Την Πέμπτη επιστρέφω στην Ελλάδα για κάτι λιγότερο από δύο εβδομάδες. Θα είναι το πρώτο 'κανονικό' (βλ. οικογενειακό) Πάσχα μετά από 3 χρόνια. Το τελευταίο ήταν όταν ήμουν τέταρτο έτος (τι ανέμελες εποχές). Μετά έμελε να κάνω Ανάσταση σε μια σκοπιά στον Έβρο και πέρσι σε μια εκκλησία στο Λούτον. Πάσχα στο σπίτι λοιπόν φέτος.
Αν και για να είμαι ειλικρινής έχω ανάμεικτα συναισθήματα ως προς την επιστροφή μου.
Με τρείς λέξεις: Χαίρομαι. Φοβάμαι. Αγχώνομαι.
Χαίρομαι γιατί θα δω αγαπημένα πρόσωπα. Θα είμαι με τους γονείς μου στη ζεστασιά του σπιτιού (καλά τις πρώτες ώρες μέχρι ν' αρχίσουν οι καφέδες). Μετά θα δω όχι πολλούς αλλά φίλους που με ξέρουν και τους ξέρω τόσο καλά που και μόνο στην ιδέα ότι θα βρεθούμε χαμογελάω. Έχει να πέσει πολύ γέλιο (και μετά οι 'σοβαρές' συζητήσεις περί μέλλοντος κτλ. που κάναμε από παιδιά). Πραγματικά ανυπομονώ.
Φοβάμαι γιατί θα συμβούν δύο τεινά. Στην καλύτερη περίπτωση θα μου αρέσει το όλο σκηνικό (άνοιξη, Ελλάδα, φίλοι κτλ.) και θα σκέφτομαι πώς να γυρίσω μόνιμα το συντομότερο. Στην χειρότερη θα ακούσω τον εαυτό μου να λέει "καλά είναι μωρέ αλλά μόνο για διακοπές" καταδικάζοντάς με αιωνίως στην ξενιτιά για λόγους επαγγελματικής εξέλιξης και μόνο. (Και μόνο σ' αυτή τη σκέψη μου έρχεται να με μουντζώσω).
Τέλος, αγχώνομαι γιατί πάλι οι μέρες μου είναι μετρημένες. Θα προλάβω να κάνω όλα όσα σχεδιάζω; Να δω όλους αυτούς που θέλω; Να πάω στα αγαπημένα μου μέρη; Ήδη έκλεισα το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται στο Άγιο Όρος, στο φτωχικό σπιτάκι του φίλου μου με την καλύτερη θέα στη θάλασσα. Θέλω να περάσω από Θεσσαλονίκη, να την περπατήσω όπως την περπατούσα φοιτητής. Θέλω όμως και ν' αράξω στην Καβάλα να την αιστανθώ πάλι στο πετσί μου όλη αυτή την overwhelming οικειότητα. Πάλι όλα στα γρήγορα. Όλα με πρόγραμμα. Κι όλα θα μείνουν στη μνήμη σαν αποσπαματικές εικόνες από ένα βίντεο κλίπ που έπαιξε σε fast forward...
Άντε καλό μου ταξίδι...