξεις: 'Δεν έχει σημασία'. Και κατάλαβα. Κατάλαβα και χάρηκα. Ο Θεός δεν περιμένει τίποτα από εμάς. Δεν μας την έχει στημένη στη γωνία. Το μόνο που χρειάζεται είναι η προαίρεση της καρδιάς μας. Και έρχεται.
Άγιε μου Ιωάννη σ' ευχαριστώ για όλα.
Βραδυνή προσευχή
Θεέ μου,
απόψε αυτό μόνο θέλω να σου ζητήσω.
Όσο κι αν μεγαλώσω να μην γίνω ποτέ
κυνικός.
Να μην απαξιώσω τη
ζωή
τις απολαύσεις και τις χαρές της.
Να μην
κορεστώ
Να μην απογοητευτώ απ' τους
ανθρώπους
Να μην χάσω ποτέ την
απλότητα
και την
παιδικότητά μου
[κι είμαι πρόθυμος να υπομείνω αρκετές ακόμη κοροιδίες γι' αυτό]
Ειδικά αυτό με την κυνικότητα πρόσεξέ το Θεέ μου.
Γιατί συνάντησα σήμερα άνθρωπο κυνικό
κι έμοιαζε πεθαμένος
βουτηγμένος
σ' αιώνια βάσανο.
απόψε αυτό μόνο θέλω να σου ζητήσω.
Όσο κι αν μεγαλώσω να μην γίνω ποτέ
κυνικός.
Να μην απαξιώσω τη
ζωή
τις απολαύσεις και τις χαρές της.
Να μην
κορεστώ
Να μην απογοητευτώ απ' τους
ανθρώπους
Να μην χάσω ποτέ την
απλότητα
και την
παιδικότητά μου
[κι είμαι πρόθυμος να υπομείνω αρκετές ακόμη κοροιδίες γι' αυτό]
Ειδικά αυτό με την κυνικότητα πρόσεξέ το Θεέ μου.
Γιατί συνάντησα σήμερα άνθρωπο κυνικό
κι έμοιαζε πεθαμένος
βουτηγμένος
σ' αιώνια βάσανο.
Friday, 26 May 2006
Εεε... θα πω...
Ο θάνατος του πιλότου δεν είναι ένας απλός θάνατος,
ούτε εξισώνεται με άλλους θανάτους περισσότερο ή λιγότερο δραματικούς.
Ο άνθρωπος αυτός πέθανε πάνω σε μια προσπάθεια.
Δεν έκανε απλά τη δουλειά του.
Με την παρουσία του εκεί υπερασπιζόταν κάτι.
Όσο κι αν εσάς στη βολή σας δεν σας κάθεται καλά.
Όσο προοδευτικοί κι αν είστε.
Όσο κι αν αυτός ο θάνατος λειτούργησε σαν αφορμή να αρχίσουν οι θεωρίες για τα ελληνοτουρκικά, το δράμα του πολέμου, τα θύματα, την οικογένεια, την πολιτική.
Το πως [και εαν] θα τον θρηνήσουμε και θα συμπαρασταθούμε(;) στην οικογένειά του.
Ο θάνατος παραμένει θάνατος.
Και η ιδιότητα αυτού του ανθρώπου παραμένει:
πιλότος της ελληνικής αεροπορίας.
τώρα αμα δεν σας λέει κάτι αυτό,
δεν θα σας το πω εγώ.
μπορείτε να συνεχίσετε ακάθεκτοι τις θεωρίες και τις συζητήσεις σας.
γιατί ίσως όλα πλέον να έχουν χάσει το νόημά τους μπροστά σε τόσες θεωρίες και αναλύσεις.
ίσως η κοινή λογική να μην είναι τόσο κοινή πια.
ίσως πάλι εγώ να ζω στον κόσμο μου που
η θυσία αυτού του ανθρώπου με συγκίνησε και με στεναχώρεσε το ίδιο
τόσο ως τραγωδία για την οικογένειά του,
όσο και ως τραγωδία για την πατρίδα μας.
Γιατί ρε πούστη μου, εκεί ψηλά πετούσε
και για να θρέψει την οικογένειά του
και γιατί πίστευε αυτό που έκανε.
Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη πιστεύουν σε κάτι.
Επειδή εσείς δεν το πιστεύετε δεν χρειάζεται να το απαξιώνετε κιόλας.
αυτά. συγγνώμη για την διακοπή.
τώρα μπορείτε να συνεχίσετε τις αναλύσεις σας, αλλά όχι εδώ παρακαλώ.
δεν μας αρέσουν οι διαφορετικές απόψεις μερικές μέρες του μήνα....
ούτε εξισώνεται με άλλους θανάτους περισσότερο ή λιγότερο δραματικούς.
Ο άνθρωπος αυτός πέθανε πάνω σε μια προσπάθεια.
Δεν έκανε απλά τη δουλειά του.
Με την παρουσία του εκεί υπερασπιζόταν κάτι.
Όσο κι αν εσάς στη βολή σας δεν σας κάθεται καλά.
Όσο προοδευτικοί κι αν είστε.
Όσο κι αν αυτός ο θάνατος λειτούργησε σαν αφορμή να αρχίσουν οι θεωρίες για τα ελληνοτουρκικά, το δράμα του πολέμου, τα θύματα, την οικογένεια, την πολιτική.
Το πως [και εαν] θα τον θρηνήσουμε και θα συμπαρασταθούμε(;) στην οικογένειά του.
Ο θάνατος παραμένει θάνατος.
Και η ιδιότητα αυτού του ανθρώπου παραμένει:
πιλότος της ελληνικής αεροπορίας.
τώρα αμα δεν σας λέει κάτι αυτό,
δεν θα σας το πω εγώ.
μπορείτε να συνεχίσετε ακάθεκτοι τις θεωρίες και τις συζητήσεις σας.
γιατί ίσως όλα πλέον να έχουν χάσει το νόημά τους μπροστά σε τόσες θεωρίες και αναλύσεις.
ίσως η κοινή λογική να μην είναι τόσο κοινή πια.
ίσως πάλι εγώ να ζω στον κόσμο μου που
η θυσία αυτού του ανθρώπου με συγκίνησε και με στεναχώρεσε το ίδιο
τόσο ως τραγωδία για την οικογένειά του,
όσο και ως τραγωδία για την πατρίδα μας.
Γιατί ρε πούστη μου, εκεί ψηλά πετούσε
και για να θρέψει την οικογένειά του
και γιατί πίστευε αυτό που έκανε.
Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη πιστεύουν σε κάτι.
Επειδή εσείς δεν το πιστεύετε δεν χρειάζεται να το απαξιώνετε κιόλας.
αυτά. συγγνώμη για την διακοπή.
τώρα μπορείτε να συνεχίσετε τις αναλύσεις σας, αλλά όχι εδώ παρακαλώ.
δεν μας αρέσουν οι διαφορετικές απόψεις μερικές μέρες του μήνα....
Κυρία κυρία.... να πώ;
Αυτό που μ' εκνευρίζει καμιά φορά στην μπλογκόσφαιρα [αλλά και στους ανθρώπους γενικότερα] είναι ότι όλοι έχουμε άποψη για όλα.
Και όχι μόνο έχουμε μια κάποια άποψη
αλλά είμαστε βέβαιοι πως πρόκειται για τη ΣΩΣΤΗ άποψη.
ειδικά όταν εκφράζουμε άποψη για τις απόψεις των άλλων.
Βέβαια όλοι επιτρέπεται να έχουν άποψη
[πες το αντίθετο και σε λένε φασιστόμουτρο]
και να την εκφράζουν αυτή την έρμη την άποψή τους
αλλά
η
ερώτησή
μου
είναι:
ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ;
[γιατί απ' αυτό εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό οι απόψεις επί απόψεων που εκφράζεις]
Και όχι μόνο έχουμε μια κάποια άποψη
αλλά είμαστε βέβαιοι πως πρόκειται για τη ΣΩΣΤΗ άποψη.
ειδικά όταν εκφράζουμε άποψη για τις απόψεις των άλλων.
Βέβαια όλοι επιτρέπεται να έχουν άποψη
[πες το αντίθετο και σε λένε φασιστόμουτρο]
και να την εκφράζουν αυτή την έρμη την άποψή τους
αλλά
η
ερώτησή
μου
είναι:
ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ;
[γιατί απ' αυτό εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό οι απόψεις επί απόψεων που εκφράζεις]
Thursday, 25 May 2006
Tuesday, 23 May 2006
Έχε το νού σου!
Προχώρα ήρεμα ανάμεσα στον θόρυβο και τη βιασύνη και αναλογίσου πόση ειρήνη μπορεί να υπάρξει μέσα στην ησυχία.
Όσο σου είναι δυνατόν, και δίχως υποταγή, προσπάθησε να έχεις αγαθές σχέσεις με τους ανθρώπους.
Λέγε την αλήθεια σου ήρεμα και καθαρά, άκουγε τους άλλους, ακόμα και τους πληκτικούς και αμαθείς, έχουν και αυτοί τη δική τους ιστορία...
Να αποφεύγεις τα επιθετικά και θορυβώδη άτομα. Είναι μια ενόχληση για το πνεύμα.
Εάν συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους υπάρχει κίνδυνος να γίνεις ματαιόδοξος και πικραμένος,
γιατί πάντα θα υπάρχουν καλύτεροι ή χειρότεροι από σένα.
Να χαίρεσαι τις επιτυχίες και τα όνειρά σου...
Κράτα το ενδιαφέρον σου για τη δουλειά σου όσο ταπεινή κι αν είναι,
είναι ένα πραγματικό απόκτημα μεσ' τις εναλλαγές της τύχης.
Να είσαι προσεκτικός στις δουλειές σου, γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από απάτες.
Αλλά αυτό να μην σε τυφλώνει και στις αρετές που υπάρχουν,
υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με ανώτερα ιδανικά,
και πάντα η ζωή είναι γεμάτη από ηρωισμούς.
Να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου.
Και προπαντός να μην υποκρίνεσαι στοργή.
Ούτε όμως και να είσαι κυνικός με την αγάπη γιατί παρόλη την ξηρασία και απογοήτευση, αυτή πάντα ξαναφυτρώνει σαν την αιώνια πρασινάδα.
Δέξου με καλοσύνη την εμπειρία των ετών και παραχώρησε με χάρη τα πράγματα στα νιάτα.
Καλλιέργησε τη δύναμη του πνεύματος σου για να προφυλαχτείς πίσω από την ασπίδα του σε μια ξαφνική κακοτυχία.
Αλλά μην βασανίζεις τον εαυτό σου με έννοιες για το 'τι θα γίνει'.
Πολλοί φόβοι είναι απλώς αποκυήματα κόπωσης και μοναξιάς.
Είσαι και συ παιδί του σύμπαντος όπως είναι τα δέντρα και τα άστρα και έχεις και εσύ δικαίωμα να βρίσκεσαι εδώ.
Και είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι, αναμφίβολα το σύμπαν φανερώνεται όπως πρέπει...
Γι' αυτό, να βρίσκεσαι σε ειρήνη με τον Θεό σου,
όπως εσύ τον φαντάζεσαι ότι είναι
και παρόλους τους κόπους και τους αγώνες σου μέσα σε αυτή τη φοβερή δίνη της ζωής
προσπάθησε να είναι ήρεμη η ψυχή σου...
Παρόλη την υποκρισία, τη μονοτονία και τα γκρεμισμένα όνειρα,
αυτός ο κόσμος εξακολουθεί να είναι ωραίος.
Έχε το νού σου! Προσπάθησε να είσαι ευτυχισμένος...
(βρέθηκε στην παλιά εκκλησία του Αγίου Παύλου στη Βαλτιμόρη με ημερομηνία 1692)
Όσο σου είναι δυνατόν, και δίχως υποταγή, προσπάθησε να έχεις αγαθές σχέσεις με τους ανθρώπους.
Λέγε την αλήθεια σου ήρεμα και καθαρά, άκουγε τους άλλους, ακόμα και τους πληκτικούς και αμαθείς, έχουν και αυτοί τη δική τους ιστορία...
Να αποφεύγεις τα επιθετικά και θορυβώδη άτομα. Είναι μια ενόχληση για το πνεύμα.
Εάν συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους υπάρχει κίνδυνος να γίνεις ματαιόδοξος και πικραμένος,
γιατί πάντα θα υπάρχουν καλύτεροι ή χειρότεροι από σένα.
Να χαίρεσαι τις επιτυχίες και τα όνειρά σου...
Κράτα το ενδιαφέρον σου για τη δουλειά σου όσο ταπεινή κι αν είναι,
είναι ένα πραγματικό απόκτημα μεσ' τις εναλλαγές της τύχης.
Να είσαι προσεκτικός στις δουλειές σου, γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από απάτες.
Αλλά αυτό να μην σε τυφλώνει και στις αρετές που υπάρχουν,
υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με ανώτερα ιδανικά,
και πάντα η ζωή είναι γεμάτη από ηρωισμούς.
Να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου.
Και προπαντός να μην υποκρίνεσαι στοργή.
Ούτε όμως και να είσαι κυνικός με την αγάπη γιατί παρόλη την ξηρασία και απογοήτευση, αυτή πάντα ξαναφυτρώνει σαν την αιώνια πρασινάδα.
Δέξου με καλοσύνη την εμπειρία των ετών και παραχώρησε με χάρη τα πράγματα στα νιάτα.
Καλλιέργησε τη δύναμη του πνεύματος σου για να προφυλαχτείς πίσω από την ασπίδα του σε μια ξαφνική κακοτυχία.
Αλλά μην βασανίζεις τον εαυτό σου με έννοιες για το 'τι θα γίνει'.
Πολλοί φόβοι είναι απλώς αποκυήματα κόπωσης και μοναξιάς.
Είσαι και συ παιδί του σύμπαντος όπως είναι τα δέντρα και τα άστρα και έχεις και εσύ δικαίωμα να βρίσκεσαι εδώ.
Και είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι, αναμφίβολα το σύμπαν φανερώνεται όπως πρέπει...
Γι' αυτό, να βρίσκεσαι σε ειρήνη με τον Θεό σου,
όπως εσύ τον φαντάζεσαι ότι είναι
και παρόλους τους κόπους και τους αγώνες σου μέσα σε αυτή τη φοβερή δίνη της ζωής
προσπάθησε να είναι ήρεμη η ψυχή σου...
Παρόλη την υποκρισία, τη μονοτονία και τα γκρεμισμένα όνειρα,
αυτός ο κόσμος εξακολουθεί να είναι ωραίος.
Έχε το νού σου! Προσπάθησε να είσαι ευτυχισμένος...
(βρέθηκε στην παλιά εκκλησία του Αγίου Παύλου στη Βαλτιμόρη με ημερομηνία 1692)
Το Πέμπτο (μου) Βουνό
Εντάξει πες με Κοελικό [αν και δεν καταλαβαίνω γιατί τόσος σνομπισμός απέναντί του] αλλά όταν στο σπίτι του φίλου μου του Αστυνομικού το είδα, το ζήτησα αμέσως. 'Θα στο επιστρέψω πριν φύγω από Ελλάδα' του υποσχέθηκα και το έσφιξα γερά στο χέρι μου χωρίς να του αφήσω πολλά περιθώρια. Όταν το κουβαλούσα μαζί μου στις αποσκευές για Αγγλία ένιωθα λίγο ένοχος. Δεν το είχα αρχίσει καν.
'Μόλις το τελειώσω θα του το στείλω' καθυσήχασα τον εαυτό μου.
Και να 'μαι τώρα έχοντας τον Ηλία δίπλα μου, μέσα μου. Διάβασα το Πέμπτο Βουνό του Πάουλο Κοέλιο και βρήκα πολλές ομοιότητες με τον ήρωα, τον (προφήτη) Ηλία. Είδα έναν άνθρωπο με αμφιβολίες, με αναζητήσεις, με πίστη. Έναν άνθρωπο να ζητάει τον έρωτα αλλά όταν του έρχεται να μην ξέρει πως να τον αντιμετωπίσει και να τα χάνει. Έναν άνθρωπο να γίνεται συντρίμμια, να χάνει την πίστη του, να μαλώνει με το Θεό. Και τέλος έναν άνθρωπο να κάνει κάτι έξω από τα καθιερωμένα, να ψάχνει το νόημα, να αναλαμβάνει δράση.
Ήταν ένα βιβλίο που απόλαυσα την ανάγνωσή του. Που με ταξίδεψε, με ρούφηξε και δεν ήθελα να τελειώσει. Αντιγράφω κάποια ελάχιστα κομμάτια που ξεχωρίζω:
Ο Ηλίας γέμισε και πάλι το ποτήρι του. Η καρδιά του χτυπούσε παράξενα, ήθελε, όλο και περισσότερο να βρίσκεται με τούτη τη γυναίκα. Ο έρωτας έμοιαζε πιο επικίνδυνος από τότε που ο στρατιώτης του βασιλιά Αχαάβ τον σημάδευε στην καρδιά με το βέλος του. Αν το βέλος έβρισκε το στόχο του, θα σωριαζόταν νεκρός και για τα υπόλοιπα θα φρόντιζε ο Κύριος. Αν όμως ερωτευόταν, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει ο ίδιος τις συνέπειες. "Πεθύμησα τόσο να γνωρίσω τον έρωτα στη ζωή μου", σκέφτηκε ο Ηλίας. Και τώρα που στεκόταν απέναντί του -γιατί σίγουρα ήταν εκεί, δεν έμενε παρά να τον αποδεχτεί-, το μόνο που σκεφτόταν ήταν να τον ξεχάσει όσο το δυνατό πιο σύντομα.
"Το νόημα της ζωής μου ήταν εκείνο που εγώ ήθελα να της δώσω" είπε εκείνη. Ο Ηλίας της χάιδεψε τα μαλλιά. "Γιατί να μην είναι πάντα έτσι;" ρώτησε εκείνη. "Γιατί φοβόμουν..."
"Αν το παρελθόν σου δε σε ικανοποιεί, ξέχνα το ευθύς αμέσως. Σκάρωσε μια καινούρια ιστορία για τη ζωή σου και πίστεψέ τη. Συγκεντρώσου όμως σ' εκείνες τις στιγμές που κατάφερες ότι επιθυμούσες. Αυτή η δύναμη θα σε βοηθήσει να επιτύχεις αυτά που θέλεις".
"Γι' αυτό με ανέβασες στην κορυφή του Πέμπτου Βουνού, για να μπορέσω να δω το Ισραήλ;"
"Για να μπορέσεις να δεις την κοιλάδα, την πόλη, τ' άλλα βουνά, τους βράχους και τα σύννεφα. Ο Κύριος συνήθιζε να διατάζει τους προφήτες Του ν' ανεβαίνουν στις κορφές των βουνών για να μιλήσουν μαζί Του. Πάντα αναρωτιόμουν το γιατί και τώρα μόνο καταλαβαίνω το λόγο: όταν βρισκόμαστε ψηλά, όλα τα βλέπουμε μικρά. Η δόξα και τα βάσανά μας, οι χαρές μας και οι λύπες μας δεν έχουν πια καμιά σημασία. Όλα εκείνα που κερδίσαμε ή χάσαμε μένουν εκεί κάτω. Από την κορφή του βουνού μπορείς να καταλάβεις πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος και πόσο απέραντος είναι ο ορίζοντας".
Sunday, 21 May 2006
περπάτησα στον κήπο της Εδέμ
μόλις τώρα.
γυρνούσα σπίτι μου και είχε αρχίζει να χαράζει.
ένα πουλάκι είχε καθήσει στην κορυφή της στέγης του διπλανού σπιτιού κι έδινε ρεσιτάλ.
στάθηκα να το ακούσω.
στάθηκα γι' αρκετή ώρα. μαγικό.
απο πίσω άπειρα άλλα κελαηδίσματα.
για μια στιγμή δεν ήμουν στη γη. ήμουν μαζί με τα πουλιά στον ουρανό.
εκεί ήταν ο παράδεισος. κι αισθανόμουν απλά κι ωραία.
γυρνούσα σπίτι μου και είχε αρχίζει να χαράζει.
ένα πουλάκι είχε καθήσει στην κορυφή της στέγης του διπλανού σπιτιού κι έδινε ρεσιτάλ.
στάθηκα να το ακούσω.
στάθηκα γι' αρκετή ώρα. μαγικό.
απο πίσω άπειρα άλλα κελαηδίσματα.
για μια στιγμή δεν ήμουν στη γη. ήμουν μαζί με τα πουλιά στον ουρανό.
εκεί ήταν ο παράδεισος. κι αισθανόμουν απλά κι ωραία.
Friday, 19 May 2006
ΑΝΤΕΧΩ
Σε βαθύ ύπνο θα χαθώ
στου ονείρου το χαμό
σε ψάχνω και σ' αναζητώ
θα σε βρω...
Γίνομαι ένα με τη φωτιά
ξέρω πως δεν είναι αργά
μεσ' στη δική σου αγκαλιά
να ζω...
Σ'ακολουθώ...
ακόμη μπορώ
αντέχω...
Κράτησε με σφιχτά
κοίταξε με ξανά
στην αγάπη Σου θέλω να μένω
η ζώη μου αδειανή
όταν λειπείς εσύ
για σένα όλα θα τα υπομένω
Όπου κι αν πάω είσαι εδώ
εγκλωβισμένη σε κρατώ,
μεσ'του μυαλού μου το βυθό
σε φιλώ.
Σ'ακολουθώ...
ακόμη μπορώ
αντέχω...
(Ησαιας Ματιάμπα - Αντέχω)
στου ονείρου το χαμό
σε ψάχνω και σ' αναζητώ
θα σε βρω...
Γίνομαι ένα με τη φωτιά
ξέρω πως δεν είναι αργά
μεσ' στη δική σου αγκαλιά
να ζω...
Σ'ακολουθώ...
ακόμη μπορώ
αντέχω...
Κράτησε με σφιχτά
κοίταξε με ξανά
στην αγάπη Σου θέλω να μένω
η ζώη μου αδειανή
όταν λειπείς εσύ
για σένα όλα θα τα υπομένω
Όπου κι αν πάω είσαι εδώ
εγκλωβισμένη σε κρατώ,
μεσ'του μυαλού μου το βυθό
σε φιλώ.
Σ'ακολουθώ...
ακόμη μπορώ
αντέχω...
(Ησαιας Ματιάμπα - Αντέχω)
Thursday, 18 May 2006
Ρουμί (1)
Δέξου με Αγαπημένε μου.
Σώσε την ψυχή μου.
Γέμισέ με με την αγάπη σου
και λύτρωσέ με από τους δύο κόσμους.
Αν αφήσω την καρδιά μου μακριά σου
φωτιά μου καίει τα σωθικά.
Ω, Αγαπημένε μου,
Πάρε μακριά ότι θέλω
Πάρε μακριά ότι κάνω
Πάρε μακριά κάθετι
που με παίρνει μακριά σου.
Σώσε την ψυχή μου.
Γέμισέ με με την αγάπη σου
και λύτρωσέ με από τους δύο κόσμους.
Αν αφήσω την καρδιά μου μακριά σου
φωτιά μου καίει τα σωθικά.
Ω, Αγαπημένε μου,
Πάρε μακριά ότι θέλω
Πάρε μακριά ότι κάνω
Πάρε μακριά κάθετι
που με παίρνει μακριά σου.
Wednesday, 17 May 2006
Μάριου Διάλογοι (4)
Χάζευα έξω απ' το παράθυρο του γραφείου μου. Αν και η Άνοιξη είχε προχωρήσει, σήμερα όλη μέρα έβρεχε και φυσούσε. Ειδικά τώρα που έπεφτε η νύχτα έμοιαζε περισσότερο Γενάρης παρά Μάης. Κούμπωσα το μπουφάν μου και βγήκα έξω. Η χειμωνιάτικη αίσθηση μου έκανε παρέα. Δεν έκανα παρά μόνο λίγα βήματα και είδα μπροστά μου το πτώμα. Κείτοταν εκεί στο υγρό έδαφος με ένα μαχαίρι καρφωμένο στο λαιμό. Παρόλα αυτά δεν είχε τόσο αίμα όσο κανονικά έπρεπε. Υπήρχε λίγο τριγύρω και μισοξεραμένο. Λες και κάποιος είχε στήσει ένα προχειροστημένο σκηνικό. Γονάτισα και τον κοίταξα εξεταστικά. Δεν ήμουν τόσο σοκαρισμένος όσο στεναχωρημένος. Ήταν ο Μάριος. Και ήταν νεκρός εκεί έξω απ' το γραφείο μου. Πώς δεν τον είχα δει όλο τ' απόγευμα;
Καθώς σήκωσα το κεφάλι μου είδα να πλησιάζει ο Συνομιλητής. Φορούσε καμπαρντίνα και καπέλο. 'Δεν είμαι ο μόνος που ντύνεται χειμωνιάτικα' σκέφτηκα.
-Πέθανε; πρόλαβα να τον ρωτήσω προτού καν πλησιάσει καλά καλά. Λες και θα ήξερε καλύτερα αυτός παρά εγώ που στεκόμουν από πάνω του.
-Ναι πέθανε, απάντησε ψύχραιμα σχεδόν χαμογελαστά. Είναι μέρες τώρα που τον σκοτώνεις ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Που του καρφώνεις το μαχαίρι ακριβώς στην ίδια θέση, πλάγια στο λαιμό.
-Κρίμα, απάντησα σχεδόν εκνευρισμένος (ώρα είναι να με κατηγορήσει κιόλας). Κι έψαχνε για την αγάπη ο κακοκόμοιρος, είπα με λυπημένο ύφος αλλά μάλλον μ' εμφανή τον οίκτο και τον σαρκασμό στη χροιά της φωνής μου.
-Ναι και αυτό ήταν που τον σκότωσε ξέρεις. Τουλάχιστον για σήμερα. Γιατί από αύριο -ίσως κι απο σήμερα όταν βραδιάσει για τα καλά- θ' αρχίσει πάλι τα ίδια.
-Τι εννοείς; ρώτησα και σηκώθηκα όρθιος. Άλλωστε δεν έχει νόημα να θρηνείς ένα προσωρινό πτώμα. Εντάξει δε λέω στεναχωρέθηκα με το όντως φρικτό θέαμα αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι με βόλευε και λίγο έτσι. Εκεί νεκρός κι ανήμπορος. Κρύος και άψυχος. Μάλλον πρέπει να παραδεχτώ ότι ανέκαθεν τον θεωρούσα λίγο προβληματικό. Με βόλευε έτσι. Τελικά ίσως να τον σκότωσα κι εγώ. Για να το λέει και ο Συνομιλητής κάτι θα ξέρει.
Ο Συνομιλητής έκανε μια παύση κι άρχισε να περπατάει δείχνοντάς μου ότι προτιμάει να συνεχίσουμε την κουβέντα μας περπατώντας. Ποιός ξέρει. Ίσως να κρύωνε κι αυτός.
-Ο Μάριος έψαχνε την αγάπη ενώ δεν είχε καταφέρει ν' αγαπήσει πρώτος ο ίδιος. Το είπα μα θα το ξαναπώ, η αγάπη θέλει μαλακή καρδιά, όχι άγρια. Όχι καρδιά-κριτή να σε κατακρίνει και να σε καταδικάζει στο κάθε σου βήμα.
-Καλά από πότε η αυτοκριτική είναι κακό πράγμα;
-Η αυτοκριτική είναι χρήσιμη όταν υπάρχει μια βάση για περαιτέρω βελτίωση, στην αρχή είναι ίσως επικίνδυνη.
-Και τι χρειάζεται στην αρχή;
-Αποδοχή, συμπάθεια, σεβασμός, πίστη. Στον εαυτό σου. Αμα προχωρήσεις χωρίς αυτά τρελαίνεσαι. Υποφέρεις.
-Και πώς αποκτιούνται;
-Με τη σιωπή.
-Έτσι απλά;
-Με την εσωτερική σιωπή. Με το σταμάτημα αυτού του συνεχούς εσωτερικού διαλόγου που μας γδέρνει την ψυχή. Που την ξεφλουδίζει, την απογυμνώνει και την γεμίζει ντροπή, ενοχές, τύψεις και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Ο Συνομιλητής σταμάτησε. Και μ' έπιασε απ' τον ώμο. Πρώτη φορά το έκανε αυτό. Πρώτη φορά έδειχνε οικειότητα ενώ μιλούσε. Ακόμη και το βλέμμα του, τα μάτια του είχαν πάρει μια ζεστασιά.
-Μάριε... σταμάτα να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Πέταξε αυτό το βάρος που έχεις στην ψυχή σου και άσε την να αιωρίζεται ανάλαφρη...
Εγώ πάλι μπερδεύτηκα. Κοίταξα πίσω μου και το πτώμα δεν φαινόταν πουθενά. Βέβαια είχαμε απομακρυνθεί και αρκετά. Ρε γαμώτο... Προσπάθησα όμως να εστιάσω σε αυτά που μου έλεγε. Άλλωστε ακόμα με κρατούσε απ' τον ώμο. Δεν πρόλαβα να πω κάτι. Η ζεστασιά έφυγε απ' το βλέμμα του. Έγινε πάλι απόμακρος.
-Δεν βλέπω να έχεις διάθεση ν' απαλλαγείς απ' τα βάρη σου... λες και είσαι εθισμένος στο να βασανίζεις τον εαυτό σου.
-Θέλω, θέλω, θέλω, του είπα επιτακτικά. Σα μικρό παιδί που θέλει ένα παιχνίδι. Αυτό μας έλλειπε τώρα να μας αφήσει και με το βάρος.
-Κάνε κάτι γι' αυτό τότε.
-Τί; Όοοχι μην απομακρύνεσαι ΤΩΡΑ από μένα....
-ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ;
-ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ Μ' ΑΚΟΥΣ.... ΠΕΣ ΜΟΥ!
-ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ;
Τον έβλεπα ν' απομακρύνεται. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να τον ακολουθήσω. Τα πόδια μου δεν με υπάκουαν. Φώναζα, έβριζα μήπως και τραβήξω την προσοχή του. Όταν χάθηκε απ' τα μάτια μου γονάτισα στο υγρό πεζοδρόμιο κι άρχισα να κλαίω δυνατά. Κι ας μ' έβλεπαν παράξενα οι άνθρωποι που περνούσαν. Είναι δυνατόν να μην μου πει κάτι τελευταίο ο Συνομιλητής; Είναι δυνατόν αυτή τη φορά να ήρθε και να έφυγε έτσι ξερά; Λες όντως να μην θέλω να λύσω τα προβλήματά μου;
Χάζευα έξω απ' το παράθυρο του γραφείου μου. Αν και η Άνοιξη είχε προχωρήσει, σήμερα όλη μέρα έβρεχε και φυσούσε. Ειδικά τώρα που έπεφτε η νύχτα έμοιαζε περισσότερο Γενάρης παρά Μάης. Κούμπωσα το μπουφάν μου και βγήκα έξω. Η χειμωνιάτικη αίσθηση μου έκανε παρέα. Δεν έκανα παρά μόνο λίγα βήματα και συνάντησα κάτι γνωστούς.
-Καλησπέρα! Τι κάνετε; ρώτησα χαμογελαστός.
-Καλησπέρα. Εμείς καλά είμαστε ρε συ αλλά λίγο πιο κάτω είναι ένα παλικάρι και κλαίει και κυλιέται στο πεζοδρόμιο.
Θόλωσα. Περπάτησα με ταχύ βήμα προς την κατεύθυνση που μου έδειξαν. Θύμωσα τρομερά. 'Το μαλάκα αυτή τη φορά το παράκανε! Θα του δείξω εγώ...'. Παραμιλούσα απ' το θυμό μου. Το μόνο που ήθελα ήταν πλέον εκδίκηση. Τον είδα. Αυτός ήταν. Καλά το υποψιάστηκα. Άρχισε πάλι τα ίδια. Θα τον σταματήσω. Θα του δείξω εγώ.
Πλησίασα. Ευτυχώς δεν με πρόσεξε γιατί το βλέμμα μου τα πρόδιδε όλα.
Μέσα απ' το μπουφάν μου, το χέρι μου έσφιξε γερά το μαχαίρι...
Καθώς σήκωσα το κεφάλι μου είδα να πλησιάζει ο Συνομιλητής. Φορούσε καμπαρντίνα και καπέλο. 'Δεν είμαι ο μόνος που ντύνεται χειμωνιάτικα' σκέφτηκα.
-Πέθανε; πρόλαβα να τον ρωτήσω προτού καν πλησιάσει καλά καλά. Λες και θα ήξερε καλύτερα αυτός παρά εγώ που στεκόμουν από πάνω του.
-Ναι πέθανε, απάντησε ψύχραιμα σχεδόν χαμογελαστά. Είναι μέρες τώρα που τον σκοτώνεις ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Που του καρφώνεις το μαχαίρι ακριβώς στην ίδια θέση, πλάγια στο λαιμό.
-Κρίμα, απάντησα σχεδόν εκνευρισμένος (ώρα είναι να με κατηγορήσει κιόλας). Κι έψαχνε για την αγάπη ο κακοκόμοιρος, είπα με λυπημένο ύφος αλλά μάλλον μ' εμφανή τον οίκτο και τον σαρκασμό στη χροιά της φωνής μου.
-Ναι και αυτό ήταν που τον σκότωσε ξέρεις. Τουλάχιστον για σήμερα. Γιατί από αύριο -ίσως κι απο σήμερα όταν βραδιάσει για τα καλά- θ' αρχίσει πάλι τα ίδια.
-Τι εννοείς; ρώτησα και σηκώθηκα όρθιος. Άλλωστε δεν έχει νόημα να θρηνείς ένα προσωρινό πτώμα. Εντάξει δε λέω στεναχωρέθηκα με το όντως φρικτό θέαμα αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι με βόλευε και λίγο έτσι. Εκεί νεκρός κι ανήμπορος. Κρύος και άψυχος. Μάλλον πρέπει να παραδεχτώ ότι ανέκαθεν τον θεωρούσα λίγο προβληματικό. Με βόλευε έτσι. Τελικά ίσως να τον σκότωσα κι εγώ. Για να το λέει και ο Συνομιλητής κάτι θα ξέρει.
Ο Συνομιλητής έκανε μια παύση κι άρχισε να περπατάει δείχνοντάς μου ότι προτιμάει να συνεχίσουμε την κουβέντα μας περπατώντας. Ποιός ξέρει. Ίσως να κρύωνε κι αυτός.
-Ο Μάριος έψαχνε την αγάπη ενώ δεν είχε καταφέρει ν' αγαπήσει πρώτος ο ίδιος. Το είπα μα θα το ξαναπώ, η αγάπη θέλει μαλακή καρδιά, όχι άγρια. Όχι καρδιά-κριτή να σε κατακρίνει και να σε καταδικάζει στο κάθε σου βήμα.
-Καλά από πότε η αυτοκριτική είναι κακό πράγμα;
-Η αυτοκριτική είναι χρήσιμη όταν υπάρχει μια βάση για περαιτέρω βελτίωση, στην αρχή είναι ίσως επικίνδυνη.
-Και τι χρειάζεται στην αρχή;
-Αποδοχή, συμπάθεια, σεβασμός, πίστη. Στον εαυτό σου. Αμα προχωρήσεις χωρίς αυτά τρελαίνεσαι. Υποφέρεις.
-Και πώς αποκτιούνται;
-Με τη σιωπή.
-Έτσι απλά;
-Με την εσωτερική σιωπή. Με το σταμάτημα αυτού του συνεχούς εσωτερικού διαλόγου που μας γδέρνει την ψυχή. Που την ξεφλουδίζει, την απογυμνώνει και την γεμίζει ντροπή, ενοχές, τύψεις και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Ο Συνομιλητής σταμάτησε. Και μ' έπιασε απ' τον ώμο. Πρώτη φορά το έκανε αυτό. Πρώτη φορά έδειχνε οικειότητα ενώ μιλούσε. Ακόμη και το βλέμμα του, τα μάτια του είχαν πάρει μια ζεστασιά.
-Μάριε... σταμάτα να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Πέταξε αυτό το βάρος που έχεις στην ψυχή σου και άσε την να αιωρίζεται ανάλαφρη...
Εγώ πάλι μπερδεύτηκα. Κοίταξα πίσω μου και το πτώμα δεν φαινόταν πουθενά. Βέβαια είχαμε απομακρυνθεί και αρκετά. Ρε γαμώτο... Προσπάθησα όμως να εστιάσω σε αυτά που μου έλεγε. Άλλωστε ακόμα με κρατούσε απ' τον ώμο. Δεν πρόλαβα να πω κάτι. Η ζεστασιά έφυγε απ' το βλέμμα του. Έγινε πάλι απόμακρος.
-Δεν βλέπω να έχεις διάθεση ν' απαλλαγείς απ' τα βάρη σου... λες και είσαι εθισμένος στο να βασανίζεις τον εαυτό σου.
-Θέλω, θέλω, θέλω, του είπα επιτακτικά. Σα μικρό παιδί που θέλει ένα παιχνίδι. Αυτό μας έλλειπε τώρα να μας αφήσει και με το βάρος.
-Κάνε κάτι γι' αυτό τότε.
-Τί; Όοοχι μην απομακρύνεσαι ΤΩΡΑ από μένα....
-ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ;
-ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ Μ' ΑΚΟΥΣ.... ΠΕΣ ΜΟΥ!
-ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ;
Τον έβλεπα ν' απομακρύνεται. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να τον ακολουθήσω. Τα πόδια μου δεν με υπάκουαν. Φώναζα, έβριζα μήπως και τραβήξω την προσοχή του. Όταν χάθηκε απ' τα μάτια μου γονάτισα στο υγρό πεζοδρόμιο κι άρχισα να κλαίω δυνατά. Κι ας μ' έβλεπαν παράξενα οι άνθρωποι που περνούσαν. Είναι δυνατόν να μην μου πει κάτι τελευταίο ο Συνομιλητής; Είναι δυνατόν αυτή τη φορά να ήρθε και να έφυγε έτσι ξερά; Λες όντως να μην θέλω να λύσω τα προβλήματά μου;
Χάζευα έξω απ' το παράθυρο του γραφείου μου. Αν και η Άνοιξη είχε προχωρήσει, σήμερα όλη μέρα έβρεχε και φυσούσε. Ειδικά τώρα που έπεφτε η νύχτα έμοιαζε περισσότερο Γενάρης παρά Μάης. Κούμπωσα το μπουφάν μου και βγήκα έξω. Η χειμωνιάτικη αίσθηση μου έκανε παρέα. Δεν έκανα παρά μόνο λίγα βήματα και συνάντησα κάτι γνωστούς.
-Καλησπέρα! Τι κάνετε; ρώτησα χαμογελαστός.
-Καλησπέρα. Εμείς καλά είμαστε ρε συ αλλά λίγο πιο κάτω είναι ένα παλικάρι και κλαίει και κυλιέται στο πεζοδρόμιο.
Θόλωσα. Περπάτησα με ταχύ βήμα προς την κατεύθυνση που μου έδειξαν. Θύμωσα τρομερά. 'Το μαλάκα αυτή τη φορά το παράκανε! Θα του δείξω εγώ...'. Παραμιλούσα απ' το θυμό μου. Το μόνο που ήθελα ήταν πλέον εκδίκηση. Τον είδα. Αυτός ήταν. Καλά το υποψιάστηκα. Άρχισε πάλι τα ίδια. Θα τον σταματήσω. Θα του δείξω εγώ.
Πλησίασα. Ευτυχώς δεν με πρόσεξε γιατί το βλέμμα μου τα πρόδιδε όλα.
Μέσα απ' το μπουφάν μου, το χέρι μου έσφιξε γερά το μαχαίρι...
Όνειρο
Εχθές το βράδυ πριν κοιμηθώ προσευχήθηκα γι' ακόμη μια φορά για την ειρήνη.
Της ψυχής.
Της συνείδησης.
Του μυαλού,
μα κυρίως της καρδιάς
που τελευταία έχω χάσει.
Είδα ένα όνειρο όταν αποκοιμήθηκα. Από τα πιο όμορφα που έχω δεί. Τουλάχιστον από αυτά που θυμάμαι.
Πετούσα.
Ναι μπορούσα να πετάξω. Μιλούσα με τα πουλιά και πηδούσα από σύννεφο σε σύννεφο. Τα άφηνα να με ταξιδέψουν όταν ήθελα να ξεκουραστώ.
Δεν είχε πλοκή, μήτε αρχή και τέλος. Ήταν περισσότερο μια αίσθηση.
Με ξεκούρασε αυτό το όνειρο. Αυτή η αίσθηση της ανάλαφρης επίπλευσης στον καταγάλανο ουρανό.
Και κατά περίεργο τρόπο σήμερα νιώθω διαφορετικά.
Όχι απαραίτητα πιο όμορφα.
Σίγουρα όμως περισσότερο γαληνεμένα.
Της ψυχής.
Της συνείδησης.
Του μυαλού,
μα κυρίως της καρδιάς
που τελευταία έχω χάσει.
Είδα ένα όνειρο όταν αποκοιμήθηκα. Από τα πιο όμορφα που έχω δεί. Τουλάχιστον από αυτά που θυμάμαι.
Πετούσα.
Ναι μπορούσα να πετάξω. Μιλούσα με τα πουλιά και πηδούσα από σύννεφο σε σύννεφο. Τα άφηνα να με ταξιδέψουν όταν ήθελα να ξεκουραστώ.
Δεν είχε πλοκή, μήτε αρχή και τέλος. Ήταν περισσότερο μια αίσθηση.
Με ξεκούρασε αυτό το όνειρο. Αυτή η αίσθηση της ανάλαφρης επίπλευσης στον καταγάλανο ουρανό.
Και κατά περίεργο τρόπο σήμερα νιώθω διαφορετικά.
Όχι απαραίτητα πιο όμορφα.
Σίγουρα όμως περισσότερο γαληνεμένα.
Monday, 15 May 2006
έξι πμ
Εδώ στέκομαι,
σ' αυτή τη σιωπή
με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα
έξι η ώρα τα χαράματα
ο εγωισμός μου δεν περνάει
όταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο
παγωμένος
απλώνει το χέρι στο τίποτα
Είναι η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας
καθώς το πρώτο φως της μέρας απ' τα μάτια του ανατέλλει
κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα
γιατί η ζωή είναι βρώμικη
Μας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό
τα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου
Ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει
ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του λόττο
κι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης
κι εκπαιδεύει τα παιδιά του πώς να γελούν
με την τεχνική του ζάπινγκ
Σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο
απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ' τις ανθρώπινες μάζες
Η κουλτούρα του γρήγορου φαγητού
έξι και πέντε λεπτά
η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπους
μας χωρίζουν δυο βήματα
θα 'θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει
όλη νύχτα έμεινα έξω
πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα
με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίς
γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο
ο μύθος της διασταύρωσης
κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει
δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση
κι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας
χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών
τώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολο
μέσα σ' εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες
να επιβιώσεις
να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό
ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου;
χιλιάδες πόδια κάτω απ' αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανό
έξι και δέκα λεπτά
αυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο
είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος
τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω
τ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό
περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία
Στέρεο Νόβα - 6πμ
σ' αυτή τη σιωπή
με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα
έξι η ώρα τα χαράματα
ο εγωισμός μου δεν περνάει
όταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο
παγωμένος
απλώνει το χέρι στο τίποτα
Είναι η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας
καθώς το πρώτο φως της μέρας απ' τα μάτια του ανατέλλει
κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα
γιατί η ζωή είναι βρώμικη
Μας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό
τα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου
Ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει
ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του λόττο
κι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης
κι εκπαιδεύει τα παιδιά του πώς να γελούν
με την τεχνική του ζάπινγκ
Σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο
απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ' τις ανθρώπινες μάζες
Η κουλτούρα του γρήγορου φαγητού
έξι και πέντε λεπτά
η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπους
μας χωρίζουν δυο βήματα
θα 'θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει
όλη νύχτα έμεινα έξω
πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα
με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίς
γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο
ο μύθος της διασταύρωσης
κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει
δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση
κι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας
χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών
τώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολο
μέσα σ' εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες
να επιβιώσεις
να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό
ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου;
χιλιάδες πόδια κάτω απ' αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανό
έξι και δέκα λεπτά
αυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο
είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος
τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω
τ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό
περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία
Στέρεο Νόβα - 6πμ
Friday, 12 May 2006
Μάριου Διάλογοι (3)
Όταν άνοιξα την πόρτα και μπήκα στο σπίτι αμέσως διαισθάνθηκα κάτι. Υπήρχε μια αφύσικη ησυχία, κάτι που δεν ήταν φυσιολογικό μεσημεριάτικα. Καθώς ανέβαινα τις σκάλες άκουσα κάτι θορύβους. Απ' το δωμάτιό μου. Υποψιάστηκα τι μπορεί να συμβαίνει κι άρχισα ν' ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες. Όρμησα στο δωμάτιο. Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα τον Συνομιλητή και το Μάριο. Ωστόσο, αυτή τη φορά δεν συνομιλούσαν ακριβώς. Ο Συνομιλητής είχε αρπάξει απ' τη μπλούζα το Μάριο και τον ταρακουνούσε.
-Σύνελθε! Σύνελθε σου λέω. Ο Μάριος δεν μιλουσε. Κανείς τους δεν γύρισε να με κοιτάξει, ήταν σαν μην αντιλήφθηκαν καν την είσοδό μου στο δωμάτιο. Εκεί ήταν που μου πέρασε απ' το μυαλό η φρικαλέα σκέψη ότι ίσως δεν υπάρχω. Μετά από λίγο ο Συνομιλήτης άφησε το Μάριο και του γύρισε την πλάτη κοιτώντας στο παράθυρο, ωστόσο δεν είμαι σίγουρος ότι κοιτούσε κάτι συγκεκριμένο. Ο Μάριος από την άλλη στεκόταν ακίνητος. Ακριβώς όπως τον είχε αφήσει ο Συνομιλητής.
-Τι έγινε; ρώτησα αλλά δεν άκουσα ούτε εγώ ο ίδιος τον ήχο της φωνής μου. Περίεργο. Παρ' όλα αυτά δεν με απασχόλησε τόσο, γιατί ήμουν περίεργος τι θα γίνει αυτή τη φορά. Τον Συνομιλητή τον ήξερα μόνο απ' τις περιγραφές του Μάριου και ποτέ δεν ήμουν σίγουρος αν υπήρχε ακριβώς ή αν ήταν απλά η προσωποποιημένη φωνή της συνείδησης του Μάριου.
-Δεν είμαι καλά, ψέλισσε ο Μάριος.
-Συνέχεια αυτό μου λές, μούγκρισε ο Συνομιλητής προτού καλά καλά τελειώσει την φράση του ο Μάριος. Παράξενο. Ο Μάριος μου τον είχε περιγράψει ως πολύ ήρεμο και συγκροτημένο έως μυστηριώδη. Εγώ έβλεπα ένα θυμωμένο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που είχαν διαψευστεί οι προσδοκίες του. Τι άλλο θέλεις; Τα έχεις όλα! Κοίτα γύρω σου, ρίξε μόνο μια ματιά και πες μου τι σου λείπει!
-Τίποτα. Τίποτα από αυτά που εννοείς δεν μου λείπει.
-Τότε; Γιατί όλο αυτό το δράμα;
-Γιατί θέλω κάτι παραπάνω.
-Τι θέλεις;
-Την Αγάπη.
Τη στιγμή που ο Μάριος ξεστόμισε την τελευταία λέξη ο Συνομιλητής γούρλωσε τα μάτια. Ξαφνικά μεταμορφώθηκε σ' ένα ανθρωπόμορφο τέρας. Και το λέω αυτό με σιγουριά γιατί στεκόμουν δίπλα του. Μετά από έλαχιστες στιγμές εξαφανίστηκε αλλά μ' ένα τρόπο σα να έλιωσε στο πάτωμα. Εγώ είχα κατατρομάξει, αλλά ο Μάριος έμεινε ατάραχος. Μόνο αφού το τέρας εξαφανίστηκε παντελώς ο Μάριος γύρισε προς το μέρος μου.
-Βλέπεις αυτός δεν ήταν ο Συνομιλητής. Εγώ ανακουφίστηκα γιατί τελικά με πρόσεξε και άρα υπήρχα.
-Αλλά... αλλά ποιός ήταν τελικά; Ψέλισσα κατατρομαγμένος ακόμη από τα όσα είχαν μόλις συμβεί.
-Ο Αντίπαλος. Βλέπεις μ' έχει επισκεφτεί κι αυτός αρκετές φορές -ίσως και περισσότερες απ' τον Συνομιλητή. Προσπαθεί να με παρασύρει. Να με κάνει να συμβιβαστώ με αυτά που έχω. Να κοροιδέψω τον εαυτό μου με ένα ψέμα.
-Έπρεπε να το καταλάβω. Αυτός που έβλεπα ήταν ένας θυμωμένος άνθρωπος -ή ότι τελος πάντων είναι. Τον Συνομιλητή μου τον έχεις περιγράψει διαφορετικά. Ο Μάριος χαμογέλασε.
-Είδες που τελικά όλα όσα σου λέω είναι αληθινά;
-Γιατί φρίκαρε έτσι όταν ανέφερες την αγάπη;
-Γιατί ενώ αναφερόμαστε τόσο συχνά σε αυτήν. Ενώ την έχουμε ευτελίσει και υποβιβάσει σε μια πρόσκαιρη ικανοποίηση του εγωισμού μας. Ενώ την έχουμε εξορθολογίσει πλήρως, το να καταφέρει να την αισθανθεί κάποιος παραμένει κάτι πέρα από τ' ανθρώπινα όρια. Κι όταν λέω 'αισθανθεί' δεν εννοώ κάτι παροδικό ή επιφανειακό. Εννοώ να πλημμυρίσει κανείς από Αγάπη. Να τα χάσει. Να τρελαθεί. Ο εκλογικευμένος κόσμος να τον θεωρεί τρελό, χαζό, αφελή. Αυτό να ξέρεις παραμένει δώρο. Όσα κι αν κάνεις. Όπου κι αν φτάσεις. Ότι κι αν αποκτήσεις αυτό δεν το αγοράζουν ούτε όλα τα λεφτά του κόσμου.
-Και τότε πώς αποκτιέται;
-Η Αγάπη προυποθέτει κατάλληλο έδαφος. Και το έδαφος της Αγάπης είναι η καρδιά. Ο σκληρόκαρδος άνθρωπος θεωρεί την Αγάπη αδυναμία ή παράνοια. Η αληθινή Αγάπη αιχμαλωτίζεται μόνο σε καρδιές κατάλληλα προετοιμασμένες. Και η προετοιμασία είναι επώδυνη να ξέρεις. Η καρδιά μαλακώνει μόνο με δάκρυα.
-Και αξίζει ολό αυτό; Ρώτησα. Αξίζει να υποφέρει κάποιος για κάτι που μετά θα τον θεωρούν όλοι αλλοπαρμένο;
-Αξίζει. Γιατί ακόμη κι αν έχεις όλα τ' αγαθά του κόσμου, κι όλον τον επιφανειακό συναισθηματισμό που οι άνθρωποι βαφτίζουν 'αγάπη' πάντα κάτι θα σου λείπει. Πάντα στο τέλος της ημέρας κάτι θα σε τρώει. Γιατί ο Άνθρωπος ολοκληρώνεται μόνο με την Αγάπη. Είναι προορισμένος και πλασμένος μόνο γι' Αυτήν. Όλα τα υπόλοιπα είναι μάταια. Δεν έχουν αξία παρα μόνο να μας ξεγελάνε. Είναι φτηνά υποκατάστατα.
Ξαφνικά η πόρτα του δωματίου μου χτύπησε. Άνοιξα και δεν ήταν κανείς. Κοίταξα τον Μάριο και είχε εξαφανιστεί. Βρε λες να βλέπω όνειρο; Έτρεξα στην τουαλέτα να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Κοίταξα στον καθέφτη. Τρόμαξα και ασυναίσθητα τραβήχτηκα πίσω.
Ήμουν ο Μάριος. Πίσω μου στεκόταν ο Συνομιλητής.
-Δεν ήθελα να σε τρομάξω, μου είπε και χαμογέλασε. Αυτό που έζησες ήταν η πρώτη σου παραβολή. Κάτι σαν εξωσωματική εμπειρία, αλλά για να μην μπερδευτείς θεώρησέ το ένα ακόμη όνειρο. Γύρισα να τον κοιτάξω και δεν ήταν εκεί. Άκουσα όμως τη φωνή του:
αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν (Ματθ. ζ, 7)
Χαμογέλασα. Πόσο μου τι δίνει όταν το κάνει αυτό... Μάλλον για την Αγάπη θα το λέει. Επέστρεψα στο δωμάτιό μου. Κοίταξα τα πράγματά μου. Τις φωτογραφίες των φίλων μου. Δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να τα χάσω όλα αυτά. Τουλάχιστον όχι ακόμη...
-Σύνελθε! Σύνελθε σου λέω. Ο Μάριος δεν μιλουσε. Κανείς τους δεν γύρισε να με κοιτάξει, ήταν σαν μην αντιλήφθηκαν καν την είσοδό μου στο δωμάτιο. Εκεί ήταν που μου πέρασε απ' το μυαλό η φρικαλέα σκέψη ότι ίσως δεν υπάρχω. Μετά από λίγο ο Συνομιλήτης άφησε το Μάριο και του γύρισε την πλάτη κοιτώντας στο παράθυρο, ωστόσο δεν είμαι σίγουρος ότι κοιτούσε κάτι συγκεκριμένο. Ο Μάριος από την άλλη στεκόταν ακίνητος. Ακριβώς όπως τον είχε αφήσει ο Συνομιλητής.
-Τι έγινε; ρώτησα αλλά δεν άκουσα ούτε εγώ ο ίδιος τον ήχο της φωνής μου. Περίεργο. Παρ' όλα αυτά δεν με απασχόλησε τόσο, γιατί ήμουν περίεργος τι θα γίνει αυτή τη φορά. Τον Συνομιλητή τον ήξερα μόνο απ' τις περιγραφές του Μάριου και ποτέ δεν ήμουν σίγουρος αν υπήρχε ακριβώς ή αν ήταν απλά η προσωποποιημένη φωνή της συνείδησης του Μάριου.
-Δεν είμαι καλά, ψέλισσε ο Μάριος.
-Συνέχεια αυτό μου λές, μούγκρισε ο Συνομιλητής προτού καλά καλά τελειώσει την φράση του ο Μάριος. Παράξενο. Ο Μάριος μου τον είχε περιγράψει ως πολύ ήρεμο και συγκροτημένο έως μυστηριώδη. Εγώ έβλεπα ένα θυμωμένο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που είχαν διαψευστεί οι προσδοκίες του. Τι άλλο θέλεις; Τα έχεις όλα! Κοίτα γύρω σου, ρίξε μόνο μια ματιά και πες μου τι σου λείπει!
-Τίποτα. Τίποτα από αυτά που εννοείς δεν μου λείπει.
-Τότε; Γιατί όλο αυτό το δράμα;
-Γιατί θέλω κάτι παραπάνω.
-Τι θέλεις;
-Την Αγάπη.
Τη στιγμή που ο Μάριος ξεστόμισε την τελευταία λέξη ο Συνομιλητής γούρλωσε τα μάτια. Ξαφνικά μεταμορφώθηκε σ' ένα ανθρωπόμορφο τέρας. Και το λέω αυτό με σιγουριά γιατί στεκόμουν δίπλα του. Μετά από έλαχιστες στιγμές εξαφανίστηκε αλλά μ' ένα τρόπο σα να έλιωσε στο πάτωμα. Εγώ είχα κατατρομάξει, αλλά ο Μάριος έμεινε ατάραχος. Μόνο αφού το τέρας εξαφανίστηκε παντελώς ο Μάριος γύρισε προς το μέρος μου.
-Βλέπεις αυτός δεν ήταν ο Συνομιλητής. Εγώ ανακουφίστηκα γιατί τελικά με πρόσεξε και άρα υπήρχα.
-Αλλά... αλλά ποιός ήταν τελικά; Ψέλισσα κατατρομαγμένος ακόμη από τα όσα είχαν μόλις συμβεί.
-Ο Αντίπαλος. Βλέπεις μ' έχει επισκεφτεί κι αυτός αρκετές φορές -ίσως και περισσότερες απ' τον Συνομιλητή. Προσπαθεί να με παρασύρει. Να με κάνει να συμβιβαστώ με αυτά που έχω. Να κοροιδέψω τον εαυτό μου με ένα ψέμα.
-Έπρεπε να το καταλάβω. Αυτός που έβλεπα ήταν ένας θυμωμένος άνθρωπος -ή ότι τελος πάντων είναι. Τον Συνομιλητή μου τον έχεις περιγράψει διαφορετικά. Ο Μάριος χαμογέλασε.
-Είδες που τελικά όλα όσα σου λέω είναι αληθινά;
-Γιατί φρίκαρε έτσι όταν ανέφερες την αγάπη;
-Γιατί ενώ αναφερόμαστε τόσο συχνά σε αυτήν. Ενώ την έχουμε ευτελίσει και υποβιβάσει σε μια πρόσκαιρη ικανοποίηση του εγωισμού μας. Ενώ την έχουμε εξορθολογίσει πλήρως, το να καταφέρει να την αισθανθεί κάποιος παραμένει κάτι πέρα από τ' ανθρώπινα όρια. Κι όταν λέω 'αισθανθεί' δεν εννοώ κάτι παροδικό ή επιφανειακό. Εννοώ να πλημμυρίσει κανείς από Αγάπη. Να τα χάσει. Να τρελαθεί. Ο εκλογικευμένος κόσμος να τον θεωρεί τρελό, χαζό, αφελή. Αυτό να ξέρεις παραμένει δώρο. Όσα κι αν κάνεις. Όπου κι αν φτάσεις. Ότι κι αν αποκτήσεις αυτό δεν το αγοράζουν ούτε όλα τα λεφτά του κόσμου.
-Και τότε πώς αποκτιέται;
-Η Αγάπη προυποθέτει κατάλληλο έδαφος. Και το έδαφος της Αγάπης είναι η καρδιά. Ο σκληρόκαρδος άνθρωπος θεωρεί την Αγάπη αδυναμία ή παράνοια. Η αληθινή Αγάπη αιχμαλωτίζεται μόνο σε καρδιές κατάλληλα προετοιμασμένες. Και η προετοιμασία είναι επώδυνη να ξέρεις. Η καρδιά μαλακώνει μόνο με δάκρυα.
-Και αξίζει ολό αυτό; Ρώτησα. Αξίζει να υποφέρει κάποιος για κάτι που μετά θα τον θεωρούν όλοι αλλοπαρμένο;
-Αξίζει. Γιατί ακόμη κι αν έχεις όλα τ' αγαθά του κόσμου, κι όλον τον επιφανειακό συναισθηματισμό που οι άνθρωποι βαφτίζουν 'αγάπη' πάντα κάτι θα σου λείπει. Πάντα στο τέλος της ημέρας κάτι θα σε τρώει. Γιατί ο Άνθρωπος ολοκληρώνεται μόνο με την Αγάπη. Είναι προορισμένος και πλασμένος μόνο γι' Αυτήν. Όλα τα υπόλοιπα είναι μάταια. Δεν έχουν αξία παρα μόνο να μας ξεγελάνε. Είναι φτηνά υποκατάστατα.
Ξαφνικά η πόρτα του δωματίου μου χτύπησε. Άνοιξα και δεν ήταν κανείς. Κοίταξα τον Μάριο και είχε εξαφανιστεί. Βρε λες να βλέπω όνειρο; Έτρεξα στην τουαλέτα να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Κοίταξα στον καθέφτη. Τρόμαξα και ασυναίσθητα τραβήχτηκα πίσω.
Ήμουν ο Μάριος. Πίσω μου στεκόταν ο Συνομιλητής.
-Δεν ήθελα να σε τρομάξω, μου είπε και χαμογέλασε. Αυτό που έζησες ήταν η πρώτη σου παραβολή. Κάτι σαν εξωσωματική εμπειρία, αλλά για να μην μπερδευτείς θεώρησέ το ένα ακόμη όνειρο. Γύρισα να τον κοιτάξω και δεν ήταν εκεί. Άκουσα όμως τη φωνή του:
αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν (Ματθ. ζ, 7)
Χαμογέλασα. Πόσο μου τι δίνει όταν το κάνει αυτό... Μάλλον για την Αγάπη θα το λέει. Επέστρεψα στο δωμάτιό μου. Κοίταξα τα πράγματά μου. Τις φωτογραφίες των φίλων μου. Δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να τα χάσω όλα αυτά. Τουλάχιστον όχι ακόμη...
The truth itself is in questions [only]
Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου εδώ που είμαι, είναι ότι στο τέλος θα γίνω τελειώς αντικοινωνικός και θα απομονωθώ πλήρως. Είναι πολύ εύκολο να φτιάξεις τον δικό σου κόσμο. Πας στη δουλειά σου, κάνεις τη δουλειά σου, γυρνάς σπίτι, κάνεις άλλες δραστηριότητες ή δουλειές -όχι απαραίτητα μοναχικές. Οι επαφές υπάρχουν αλλά συντηρούνται σ' ένα τελειώς επιφανειακό επίπεδο: τα νέα της δουλειάς, τα νέα του γραφείου, τα νέα της επικαιρότητας. Στον φόβο μου αυτόν, συμβάλει και το γεγονός ότι ακόμα και σε ανθρώπους που δεν επέλεξα εδώ, όταν προσπάθησα ν' ανοιχτώ αντιμετωπίστηκα σαν αδύναμος. Ανίκανος να τηρήσει το σιωπηλό όριο της επιφανειακής [μόνο] επικοινωνίας. Γι' αυτό μου λείπουν οι αδερφικοί φίλοι μου στην Ελλάδα. Γιατί πολύ απλά ότι είχα να πω το έλεγα. Πολύ απλά.
Ωστόσο, το κακό της όλης υπόθεσης δεν είναι το εξωτερικό περιβάλλον, ούτε οι άνθρωποι που μ' εκνευρίζουν όλο και πιο εύκολα. Είναι η ευκολία με την οποία εγώ προσαρμόζομαι στην κατάσταση. Μου αρέσει όλο και περισσότερο. Συνηθίζω. Η μοναξιά από ερωμένη, γίνεται σύζυγος. Κι εμένα μου αρέσει. Εθίζομαι. Στο να τα ρυθμίζω όλα εγώ. Όλα θα περνάνε απ' τα χέρια μου. Στο να είμαι ο θεός στον ΄δικό μου κόσμο.
Το πρώτο τέστ ήρθε αμέσως μετά τις διακοπές του Πάσχα όπου μια φίλη ήρθε να φιλοξενηθεί για μερικές μόνο μέρες. Ζορίστηκα. Δεν μπορούσα να μείνω μόνος έστω και για λίγο. Επιπροσθέτως έπρεπε να συζητάω και να συν-αποφασίζω το πρόγραμμα της ημέρας. Ανήκουστο. Τη μέρα που έφυγε έκανα σα μικρό παιδί που το άφησαν μόνο στο σπίτι. Αυτό όμως με έβαλε και σε σκέψεις. Πώς θα καταφέρω να συζήσω με μια μόνιμη σύντροφο στο μέλλον; Όταν ενδεχομένως θα είμαι ακόμη πιο παράξενος/ιδιότροπος;
Το δεύτερο τεστ ήρθε εχθες. Όταν εκεί στη λίμνη μου είπες ότι είσαι ερωτευμένη μαζί μου. Ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω. Ερωτική εξομολόγηση από γυναίκα. Μήπως έχουμε αντιστρέψει τελείως τους ρόλους; Και τι περίμενες να σου πω; Κατ' αρχήν αν με είχες γνωρίσει λίγο καλύτερα θα καταλάβαινες αμέσως ότι προτιμώ τον κλασσικό τρόπο. Μερικές ενδείξεις από μέρους σου και αν γούσταρα πίστεψέ με θα το ήξερες. Τώρα; Όχι λυπάμαι. Σε πρόλαβε άλλη. Η μοναξιά.
Είναι ώρα να πω την αλήθεια λοιπόν; Η ώρα να παραδεχτώ ότι απ' τον στρατό και μετά αποφάσισα να κάνω κάτι μόνο αν πραγματικά με ενδιαφέρει και υπάρχει συναίσθημα. Πόσα όμως όχι θ' ακολουθήσουν; Θα βρεθεί ποτέ εκείνη; Εκείνη που θα παλέψει με τη μοναξιά και θα τη νικήσει; Εκείνη που θα είναι γλυκιά, ευγενική και όμορφη με τον εαυτό της πρώτα απ' όλα [ώστε ν' αντανακλαται και έξωθεν];
Πότε έρχεται η στιγμή που θυσιάζεις τις προσδοκίες σου για έναν συμβιβασμό;
Πότε αρχίζει να ξεφτίζει το όνειρο;
Πότε αρχίζεις να καλοβλέπεις τα θετικά εκεί που προηγουμένως έφτυνες;
και εν τελει
πόσο πρέπει να περιμένει κανείς για τ' όνειρό του;
υπαρχεί πουθενά μια γραμμή που την τραβάς και λες 'μέχρι εδώ ήταν';
Ωστόσο, το κακό της όλης υπόθεσης δεν είναι το εξωτερικό περιβάλλον, ούτε οι άνθρωποι που μ' εκνευρίζουν όλο και πιο εύκολα. Είναι η ευκολία με την οποία εγώ προσαρμόζομαι στην κατάσταση. Μου αρέσει όλο και περισσότερο. Συνηθίζω. Η μοναξιά από ερωμένη, γίνεται σύζυγος. Κι εμένα μου αρέσει. Εθίζομαι. Στο να τα ρυθμίζω όλα εγώ. Όλα θα περνάνε απ' τα χέρια μου. Στο να είμαι ο θεός στον ΄δικό μου κόσμο.
Το πρώτο τέστ ήρθε αμέσως μετά τις διακοπές του Πάσχα όπου μια φίλη ήρθε να φιλοξενηθεί για μερικές μόνο μέρες. Ζορίστηκα. Δεν μπορούσα να μείνω μόνος έστω και για λίγο. Επιπροσθέτως έπρεπε να συζητάω και να συν-αποφασίζω το πρόγραμμα της ημέρας. Ανήκουστο. Τη μέρα που έφυγε έκανα σα μικρό παιδί που το άφησαν μόνο στο σπίτι. Αυτό όμως με έβαλε και σε σκέψεις. Πώς θα καταφέρω να συζήσω με μια μόνιμη σύντροφο στο μέλλον; Όταν ενδεχομένως θα είμαι ακόμη πιο παράξενος/ιδιότροπος;
Το δεύτερο τεστ ήρθε εχθες. Όταν εκεί στη λίμνη μου είπες ότι είσαι ερωτευμένη μαζί μου. Ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω. Ερωτική εξομολόγηση από γυναίκα. Μήπως έχουμε αντιστρέψει τελείως τους ρόλους; Και τι περίμενες να σου πω; Κατ' αρχήν αν με είχες γνωρίσει λίγο καλύτερα θα καταλάβαινες αμέσως ότι προτιμώ τον κλασσικό τρόπο. Μερικές ενδείξεις από μέρους σου και αν γούσταρα πίστεψέ με θα το ήξερες. Τώρα; Όχι λυπάμαι. Σε πρόλαβε άλλη. Η μοναξιά.
Είναι ώρα να πω την αλήθεια λοιπόν; Η ώρα να παραδεχτώ ότι απ' τον στρατό και μετά αποφάσισα να κάνω κάτι μόνο αν πραγματικά με ενδιαφέρει και υπάρχει συναίσθημα. Πόσα όμως όχι θ' ακολουθήσουν; Θα βρεθεί ποτέ εκείνη; Εκείνη που θα παλέψει με τη μοναξιά και θα τη νικήσει; Εκείνη που θα είναι γλυκιά, ευγενική και όμορφη με τον εαυτό της πρώτα απ' όλα [ώστε ν' αντανακλαται και έξωθεν];
Πότε έρχεται η στιγμή που θυσιάζεις τις προσδοκίες σου για έναν συμβιβασμό;
Πότε αρχίζει να ξεφτίζει το όνειρο;
Πότε αρχίζεις να καλοβλέπεις τα θετικά εκεί που προηγουμένως έφτυνες;
και εν τελει
πόσο πρέπει να περιμένει κανείς για τ' όνειρό του;
υπαρχεί πουθενά μια γραμμή που την τραβάς και λες 'μέχρι εδώ ήταν';
Monday, 8 May 2006
Αγαπητό μου σαραβαλάκι (updated)
Νομίζω πως σου οφείλω ένα ποστ. Έτσι γι' αποχαιρετιστήριο. Γιατί ήσουν το πρώτο καταδικό μου αμάξι. Γιατί μου έκανες συντροφιά απ' τις πρώτες μου μέρες στην Αγγλία. Γιατί στην τελική μοιάζουμε σε πολλά εμείς οι δύο.
Το ξέρεις δεν σε διάλεξα. Απλά έπεσες μπροστά μου. Όχι εσύ αλλά η αγγελία σου. Ήμουν κάτι λιγότερο από 2 εβδομάδες στην Αγγλία και όχι δεν σκόπευα ν' αγοράσω αμάξι. Τουλάχιστον δεν ήταν στο αρχικό πλάνο. Δύο εβδομάδες όμως στις εδώ εξοχές στο καπάκι μετά από 12 μήνες σε διάφορα στρατόπεδα ανά την Ελλάδα ξέρεις μου ήρθε κάπως βαρύ. Πλέον ήθελα να μπορώ να είμαι ανεξάρτητος. Όχι μόνο για να καλύπτω τις ανάγκες μου αλλά -όπως κάναμε εχθές- να μπορούμε να φύγουμε μια βολτίτσα κι όπου μας βγάλει. Ξέρω ότι σου αρέσει κι εσένα.
Βρήκα λοιπόν την αγγελία. Η τιμή σου ήταν εξευτελιστική. Φαντάστηκα πως θα σ' έχει κάποιος φοιτητής σε άθλια κατάσταση [όπως καλή ώρα εγώ τώρα] και θα γυρεύει να σε ξεφορτωθεί. Εξεπλάγην όταν ανακάλυψα πως σε είχε ένας γεράκος που ακόμη δουλεύει εδώ στο πανεπιστήμιο. Σε είχε σε πολύ καλή κατάσταση. Τόσο που για τα όσα μου ζητούσε αποφάσισα να σε πάρω απ' την πρώτη στιγμή. Και χωρίς παζάρια. Κι ας επέμενε να πάμε μια βόλτα για να πειστώ. Θα σε πάρω. Εξάλλου το πρόγραμμα έλεγε ένα χρόνο Αγγλία. Εε όπως και να το κάνουμε ένα χρόνο τον βγάζεις.
Τα πλάνα άλλαξαν κι έπρεπε να ξεχειμωνιάσουμε και φέτος παρέα. Και ξεχειμωνιάσαμε. Ήσουν πάντα εκεί. Με μηδέν συντήρηση. Έμπαινα και φεύγαμε. Πάντα εκεί. Κυριώς τις στιγμές που δεν είχα όρεξη να δω κανέναν και τίποτα. Μοναχικές βόλτες βράδυ ή απόγευμα. Κάναμε και καναδυό ταξιδάκια αν και ξέρω ότι οι αυτοκινητόδρομοι σε κουράζουν και μουγκρίζεις.
Η μεταπώλησή σου αποφασίστηκε -τι ειρωνία- ενώ ταξιδεύαμε μαζί. Είχα αποφασίσει ότι ήρθε ο καιρός να πάρω ένα καλύτερο αυτοκίνητο αλλά αφελώς δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα σε αποχωριζόμουν. Εντάξει σε είχα συνηθίζει λίγο, είσαι βλέπεις και παλιατζούρα για τον μέσο θνητό άνθρωπο οπότε παρασύρθηκα. Όταν με πήρε ο Φερνάντο τηλέφωνο εξεπλάγην. Είσαι σίγουρος ότι το θέλεις; Κατ' αρχήν δεν κλειδώνει καν... Αα το θέλεις μέχρι τον Σεπτέμβριο; Ναι πέρνα να το δεις όποτε θέλεις...
Ξέρεις αυτούς τους 20 μήνες εισέπραξες αρκετά περιφρονητικά σχόλια και -κυριώς- βλέμματα. Εγώ όμως ένιωθα άνετα μαζί σου. Και φυσικά δεν χρειάζεται να σου πω πόσο λυπάμαι όλους αυτούς [με έμφαση σε κάτι ελληνίδες γκόμενες] που προσέχουν το αμάξι του εν δυνάμει φίλου/γκόμενου/γνωστού και δε διστάζουν να δείξουν την [απαξιωτική] άποψή τους. Ειλικρινά δεν έδινα δεκάρα. Σ' αγαπάω ρε. Τον ήχο της μηχανής σου. Το ένα δάχτυλο σκόνη στο ταμπλό που όποιος μπαίνει κάθε φορά βρίσκω διαφορετική δικαιολογία που δεν είσαι καθαρό.
Πεζώ μου σ' αγαπάω και αύριο σε δίνω. Σε πουλάω κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κι ας με συντρόφευες απ' την αρχή στον ξένο τόπο. Κι ας με πήγαινες υπομονετικά όπου ήθελα.
Το μόνο που με καθησυχάζει είναι ότι οι λαμαρίνες δεν αισθάνονται. Μπορώ όμως δίχως δεύτερη σκέψη να σου πω ότι θα σε θυμάμαι γιατί ήσουν το πρώτο μου αμάξι. Κι ας δεν ήσουν όπως φανταζόμουν ότι θα είναι το πρώτο μου αμάξι. Με κέρδισες κι εγώ γι' αντάλλαγμα σε τυράννησα αρκετά νομίζω.
Και που 'σαι; Αύριο θα σε καθαρίσω. Και αυτό είναι υπόσχεση!
UPDATE: Ο Φερνάντο ήρθε και σε πήρε. Προσπάθησα να το τρενάρω λίγο εξηγώντας του (ίσως και 5 φορές) τα διαδικαστικά αλλά όταν άρχισε να κοιτάει το ταβάνι κατάλαβα. Κατεβήκαμε κάτω. Αυτός κάθησε στη θέση του οδηγού κι εγώ στου συνοδηγού για τα τελευταία. Ξεκρέμασα και το φυλαχτό του Αγίου Χριστοφόρου απ' τον καθρέφτη. Βγήκα και τον άφησα να σε βάλει μπρος. Καθώς σε μανουβράριζε άρχισε να βρέχει [ούτε σκηνή από ταινία να ήταν]. Εγώ όμως έμεινα εκεί [ίσως γιατί ήθελα να το ζήσω σα σκηνή από ταινία]. Έμεινα στη βροχή μέχρι να χαθείς από τα μάτια μου. Πάντως αλήθεια θα μου λείψεις.
Στο στερεοφωνικό παίζει δυνατά το Διθέσιο.
Ακόμη βρέχει. Πάντα έβρεχε όποτε έλεγα ότι θα σε πλύνω... όχι;
Saturday, 6 May 2006
Friday, 5 May 2006
...πες με κολλημένο
Είναι η ΑΓΑΠΗ ένας δρόμος που περνάει απ' τη φωτιά
κι αν αντέξεις θα σε βγάλει τελικά...
...σ' αυτό που λένε ΕΥΤΥΧΙΑ
σε μια πόλη μαγική
μα ΕΣΥ δεν ξέρεις ΑΓΑΠΗ τι θα πει
(Μαγική πόλη - Ησαίας Ματιάμπα)
[κι όποιος μπερδεύει/περιορίζει την ΑΓΑΠΗ σε θελκτικη/ερωτική/εγωιστική μόνο είναι ταλαίπωρος. Αγάπη είναι να αγαπάς και το δέντρο έξω απ' το σπίτι σου.]
κι αν αντέξεις θα σε βγάλει τελικά...
...σ' αυτό που λένε ΕΥΤΥΧΙΑ
σε μια πόλη μαγική
μα ΕΣΥ δεν ξέρεις ΑΓΑΠΗ τι θα πει
(Μαγική πόλη - Ησαίας Ματιάμπα)
[κι όποιος μπερδεύει/περιορίζει την ΑΓΑΠΗ σε θελκτικη/ερωτική/εγωιστική μόνο είναι ταλαίπωρος. Αγάπη είναι να αγαπάς και το δέντρο έξω απ' το σπίτι σου.]
Tuesday, 2 May 2006
Μάριου Διάλογοι (2)
Ο Μάριος τακτοποιούσε το δωμάτιό του. Αυτή τη φορά τον περίμενε. Ήταν σχεδόν σίγουρος ότι θα έρθει. Έτσι κι έγινε μετά από λίγο. Ο Συνομιλητής άνοιξε την πορτά και κοντοστάθηκε. Ο Μάριος τον κοίταξε. Πήρε μια κιμωλία, ζωγράφισε ένα κύκλο στο πάτωμα και κοντοστάθηκε εκεί στη μέση του κύκλου. Περίμενε.
-Γιατί στέκεσαι εκεί;
-Αυτός είμαι. Αυτός είναι ο μικρόκοσμος που κάθε μέρα δημιουργώ για μένα. Όποιος με βγάζει από εδώ με πονάει. Με πληγώνει.
-Βγαίνεις και μόνος σου όμως. Και βγαίνεις για πολύ καιρό.
-Τότε πάω στο Μεγάλο Καταφύγιο. Εκεί να δεις ασφάλεια.
-Ώστε λοιπόν είναι η ασφάλεια που γυρεύεις τόσο καιρό; Δεν είναι η ευτυχία; Δεν είναι το καινούριο και το διαφορετικό;
-Όχι.
-Κι όμως έτσι μου έδινες να καταλάβω. Η ασφάλεια είναι για τους μικρούς Μάριε.
-Μικρός είμαι κι εγώ. Με κουράζει να θέλω να είμαι κάτι που δεν μπορώ.
-Τι;
-Δυνατός.
-Η δύναμη δεν είναι αυτό που νόμιζεις.
-Και τι είναι;
-Συναίσθηση.
-Τι θα κάνω; πώς θα ζήσω την ζωή μου; Σ' ένα καβούκι; Σ' ένα ψέμμα; Σ΄ένα κόσμο πουθα φτιάξω για μένα;
-Πώς την έχεις ζήσει ως τώρα;
-...
-Η ζωή δεν είναι ένα πρόγραμμα. Είναι μια καθημερινή απόφαση. Μείνε στο μικροκόσμό σου αν αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι περισσότερο ασφαλής. Μη μένεις όμως εκεί. Γιατί ο κόσμος σου μπορεί να σε σκλαβώσει για πάντα. Γίνε πιο δυνατός απ' το δημιούργημά σου.
Είσαι πληγωμένος τώρα. Ανάρρωσε. Κι όταν αναρρώνεις μη σκέφτεσαι το μέλλον. Εστίασε στο τώρα. Στη γιατρειά σου. Μείνε εκεί μα προετοιμάσου. Κύματα θα έρχονται κάθε μέρα. Καλή δύναμη.
Ο Συνομιλητής έκλεισε ήρεμα την πόρτα πίσω του. Ο Μάριος έμεινε εκεί. Δάκρυα έτρεχαν απ' τα μάτια του. Δεν μπορούσε να τα σταματήσει. Έμεινε εκεί ακίνητος για λίγο. Κοίταξε κάτω το μικρό κύκλο που πριν λίγο είχε χαράξει. Σκούπισε τα δάκρυά του με τα μανίκια της μπλούζας του.
"Τελικά, εμείς διαλέγουμε που ζούμε", είπε. "Εμείς διαλέγουμε αυτό που ζούμε".
(το πρώτο ποστ από τους Διαλόγους μπορείτε να το βρείτε εδώ)
-Γιατί στέκεσαι εκεί;
-Αυτός είμαι. Αυτός είναι ο μικρόκοσμος που κάθε μέρα δημιουργώ για μένα. Όποιος με βγάζει από εδώ με πονάει. Με πληγώνει.
-Βγαίνεις και μόνος σου όμως. Και βγαίνεις για πολύ καιρό.
-Τότε πάω στο Μεγάλο Καταφύγιο. Εκεί να δεις ασφάλεια.
-Ώστε λοιπόν είναι η ασφάλεια που γυρεύεις τόσο καιρό; Δεν είναι η ευτυχία; Δεν είναι το καινούριο και το διαφορετικό;
-Όχι.
-Κι όμως έτσι μου έδινες να καταλάβω. Η ασφάλεια είναι για τους μικρούς Μάριε.
-Μικρός είμαι κι εγώ. Με κουράζει να θέλω να είμαι κάτι που δεν μπορώ.
-Τι;
-Δυνατός.
-Η δύναμη δεν είναι αυτό που νόμιζεις.
-Και τι είναι;
-Συναίσθηση.
-Τι θα κάνω; πώς θα ζήσω την ζωή μου; Σ' ένα καβούκι; Σ' ένα ψέμμα; Σ΄ένα κόσμο πουθα φτιάξω για μένα;
-Πώς την έχεις ζήσει ως τώρα;
-...
-Η ζωή δεν είναι ένα πρόγραμμα. Είναι μια καθημερινή απόφαση. Μείνε στο μικροκόσμό σου αν αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι περισσότερο ασφαλής. Μη μένεις όμως εκεί. Γιατί ο κόσμος σου μπορεί να σε σκλαβώσει για πάντα. Γίνε πιο δυνατός απ' το δημιούργημά σου.
Είσαι πληγωμένος τώρα. Ανάρρωσε. Κι όταν αναρρώνεις μη σκέφτεσαι το μέλλον. Εστίασε στο τώρα. Στη γιατρειά σου. Μείνε εκεί μα προετοιμάσου. Κύματα θα έρχονται κάθε μέρα. Καλή δύναμη.
Ο Συνομιλητής έκλεισε ήρεμα την πόρτα πίσω του. Ο Μάριος έμεινε εκεί. Δάκρυα έτρεχαν απ' τα μάτια του. Δεν μπορούσε να τα σταματήσει. Έμεινε εκεί ακίνητος για λίγο. Κοίταξε κάτω το μικρό κύκλο που πριν λίγο είχε χαράξει. Σκούπισε τα δάκρυά του με τα μανίκια της μπλούζας του.
"Τελικά, εμείς διαλέγουμε που ζούμε", είπε. "Εμείς διαλέγουμε αυτό που ζούμε".
(το πρώτο ποστ από τους Διαλόγους μπορείτε να το βρείτε εδώ)
Subscribe to:
Posts (Atom)