Wishlist

Quote

If you tell the truth you don't have to remember anything

Mark Twain

Αν βρείς την απάντηση πες τη μου και σε μένα...

...σε παρακαλώ

Τι γίνεται by Morpheous στο Σπιτάκι

"φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εδώ..."

Τρίτη, 25 Ιουνίου 2002

Χθες ήμουν καταρρακωμένος. Είμαι 21 χρονών και η ημέρα των γενεθλίων μου δεν ήταν ότι καλύτερο. Τελικά ο μήνας δεν παίζει ρόλο. Δεν ξέρω τι να πω. Είμαι μπερδεμένος και κυρίως εγωιστής.

Τελικά έδωσα σήμερα Μαθηματικό Προγραμματισμό και κόπηκα! Έβαλε εύκολα θέματα αλλά είχα πάει με λίγες ώρες ύπνο και δεν έγραψα καλά. Το Σεπτέμβριο πάντως χαλαρά το έχω το μάθημα. Επίσης θέλω να δώσω Μηχανοργάνωση Λογιστηρίου, Οικονομετρία ΙΙ και Τεχνολογία Λογισμικού. Να δούμε τι θα κάνω από όλα αυτά. Θέλω να κάτσω να ασχοληθώ με την πτυχιακή μου σοβαρά και να την βγάλω τον Ιούλιο και Αύγουστο.

Αυτό ήταν! Αύριο φεύγω Καβάλα και οι διακοπές ξεκινάνε σηματοδοτώντας το τέλος του τρίτου έτους. Τρίτο έτος; πότε πέρασε αυτό; Τί έκανα στη ζωή μου; Τι θα κάνω από εδώ και πέρα; Τα ερωτήματα παραμένουν και πληθαίνουν όσο μεγαλώνω. Και δεν ξέρω τις απαντήσεις...

Όταν επιστρέψω τον Σεπτέμβριο θα αρχίσει το τέταρτο και τελευταίο έτος. Αυτό ήταν λοιπόν τα φοιτητικά χρόνια; Ένα τίποτα; Ένα στιγμιαίο παιχνίδισμα του χρόνου σε βάρος των προσδοκιών μου;

Πόση ακόμη εσωστρέφεια;

Θα περάσω τα χρόνια κολλημένος εδώ
με μπογιά σε ένα τοίχο θα φωνάζω μπορώ
θα κρατώ σαν ανάσα κλειδωμένη βαθιά
μια ζωή που κοιμάται και βαρέθηκα πια

Εγώ μαζί με το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εδώ
ταξιδεύω το εγώ μου, πηδώ στο κενό μου
μην φεύγεις ζωή μου κρυφή μου πληγή
ταξιδεύω το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εγώ
ταξιδεύω το εγώ μου βουτιά στο κενό μου
μισή μου ζωή τεχνητή αναπνοή

Κι όταν όλα τελειώσουν θα κλαίει εμπρός μου μια αρχή
μες στο γκρίζο θα ψάχνει το λευκό της γιατί
γιατί μένω ακόμα τι είναι αυτά που ζητώ
σκεπασμένος με χιόνια στο κλουβί μου πετώ

Εγώ μαζί με το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εδώ
ταξιδεύω το εγώ μου, πηδώ στο κενό μου
μην φεύγεις ζωή μου κρυφή μου πληγή
ταξιδεύω το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εγώ
ταξιδεύω το εγώ μου βουτιά στο κενό μου
μισή μου ζωή τεχνητή αναπνοή

download: Κίτρινα Ποδήλατα - Ταξιδεύω το εγώ μου

This post is intentionally left blank

25

Το Σάββατο ήταν τα 25α γενέθλιά μου. Και ήταν τα καλύτερα. Για να τα γιορτάσω είχα προαποφασίσει να οργανώσω ένα μεγάλο μπάρμπεκιου.

Τα πριν: (aka Οργάνωση και άγχος)
Εγώ να κάνω κάτι χωρίς άγχος δεν γίνεται. Τόσο που πλέον το απολαμβάνω. Να είμαι στην μπρίζα, εκεί τεντωμένος. Από τη στιγμή που το αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη γιορτή, το άγχος για τις ετοιμασίες μου χτύπησε την πορτά κι εγώ το καλωσόρισα χαμογελαστός. Πάμε.

Τι έχω να σκεφτώ; Ποιοί θα ρθούνε; Τι ώρα; Τι να αγοράσω; Πότε ν' αρχίσουμε να ψήνουμε; Παίζει η Αργεντινή την ίδια ώρα; Ωχ! Τι είπαμε θα ψήσουμε; Από ποτά; Πάγκους/καρέκλες; Μουσική; Τι άλλο εκτός από κρέατα; Τούρτα;

Η Μαρίνα έδωσε ρέστα. Ήρθε μαζί μου στο σούπερ-μάρκετ και κάναμε μια γερή μπάζα. Ακόμη και αυτή έπαθε πλάκα μαζί μου. Ότι έβλεπα το έπαιρνα εις διπλούν "για να έχουμε σε περίπτωση που...". Πήρε και αυτή τα υλικά της. Γυρίσαμε τα τακτοποιήσαμε κι έφυγε σπίτι να κάνει τις σαλάτες και την τούρτα. Σε όλο το μπάρμπεκιου δεν κάθησε ούτε στιγμή. Με βοήθησε τρομερά.

Ο Νάσος επίσης. Ήρθε πολύ νωρίτερα, ήπιαμε τον καφέ μας και αρχίσαμε. Στήσαμε τα τραπέζια, καθαρίσαμε και στήσαμε τις ψησταριές. Αρχίσαμε να μεταφέρουμε τα πράγματα από την κουζίνα και να τα βάζουμε στα τραπέζια. Άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι. Εγώ στην πρίζα. Πέφτει τηλέφωνο στη Μαρίνα να φέρει τους κόπους της και να τους εκθέσει σε κοινή θέα. Όταν γίναμε 10-15 βάλαμε μπρος τις ψησταριές. Η Μαρίνα στην κουζίνα, ο Νάσος στις ψησταριές, εγώ να πηγαινοέρχομαι, να ελέγχω αν είναι όλα ΟΚ με τα τραπέζια και να χαιρετάω τον κόσμο που ερχόνταν. Σε κάποια φάση μαζεύτηκε πολύς κοσμός. Το χάρηκα πολύ μόνο που δεν μπορούσα να παρακολουθώ τι συμβαίνει σε όλα τα μέτωπα (*). Ο κόσμος άρχισε να τρώει και να ευχαριστιέται.

Το μπάρμπεκιου: (aka Best birthday ever)
Στο μεταξύ είχε νυχτώσει. Ο κόσμος αφού πλάκωσε το φαί άρχισε να χαλαρώνει και μαζί του να χαλαρώνω κι εγώ. Το αλκοόλ έρεε άφθονο και όλοι αράξανε γύρω από τη φωτιά (ναι είχαμε και τέτοια).



Είχανε έρθει πάνω από 40 άτομα. Όλοι όσοι ήθελα να έρθουνε. Οι φίλοι μου. Το φαγητό, το πιοτό, παραδόξως και η τούρτα έφτασαν για όλους. Η μουσική έπαιζε στο background. Ο καιρός άψογος. Όλοι περνούσαν καλά. Οι έλληνες δεν ξεπερνούσαν τους 5. Ένιωθα μεγάλη ικανοποίηση [για όλα τα παραπάνω...]. Η ιδέα μου είχε υλοποιηθεί όπως ακριβώς την φανταζόμουν. Σχηματίστηκαν παρέες παρέες γύρω απ' τη φωτιά. Είχα την αίσθηση ότι είμαι σε παραλία. Όμορφα...


Όσο περνούσε η ώρα ο κόσμος αραίωνε. Γίναμε μια μεγάλη παρέα γύρω απ' τη φωτιά. Συζητήσεις. Για το τίποτα και για τα πάντα. Μα πάνω απ' όλα εκείνη η αίσθηση. Είχαν να λένε για το πόσο άψογα οργανωμένα ήταν όλα και πόσο ωραία που κύλησαν. Τα 25α γενέθλιά μου.

Τα μετά: (aka Who will wash all that?)
Έφτασε 5 το πρωί, είχε ξημερώσει για τα καλά και είχαμε μείνει 5 άτομα γύρω απ' τη φωτιά (ή ότι είχε απομείνει από δαύτην). Η Μαρίνα ήθελε να μείνει να βοηθήσει με το μάζεμα. Την έδιωξα σχεδόν με το ζόρι. Το μάζεμα ήταν δική μου υπόθεση. Τελικά τα περισσότερα τα έκανε ο γάλλος συγκάτοικος. Απίστευτος. Τα μαζέψαμε, σκουπίσαμε, καθαρίσαμε και 06.30 το πρωί έπεσα στο κρεββάτι χαρούμενος. Ήμουν πολύ κουρασμένος αλλά το χάρηκα πολύ.

Τα πιο-μετά: (aka Σας σιχαίνομαι)
Όταν σηκώθηκα μεσημέρι Κυριακής ήμουν πια τελείως χαλαρωμένος και ξεκούραστος. Έκανα τον φραπέ μου και βγήκα να τον πιώ στο γρασίδι. Η κουζίνα, το σαλόνι και το δωμάτιό μου ήθελαν κανα δίωρο ακόμη σουλουπώματος αλλά δεν με πείραζε. Επίνα τον καφέ μου και σκεφτόμουν τον τίτλο αυτού το ποστ όταν ο Νάσος πήρε τηλέφωνο για να μου ανακοινώσει ένα παραλειπόμενο από την προηγούμενη βραδιά...

(*Μέσα στο γενικό πανικό της πρώτης φάσης έσκασαν μύτη και τρείς έλληνες που δεν είχαμε πολλά πάρε-δώσε. Μέρα χαράς ήταν για μένα, ούτε μου πέρασε καμιά απ' τις συνηθισμένες μου σκέψεις τύπου 'τί θέλουν αυτοί εδώ;'. Οι συγκεκριμένοι έλληνες αυτοδιαφημίζονται ως 'βορείων προαστίων' και γενικώς έχουν ένα άλφα εμφανές ψωνισμένο/σνομπ στυλάκι (εγώ είμαι επαρχιώτης και βόρειος δεν ξέρω από τέτοια). Ειδικά εχθές όμως δεν με ένοιαζε. Πήγα και τους καλωσόρισα και τους ευχαρίστησα που ήρθαν. Και δεν πρόσεξα ότι προσφέρθηκαν να βοηθήσουν το Νάσο με τα ψησίματα. Και δεν πρόσεξα ότι όση ώρα παρέμειναν στη γιορτή ήταν σε ακτίνα ενός μέτρου απ' την ψησταριά. Και δεν πρόσεξα πότε εξαφανίστηκαν χωρίς να χαιρετήσουν. Απλά ευχαρίστησα σε ανύπτοπτο χρόνο αυτό(ν) που προσφέρθηκε να βοηθήσει στο ψήσιμο. Ω τι αφελής...!)

Αυτό λοιπόν που δεν αντελήφθην και χρειάστηκε να μου πει ο Νάσος είναι ότι με το που αρχίσανε να βάζουνε κρέατα και να τα ψήνουν, και προτού κάν σερβιριστούν αυτοί που είχα καλέσει, αυτοί, οι ακάλεστοι, οι των βορείων προαστίων, οι κατα τ' άλλα υπεράνω, γέμισαν πρώτοι μια πιατέλα με κρέατα και εξαφανίστηκαν!! Οι γύφτοι. Οι κλέφτες. Οι αναξιοπρεπείς.

Ο Νάσος έχοντας καταιδρώσει ο καημένος μες τον πανικό, τους ρώτησε που την πάνε την πιατέλα. Δεν ξέραμε ακόμη πόσοι θα έρθουν και υπήρχε κίνδυνος να μην έχουμε μεγάλη άνεση με τις προμήθειες (καλά έκανα και πήρα ότι έβρισκα μπροστά μου...) Αυτοί του κάναν νόημα από μακριά ότι 'σταμάτα εσύ δεν ξέρεις....' και σίγουρα σκέφτηκαν 'τα λέμε κορόιδα...'. Ο Νάσος τα πήρε αλλά δεν μου είπε τίποτα. Δεν ήθελε να μου χαλάσει τη μέρα και καλά έκανε το παιδί. Εγώ έμεινα με την απορία γιατί εγώ, η Μαρίνα κι ο Νάσος δεν φάγαμε τίποτα και την αίσθηση ότι τελικά το φαγητό δεν ήταν αρκετό as planned. Τώρα εξηγούνται όλα...

Το χειρότερο δεν είναι η πράξη τους, ούτε η γυφτιά τους. Που σε μπάμπεκιου με τόσους λαούς, αυτοί οι νεο-έλληνες του κώλου κάναν την καφρίλα τους κι επέδειξαν το νεο-ελληνικό βαρβαρισμό και ασέβειά τους. Το χειρότερο είναι που σε κοροιδεύουν μπροστά στα μούτρα σου. Κάνουν τον καλό και τον χαμογελαστό και στην φέρνουν πίσω απ' την πλάτη σου. Σας σιχαίνομαι και σας λυπάμαι. Μου δώσατε όμως ένα καλό μάθημα με την ευκαιρία των γενεθλίων μου: Πώς να αναγνωρίζω τα σκουλήκια σαν και του λόγου σας. Και να τα αποφεύγω.

Επίλογος
Χαμογελάω γιατί ούτε και το ποστ των γενεθλίων μου δεν βγήκε χαρούμενο. Κακώς όμως γιατί πέρασα πραγματικά όμορφα. Το μπάρμπεκιου ήταν σαν όνειρο και θα κρατήσω μόνο αυτό.




Υ.Γ. Τελικά θα ήμουν πολύ καλός Event Manager... :)

Count me in

(πληροφορίες εδώ)

Θέλω πτυχίο Πολιτικού Μηχανικού

τόσα χρόνια χτίζω κάστρα στην άμμο...

Life is contact... lenses!

Η ζωή είναι σαν τους φακούς επαφής.

Τη μια μέρα σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα

την άλλη σου δημιουργούν πονοκέφαλο και σου τζούζουν τα μάτια
έτσι χωρίς λόγο.

Μα πάνω απ' όλα θέλουν προσοχή,
θέλουν περιποίηση και λεπτούς χειρισμούς.

Εγώ όμως τους φακούς μου τους βγάζω ηδονικά στο τέλος της ημέρας.
Τους παίζω στα δάχτυλά μου και τους θρυμματίζω.

Γιατί είναι μίας χρήσεως.


Όπως και η ζωή μου.

ο Παυλίδης μιλάει αλήθειες

Όσο μικραίνω γύρω ο κόσμος μεγαλώνει
όπως σαρώνει
στο πέρασμα του ο καιρός
όλα τα τείχη που 'χα χτίσει,
πάει κι απλώνει
στη θέση τους λειβάδια
κι από πάνω ο ουρανός
ανατινάζεται κι ελευθερώνει
άγρια άλογα που αρχίζουν
και καλπάζουνε καθώς
η μέρα φεύγει θριαμβεύοντας
κι υψώνει
πύρινα λάβαρα με αστέρια και γεράκια
μες στο φως...

Όσο εγώ σβήνω,αυτή η φλόγα δυναμώνει
όπως πυρώνει
το μαύρο ατσάλι της ψυχής
βλέπω τον πάγο που 'χα γύρω μου να λιώνει,
βλέπω τους δρόμους ανοιχτούς μέχρι τα πέρατα της Γης,
τώρα είμαι σύννεφο αν γίνω χιόνι
θέλω να πέσω μες στον κήπο σου στην άκρη της αυλής,
να είμαι το δάκρυ του χιονάνθρωπου που λιώνει
μες στην απέραντη λιακάδα της δικιάς σου της ζωής...

Όσο λιγότερο παλεύω δυναμώνει
αυτός ο αέρας
που έτσι και δεν του αντισταθείς
γίνεσαι χνούδι ελαφρύ και σε σηκώνει,
πετάς μαζί με τα πουλιά στα βάθη της ανατολής,
ακούς να τρέχουνε νερά,
ακούς τ'αηδόνι,
βλέπεις τη θάλασσα μακριά,
τη νοσταλγείς
και τότε ο αέρας απαλά σε προσγειώνει
μες στην παλάμη αυτής
που χρόνια περιμένει να της πεις
όσο μικραίνω γύρω ο κόσμος μεγαλώνει...

(Παύλος Παυλίδης - Όσο μικραίνω)

τρελαμένος, ερωτευμένος τον ακούω στο γραφείο όλη μέρα
και μετά στο σπίτι.

να μην τελειώσει ποτέ η φωνή
αυτή η φωνή
και αυτή η μελωδία που σε συνεπαίρνει...

αν έχει νόημα αυτή η ζωή τότε
είναι να δραπετεύεις
με μουσικές
για συνενόχους
απ' την πραγματικότητα

Παύλο σ' ευχαριστώ είσαι απίστευτος!!

Είναι ωραίο να σε θυμούνται

σήμερα το πρωί με ξύπνησε το τηλεφώνημα μια φίλης από Ελλάδα.

Ήταν απρόσμενο και μου άρεσε πολύ.

Είναι ωραίο να σε θυμούνται.

Είναι ωραίο να ξέρεις ότι αν και είσαι σε άλλη χώρα
κάποιοι άνθρωποι σε έχουν σε μια γωνίτσα του μυαλού τους.

H ιστορία της ρηχότητας

του Ευγένιου Αρανίτση

«Το βάθος πρέπει να είναι κρυμμένο στην επιφάνεια», λεει ο Χόφμανσταλ. Εγώ, σήμερα θα μιλήσω για το αντίστρο­φο, για ένα είδος επιφάνειας που είναι κρυμμένη στο βάθος. Την βλέπουμε να ανεβαίνει από κει, στον αφρό όταν η λάσπη του πυθμένα ανακινηθεί.

Διότι το βάθος των πραγμάτων δεν είναι πάντοτε αυτό της εμ­βάθυνσης, όπου οι ποιητές, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν α­κόμη, ψάχνουν για τις λέξεις-κλειδιά της ανθρώπινης κατάστασης, αλλά μπορεί κάλλιστα να νοηθεί σαν ο πάτος ενός πηγαδιού όπου στοιβάζονται λησμονημένα όλων των ειδών τα ακατέργαστα υλι­κά, για να μην πούμε και για σκουπίδια. Μικρά τέρατα που τρέ­φονται με την οσμή των απορριμμάτων περνούν εκεί κάτω μεγά­λες ιστορικές περιόδους επώασης ή χειμερίας νάρκης και γλι­στρούν έξω μόλις ανοίξει το καπάκι. Ομως, έστω και καταποντι­σμένη, η ρηχότητα φαινόταν ανέκαθεν, αρκεί να έσκυβες λίγο προς τις κώχες του ορατού, όπου αυτή παρίστανε την ανύπαρκτη.

Εχοντας συνηθίσει για τα καλά στην επανάπαυση και με τη φωλιά τους λερωμένη, πολλοί αρνούνται να θυμηθούν α­κόμη και τα πρόσφατα κακά τους όνειρα, όπως το τι ακριβώς συνέβη στη διάρκεια της δικτατορίας, ας πουμε. Κι έτσι ξαφνιά­ζονται διαπιστώνοντας πως ο βουλιμικός παροξυσμός των παμ­φάγων μικροαστών, βαθύτατα συντηρητικών κατά βάθος (κι άλ­λο βάθος!), προέκυψε δήθεν με παρθενογένεση από τα σπλά­χνα του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, παίρνοντας τα ονό­ματα Τόμπρας, Κουτσόγιωργας κ.λ.π. Ας τους ζητήσουμε να σκεφτούν μήπως εκείνο που τους προκάλεσε τέτοιαν έκπληξη ή­ταν απλώς μια μερική επιδείνωση.Δεν σοβαρολογούμε υποστηρίζοντας ότι η κακοδαιμονία ήρ­θε απ' το πουθενά. Βρισκόταν ανέκαθεν εδώ, μόνον που δεν είχε μικρόφωνο για να ασκήσει την ευγλωττία της. Από τη στιγμή που η τηλεοπτική ελευθεροτυπία τίθεται σε πανεποπτική τροχιά γύρω από το σύνολο του κόσμου, όλες οι μορφές αποσιώπησης δια­βρώνονται και υποχωρούν, ενώ ό,τι υπήρχε παρατημένο στα υπόγεια εγκαθίσταται σε θέση διακόσμησης σαλονιού. Ηταν πάντοτε έτσι και δεν το βλέπαμε, δυστυχώς. Τώρα λάμπει εκτυφλωτικά.

Αυτό ελάχιστα σημαίνει πως η τηλεόραση δεν άλλαξε την οι­κουμένη. Θα 'ταν παράλογο να συμπεράνουμε ότι περιορί­στηκε στο να τη δείξει. Κάτι τέτοιο αποκλείεται αφού, για να το­νίσουμε επί τη ευκαιρία το μοιραίο λάθος που κόστισε την επι­βίωση της αριστεράς, το να δείχνεται κάτι σε κοινή θέα επηρεάζει το είναι του. Φανερό και κρυφό, το πράγμα δεν είναι το ίδιο όπως πιστεύουν βολικά οι περισσότεροι.

Εκτεθειμένος σ' ένα τέ­τοιο διαλυτικό φως, ο κόσμος αρχίζει να αποσυντίθεται.

Ομως εκείνο που φανερώθηκε με τρόπο τόσο χυδαίο ήταν προ πολλού ευδιάκριτο, εφόσον ο παρατηρητής δεν είχε αντίρ­ρηση να το δει. Για να φέρω ένα ευτελές παράδειγμα, οι εκπομπές της Κορομηλά και της Μενεγάκη διαγράφονταν ήδη στα μιούζι­καλ του Δαλιανίδη σαν οιωνοί της αχαλίνωτης κακογουστιάς που απελευθερώνεται με τις μικροαστικές επαναστάσεις. Αν δούμε το ζήτημα απ' τη σκοπιά της ανάλυσης των ανθρωπινων αντιστάσε­ων στους θεσμούς, ζήσαμε κιόλας δύο τέτοιες εκρήξεις, μια με τη χούντα και μια με τον τριτοκοσμικό σοσιαλισμό.

Και ούτω καθεξής. Οι κωμικοτραγικές απόπειρες εκσυγχρο­νισμού μιας κοινωνίας που πάσχει ολοφάνερα από διχασμό της επιθυμίας της, ήταν ήδη ορατές στην κυκλώπεια γιγάντωση της Αθήνας υπό την αιγίδα του καραμανλικού κράτους, με την έννοια ότι το πρωτεύον χαρακτηριστικό όλων των εκσυγχρονισμών είναι η καρκινογένεση, ο τρελός αναδιπλασιασμός των κρουσμάτων παράβλεψης του ανθρωπίνου μέτρου, τοποτηρητής του οποίου υ­πήρξε κάποτε το ψυχικό βλέμμα. Τα παραμυθάκια ενός καλύτε­ρου μέλλοντος ρίζωναν πάντα σε μια τέτοια παράβλεψη. Τα άλλα συμπτώματα έρχονται με τη σειρά τους στην επιφάνεια σαν ισχυρές αναβαθμίσεις παλιών αιτημάτων που είχαν πέσει σε χειμερία νάρκη.

Η μόδα των ειδικών που κατέκτησαν το σύμπαν εν μια νυκτί ήταν ήδη προδιαγεγραμμένη στον ιερα­τικό σεβασμό που έδειχναν οι μικροαστικές κοινότητες προς τα κάθε είδους ιερατεία, γιατρούς, προέδρους, δάσκαλους, παπά­δες, προπονητές ομάδων και συμβολαιογράφους. Τώρα αυτοί, από την τηλεόραση, έχουν πάψει να απευθύνονται στο φόβο και συνομιλούν κατευθείαν με την αποβλάκωση, βεβαιώνοντας έ­τσι, άθελα τους, ότι η τελευταία δεν είναι παρά αποκύημα αυ­τού ακριβώς του φόβου.

Αξίζει τον κόπο να αντιληφθούμε πως η «νέα εποχή» δεν έ­πεσε από τον ουρανό, όπως επιμένει η ίδια να λέει, ρίχνο­ντας τον εαυτό της από την τρύπα του όζοντος στο κέντρο του διαφημιστικού σύμπαντος, αλλά προετοιμαζόταν στο υπέδαφος, κάτω απ' τα πόδια μας, εδώ και δεκαετίες. Οι αθώες, παιδαριώδεις ταινίες του Φίνου, που αφυπνίζουν τη νοσταλγία της κοινότητας μ' έναν τρόπο σχεδόν ακαταμάχητο, μεταφέρουν κατ' ουσίαν έναν φοβερό προϊδεασμό της λατρείας του διαμε­ρίσματος της πολυκατοικίας, κατάλληλου για να εμπνέει την ταύτιση του ιδιοκτήτη με το παρκέ.

Οχι μόνον το Ιντερνετ και οι δορυφορικές επικοινωνίες δεν α­ποτελούν επιβίωση του παλιού κοινοτικού πνεύματος, όπως γράφουν πολλοί, αλλά συμπίπτουν με το μεσουράνημα αυτού που το κοινοτικό πνεύμα επιχειρούσε να κρύψει, από τη σύσταση του, με το μανδύα μιας ιερής νομιμοφροσύνης: του μίσους για οτιδή­ποτε ξένο.

Τότε του κλείναμε την πόρτα, τώρα το καλωσορίζουμε σίγουροι πως είναι νεκρό.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ

Θέλω έναν ήλιο το πρωί πάνω απ'τη θάλασσα,
έναν άνεμο το απόγευμα να διώχνει τις σκιές,
ένα σύννεφο το βράδυ,ένα σύννεφο
που οι κεραυνοί του να φωτίζουνε στα βράχια τις μορφές
όλων αυτών που ονειρεύτηκαν να ζήσουν
ένα ταξίδι μακρινό μα δεν προλάβανε αυτούς,
αυτούς που δεν προλάβαν να γυρίσουν
απ'το ταξίδι που οι άλλοι ονειρεύτηκαν απλώς...
(Οι θεριστές - Παύλος Παυλίδης)

ο τύπος είναι απίστευτος
γράφει
και με τρελαίνει

είχα καιρό να τρελαθώ
το είχα ανάγκη
κι είναι ωραία

Παυλίδη σε πάω με τα χίλια!

[το τραγούδι κλέψτε το απ' τη global]

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ - ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ

ΤΟ ΝΕΟ CD ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΠΑΥΛΙΔΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ!

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ...

Πλησιάζοντας τα 25...

αυτό το τραγούδι με εκφράζει απόλυτα...

I'll make it through the rainy days
I'll be the one who stands here longer than the rest
When my landscape changes, rearranges
I'll be stronger than i've ever been
No more stillness, more sunlight,
Everything's gonna be alright

I know that there's gonna be a change
Better find your way out of your fear
If you wanna come with me
Then that's the way it's gotta be

I'm all alone and finally I'm getting stronger
You'll come to see
Just what I can be
I'm getting stronger

Sometimes I feel so down and out
Like emotion that's been captured in a maze
I had my ups and downs
Trials and tribulations,
I overcome it day by day,
Feeling good and almost powerful
A new me, that's what i'm looking for

I'm all alone and finally I'm getting stronger
You'll come to see
Just what I can be
I'm getting stronger

Stronger -Sugababes
[το τραγούδι εδώ]
[το video-clip εδώ]

Blogs? ....what blogs??

Education has produced a vast population able to read but unable to distinguish what is worth reading.

G. M. Trevelyan (1876 - 1962)

Μαθαίνοντας τα βασικά

τη ζωή μας την κανούν οι επιλογές μας...

οι επιλογές μας...


τίποτα δεν λειτουργεί αυτόματα...

Meet Alekos

http://alecktravel.blogspot.com/

common sense and joy of life meets greek blogosphere

Γονείς in UK - part I (a.k.a Mishandled Luggage)

Η ορκωμοσία ήταν μια καλή αφορμή. Οι γονείς θα ερχόταν στην Αγγλία για κάτι λιγότερο από μια βδομάδα. Την Τετάρτη που μας πέρασε τους παρέλαβα απ' το αεροδρόμιο. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχα σχεδιάσει...

Τι έκανα εγώ:
Τις τελευταίες μέρες προτού έρθουν ήμουν σε υπερένταση. Συναγερμός. Η επιθεώρηση πλησιάζει. Καθάρισα το δωμάτιο, το σκούπισα, το ξεσκόνισα, το ξανασκούπισα, το τακτοποίησα. Μετά ήταν τα ρούχα. Πλύσιμο, σιδέρωμα, προσεκτικό δίπλωμα και τακτοποίηση στην ντουλάπα και στα συρτάρια έτσι ωστε να δείχνουν ότι ήταν πάντα εκεί. Ο λόγος; Η (κλασσική) ελληνίδα μάνα εφορμά. Σε περίπτωση που δει ίχνος σκόνης ή άπλυτο ρούχο κλειδώνεται στο σπίτι, βάζει το φακιόλι και χτυπάει 8ωρα. Και δεν το θέλουμε αυτό ε; Θέλουμε να είμαστε ανεξάρτητοι εργένηδες (ή έστω να δείχνουμε έτσι...).

Μετά ήταν το νεοαποκτηθέν αυτοκίνητο. Πλύσιμο μέσα έξω, σκούπισμα, γυάλισμα. Ο μπαμπάς έχει αδυναμία στα καθαρά αυτοκίνητα. Δεν ήταν σε τραγική κατάσταση, το αντίθετο θα έλεγα απλά τα στάνταρ ήταν υψηλά. Μέχρι και το μεσημέρι της Τετάρτης έτρεχα σαν το Βέγγο. Καθάριζα, συμμάζευα, οργάνωνα την άφιξη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Δεν ήθελα τίποτα να προξενήσει την ανησυχία των γονέων. Ίσα ίσα επειδή ερχόταν για λίγες μέρες ήθελα να περάσουν όμορφα, χωρίς έγνοιες για μένα. Απλά να διασκεδάσουν λίγες μέρες στο εξωτερικό. Έτσι λοιπόν λίγο πριν φύγω όλα ήταν τέλεια, με έμφαση στο δωμάτιο και το αυτοκίνητο. Έκανα μια τελευταία επιθεώρηση, απομάκρυνα τους τελευταίους κόκκους σκόνης, τέντωσα το κρεββάτι για πέμπτη φορά [αυτή η υστερία κρύβει τίποτα;], χαμογέλασα που όλα ήταν in plαce και έκλεισα την πορτα ικανοποιημένος.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα το ταξίδι για το αεροδρόμιο...

Τι έκαναν αυτοί:
Η ιστορία τους ξεκινάει από τη στιγμή που η μητέρα μου μαζί με τις υπόλοιπες ετοιμασίες για το ταξίδι πλήρωνε στο ταμείο ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι για το μωρό ένος φίλου μου, που ήθελε να του πάρει κάτι. Το παιχνίδι είχε μπαταρίες.

Η επόμενη σκηνή παίζεται το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Περνώντας οι γονείς μου τον έλεγχο, χτυπάει το παιχνίδι στο μηχάνημα και σταματάνε την μητέρα μου με την μία βαλίτσα. Ο πατέρας μου αντί να περιμένει προχωράει στο check-in για να αφήσει απλά τη βαλίτσα στην αλυσίδα και να γυρίσει να δει που κόλλησε η μητέρα μου. Ήταν οι πρώτοι κι έτσι δεν υπήρχε ουρά. Όταν πέρασε η μητέρα μου τον έλεγχο προχώρησαν μαζί στο check-in και τοποθέτησαν και τη δεύτερη βαλίτσα την αλυσίδα. Η υπάλληλος πέρασε την ταινία με τον προορισμό στην δεύτερη αποσκευή μόνο, αφήνοντας ορφανή την πρώτη.
Οι γονείς επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο και ξεκίνησαν το ταξίδι τους...

Τι διαδραματίστηκε στο αεροδρόμιο:
Έφτασα εγκαίρως στο αεροδρόμιο. Πήρα τον καφέ μου κι ένα περιοδικό και περίμενα να περάσει η ώρα. Δέκα λεπτά πριν την προσγείωση κατέβηκα κάτω στις αφίξεις. Μετά από λίγο και σύμφωνα πάντα με τον πίνακα αφίξεων, η πτήση από Θεσσαλονίκη είχε προσγειωθεί. Μετά από λίγο περισσότερο οι αποσκευές ήταν στην αλυσίδα παραλαβής και οι πρώτοι επιβάτες άρχισαν να εμφανίζονται. Σηκώθηκα όρθιος και έβαλα το καλό μου χαμόγελο. Θα τους έβλεπα από μακριά. Κάθησα μετά από λίγο αφού αργούσαν να βγούν. Ξανασηκώθηκα. Ξανακάθησα. Κοίταξα τον πίνακα. Η πτήση είχε σβηστεί απ' το πίνακα άρα η παραλαβή των αποσκευών είχε τελειώσει. Τι είχε γίνει;

Οι γονείς μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες της πτήσης περίμεναν με ανυπομονησία τις βαλίτσες. Είμαι σίγουρος ότι ανυπομονούσαν να με δουνε όσο κι εγώ. Η μεγάλη βαλίτσα με τα ρούχα βγήκε. Την πήραν. Η άλλη, η τσάντα με τα τρόφιμα και τα παπούτσια όχι. Σιγά σιγά οι πρώην επιβάτες αραίωναν. Το ίδιο και οι βαλίτσες στην αλυσίδα. Και η δεύτερη τσάντα πουθενά.

Όταν δοκίμασα να πάρω τηλέφωνο, διαπίστωσα πως η μητέρα μου το είχε ανοιχτό. Έντρομος διαπίστωσα πως μία τους αποσκευή δεν είχε κάνει την (αναμενόμενη) εμφάνισή της και οι γονείς μου βρισκόταν στο γραφείο απολεσθέντων της εταιρείας προσπαθώντας να καταλάβουν τι πήγε στραβά. Και μόνο στη σκέψη ότι οι γονείς μου προσπαθούν να συννενοηθούν για μια χαμένη βαλίτσα με τους Άγγλους με ανατρίχιασε. Θύμωσα που ενώ ήμουν λίγο παρακεί -αν και προσπάθησα- δεν μπόρεσα να πάω να βοηθήσω.

Η συνάντησή μας δεν πήγε καθόλου όπως την είχα σχεδιάσει. Όταν τελείωσαν τα διαδικαστικά και βγήκαν, ήταν και οι δυό κατσουφισμένοι και ταλαιπωρημένοι. Προσπάθησα να τους φτιάξω τη διάθεση αλλά μάταια. Το κακό ήταν μεγάλο. Χάθηκαν τα ντολμαδάκια, οι κεφτέδες και τα καλά τους παπούτσια. 'Μα το βασικό είναι ότι είμαστε μαζί. Ότι είμαστε καλά! Σε όλους συμβαίνουν μια στις τόσες και σίγουρα θα την βρούν και θα μας την στείλουν αύριο πρωί πρωί'. Δεν ξέρω αν εγώ ο ίδιος πίστευα αυτά που έλεγα. Στεναχωρέθηκα που ενώ βρεθήκαμε, αυτοί ήταν έτσι. Χάλασε η χαρά από μια βλακεία. Ούτε το νεοαποκτηθέν (και καθαρισμένο) αυτοκίνητο τους άλλαξε τη διάθεση. Οι κλασσικές παρατηρήσεις του μπαμπά για την οδήγησή μου. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

Φτάσαμε με το καλό. Ούτε κουβέντα για το δωμάτιο-βιτρίνα. Περνάει απαρατήρητο και τους καταλαβαίνω. Δεν έχει σημασία το δωμάτιο γι' αυτούς [που εδώ που τα λέμε ήταν απλά καθαρό και συμμαζεμένο -κάτι που υποτίθεται ότι πάντα είναι...]. Έχει σημασία να φάει ο γιος τους σπιτικό φαγητό που μαγειρεύτηκε νωρίς το πρωί πριν την πτήση για να είναι όσο γίνεται φρέσκο. Αντ' αυτού οι κόποι τους αγνοούνται εξαιτίας των σκοτεινών κυκωκλωμάτων των αεροδρομίων. Πέφτουμε να κοιμηθούμε. Αύριο είναι μια άλλη μέρα. Μα το μυαλό όλων μας είναι σε αυτή τη γαμ***νη τη βαλίτσα... Στο μυαλό των γονιών μου, γιατί υποτίθεται ότι εγώ στεναχωρέθηκα που χάθηκε η φέτα και τα ντολμαδάκια. Στο μυαλό το δικό μου, γιατί αποτέλεσε αφορμή να χαλάστούνε αυτοί.

Μια βαλίτσα λοιπόν [ή η απώλειά της] είναι αρκετη να μας στεναχωρέσει στην ιδέα ότι στεναχωρέθηκε ο άλλος... Άτιμη πολυπλοκότητα!

Όταν ο Άρχοντας συνάντησε τον Άμλετ

Άμλετ: -Να ζει κανείς ή να μη ζει;
Άρχοντας: -Έλα μου ντε... καμιά ιδέα;
Κρανίο: Εγώ δεν έχω καμιά σχέση, ...μπορώ ν' απέχω απ' την κουβέντα;

Μεταπτυχιακός Άρχοντας

  

0-1 ...γαμώτο!

 

Embarrased... once again!

Too small for Greece

αλλά καλύτερα έτσι μπας και απ' τις πολλές στραπάτσες ξυπνήσουμε...

...αν το κόβω λίγο δύσκολο!

Posts I liked a lot!

Δύο ποστς που διάβασα εχθές μου άρεσαν τρομερά!

1. Παράξενος. Ανεκπλήρωτο.

Μου είπε: "Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τις προθέσεις σου".

Της είπα: "Μη σε απασχολούν οι προθέσεις μου - δεν τις πραγματοποιώ ποτέ".


2. Εικόνες από το τέλος του κόσμου (μου). -post

τρεχουμε τωρα. γυρναμε γυρω γυρω.

τερμα τα δραματα, οι θρηνοι και οι φτηνοι μελοδραματισμοι.

επισης τερμα η οκνηρια και η εσωστρεφεια.

τελος, καλυτερα μονος τωρα. δε χρειαζομαστε πραγματα να μας τραβανε προς τα κατω, ουτε ψυχαναγκαστικα "πρεπει", ουτε "για παντα" ουτε για ποτε.

καλυτερα μονος. μαζι μονο για λιγο και απο αποσταση.

ΟΛΑ (ΑΥΤΑ) ΕΙΝΑΙ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΡΕΥΜΑ

και απλά δεν υπάρχουν...

γι' αυτό προσπάθησε να επενδύσεις σε πράγματα που αντέχουν μια διακοπή ρεύματος...

Jumping into [the wrong] conlusions...

Βρήκα το φίλο μου στην καφετέρια μ' έναν άλλον που δεν είχα ξαναδεί. Απ' την αρχή δεν μου κάθησε καλά αυτός ο άλλος, κυρίως γιατί είχε ένα στυλάκι και καλά. Σε κάποια φάση ζήτησε καπνό απ' το φίλο μου για να στρίψει τσιγάρο. Αν και παιδεύτηκε, το 'στριψε τελικά με το 'να χέρι...

'Μα ποιός είσαι ρε μάγκα!' σκέφτηκα '...στρίβεις και με το ένα χέρι!΄

Με το που έφυγε αυτός ο άλλος, ο φίλος μου παρατήρησε πόσο τον θαυμάζει που αν και το ένα του χέρι είναι πλαστικό, τα καταφέρνει σχεδόν σε όλα εξίσου καλά με εμάς που είμαστε τυχεροί να έχουμε δύο...

Contradict yourself

Do not always try to be consistent.
Saint Paul, after all, said, "The wisdom of the world is madness in the eyes of God."

To be consistent is always to wear a tie that matches one's socks.
It is to have the same opinions tomorrow as one has today.
And the movement of the planet?
Where is it?

So long as you do no harm to another, change your opinion once in a while.
Contradict yourself without being embarrassed.
This is your right.
It doesn't matter what others think -- because that's what they will think, in any case.

So, relax. Let the universe move about. Discover the joy of surprising yourself.
"God selected the crazy things on the earth so as to embarrass the wise men, " said Saint Paul.

Μια όμορφη ιστορία

Mια φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα. Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ηθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Οταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μιά λαμπρή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει : «Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;», «Οχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος. «Εχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα». Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. «Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη. «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονία. Η Λύπη ήταν πιό πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια. «Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου» «Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη. Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ηταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή. «Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».

Ηταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Οταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του. Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε ρώτησε τη Γνώση, «Γνώση, ποιός με βοήθησε;» «Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση. «Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε: «Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

[το κείμενο αντιγράφηκε από εδώ]

Αν αυτοί είναι οι Νεοέλληνες count me out

Οπως είπαν καθηγητές και συμμαθητές του μικρού, ήταν ένα πολύ γλυκό και συμπαθητικό παιδί, ιδιαίτερα συνεσταλμένο και ήρεμο. Μέχρι την τρίτη δημοτικού πήγαινε στο 2ο δημοτικό σχολείο Βέροιας αλλά μετά άλλαξε σχολείο και πήγε στο1ο δημοτικό όπου άρχισε, σύμφωνα με πληροφορίες, να αντιμετωπίζει προβλήματα με κάποιους συμμαθητές του.

H is for... Home Hapiness Heaven

Αν κάτι αγάπησα εδώ στην Αγγλία είναι το σπίτι που πρέπει σε λίγο καιρό ν' αποχωριστώ. Έτσι αντί να γράψω κανα δακρύβρεχτο ποστ αφού φύγω -όπως έγινε με το Σαραβαλάκι το οποίο στη φώτο κρύβεται πίσω από το κόκκινο αυτοκίνητο- αποφάσισα να απολαύσω την διαμονή μου όσο πιο πολύ μπορώ [κάλλιο αργά παρά ποτέ που λένε].

Πάω να ετοιμαστώ για το επόμενο ΒΒQ... έρχεστε;

Να τη χαίρεστε...

...την ελευθεριότητα του λόγου και των απόψεών σας που ονομάζετε 'ελευθερία'.
Η ελευθερία του λόγου δεν είναι συνώνυμη με την ασυδοσία των απόψεών σας.

Σεβασμός και μετριοπάθεια.

Αυτά τα δύο συστατικά μάλλον πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι δεν υπάρχουν στο DNA του Νεοέλληνα. Σε αντίθεση με το φανατισμό, την ρηχότητα και την αναισθησία σχετικα με τον άλλον και τα πιστεύω του.

Στις συζητήσεις μου αλλά και εδώ στις περιδιαβάσεις μου από τα μπλογκς διακρίνω μια τάση ισοπέδωσης των πάντων στο όνομα πάντα της 'ελευθερίας της έκφρασης και του λόγου'.

Ναι φίλε είσαι ελεύθερος να λες και να γράφεις ότι θέλεις και μακάρι ποτέ και κανείς να μη σου στερήσει αυτό το δικαίωμα. Υπάρχει όμως κι ένα όριο που βάζουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Δεν θα σου βρίσω τη μάνα για παράδειγμα -όχι γιατί μου το απαγορεύει κανένας νόμος ή καμιά λογοκρισία- αλλά γιατί σέβομαι τον εαυτό μου ώστε να μη καταφύγω σε τέτοιες μεθόδους και σέβομαι κι εσένα γιατί δεν θέλω να σε στεναχωρήσω/στριμώξω με μια τόσο άνανδρη επίθεση.

Φυσικά αυτό το όριο το βάζει ο καθένας για τον εαυτό του. Με βάση τις αρχές του και την παιδεία του. Το πως εκφράζεσαι όμως για τους άλλους και τις απόψεις τους λέει περισσότερα για σένα και από τα ίδια τα επιχειρήματά σου.

Έτσι λοιπόν, όταν εμένα 'η μάνα μου' είναι κάτι άλλο -το οποίο ενδεχομένως δεν σου πέρασε απ' το μυαλό- το οποίο όμως για μένα είναι ιερό και στεναχωριέμαι όταν κάποιος το απαξιώνει, προς τι η ειρωνία; Όσο εσύ έχεις την ελευθερία του λόγου, εγώ έχω την ελευθερία να θεωρώ ιερό και ν' αγαπάω ότι θέλω. Ακόμα και τις πέτρες. Δεν σου απαγορεύει κανείς να μου βρίσεις τις πέτρες. Να μου πεις κατάμουτρα ότι είναι απλά πέτρες με πειστικότατα επιχειρήματα.

Αλλά ξέρεις κάτι;

Η 'ελευθερία' σου και η 'αλήθεια' σου είναι ισοπεδωτική.
Καταστρέφει, δεν δημιουργεί.

Αν αισθάνεσαι περιορισμένος επειδή σου ζητάω να μην απαξιώνεις τα ιερά μου τότε ναι δεν θέλεις να έχεις όρια. Η ελευθερία σου ισοπεδώνει τον άλλον στο πέρασμά της. Ελευθερία χωρίς όρια. Και ξέχνα κάτι ανόητους που λέγαν 'παν μέτρον άριστον'.

Ζήσε την και άσε τους άλλους να λένε...
Και να τη χαίρεσαι!

Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ

Μετά από μια ιδέα του Non private life, o Άρχοντας Κώστας παρουσιάζει:

ΠΑΡΤΕ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΣΑΣ.

ΠΕΙΤΕ ΤΗΣ ΟΤΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΤΕ.

ΟΤΙ ΤΗΝ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ.

Ξέρω φαίνεται λίγο αστείο αλλά καμιά φορά ξεχνάμε τους ανθρώπους που μας αγαπάνε, που καμαρώνουν για εμάς κι ας μην ξέρουν τι ακριβώς κάνουμε. Ψάχνουμε γι' αγάπη, καταδιωκόμαστε απ' το ανικανοποίητο αλλά ξεχνάμε να εξαργυρώσουμε έναν θησαυρό που ίσως δεν θα είναι για πάντα εκεί.

Όσοι είστε τυχεροί και ζούνε ακόμη οι γιαγιάδες και οι παππούδες σας [εμένα ζούνε μόνο οι 2 γιαγιάδες μου] πάρτε τους ΣΗΜΕΡΑ ΤΩΡΑ ένα τηλέφωνο και πείτε ότι τους σκέφτεστε, ότι τους αγαπάτε, ότι εύχεστε να είναι καλά. Ακόμη καλύτερα κάντε τους μια επίσκεψη. Προσφέρεται άμεση ανταμοιβή αβάδιστα!


γιαγιά Αιμιλία και γιαγιά Αφροδίτη σας αγαπώ και σας ευχαριστώ για όλες τις συμβουλές, τις ευχές, την αγάπη και το ενδιαφέρον σας [εχμ... και τα χαρτζηλίκια].

Dead like me

Απίστευτη τηλεοπτική σειρά -από αυτές που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι δεν είσαι ο μόνος παράξενος, ακοινώνητος, κοινωνικά προβληματικός κτλ.

Κράτησε μόνο δύο σεζόν αλλά αξίζει να την βρείτε!

stronger [?]

I'll make it through the rainy days,
I'll be the one who stands it longer than the rest,
When my landscape changes, re-arranges,
I'll be stronger than I've ever been
no more stillness, more sunlight,
everything's gonna be alright

I'm all alone and finally,
I'm getting stronger
you've come to see
just what I can be
I'm getting stronger

Sometimes I feel so down and out
like emotion thats been captured in a maze
I had my ups and downs
trials and tribulations
I overcome it day by day
feeling good and almost powerful
a new me, thats what im looking for

I didn't know what I had to do
I just knew I was alone
people around me
but they didn't care
so I searched into my soul
I'm not the type of man that will let them see him cry
its not my style
I get by
see I'm gonna do this for me

I'm all alone and finally,
I'm getting stronger
you've come to see
just what I can be
I'm getting stronger

[Sugababes - Stronger]