Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου εδώ που είμαι, είναι ότι στο τέλος θα γίνω τελειώς αντικοινωνικός και θα απομονωθώ πλήρως. Είναι πολύ εύκολο να φτιάξεις τον δικό σου κόσμο. Πας στη δουλειά σου, κάνεις τη δουλειά σου, γυρνάς σπίτι, κάνεις άλλες δραστηριότητες ή δουλειές -όχι απαραίτητα μοναχικές. Οι επαφές υπάρχουν αλλά συντηρούνται σ' ένα τελειώς επιφανειακό επίπεδο: τα νέα της δουλειάς, τα νέα του γραφείου, τα νέα της επικαιρότητας. Στον φόβο μου αυτόν, συμβάλει και το γεγονός ότι ακόμα και σε ανθρώπους που δεν επέλεξα εδώ, όταν προσπάθησα ν' ανοιχτώ αντιμετωπίστηκα σαν αδύναμος. Ανίκανος να τηρήσει το σιωπηλό όριο της επιφανειακής [μόνο] επικοινωνίας. Γι' αυτό μου λείπουν οι αδερφικοί φίλοι μου στην Ελλάδα. Γιατί πολύ απλά ότι είχα να πω το έλεγα. Πολύ απλά.
Ωστόσο, το κακό της όλης υπόθεσης δεν είναι το εξωτερικό περιβάλλον, ούτε οι άνθρωποι που μ' εκνευρίζουν όλο και πιο εύκολα. Είναι η ευκολία με την οποία εγώ προσαρμόζομαι στην κατάσταση. Μου αρέσει όλο και περισσότερο. Συνηθίζω. Η μοναξιά από ερωμένη, γίνεται σύζυγος. Κι εμένα μου αρέσει. Εθίζομαι. Στο να τα ρυθμίζω όλα εγώ. Όλα θα περνάνε απ' τα χέρια μου. Στο να είμαι ο θεός στον ΄δικό μου κόσμο.
Το πρώτο τέστ ήρθε αμέσως μετά τις διακοπές του Πάσχα όπου μια φίλη ήρθε να φιλοξενηθεί για μερικές μόνο μέρες. Ζορίστηκα. Δεν μπορούσα να μείνω μόνος έστω και για λίγο. Επιπροσθέτως έπρεπε να συζητάω και να συν-αποφασίζω το πρόγραμμα της ημέρας. Ανήκουστο. Τη μέρα που έφυγε έκανα σα μικρό παιδί που το άφησαν μόνο στο σπίτι. Αυτό όμως με έβαλε και σε σκέψεις. Πώς θα καταφέρω να συζήσω με μια μόνιμη σύντροφο στο μέλλον; Όταν ενδεχομένως θα είμαι ακόμη πιο παράξενος/ιδιότροπος;
Το δεύτερο τεστ ήρθε εχθες. Όταν εκεί στη λίμνη μου είπες ότι είσαι ερωτευμένη μαζί μου. Ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω. Ερωτική εξομολόγηση από γυναίκα. Μήπως έχουμε αντιστρέψει τελείως τους ρόλους; Και τι περίμενες να σου πω; Κατ' αρχήν αν με είχες γνωρίσει λίγο καλύτερα θα καταλάβαινες αμέσως ότι προτιμώ τον κλασσικό τρόπο. Μερικές ενδείξεις από μέρους σου και αν γούσταρα πίστεψέ με θα το ήξερες. Τώρα; Όχι λυπάμαι. Σε πρόλαβε άλλη. Η μοναξιά.
Είναι ώρα να πω την αλήθεια λοιπόν; Η ώρα να παραδεχτώ ότι απ' τον στρατό και μετά αποφάσισα να κάνω κάτι μόνο αν πραγματικά με ενδιαφέρει και υπάρχει συναίσθημα. Πόσα όμως όχι θ' ακολουθήσουν; Θα βρεθεί ποτέ εκείνη; Εκείνη που θα παλέψει με τη μοναξιά και θα τη νικήσει; Εκείνη που θα είναι γλυκιά, ευγενική και όμορφη με τον εαυτό της πρώτα απ' όλα [ώστε ν' αντανακλαται και έξωθεν];
Πότε έρχεται η στιγμή που θυσιάζεις τις προσδοκίες σου για έναν συμβιβασμό;
Πότε αρχίζει να ξεφτίζει το όνειρο;
Πότε αρχίζεις να καλοβλέπεις τα θετικά εκεί που προηγουμένως έφτυνες;
και εν τελει
πόσο πρέπει να περιμένει κανείς για τ' όνειρό του;
υπαρχεί πουθενά μια γραμμή που την τραβάς και λες 'μέχρι εδώ ήταν';