Ο Μάριος άνοιξε την πόρτα και προχώρησε στο μεγάλο σκοτεινό δωμάτιο. Ο Συνομιλητής ήταν εκεί. Μόνο μια λάμπα πάνω σ' ένα τραπέζι έριχνε το αχνό της φώς στο δωμάτιο και σκίαζε το πρόσωπο του Συνομιλητή. Ο Μάριος αισθάνθηκε άνετα μ' αυτό και προχώρησε προς το τραπέζι. Κάθησε απέναντι του.
"Σκέφτομαι ν' αυτοκτονήσω", είπε ο Μάριος. Ήρεμος και με τη σιγουριά ότι ο Συνομιλητής δεν θα αντιδρούσε. Τουλάχιστον όχι όπως οι κοινοί άνθρωποι. Και ακριβώς επειδή εκείνος δεν είπε τίποτα, ο Μάριος συνέχισε. "Γιατί οι άνθρωποι αντιδρούν στην ιδεά της αυτοκτονίας; Γιατί ενστικτωδώς προσπαθούν να σε αποτρέψουν ενώ οι ίδιοι τους δεν είναι ευτυχισμένοι;"
"Είναι βολεμένοι με αυτό που έχουν", αποκρίθηκε ο Συνομιλητής. "Και η γκρίνια, το παράπονο είναι μέρος αυτού που έχουν".
-Πιάνω τον εαυτό μου ή να είναι αιχμάλωτος στο παρελθόν ή να ονειροβατεί σε ένα πιθανό μέλλον. Ποτέ δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένος με το παρόν.
-Είναι γιατί δεν ζεις το τώρα. Δεν βιώνεις τη στιγμή.
-Πώς δεν το ζω. Καμιά φορά βέβαια. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ να απολαύσω τη στιγμή και οι γύρω μου με λένε αφηρημένο. Καμιά φορά λέω στους φίλους μου να κοιτάξουν τι όμορφος που είναι ο ουράνος και με κοιτάζουν απορημένοι. Σήμερα μάλιστα παρατήρησα ένα όμορφο πουλί και με κορόιδεψαν που αντί να μιλάω μαζί τους γι' αυτοκίνητα και γυναίκες παρατηρώ τα πουλιά.
-Θέλεις να είσαι αρεστός στους φίλους σου;
-Όχι. Θέλω να είμαι αρεστός σε μένα.
-Τότε ποιό είναι το προβλημά σου. Τι σε κάνει να σκέφτεσαι ν' αυτοκτονήσεις;
-Να μερικές φορές νιώθω ένα κενό. Ότι δεν ζω πραγματικά. Ότι ποτέ δεν έζησα. Κι ότι το μέλλον δεν θα 'ναι παρά ένας συμβιβασμός ή μια αμφιβολία για το αν υπάρχει κάτι καλύτερο.
-Είναι καλό που έχεις τέτοιες σκέψεις. Αυτές αποτελούν αποδείξεις ότι ζεις. Η αναζήτηση είναι ο δρόμος. Να φοβάσαι αυτούς που έχουν φτάσει -ή νομίζουν ότι έχουν φτάσει- στον προορισμό τους. Τις περισσότερες φορές εχουν τελειώσει πρόωρα το ταξίδι τους.
-Μερικές φορές νιώθω την ευτυχία. Νιώθω μια πληρότητα. Δεν ξέρω πως να την χειριστώ. Είναι σύντομη όμως.
-Αν αυτό που λες 'ευτυχία' -εγώ προτιμώ να το λέω ευλογία- κρατούσε περισσότερο δεν θα το αναγνώριζες πια. Όπως τόσες άλλες ευλογίες που υπάρχουν ήδη στη ζωή σου.
-Με το κενό τι να κάνω; με φοβίζει.
-Χωρίς αυτές τις στιγμές του 'κενού' όπως το λες, δεν θα αναγνώριζες και δεν θα εκτιμούσες τις ευλογίες. Είναι οι στιγμές που τραβιέται το χαλί κάτω απ' τα πόδια σου. Να δέχεσαι κι αυτές όπως δέχεσαι τις ευλογίες. Μην είσαι δειλός.
"Τι μου λείπει;" ρώτησε ο Μάριος διαισθανόμενος πως ο χρόνος του με τον Συνομιλητή έφτανε στο τέλος του. "Τι μου λείπει;"
Είδε όμως ότι ο Συνομιλιτής είχε εξαφανιστεί. Δεν απόρησε. Πείσμωσε. "ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ;;;;" φώναξε δυνατά.
"Όλα σου έχουν δωθεί", άκουσε μια φωνή ν' αντηχεί.
Μπορεί όμως και να ήταν η ιδέα του.