One fine day

Ωραία να βρεθούμε αλλά που; Κάπου στη μέση για να μην κάνει ο ένας μεγάλη διαδρομή.

Ένας φίλος μου είχε πει ότι πήγε στο Warwick Castle και του άρεσε πολύ. Βολεύει; Ναι βολεύει.

Που θα συναντηθούμε; Μα φυσικά στο Park and Ride της πόλης. Κάθε Βρετανική πόλη που σέβεται τον εαυτό της έχει ένα πάρκινγκ στην είσοδο όπου αφήνεις το αμάξι και πέρνεις ένα λεωφορειάκι για το κέντρο. Έλα όμως που το Warwick δεν είχε. Eίχε όμως το Coventry. Πειράζει; Πειράζει! Ελάτε να μας πάρετε!

Στο κάστρο δεν πήγαμε τελικά. Αντ' αυτού βόλτες στην πόλη (και χωριό την λες και δεν έχει κόμπλεξ). Ωραία δεν ήταν; Κυρίως που έβγαζα ωραίες φωτογραφίες (είπε κανείς κάτι;). Όχι σαν της Νεφέλης που ήταν ψευτοκαλλιτεχνικές. 'Πάρε το κουτάλι πιο κει', 'κούνα λίγο τον αγκώνα σου'. Όχι αγάπη μου δεν βγαίνουν έτσι φωτογραφίες.

Ευτυχώς όχι πολύ περπάτημα. Όσο αντέχω. Είπαμε να βρεθούμε όχι να ξεποδαριαστούμε.

Συζητήσεις. Όλα είναι μάταια. Μετά τα 30 δεν έχει νόημα να ζεις. Ποιός την είπε πάλι αυτή τη μπούρδα;

ε...; Πάλι εγώ; Ήθελα να φανώ πρωτότυπος. Έβγαλα κι εγώ βόλτα τον καθημερινό swallow εαυτό μου. Ε όχι και να μου πεις οτι τελικά είμαι κωλοπαιδαριό. Τι περίμενες; Η καλοσύνη και η ευγένεια βρίσκονται σε στάση εργασίας. Ο (αυτό)σαρκασμός δίνει και παίρνει (με έμφαση στο δίνει)

Το ότι σήμερα ξύπνησα άρρωστος έχει να κάνει με το ότι σας είδα (και σας φίλησα δις) εχθές; Φέρατε και τα μικρόβιά σας βόλτα; Σοφία αν μεταλλαχτώ θα σου κάνω μήνυση. Τι πράγματα είναι αυτά;

Να είστε καλά.


περισσοτερα στα ποστ της Νεφέλης και της Σοφίας

ΥΓ. Απαντώ κι εγώ με τραγούδι - Jakatta-One Fine Day

Μ' έκανες κι έκλαψα...

...στο αεροπλάνο ακούγοντας αυτό.

Είχα να αγοράσω περιπού δύο χρόνια αυθεντικό CD μα αυτό άξιζε το βάρος του σε χρυσό.

Σ' ευχαριστώ.

Ξέρεις τι σε τυφλώνει;

Ότι αυτοδικαιώνεσαι στις απόψεις σου.
Σε αυτά που γεννά το μυαλό σου.
Όσο λογικά κι αν σου φαίνονται.
Όσο ωραία κι αν τα διατυπώνεις.
Όσο κι αν (θες να) τα πιστεύεις.

Είναι ένα ψέμμα. Ένα αποκύημα δικό σου. Μια παρεξήγηση.

Είσαι τυφλός. Δεν βλέπεις ότι η αλήθεια του άλλου δεν απειλεί απαραίτητα την δική σου.

Είσαι κουφός. Δεν ακούς τον άλλον.

Είσαι άπιστος. Πιστεύεις μόνο στον εαυτό σου.

Καταλαβαίνεις το βάσανό σου; Καταλαβαίνεις ότι είσαι χαμένος στον κόσμο των απόψεών σου; Σαν άλλες Σειρήνες σ' έχουν μαγέψει με το τραγούδι τους. Καταλαβαίνεις ότι επειδή εμπιστεύεσαι μόνο τον εαυτό σου δεν μπορείς ν' αγαπήσεις τον άλλον; Τον απορρίπτεις τόσο εύκολα. Δεν συμφωνείς. Είσαι ανίκανος να συμφωνήσεις. Να δεις και στον άλλον ίχνη απ' την αρχέγονη Αλήθεια.

Η μόνη ίαση σ' αυτό (λένε) είναι να μαλακώσεις την καρδιά σου.
Ν' απομυθοποιήσεις τον εαυτό σου και τις απόψεις σου.
Δεν αξίζουν τίποτα.
Ούτε και του άλλου.

Γνώρισε το πρόσωπο κι αγάπησέ το.
Μη μένεις στην επιφάνεια της έκφρασης και της γλώσσας.

Σταμάτα να μιλάς και παρατήρησε την ομορφιά γύρω σου.
Της φύσης. Των ανθρώπων.

Ως πότε θα ζεις την ζωή σου υπερασπιζόμενος κάτι;
Ζήσε το και άσε αυτό να μιλήσει για σένα.
Είναι τόσο εύκολες οι λέξεις γι' αυτό δεν έχουν αξία (οι πουτάνες).

Η μόνη ίαση σ' αυτό (λένε) είναι να μαλακώσεις την καρδιά σου.
Ν' απομυθοποιήσεις τον εαυτό σου και τις απόψεις σου.

Μαλάκωσε την καρδιά σου.

Leave your myth in Greece

...και έλα πίσω στη δουλειά αμέσως.

Δεν μπορώ. Εν πνεύματι είμαι ακόμα σπίτι μου.

Επειδή όμως εν σώματι είμαι στο γραφείο μου ήρθε η ώρα να δουλέψω σκληρά. Επιτέλους θα δω τι τρέχει στα blogs των φίλων μου. Έχω να γράψω ακόμη ενα ποστ με την τελευταία μέρα στην Ελλάδα, την πτήση, το ρεζίλι στο αεροπλάνο και την ευχάριστη έκπληξη/συγκίνηση από τον Ησαία Ματιάμπα και το υπέροχο νέο του CD.

Είμαι εδώ... αλλά ποιός είμαι;

Breaking News: There is no Final Judgement!

Γιατί καθημερινά ο καθένας μας διαλέγει και ζει την προσωπική του Κόλαση
(καμιά φορά και Παράδεισο)

My big fat greek mistake

I think and act like I am here to stay

Είμαι σύρμα από ρεύμα κομμένο...

Αξίζει απόψε να φύγω σε μέρες που δε ζούσα,
να θυμηθώ όσα να κάνω δε μπορούσα,
χιλιάδες σκέψεις μέσα μου βαθιά...

Υπήρχαν λόγοι που δεν ήθελα να σε πιστέψω
τις μικρές σου αφορμές να γιατρέψω,
πες ξανά πια ό,τι θες και νομίζεις
ονειρέψου με μα...

Μη μ' αγγίζεις,
είμαι σύρμα από ρεύμα κομμένο
σ' αγαπώ, είμαι εδώ κι επιμένω
να γκρεμίζω τα τείχη που χτίζεις
ονειρέψου με μα... μη μ' αγγίζεις.

Πεθαίνω απόψε να φύγω σε χρόνια που δε ζούσα,
τον εαυτό μου πάντα μέσα μου κρατούσα,
γνώριμες σκέψεις, λόγια μαγικά.

Υπήρχαν λόγοι που δεν ήθελα να σε φοβίσω
τη μικρή σου ενοχή να ξυπνήσω
τώρα πες πια ότι θες και νομίζεις
Ονειρέψου με μα... μη μ' αγγίζεις

Είμαι σύρμα από ρεύμα κομμένο...

(Μη μ' αγγίζεις - Κίτρινα ποδήλατα)

Άγιον Όρος (συνάντηση με τον προσωπικό μου Άγιο)

Μόνο λίγες ώρες. Από το τίποτα κάτι είναι κι αυτό. Ειδικά μετά από έναν ολόκληρο χρόνο μακριά σου. Και υπόσχομαι να μην γκρινιάξω για το ξύπνημα τα χαράματα. Το ταξίδι και την διαδικασία του διαμονητηρίου και του κλεισίματος θέσεων του καραβιού που έπρεπε να τα προγραμματίσω ενόσω ήμουν στην Αγγλία ακόμη. Θα προσπαθήσω να μην σχολιάσω τον μέσο επαγγελματία προσκυνητή που νομίζει ότι αν περάσει το Πάσχα εδώ αποκτά μια μαγική διάσταση, ενω στην ουσία είναι μια ευκαιρία να ξεμυτίσει από την γκρίνια της γυναίκας του και να περάσει καλά με τους φίλους του κάνοντας θρησκευτικό τουρισμό. Είναι καλή δικαιολογία άλλωστε. Θα τραβήξω τα μάτια μου από μοναστήρια που βουλιάζουν στα πλούτη κι από μοναχούς που δεν τιμούν το ράσο τους. Θα υπομένω τις ουρές, την οχλοβοή -παρά την ιερότητα του χώρου- και εκείνο το μεσήλικο στερεοτυπικό θρησκευτικό αίσθημα που πλανάται στο χώρο. Άσχετα αν περιορίζεται σε ευσεβιστικά εξωτερικά γνωρίσματα. Ούτε λόγος γι' αγάπη. Για προσέγγιση του διαφορετικού.

Κι όλα αυτά για να συναντήσω εσένα. Τον Άγιο στο φτωχικό σου σπιτάκι. Τον κάποτε συμμαθητή μου.

Για να είμαι ειλικρινής στο σχολείο με απωθούσες. Έμπαινες πάντα τελευταίος στην τάξη και βροντούσες την πόρτα πίσω σου για να δείξεις ότι είσαι εδώ. Με το σκουλαρίκι-κρίκο στη μύτη, την κοτσίδα, το μαύρο φλάι μπουφάν μαζί με το παλαιστινιακό κασκόλ και πάνω απ' όλα εκείνο το βλέμμα σου το αγριωπό. Στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ δεν ήθελα να είμαι στην ομάδα σου. Ναι κι εγώ ήθελα να κερδίζω αλλά εσύ έβριζες θεούς και δαίμονες κάθε φορά που έχανες και αλίμοινο σε όποιον γινόταν αποδέκτης της οργής σου.

Όμως εκείνο το κρύο πρωινό του Δεκεμβίου που δεν μπόρεσα να βγώ απ' το Όρος και ξέμεινα με δέχτηκες στο νέο σου σπίτι. Είχα ακούσει ότι είχες φύγει να πας να γίνεις μοναχός αλλά σκέφτηκα πώς ήταν μάλλον μια επιπόλαιη απόφασή σου και σύντομα θα επέστρεφες στις παλιές σου συνήθειες. Όταν μου άνοιξες την πόρτα τότε τα 'χασα. Βλέπεις δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου θαύμα. Νόμιζα ως τότε πως είναι λίγο πολύ παραμύθια, αλλά το φως των ματιών σου και η ευγένεια της καρδιάς σου ξεχύθηκαν βίαια και με πλυμμυρίσανε. Ήσουν μεταμορφωμένος και αυτή σου η αλλοίωση ακόμη με αφήνει άφωνο κάποτε και δακρυσμένο από χαρά, συγκίνηση μπρος το άγνωστο ίσως και ζήλεια για την τόση σου διάχυτη, γαληνεμένη και ήμερη ευτυχία.

Και η τωρινή μου η επίσκεψη -έστω ολιγόωρη- ήταν όπως το περίμενα. Το αίσθημα της επίσκεψης σ' ένα καρδιακό φίλο σε ένα οικείο πλέον μέρος. Είδα τους περσινούς μας κόπους τελειωμένους. Έστω κι αν εσύ έκανες όλο το σκάψιμο. Είδα την ταπείνωση και την υπακοή σου, την ειρήνη και την υπομονή σου. Και σε χάρηκα. Δεν είπαμε πολλά -θέλω όσο μπορώ να σε προφυλάσσω από τα νέα του κόσμου, αλλά γι' άλλη μια φορά μου μετέδωσες δύναμη και κουράγιο, ειρήνη κι ευτυχία.

Ποιό πολύ ξέρεις τι μ' ενοχλεί; Η Γνώση. Η επίγνωση ότι δύναται ο άνθρωπος να μεταμορφωθεί, να εκπέμπει Φως. Η απλότητα του να ζεις σ' ένα φτωχικό σπιτάκι και η αρχοντιά του να μη σου λείπει τίποτα αλλ' αντίθετα να είσαι πλήρης. Η Γνώση. Οτι δεν είμαι σαν κι εσένα. Εγώ είμαι μικρός. Δειλός. Δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω. Σε χαίρομαι όμως πάρα πολύ. Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω την ευγνωμοσύνη μου γι' αυτόν σου τον αγώνα. Γιατί δίχως να το ξέρεις περισώζεις τα κομματάκια πίστης μέσα μου.

Προσεύχομαι να σε προστατεύει η Παναγία μας που σ' έχει στο Περιβόλι της.
Αμήν.

One piece again

Εγώ μπορεί να είμαι μια υπόσταση αλλά είμαι τρία κομμάτια. Όχι δεν είμαι η Αγία Τριάδα ή τουλάχιστον δεν είμαι ακόμη έτοιμος να το παραδεχτώ. :)

Εχθές το βράδυ, μετά την έξοδο πήγα για την καθιερωμένη μας γύρα. Αυτή τη φορά μόνος. Έφτασα στο πάρκινγκ (που δεν θυμάμαι πόσα χρόνια πάμε για τσιγάρο και κουβέντα) και σκεφτόμουν τι νόημα έχει να είμαι εδώ αν δεν μπορώ να είμαι με εσάς, τα 2 υπόλοιπα κομμάτια μου...

Το επόμενο πρωί με ξύπνησε το τηλέφωνο.
Πετάχτηκα (ευτυχώς γιατί έβλεπα και άσχημο όνειρο). Το κομμάτι Α είχε ξεκλέψει λίγες ώρες και ήρθε να με βρει! Σχεδόν απίστευτο αν το δούμε πιθανοτικά. Ότι πρέπει για ένα καφέ στο αγαπημένο μας καφενείο. Το κομμάτι Α είναι υπεύθυνο επί του μεταφυσικού, του ανηλεούς πειράγματος μέχρι να ξεραθούμε στα γέλια και της ηθικής συμπαράστασης όταν με πιάνουν τα υπαρξιακά μου. Μικροί στο Κατηχητικό είχαμε υποσχεθεί να γίνουμε μοναχοί στο Άγιο Όρος. Μάλιστα ήμασταν τόσο σίγουροι ότι θα αναγνωριστεί εν ζωή η αγιότητά μας, που είχαμε συμφωνήσει ότι από ταπείνωση θα στέλνουμε τους πιστούς ο ένας στον άλλον. Τώρα μου χαλάει το μύθο γιατί το καλοκαίρι παντρεύεται. Σα δε ντρέπεται λέω γω. Έτσι μου 'ρχεται να γίνω μόνος μου Άγιος έτσι για να δω τα μούτρα του (:-ΡΡΡ). Βρεθήκαμε, κάναμε το απαραίτητο update, γελάσαμε με το δικό μας κώδικα (ευτυχώς το καφενείο ήταν άδειο -ας όψονται οι κυριλέ καφετέρειες), μετά περάσαμε στις απαραίτητες μεταφυσικές μας συζητήσεις και αφού διαβεβαιώσαμε ο ένας τον άλλον ότι (ακόμη) ορθώς πορευόμαστε 'εις τον μάταιον κόσμον τούτον' πήγαμε να παραλάβουμε τη μέλλουσα γυναίκα του. Ήταν ελάχιστο το διάστημα, αλλά με γέμισε τόσο. Ελπίζω να καταφέρει να πάρει άδεια τις επόμενες μέρες. Είναι κάτι σαν τ' οξυγόνο μου.

Μετά το μεσημεριανό φαγητό είχα προαποφασίσει να επισκεφτώ το κομμάτι Β. Το κομμάτι Β είναι η καρδιά μου. Είναι υπεύθυνο επί της θετικής ενέργειας και αισιοδοξίας, της πλήρους αποδοχής για ότι μαλακία κι αν του πεις ότι έκανες, των συμβουλών επί αυτοκινητιστικών θεμάτων και για συζητήσεις περί του νοήματος της ζωής (από μια πιο πρακτική πλευρά σε αντίθεση με το κομμάτι Α - γι' αυτό και αλληλοσυμπληρωνόμαστε). Ο προορισμός ήταν δύσκολος και σχετικά μακρινός. Νευροκόπι Δράμας. Οι δύο τελευταίοι (και χειρότεροι) μήνες της δικιάς μου θητείας. Όταν έφτασα στο χωριό το στομάχι μου σφίχτηκε. Αναμνήσεις. Έπιασα κουβέντα με τα παιδιά στην πύλη μέχρι να 'ρθει ο κολλητός. Τι να τους πω; Υπομονή; Εκνευριζόμουν όταν μου το λέγαν αυτό. Όταν τον είδα από μακριά να έρχεται όλα πέρασαν σε δεύτερη (και τρίτη) μοίρα. Μπήκα -για δεύτερη φορά σήμερα- σε άλλη διάσταση. Στην υποστατική ολοκλήρωση. Πήγαμε για καφέ. Εκεί του αράδιασα με το νι και με το σίγμα όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μου. Του είπα μέχρι και για τούτο το πράγμα (βλ. blog). Έτσι είναι το Βου κομμάτι. Σε κάνει να του τα λες όλα χαρτί και καλαμάρι χωρίς δεύτερη σκέψη. Χρυσή καρδιά. Χάρηκε με τις χαρές μου και χάρηκα που χάρηκε. Μου είπε και τα δικά του. Θυμηθήκαμε τα παλιά και γελάσαμε. Μιλήσαμε ελάχιστα για το μέλλον. Μας ρουφούσε πιο πολύ το τώρα. Ήμασταν μαζί μετά από τόσους μήνες. Αργά το απόγευμα τον άφησα στην πύλη. Μακάρι να μπορούσαμε να κάτσουμε κι άλλο...

Στο δρόμο του γυρισμού (οδηγώντας μες τη νύχτα με τα γυαλιά ηλίου γιατί ξέχασα να πάρω τα σκέτα μυωπίας) σκεφτόμουν πως έγινε και συνενώθηκα και με τα 2 κομμάτια σε μία μέρα. Ήταν κρίμα που δεν βρεθήκαμε και οι τρείς ταυτόχρονα, αλλά πάλι ήταν τόσο όμορφο και κυρίως τόσο απρόσμενο.

Δεν θα με πείραζε να φύγω και αύριο Αγγλία.
I've done what I most wanted. I saw and talked to them.
For a moment there I was one piece again...

This is Greece calling!

Να 'μαι πάλι εδώ. Να χαζεύω έξω απ' το παραθυρο του δωματίου μου περιμένοντας την 56άρα σύνδεση να κατεβάσει τις σελίδες. Ακόμη κι αυτή η αίσθηση του 'αρχαίου' Ίντερνετ μου αρέσει (ή καλύτερα: το διασκεδάζω). Στα ηχεία παίζει το 'Είμαι καλά και σ' αγαπώ' του Ησαία Ματιάμπα και μάλλον θα ακουστεί πολύ αυτές τις μέρες... :)

Οι τελευταίες ώρες στην Αγγλία ήταν της τρέλας. Φεύγοντας απ' το γραφείο (στις 8μμ. προκειμένου να προλάβω όλες μου τις δουλειές) μου ανέθεσαν να κάνω μια αφίσα για το project προτού να φύγω (είναι τρελοί). Γύρισα σπίτι, καθάρισα το δωμάτιο, έκανα την βαλίτσα μου. Ήμουν στην πρίζα. Κάθησα στο κρεββάτι να χαλαρώσω κι έκλεισα τα μάτια μου. Κατά λάθος κοιμήθηκα για τρία τέταρτα. Το πόστερ! 12.28 ήμουν (πάλι) στο γραφείο και το τελείωνα και 01.05 στο λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Στο λεωφορείο μόνο εγώ κι ο οδηγός. Λίγο spooky. Μετά τα κλασσικά του αεροδρομίου. Στην πτήση, μια πανέμορφη Τουρκάλα καθόταν δίπλα μου. Στο αεροδρόμιο την περίμενε ο φίλος της... δεν πειράζει!


Όλα τα παραπάνω απλά σβήστηκαν με το που έφτασα. Ελλάδα. Λιακάδα. Παρά την κούραση, είχα μια χαρούμενη υπερένταση. Κοιμήθηκα νωρίς το βράδυ και ξύπνησα μες τη νύχτα. Ήταν η ώρα για την ιεροτελεστία. Σκάλισα και (ξανά)ανακάλυψα όλα τα συρτάρια του γραφείου και τα ράφια της βιβλιοθήκης. Έψαχνα να βρω τον Κωστή. Και τον βρήκα σε παλιές φωτογραφίες, παλιούς έρωτες, σε γράμματα... ακόμη και σ' αυτόν τον ΗΥ που ακούραστα με συντροφεύει απ' το πρώτο έτος. Στην αίσθηση ότι ακόμη έχω το δωμάτιό μου στο πατρικό μου σπίτι.

Είναι ωραία αυτή η αίσθηση αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ να την συντηρώ επ' άπειρον. Τα πράγματα είναι διαφορετικά τώρα. Αν και γενικά κολλάω στο παρελθόν, αισθάνομαι ότι αυτή τη φορά έχω άλλη δυναμική. Μπήκα στον πειρασμό κι έκανα ένα μίνι-πρόγραμμα αλλά με βασικό του συστατικό την ελαστικότητα. Αύριο θα πάω να δω τον κολλητό μου στο Νευροκόπι, στο ίδιο (γαμημένο) στρατόπεδο που απολύθηκα 18 μήνες πριν. Άλλες μνήμες θα ξυπνήσουν αύριο...

Είναι καλό να έρχεσαι σ' επαφή με το παρελθόν σου. Σε κάνει να βλέπεις καθαρότερα το παρόν. Είσαι εδώ ως αποτέλεσμα μιας πορείας. Είναι καλό να ξαναβλέπεις (έστω και ρομαντικά) τους κυριότερους σταθμούς αυτής της πορείας. Αυτοί σε έκαναν αυτό που είσαι τώρα. Όσο κι αν τείνεις να ωραιοποιείς το παρελθόν σου, τα σημάδια του στην ψυχή σου είναι αλάθητα. Χάρη στο παρελθόν σου πατάς στα πόδια σου. Το ξεχνάς απ' τις έννοιες του παρόντος, μα έχεις ταξιδέψει ήδη αρκετά. Πάρε κουράγιο. Πες ένα μπράβο στον εαυτό σου.

Πάλι στις φιλοσοφίες το έριξα. Ετοιμάζομαι για βραδινή βόλτα στην πόλη μου.

Ο υπολογιστής παίζει το 'δικό μου αυτό το βράδυ...' των Μπλε.

Amazing

"During the period when the wanderer was practicing Zen meditation, his master, one day, went to one comer of the dojo (the, site where his disciples congregated), and retumed with a bamboo switch. Some of his students -- those who had not been able to concentrate well -- raised their hand. The master approached each of them and delivered three blows with the switch on each shoulder.

When he saw this for the first time, the wanderer regarded it as medieval and absurd. Later, he understood that it is often necessary to transfer spiritual pain to the physical plane in order to perceive the evil that it creates. On the road to Santiago, he had leamed an exercise that involved the digging of the nail of his index finger into the skin of his thumb whenever he had thoughts that were critical of himself.

The terrible consequences of negative thoughts are perceived only much later. But by allowing such thoughts to manifest themselves as physical pain, we are able to understand the damage they cause. And then we are able to banish them."

Follow me home

(το τραγούδι εδώ)

Like a light into my life
I never thought that it would feel so right
All I wanna do is hold you tight
And I'll be with you through trouble nights

Sometimes life it drags you down
And plays you like a fool
Makes you feel so empty sometimes
It can be so cruel, ooh yeah

So follow me home
You'll never be lost
We'll weather the storm
Whatever the cost
I won't walk away
I'll stand by your side
I'm here for you
The rest of our lives

Προγραμματίζω. Πέφτω έξω. Εκνευρίζομαι.

Ένταση.

Μόνο με αυτή την αίσθηση μπορώ να περιγράψω το αίσθημα αυτών των ημερών. Για αύριο έχω αρκετή δουλειά που πρέπει να παραδωθεί πριν φύγω, συν να ετοιμαστώ για το ταξίδι.

Μ' ένα τηλέφωνο συνειδητοποίησα ότι δεν θα δω τα 2 κομμάτια μου. Τους δύο κολλητούς μου. Όπως δεν τους χάρηκα τα Χριστούγεννα λόγω στρατού, τώρα ακόμη χειρότερα. Δεν έχουν άδεια. Είναι οι μόνοι που μας αρέσουν τα ίδια μέρη, οι ίδιες συζητήσεις, τα ίδια αστεία. Με ποιόν θα κάνω γύρες στην πόλη τα βράδια;

Σήμερα όλη μέρα δεν κάθησα λόγω δουλειάς. Αλλά δεν με πειράζει η κούραση, ούτε η λίστα που έχω στο γραφείο μου με όλα τα πράγματα που έχω να κάνω. Με πειράζουν οι προσδοκίες μου. Θέλω απλά να μπω στο αεροπλάνο και υπόσχομαι κάτι: Δεν θα σκέφτομαι. Δεν θα στεναχωρηθώ αν δεν είναι όλα όπως τα έχω εγώ στο μυαλό μου.

Απ' την υπερένταση δεν μπορώ να κοιμηθώ. Το βίντεο-κλιπ που με εκφράζει με μουσική, στίχους και εικόνα βρίσκεται εδώ.

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας σχόλια στο προηγούμενο ποστ.
Παίρνω κουράγιο.

Χαίρομαι. Φοβάμαι. Αγχώνομαι.

Την Πέμπτη επιστρέφω στην Ελλάδα για κάτι λιγότερο από δύο εβδομάδες. Θα είναι το πρώτο 'κανονικό' (βλ. οικογενειακό) Πάσχα μετά από 3 χρόνια. Το τελευταίο ήταν όταν ήμουν τέταρτο έτος (τι ανέμελες εποχές). Μετά έμελε να κάνω Ανάσταση σε μια σκοπιά στον Έβρο και πέρσι σε μια εκκλησία στο Λούτον. Πάσχα στο σπίτι λοιπόν φέτος.

Αν και για να είμαι ειλικρινής έχω ανάμεικτα συναισθήματα ως προς την επιστροφή μου.
Με τρείς λέξεις: Χαίρομαι. Φοβάμαι. Αγχώνομαι.

Χαίρομαι γιατί θα δω αγαπημένα πρόσωπα. Θα είμαι με τους γονείς μου στη ζεστασιά του σπιτιού (καλά τις πρώτες ώρες μέχρι ν' αρχίσουν οι καφέδες). Μετά θα δω όχι πολλούς αλλά φίλους που με ξέρουν και τους ξέρω τόσο καλά που και μόνο στην ιδέα ότι θα βρεθούμε χαμογελάω. Έχει να πέσει πολύ γέλιο (και μετά οι 'σοβαρές' συζητήσεις περί μέλλοντος κτλ. που κάναμε από παιδιά). Πραγματικά ανυπομονώ.

Φοβάμαι γιατί θα συμβούν δύο τεινά. Στην καλύτερη περίπτωση θα μου αρέσει το όλο σκηνικό (άνοιξη, Ελλάδα, φίλοι κτλ.) και θα σκέφτομαι πώς να γυρίσω μόνιμα το συντομότερο. Στην χειρότερη θα ακούσω τον εαυτό μου να λέει "καλά είναι μωρέ αλλά μόνο για διακοπές" καταδικάζοντάς με αιωνίως στην ξενιτιά για λόγους επαγγελματικής εξέλιξης και μόνο. (Και μόνο σ' αυτή τη σκέψη μου έρχεται να με μουντζώσω).

Τέλος, αγχώνομαι γιατί πάλι οι μέρες μου είναι μετρημένες. Θα προλάβω να κάνω όλα όσα σχεδιάζω; Να δω όλους αυτούς που θέλω; Να πάω στα αγαπημένα μου μέρη; Ήδη έκλεισα το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται στο Άγιο Όρος, στο φτωχικό σπιτάκι του φίλου μου με την καλύτερη θέα στη θάλασσα. Θέλω να περάσω από Θεσσαλονίκη, να την περπατήσω όπως την περπατούσα φοιτητής. Θέλω όμως και ν' αράξω στην Καβάλα να την αιστανθώ πάλι στο πετσί μου όλη αυτή την overwhelming οικειότητα. Πάλι όλα στα γρήγορα. Όλα με πρόγραμμα. Κι όλα θα μείνουν στη μνήμη σαν αποσπαματικές εικόνες από ένα βίντεο κλίπ που έπαιξε σε fast forward...

Άντε καλό μου ταξίδι...

Μάριου Διάλογοι (1)

Ο Μάριος άνοιξε την πόρτα και προχώρησε στο μεγάλο σκοτεινό δωμάτιο. Ο Συνομιλητής ήταν εκεί. Μόνο μια λάμπα πάνω σ' ένα τραπέζι έριχνε το αχνό της φώς στο δωμάτιο και σκίαζε το πρόσωπο του Συνομιλητή. Ο Μάριος αισθάνθηκε άνετα μ' αυτό και προχώρησε προς το τραπέζι. Κάθησε απέναντι του.

"Σκέφτομαι ν' αυτοκτονήσω", είπε ο Μάριος. Ήρεμος και με τη σιγουριά ότι ο Συνομιλητής δεν θα αντιδρούσε. Τουλάχιστον όχι όπως οι κοινοί άνθρωποι. Και ακριβώς επειδή εκείνος δεν είπε τίποτα, ο Μάριος συνέχισε. "Γιατί οι άνθρωποι αντιδρούν στην ιδεά της αυτοκτονίας; Γιατί ενστικτωδώς προσπαθούν να σε αποτρέψουν ενώ οι ίδιοι τους δεν είναι ευτυχισμένοι;"

"Είναι βολεμένοι με αυτό που έχουν", αποκρίθηκε ο Συνομιλητής. "Και η γκρίνια, το παράπονο είναι μέρος αυτού που έχουν".

-Πιάνω τον εαυτό μου ή να είναι αιχμάλωτος στο παρελθόν ή να ονειροβατεί σε ένα πιθανό μέλλον. Ποτέ δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένος με το παρόν.
-Είναι γιατί δεν ζεις το τώρα. Δεν βιώνεις τη στιγμή.
-Πώς δεν το ζω. Καμιά φορά βέβαια. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ να απολαύσω τη στιγμή και οι γύρω μου με λένε αφηρημένο. Καμιά φορά λέω στους φίλους μου να κοιτάξουν τι όμορφος που είναι ο ουράνος και με κοιτάζουν απορημένοι. Σήμερα μάλιστα παρατήρησα ένα όμορφο πουλί και με κορόιδεψαν που αντί να μιλάω μαζί τους γι' αυτοκίνητα και γυναίκες παρατηρώ τα πουλιά.
-Θέλεις να είσαι αρεστός στους φίλους σου;
-Όχι. Θέλω να είμαι αρεστός σε μένα.
-Τότε ποιό είναι το προβλημά σου. Τι σε κάνει να σκέφτεσαι ν' αυτοκτονήσεις;
-Να μερικές φορές νιώθω ένα κενό. Ότι δεν ζω πραγματικά. Ότι ποτέ δεν έζησα. Κι ότι το μέλλον δεν θα 'ναι παρά ένας συμβιβασμός ή μια αμφιβολία για το αν υπάρχει κάτι καλύτερο.
-Είναι καλό που έχεις τέτοιες σκέψεις. Αυτές αποτελούν αποδείξεις ότι ζεις. Η αναζήτηση είναι ο δρόμος. Να φοβάσαι αυτούς που έχουν φτάσει -ή νομίζουν ότι έχουν φτάσει- στον προορισμό τους. Τις περισσότερες φορές εχουν τελειώσει πρόωρα το ταξίδι τους.
-Μερικές φορές νιώθω την ευτυχία. Νιώθω μια πληρότητα. Δεν ξέρω πως να την χειριστώ. Είναι σύντομη όμως.
-Αν αυτό που λες 'ευτυχία' -εγώ προτιμώ να το λέω ευλογία- κρατούσε περισσότερο δεν θα το αναγνώριζες πια. Όπως τόσες άλλες ευλογίες που υπάρχουν ήδη στη ζωή σου.
-Με το κενό τι να κάνω; με φοβίζει.
-Χωρίς αυτές τις στιγμές του 'κενού' όπως το λες, δεν θα αναγνώριζες και δεν θα εκτιμούσες τις ευλογίες. Είναι οι στιγμές που τραβιέται το χαλί κάτω απ' τα πόδια σου. Να δέχεσαι κι αυτές όπως δέχεσαι τις ευλογίες. Μην είσαι δειλός.

"Τι μου λείπει;" ρώτησε ο Μάριος διαισθανόμενος πως ο χρόνος του με τον Συνομιλητή έφτανε στο τέλος του. "Τι μου λείπει;"
Είδε όμως ότι ο Συνομιλιτής είχε εξαφανιστεί. Δεν απόρησε. Πείσμωσε. "ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ;;;;" φώναξε δυνατά.

"Όλα σου έχουν δωθεί", άκουσε μια φωνή ν' αντηχεί.
Μπορεί όμως και να ήταν η ιδέα του.

Μερικοί άνθρωποι απλά σε σκλαβώνουν

Ο Κώστας, η πιο ευγενική φυσιογνωμία που έχω γνωρίσει τα τελευταία χρόνια, με τεράστια αποθέματα tolerance, και με μία γλυκύτητα άλλων εποχών, προσπαθούσε να μας γνωρίσει όλους.

Γιώργο σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τα καλά σου λόγια. Δεν ξέρω τι να πω. Δεν θυμάμαι να μου έχουν ξαναπεί κάτι παρόμοιο και τόσο όμορφα διατυπωμένο. Ειδικά όταν προέρχεται από έναν άνθρωπο σαν κι εσένα. Ειλικρινά συγκινήθηκα.

Να 'σαι καλά κι ελπίζω να καταφέρουμε να τα πούμε σύντομα.

Δεν υπάρχουν λόγια

Εγώ ποστάρω
Εσύ ποστάρεις
Αυτή μας κάνει και κλαίμε

Γένεσις 2:18

Και είπε Κύριος ο Θεός, δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος...

UPDATE: ...και μετά από μια ημέρα αναγκαστικής συνύπαρξης με διάφορους μαλάκες, ο Κώστας κατέληξε ότι ναι μεν δεν είναι καλό, αλλά είναι εν πολλοίς προτιμότερο!!

Σήμερα ήταν μια όμορφη Δευτέρα

(πηγαίνοντας το πρωί στο γραφείο)

Τη στιγμή που ξεκινάει ο πολεμιστής του φωτός αναγνωρίζει το δρόμο. Κάθε πέτρα, κάθε στροφή του λένε "καλώς όρισες". Αυτός ταυτίζεται με τα βουνά και τα ποτάμια, ανακαλύπτει μέρος της ψυχής του στα φυτά, τα ζώα και τα πουλιά της εξοχής.

Τώρα, αποδεχόμενος τη βοήθεια του Θεού και των σημαδιών Του, αφήνει τον Προσωπικό του Μύθο να τον οδηγήσει στις υποχρεώσεις που του επιφυλάσσει η ζωή.

Υπάρχουν βράδια που δεν έχει μέρος να κοιμηθεί, αλλά που υποφέρει από αυπνία. "Δεν είναι παράξενο αυτό", σκέφτεται ο πολεμιστής. "Εγώ είμαι εκείνος που αποφάσισε να συνεχίσει την πορεία σ' αυτό το μακρύ δρόμο".

Μέσα σ' αυτή τη φράση συνοψίζεται όλη η Δύναμή του. Αυτός επέλεξε το δρόμο που ακολουθεί και δεν έχει λόγους να παραπονιέται.

(από τον Πολεμιστή του Φωτός, σελ. 42)


( γυρνώντας το απογευματάκι)

Κυριακάτικος καφές

 
(πίσω απ' το σπίτι μου) 

Personal development

Κάνε κάτι που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έκανες.
Κάτι πρωτοποριακό.
Κάτι ασυνήθιστο.
Γνώρισε νέους ανθρώπους.
Άλλαξε προοπτική.
Κοίταξε τον ήλιο και νιώσε ζωντανός σε κάθε ηλιόλουστη μέρα.
Δες τη ζωή διαφορετικά.

Κάποιοι ταξίδεψαν από μακριά για την συνάντηση του Σαββάτου.
Εγώ ήμουν μια ώρα μακριά, είχα όμως να διανύσω άλλες αποστάσεις.

Πέρασα όμορφα.

Γνώρισα ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα γνώριζα.
Και τους εκτίμησα. Γι' αυτό που είναι.

Πήγα σε μέρη που δεν είχα διανοηθεί ότι θα πήγαινα ποτέ.
Έφτασα στα όριά μου, γι' ανακαλύψω ότι μάλλον είναι περιορισμένα.

Ήταν σύντομο αλλά όμορφο. Να είστε όμως καλά. Σας ευχαριστώ.

100

Αυτό είναι το εκατοστό πόστ. Κι όχι δεν είναι αφορμή για γιορτές και πανηγύρια, αλλά για μερικά στατιστικά:

-Αριθμός ποστς: 100
-Μήνες ενασχόλησης: 7
-Links σε άλλα blogs: 35 [and still growing]
-Blogs που παρακολουθώ: 60+

-Αγαπημένο (δικό μου) ποστ: Πες μου
-Ποστ με τα περισσότερα σχόλια (13): Πάμε ταμείο;
-Αγαπημένο ποστ από άλλο blog: αλήθεια

-Καλύτερη στιγμή: Το e-mail της Μαριαλένας ότι δημοσιεύτηκε ένα ποστ μου.
-Χειρότερη στιγμή: Το άγχος μου μ' έπιασε μπροστά στην απόφαση του αν θα πάω στη συνάντηση του Λονδίνου [που τελικά ήταν πολύ όμορφα...]

Τέλος ένα μεγάλω ευχαριστώ σε όλα παιδιά που μέσα από τις σελίδες τους και τα links τους αναφέρονται εδώ. Είναι πραγματικά συγκινητικό και απρόσμενο. Αναλυτικά οι top 10 referrers είναι:
1. monitor
2. Digital Era
3. M. Hulot
4. Anthony
5. Greek gay lolita
6. Knight's night
7. Global
8. Dr. Me
9. Κοκοβιός
10. Αστραδενή