Friday 12 May 2006

Μάριου Διάλογοι (3)

Όταν άνοιξα την πόρτα και μπήκα στο σπίτι αμέσως διαισθάνθηκα κάτι. Υπήρχε μια αφύσικη ησυχία, κάτι που δεν ήταν φυσιολογικό μεσημεριάτικα. Καθώς ανέβαινα τις σκάλες άκουσα κάτι θορύβους. Απ' το δωμάτιό μου. Υποψιάστηκα τι μπορεί να συμβαίνει κι άρχισα ν' ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες. Όρμησα στο δωμάτιο. Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα τον Συνομιλητή και το Μάριο. Ωστόσο, αυτή τη φορά δεν συνομιλούσαν ακριβώς. Ο Συνομιλητής είχε αρπάξει απ' τη μπλούζα το Μάριο και τον ταρακουνούσε.

-Σύνελθε! Σύνελθε σου λέω. Ο Μάριος δεν μιλουσε. Κανείς τους δεν γύρισε να με κοιτάξει, ήταν σαν μην αντιλήφθηκαν καν την είσοδό μου στο δωμάτιο. Εκεί ήταν που μου πέρασε απ' το μυαλό η φρικαλέα σκέψη ότι ίσως δεν υπάρχω. Μετά από λίγο ο Συνομιλήτης άφησε το Μάριο και του γύρισε την πλάτη κοιτώντας στο παράθυρο, ωστόσο δεν είμαι σίγουρος ότι κοιτούσε κάτι συγκεκριμένο. Ο Μάριος από την άλλη στεκόταν ακίνητος. Ακριβώς όπως τον είχε αφήσει ο Συνομιλητής.

-Τι έγινε; ρώτησα αλλά δεν άκουσα ούτε εγώ ο ίδιος τον ήχο της φωνής μου. Περίεργο. Παρ' όλα αυτά δεν με απασχόλησε τόσο, γιατί ήμουν περίεργος τι θα γίνει αυτή τη φορά. Τον Συνομιλητή τον ήξερα μόνο απ' τις περιγραφές του Μάριου και ποτέ δεν ήμουν σίγουρος αν υπήρχε ακριβώς ή αν ήταν απλά η προσωποποιημένη φωνή της συνείδησης του Μάριου.

-Δεν είμαι καλά, ψέλισσε ο Μάριος.
-Συνέχεια αυτό μου λές, μούγκρισε ο Συνομιλητής προτού καλά καλά τελειώσει την φράση του ο Μάριος. Παράξενο. Ο Μάριος μου τον είχε περιγράψει ως πολύ ήρεμο και συγκροτημένο έως μυστηριώδη. Εγώ έβλεπα ένα θυμωμένο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που είχαν διαψευστεί οι προσδοκίες του. Τι άλλο θέλεις; Τα έχεις όλα! Κοίτα γύρω σου, ρίξε μόνο μια ματιά και πες μου τι σου λείπει!
-Τίποτα. Τίποτα από αυτά που εννοείς δεν μου λείπει.
-Τότε; Γιατί όλο αυτό το δράμα;
-Γιατί θέλω κάτι παραπάνω.
-Τι θέλεις;
-Την Αγάπη.

Τη στιγμή που ο Μάριος ξεστόμισε την τελευταία λέξη ο Συνομιλητής γούρλωσε τα μάτια. Ξαφνικά μεταμορφώθηκε σ' ένα ανθρωπόμορφο τέρας. Και το λέω αυτό με σιγουριά γιατί στεκόμουν δίπλα του. Μετά από έλαχιστες στιγμές εξαφανίστηκε αλλά μ' ένα τρόπο σα να έλιωσε στο πάτωμα. Εγώ είχα κατατρομάξει, αλλά ο Μάριος έμεινε ατάραχος. Μόνο αφού το τέρας εξαφανίστηκε παντελώς ο Μάριος γύρισε προς το μέρος μου.
-Βλέπεις αυτός δεν ήταν ο Συνομιλητής. Εγώ ανακουφίστηκα γιατί τελικά με πρόσεξε και άρα υπήρχα.
-Αλλά... αλλά ποιός ήταν τελικά; Ψέλισσα κατατρομαγμένος ακόμη από τα όσα είχαν μόλις συμβεί.
-Ο Αντίπαλος. Βλέπεις μ' έχει επισκεφτεί κι αυτός αρκετές φορές -ίσως και περισσότερες απ' τον Συνομιλητή. Προσπαθεί να με παρασύρει. Να με κάνει να συμβιβαστώ με αυτά που έχω. Να κοροιδέψω τον εαυτό μου με ένα ψέμα.
-Έπρεπε να το καταλάβω. Αυτός που έβλεπα ήταν ένας θυμωμένος άνθρωπος -ή ότι τελος πάντων είναι. Τον Συνομιλητή μου τον έχεις περιγράψει διαφορετικά. Ο Μάριος χαμογέλασε.
-Είδες που τελικά όλα όσα σου λέω είναι αληθινά;
-Γιατί φρίκαρε έτσι όταν ανέφερες την αγάπη;

-Γιατί ενώ αναφερόμαστε τόσο συχνά σε αυτήν. Ενώ την έχουμε ευτελίσει και υποβιβάσει σε μια πρόσκαιρη ικανοποίηση του εγωισμού μας. Ενώ την έχουμε εξορθολογίσει πλήρως, το να καταφέρει να την αισθανθεί κάποιος παραμένει κάτι πέρα από τ' ανθρώπινα όρια. Κι όταν λέω 'αισθανθεί' δεν εννοώ κάτι παροδικό ή επιφανειακό. Εννοώ να πλημμυρίσει κανείς από Αγάπη. Να τα χάσει. Να τρελαθεί. Ο εκλογικευμένος κόσμος να τον θεωρεί τρελό, χαζό, αφελή. Αυτό να ξέρεις παραμένει δώρο. Όσα κι αν κάνεις. Όπου κι αν φτάσεις. Ότι κι αν αποκτήσεις αυτό δεν το αγοράζουν ούτε όλα τα λεφτά του κόσμου.

-Και τότε πώς αποκτιέται;

-Η Αγάπη προυποθέτει κατάλληλο έδαφος. Και το έδαφος της Αγάπης είναι η καρδιά. Ο σκληρόκαρδος άνθρωπος θεωρεί την Αγάπη αδυναμία ή παράνοια. Η αληθινή Αγάπη αιχμαλωτίζεται μόνο σε καρδιές κατάλληλα προετοιμασμένες. Και η προετοιμασία είναι επώδυνη να ξέρεις. Η καρδιά μαλακώνει μόνο με δάκρυα.

-Και αξίζει ολό αυτό; Ρώτησα. Αξίζει να υποφέρει κάποιος για κάτι που μετά θα τον θεωρούν όλοι αλλοπαρμένο;

-Αξίζει. Γιατί ακόμη κι αν έχεις όλα τ' αγαθά του κόσμου, κι όλον τον επιφανειακό συναισθηματισμό που οι άνθρωποι βαφτίζουν 'αγάπη' πάντα κάτι θα σου λείπει. Πάντα στο τέλος της ημέρας κάτι θα σε τρώει. Γιατί ο Άνθρωπος ολοκληρώνεται μόνο με την Αγάπη. Είναι προορισμένος και πλασμένος μόνο γι' Αυτήν. Όλα τα υπόλοιπα είναι μάταια. Δεν έχουν αξία παρα μόνο να μας ξεγελάνε. Είναι φτηνά υποκατάστατα.

Ξαφνικά η πόρτα του δωματίου μου χτύπησε. Άνοιξα και δεν ήταν κανείς. Κοίταξα τον Μάριο και είχε εξαφανιστεί. Βρε λες να βλέπω όνειρο; Έτρεξα στην τουαλέτα να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Κοίταξα στον καθέφτη. Τρόμαξα και ασυναίσθητα τραβήχτηκα πίσω.

Ήμουν ο Μάριος. Πίσω μου στεκόταν ο Συνομιλητής.

-Δεν ήθελα να σε τρομάξω, μου είπε και χαμογέλασε. Αυτό που έζησες ήταν η πρώτη σου παραβολή. Κάτι σαν εξωσωματική εμπειρία, αλλά για να μην μπερδευτείς θεώρησέ το ένα ακόμη όνειρο. Γύρισα να τον κοιτάξω και δεν ήταν εκεί. Άκουσα όμως τη φωνή του:

αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν (Ματθ. ζ, 7)

Χαμογέλασα. Πόσο μου τι δίνει όταν το κάνει αυτό... Μάλλον για την Αγάπη θα το λέει. Επέστρεψα στο δωμάτιό μου. Κοίταξα τα πράγματά μου. Τις φωτογραφίες των φίλων μου. Δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να τα χάσω όλα αυτά. Τουλάχιστον όχι ακόμη...