(πηγαίνοντας το πρωί στο γραφείο)
Τη στιγμή που ξεκινάει ο πολεμιστής του φωτός αναγνωρίζει το δρόμο. Κάθε πέτρα, κάθε στροφή του λένε "καλώς όρισες". Αυτός ταυτίζεται με τα βουνά και τα ποτάμια, ανακαλύπτει μέρος της ψυχής του στα φυτά, τα ζώα και τα πουλιά της εξοχής.
Τώρα, αποδεχόμενος τη βοήθεια του Θεού και των σημαδιών Του, αφήνει τον Προσωπικό του Μύθο να τον οδηγήσει στις υποχρεώσεις που του επιφυλάσσει η ζωή.
Υπάρχουν βράδια που δεν έχει μέρος να κοιμηθεί, αλλά που υποφέρει από αυπνία. "Δεν είναι παράξενο αυτό", σκέφτεται ο πολεμιστής. "Εγώ είμαι εκείνος που αποφάσισε να συνεχίσει την πορεία σ' αυτό το μακρύ δρόμο".
Μέσα σ' αυτή τη φράση συνοψίζεται όλη η Δύναμή του. Αυτός επέλεξε το δρόμο που ακολουθεί και δεν έχει λόγους να παραπονιέται.
(από τον Πολεμιστή του Φωτός, σελ. 42)
( γυρνώντας το απογευματάκι)