Νομίζω πως σου οφείλω ένα ποστ. Έτσι γι' αποχαιρετιστήριο. Γιατί ήσουν το πρώτο καταδικό μου αμάξι. Γιατί μου έκανες συντροφιά απ' τις πρώτες μου μέρες στην Αγγλία. Γιατί στην τελική μοιάζουμε σε πολλά εμείς οι δύο.
Το ξέρεις δεν σε διάλεξα. Απλά έπεσες μπροστά μου. Όχι εσύ αλλά η αγγελία σου. Ήμουν κάτι λιγότερο από 2 εβδομάδες στην Αγγλία και όχι δεν σκόπευα ν' αγοράσω αμάξι. Τουλάχιστον δεν ήταν στο αρχικό πλάνο. Δύο εβδομάδες όμως στις εδώ εξοχές στο καπάκι μετά από 12 μήνες σε διάφορα στρατόπεδα ανά την Ελλάδα ξέρεις μου ήρθε κάπως βαρύ. Πλέον ήθελα να μπορώ να είμαι ανεξάρτητος. Όχι μόνο για να καλύπτω τις ανάγκες μου αλλά -όπως κάναμε εχθές- να μπορούμε να φύγουμε μια βολτίτσα κι όπου μας βγάλει. Ξέρω ότι σου αρέσει κι εσένα.
Βρήκα λοιπόν την αγγελία. Η τιμή σου ήταν εξευτελιστική. Φαντάστηκα πως θα σ' έχει κάποιος φοιτητής σε άθλια κατάσταση [όπως καλή ώρα εγώ τώρα] και θα γυρεύει να σε ξεφορτωθεί. Εξεπλάγην όταν ανακάλυψα πως σε είχε ένας γεράκος που ακόμη δουλεύει εδώ στο πανεπιστήμιο. Σε είχε σε πολύ καλή κατάσταση. Τόσο που για τα όσα μου ζητούσε αποφάσισα να σε πάρω απ' την πρώτη στιγμή. Και χωρίς παζάρια. Κι ας επέμενε να πάμε μια βόλτα για να πειστώ. Θα σε πάρω. Εξάλλου το πρόγραμμα έλεγε ένα χρόνο Αγγλία. Εε όπως και να το κάνουμε ένα χρόνο τον βγάζεις.
Τα πλάνα άλλαξαν κι έπρεπε να ξεχειμωνιάσουμε και φέτος παρέα. Και ξεχειμωνιάσαμε. Ήσουν πάντα εκεί. Με μηδέν συντήρηση. Έμπαινα και φεύγαμε. Πάντα εκεί. Κυριώς τις στιγμές που δεν είχα όρεξη να δω κανέναν και τίποτα. Μοναχικές βόλτες βράδυ ή απόγευμα. Κάναμε και καναδυό ταξιδάκια αν και ξέρω ότι οι αυτοκινητόδρομοι σε κουράζουν και μουγκρίζεις.
Η μεταπώλησή σου αποφασίστηκε -τι ειρωνία- ενώ ταξιδεύαμε μαζί. Είχα αποφασίσει ότι ήρθε ο καιρός να πάρω ένα καλύτερο αυτοκίνητο αλλά αφελώς δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα σε αποχωριζόμουν. Εντάξει σε είχα συνηθίζει λίγο, είσαι βλέπεις και παλιατζούρα για τον μέσο θνητό άνθρωπο οπότε παρασύρθηκα. Όταν με πήρε ο Φερνάντο τηλέφωνο εξεπλάγην. Είσαι σίγουρος ότι το θέλεις; Κατ' αρχήν δεν κλειδώνει καν... Αα το θέλεις μέχρι τον Σεπτέμβριο; Ναι πέρνα να το δεις όποτε θέλεις...
Ξέρεις αυτούς τους 20 μήνες εισέπραξες αρκετά περιφρονητικά σχόλια και -κυριώς- βλέμματα. Εγώ όμως ένιωθα άνετα μαζί σου. Και φυσικά δεν χρειάζεται να σου πω πόσο λυπάμαι όλους αυτούς [με έμφαση σε κάτι ελληνίδες γκόμενες] που προσέχουν το αμάξι του εν δυνάμει φίλου/γκόμενου/γνωστού και δε διστάζουν να δείξουν την [απαξιωτική] άποψή τους. Ειλικρινά δεν έδινα δεκάρα. Σ' αγαπάω ρε. Τον ήχο της μηχανής σου. Το ένα δάχτυλο σκόνη στο ταμπλό που όποιος μπαίνει κάθε φορά βρίσκω διαφορετική δικαιολογία που δεν είσαι καθαρό.
Πεζώ μου σ' αγαπάω και αύριο σε δίνω. Σε πουλάω κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κι ας με συντρόφευες απ' την αρχή στον ξένο τόπο. Κι ας με πήγαινες υπομονετικά όπου ήθελα.
Το μόνο που με καθησυχάζει είναι ότι οι λαμαρίνες δεν αισθάνονται. Μπορώ όμως δίχως δεύτερη σκέψη να σου πω ότι θα σε θυμάμαι γιατί ήσουν το πρώτο μου αμάξι. Κι ας δεν ήσουν όπως φανταζόμουν ότι θα είναι το πρώτο μου αμάξι. Με κέρδισες κι εγώ γι' αντάλλαγμα σε τυράννησα αρκετά νομίζω.
Και που 'σαι; Αύριο θα σε καθαρίσω. Και αυτό είναι υπόσχεση!
UPDATE: Ο Φερνάντο ήρθε και σε πήρε. Προσπάθησα να το τρενάρω λίγο εξηγώντας του (ίσως και 5 φορές) τα διαδικαστικά αλλά όταν άρχισε να κοιτάει το ταβάνι κατάλαβα. Κατεβήκαμε κάτω. Αυτός κάθησε στη θέση του οδηγού κι εγώ στου συνοδηγού για τα τελευταία. Ξεκρέμασα και το φυλαχτό του Αγίου Χριστοφόρου απ' τον καθρέφτη. Βγήκα και τον άφησα να σε βάλει μπρος. Καθώς σε μανουβράριζε άρχισε να βρέχει [ούτε σκηνή από ταινία να ήταν]. Εγώ όμως έμεινα εκεί [ίσως γιατί ήθελα να το ζήσω σα σκηνή από ταινία]. Έμεινα στη βροχή μέχρι να χαθείς από τα μάτια μου. Πάντως αλήθεια θα μου λείψεις.
Στο στερεοφωνικό παίζει δυνατά το Διθέσιο.
Ακόμη βρέχει. Πάντα έβρεχε όποτε έλεγα ότι θα σε πλύνω... όχι;