Εγώ μπορεί να είμαι μια υπόσταση αλλά είμαι τρία κομμάτια. Όχι δεν είμαι η Αγία Τριάδα ή τουλάχιστον δεν είμαι ακόμη έτοιμος να το παραδεχτώ. :)
Εχθές το βράδυ, μετά την έξοδο πήγα για την καθιερωμένη μας γύρα. Αυτή τη φορά μόνος. Έφτασα στο πάρκινγκ (που δεν θυμάμαι πόσα χρόνια πάμε για τσιγάρο και κουβέντα) και σκεφτόμουν τι νόημα έχει να είμαι εδώ αν δεν μπορώ να είμαι με εσάς, τα 2 υπόλοιπα κομμάτια μου...
Το επόμενο πρωί με ξύπνησε το τηλέφωνο.
Πετάχτηκα (ευτυχώς γιατί έβλεπα και άσχημο όνειρο). Το κομμάτι Α είχε ξεκλέψει λίγες ώρες και ήρθε να με βρει! Σχεδόν απίστευτο αν το δούμε πιθανοτικά. Ότι πρέπει για ένα καφέ στο αγαπημένο μας καφενείο. Το κομμάτι Α είναι υπεύθυνο επί του μεταφυσικού, του ανηλεούς πειράγματος μέχρι να ξεραθούμε στα γέλια και της ηθικής συμπαράστασης όταν με πιάνουν τα υπαρξιακά μου. Μικροί στο Κατηχητικό είχαμε υποσχεθεί να γίνουμε μοναχοί στο Άγιο Όρος. Μάλιστα ήμασταν τόσο σίγουροι ότι θα αναγνωριστεί εν ζωή η αγιότητά μας, που είχαμε συμφωνήσει ότι από ταπείνωση θα στέλνουμε τους πιστούς ο ένας στον άλλον. Τώρα μου χαλάει το μύθο γιατί το καλοκαίρι παντρεύεται. Σα δε ντρέπεται λέω γω. Έτσι μου 'ρχεται να γίνω μόνος μου Άγιος έτσι για να δω τα μούτρα του (:-ΡΡΡ). Βρεθήκαμε, κάναμε το απαραίτητο update, γελάσαμε με το δικό μας κώδικα (ευτυχώς το καφενείο ήταν άδειο -ας όψονται οι κυριλέ καφετέρειες), μετά περάσαμε στις απαραίτητες μεταφυσικές μας συζητήσεις και αφού διαβεβαιώσαμε ο ένας τον άλλον ότι (ακόμη) ορθώς πορευόμαστε 'εις τον μάταιον κόσμον τούτον' πήγαμε να παραλάβουμε τη μέλλουσα γυναίκα του. Ήταν ελάχιστο το διάστημα, αλλά με γέμισε τόσο. Ελπίζω να καταφέρει να πάρει άδεια τις επόμενες μέρες. Είναι κάτι σαν τ' οξυγόνο μου.
Μετά το μεσημεριανό φαγητό είχα προαποφασίσει να επισκεφτώ το κομμάτι Β. Το κομμάτι Β είναι η καρδιά μου. Είναι υπεύθυνο επί της θετικής ενέργειας και αισιοδοξίας, της πλήρους αποδοχής για ότι μαλακία κι αν του πεις ότι έκανες, των συμβουλών επί αυτοκινητιστικών θεμάτων και για συζητήσεις περί του νοήματος της ζωής (από μια πιο πρακτική πλευρά σε αντίθεση με το κομμάτι Α - γι' αυτό και αλληλοσυμπληρωνόμαστε). Ο προορισμός ήταν δύσκολος και σχετικά μακρινός. Νευροκόπι Δράμας. Οι δύο τελευταίοι (και χειρότεροι) μήνες της δικιάς μου θητείας. Όταν έφτασα στο χωριό το στομάχι μου σφίχτηκε. Αναμνήσεις. Έπιασα κουβέντα με τα παιδιά στην πύλη μέχρι να 'ρθει ο κολλητός. Τι να τους πω; Υπομονή; Εκνευριζόμουν όταν μου το λέγαν αυτό. Όταν τον είδα από μακριά να έρχεται όλα πέρασαν σε δεύτερη (και τρίτη) μοίρα. Μπήκα -για δεύτερη φορά σήμερα- σε άλλη διάσταση. Στην υποστατική ολοκλήρωση. Πήγαμε για καφέ. Εκεί του αράδιασα με το νι και με το σίγμα όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μου. Του είπα μέχρι και για τούτο το πράγμα (βλ. blog). Έτσι είναι το Βου κομμάτι. Σε κάνει να του τα λες όλα χαρτί και καλαμάρι χωρίς δεύτερη σκέψη. Χρυσή καρδιά. Χάρηκε με τις χαρές μου και χάρηκα που χάρηκε. Μου είπε και τα δικά του. Θυμηθήκαμε τα παλιά και γελάσαμε. Μιλήσαμε ελάχιστα για το μέλλον. Μας ρουφούσε πιο πολύ το τώρα. Ήμασταν μαζί μετά από τόσους μήνες. Αργά το απόγευμα τον άφησα στην πύλη. Μακάρι να μπορούσαμε να κάτσουμε κι άλλο...
Στο δρόμο του γυρισμού (οδηγώντας μες τη νύχτα με τα γυαλιά ηλίου γιατί ξέχασα να πάρω τα σκέτα μυωπίας) σκεφτόμουν πως έγινε και συνενώθηκα και με τα 2 κομμάτια σε μία μέρα. Ήταν κρίμα που δεν βρεθήκαμε και οι τρείς ταυτόχρονα, αλλά πάλι ήταν τόσο όμορφο και κυρίως τόσο απρόσμενο.
Δεν θα με πείραζε να φύγω και αύριο Αγγλία.
I've done what I most wanted. I saw and talked to them.
For a moment there I was one piece again...