Εχθές το βράδυ πριν κοιμηθώ προσευχήθηκα γι' ακόμη μια φορά για την ειρήνη.
Της ψυχής.
Της συνείδησης.
Του μυαλού,
μα κυρίως της καρδιάς
που τελευταία έχω χάσει.
Είδα ένα όνειρο όταν αποκοιμήθηκα. Από τα πιο όμορφα που έχω δεί. Τουλάχιστον από αυτά που θυμάμαι.
Πετούσα.
Ναι μπορούσα να πετάξω. Μιλούσα με τα πουλιά και πηδούσα από σύννεφο σε σύννεφο. Τα άφηνα να με ταξιδέψουν όταν ήθελα να ξεκουραστώ.
Δεν είχε πλοκή, μήτε αρχή και τέλος. Ήταν περισσότερο μια αίσθηση.
Με ξεκούρασε αυτό το όνειρο. Αυτή η αίσθηση της ανάλαφρης επίπλευσης στον καταγάλανο ουρανό.
Και κατά περίεργο τρόπο σήμερα νιώθω διαφορετικά.
Όχι απαραίτητα πιο όμορφα.
Σίγουρα όμως περισσότερο γαληνεμένα.