Αυτή είναι η γη των λωτοφάγων

Ταξίδεψα όσο βαθύτερα μπορούσα μεσ' στις μέρες
είδα γαλέρες, ψετοπαντιέρες
και καπετάνιους που κερδίζουν τη ζωή τους με φοβέρες
λέρες,
και τώρα ξέμεινα, εκεί που στέκονται αιώνια ακίνητες οι μέρες.....

Είχα ξεχάσει πια οτι έψαχνα να βρω κάποια πατρίδα
ώσπου σε είδα
σαν να μην είχες δει ποτέ σου ναυαγό

Εγώ ήθελα απλώς να πιω λίγο νερό μα εσύ διψούσες
για τον απέραντο βαθύ ωκεανό
όλο ρωτούσες
αν πέρασα απ' την ήπειρο των Μάγων
αν ξέρω να διαβάζω τον καιρό

Λίγο πριν χάσω τις αισθήσεις μου πριν να παραδοθώ
σε ρώτησα ποιοί μένουνε εδώ
κι εσύ μου απάντησες μέσα από τον καπνό
κοιμήσου τώρα έχουμε καιρό
Εδώ είναι το νησί των λωτοφάγων

Σ' ένα δωμάτιο με νεράιδες κάτι χρώματα
μέσα από σήραγγες περνάγαμε και βγαίναμε
σ' ένα υπόγειο ωκεανό
σε μια βάρκα οι ψυχές αλλού τα σώματα
κι ένα βαρκάρη που όλο βιάζεται
Θεέ τι να πω
Αφήστε με ακόμα λίγο εδώ παρακαλώ
Εκατομμύρια σταλακτίτες σ' ουρανό χρυσή βροχή
και σταλαγμίτες κατ' εικόνα ομοιώματα
πλανήτης Γη

Είχα ξεχάσει πια τι έψαχνα να βρω

Αυτή είναι η γη των λωτοφάγων

Ο ναυαγός - Ξύλινα Σπαθιά
(κατεβάστε το από εδώ)

Αφιερωμένο σε όσους δεν έχουν δει ποτέ τους ένα blog

Βιταμίνη

Ένας πολεμιστής του Φωτός κάνει πάντα κάτι έξω από τα συνηθισμένα.

Μπορεί να χορέψει καταμεσής του δρόμου, να κοιτάξει κατάματα έναν άγνωστο και να μιλήσει γι' αγάπη στην πρώτη συνάντηση, να υπερασπιστεί μια ιδέα που μπορεί να φαίνεται γελοία. Οι πολεμιστές του Φωτός έχουν τη δυνατότητα να επιτρέψουν στον εαυτό τους παρόμοια πράγματα.

Δε φοβάται να κλάψει για παλιούς πόνους ούτε να χαρεί κανούριες ανακαλύψεις. Όταν νιώσει πως έφτασε η στιγμή, αφήνει τα πάντα κατά μέρος για την περιπέτεια που ονειρεύτηκε τόσο. Όταν καταλαβαίνει ότι βρίσκεται στα όρια της αντοχής του, εγκαταλείπει τη μάχη, χωρίς να ενοχοποιεί τον εαυτό του που έκανε μερικές απρόσμενες τρέλες.

Ένας πολεμιστής του Φωτός δεν περνά τις μέρες του προσπαθώντας να παίξει το ρόλο που επέλεξαν οι άλλοι γι' αυτόν.

(Πάολο Κοέλιο - Το Εγχειρίδιο του πολεμιστή του Φώτος, σελ.37)

Μιλάς, γράφεις, φλυαρείς ασταμάτητα.
Έχεις άποψη για όλους και για όλα.
Τι απ' όλα αυτά έχει σημασία για την ύπαρξή σου;

Μιλάς, γράφεις, φλυαρείς ασταμάτητα.
Έχεις άποψη για όλους και για όλα.
Πότε σταμάτησες τελευταία φορά ν' ακούσεις την αναπνοή και τους χτύπους της καρδιάς σου; Πότε αφέθηκες να βουλιάξεις στο είναι σου;

Μιλάς, γράφεις, φλυαρείς ασταμάτητα.
Έχεις άποψη για όλους και για όλα.
Κι όμως τα σημαντικά πράγματα έχουν ήδη ειπωθεί και γραφτεί.



Τι περιμένεις;

Μάθημα 1ο

Δεν μπορείς ν' αγαπήσεις κατευθείαν τον εαυτό σου.

Πρέπει πρώτα να αρχίσεις να τον σέβεσαι.
Αν τον σέβεσαι, θα τον αποδεχτείς.
Κι αν τον αποδεχτείς θα του χαμογελάσεις και θα τον αγαπήσεις.

Κι αν δεν μπορεις να καμεις την ζωη σου οπως την θελεις,
τουτο προσπαθησε τουλαχιστον
οσο μπορεις: μην την εξευτελιζεις
μες την πολλη συναφεια του κοσμου,
μες τες πολλες κινησεις κι ομιλιες.

Μην την εξευτελιζεις πιαίνοντάς την,
γυριζοντας συχνα κ’ εκθετοντας την
στων σχεσεων και των συναναστροφων
την καθημερινη ανοησια,
ως που να γινει σα μια ξενη φορτικη.

(Όσο μπορείς - Κ.Π. Καβάφης)

Ξέρεις κάτι;

Η αγάπη δεν καθορίζεται από την συχνότητα επικοινωνίας

Η αγάπη δεν καθορίζεται από την συχνότητα επικοινωνίας
Η αγάπη δεν καθορίζεται από την συχνότητα επικοινωνίας
από την συχνότητα επικοινωνίας
από την συχνότητα

συχνότητα

Σκάσε επιτέλους! (ναι σε σένα μιλάω)

Όταν είμαστε σιωπηλοί, καταλαβαίνουμε ότι κάποιος (ή κάτι) προσπαθεί να μας διδάξει. Κάθε φορά που καταφέρνουμε να σταματήσουμε τον εσωτερικό μας διάλογο, κάτι καταπληκτικό συμβαίνει τελικά στις ζωές μας. Ανακαλύπτουμε πράγματα που ποτέ δεν σκεφτόμαστε συνειδητά, αλλά που είναι εκεί, έτοιμα να μας βοηθήσουν. Ωστόσο, το δύσκολο είναι να καταφέρουμε να φτάσουμε σ' αυτή τη σιωπή - το κεφάλι μας είναι συνέχεια γεμάτο τραγούδια, λίστες, πράγματα που πρέπει να γίνουν, ανησυχίες, νέα της επικαιρότητας, μαθηματικούς υπολογισμούς για τις οικονομικές μας προοπτικές. Αν καταφέρουμε να συγκρατήσουμε αυτήν την άχρηστη ροή πληροφοριών που δεν μας οδηγούν πουθενά, όλα γίνονται δυνατά.

(απόσπασμα από ένα υπέροχο πόστ)

Επίσης ένα τραγούδι στο ίδιο μήκος κύματος: Sunlight (Natalie Imbruglia)

Ποσοστά ζωής

Η ζωή είναι 10% αυτά που μας συμβαίνουν και 90% το πως αντιδρούμε σ' αυτά.

(Το διάβασα σ' ένα ημερολόγιο και μου άρεσε)

Η αγάπη προυποθέτει την αδιαφορία;

Ή για να το θέσω αλλιώς οι προσδοκίες σκοτώνουν την αγάπη;

Απαντώ και στα δύο ναι και εξηγούμαι: η αδιαφοριά και οι προσδοκίες αναφέρονται στις πράξεις του άλλου.

Αγαπάμε τον άλλον (φίλο, σύντροφο, συνάδελφο) γι' αυτό που είναι ή για τις πράξεις του; Σίγουρα οι πράξεις του φανερώνουν a great deal για το ποιός είναι. Αλλά τι γίνεται όταν ξεπεραστεί το αρχικό στάδιο; Δηλαδή όταν έχεις συνδεθεί αγαπητικά με τον άλλον τότε πώς δυιλίζεις τις πράξεις του; Αν έχεις υψηλές προσδοκίες τότε με το παραμικρό θ' απογοητευτείς. Ενώ αν 'αδιαφορείς' (overlook) γι' αυτές τότε είσαι ίσως πιο κοντά στη Αγάπη.

Σε αγαπώ σημαίνει σ' αφήνω ελεύθερο (δεν θυμάμαι από που το 'κλεψα αυτό). Η ανταποδωτική ή καταταγκαστική αγάπη ισούται με δουλεία. Σ' αγαπώ τόσο που 'αδιαφορώ' αν μ' αγαπάς εξίσου, αν μ' αγαπάς καν. Δεν με νοιάζει με ποιούς είσαι, τι κάνεις ή αν με σκέφτεσαι. Σε σκέφτομαι εγώ. 'Αδιαφορώ' για το τι κάνεις (ή δεν κάνεις) γιατί το συναίσθημα της αγάπης το προκαλεί το είναι σου και όχι οι πράξεις σου...

(ειλικρινά δεν ξέρω τι μ' έπιασε σήμερα... το ερέθισμα πάντως ήταν άσχετο)

Η εμπειρία της Ύπαρξης

Αν και δεν είμαι καλός στο χειρισμό του λόγου, ειδικά όταν πρόκειται για περιπτώσεις σαν και αυτή, εν τούτοις θα ρισκάρω να περιγράψω αυτό που μου συνέβη σήμερα.

Οδηγούσα στον αυτοκινητόδρομο και είχε βραδιάσει. Σ`ενα σημείο είχε μποτιλιάρισμα με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε αρκετά αργά. Δεν σκεφτόμουν τίποτε συγκεκριμένο είναι η αλήθεια. Τότε απρόσμενα με πλημμύρισε η αίσθηση της Ύπαρξης. Τίποτα εξωπραματικό ή μεταφυσικό, απλά η συνειδητοποίηση ότι υπάρχω και η χαρά που συνεπάγεται αυτού. Μια αρχέγονη αίσθηση. Ένα αιώρισμα της ψυχής στο σύμπαν. Ένα τέντωμα των αισθήσεων και των τριγύρω ερεθισμάτων. Για κάποιο διάστημα το μυαλό μου είχε κενωθεί, άκουγα μόνο τους χτύπους της καρδιάς μου και την αναπνοή μου. Όλα γύρω μου φαινόταν πρωτόγνωρα καινούρια και η ανακάλυψή τους ήταν ιδιαίτερα χαροποιητική. Σαν να έβλεπα τον κόσμο, όχι από τα μάτια του Κώστα, αλλά ενός μωρού που μόλις γεννήθηκε. Συνέχισα να οδηγώ μην μπορώντας να εννοήσω την κατάσταση που βίωνα και χωρίς να μπορώ να αποδώσω από που και τι προήλθε. Για κάποιες στιγμές οποιαδήποτε σκέψη ή σκοτούρα γλιστρούσε σ` αυτό το βίωμα, χωρίς να μπορεί να διεισδύσει στο είναι μου και να τύχει περισσότερης επεξεργασίας. Ήμουν ελεύθερος από τα δεσμά μου και είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω τον κόσμο και όσα με περιέβαλλαν. Δεν ήμουν χαρούμενος με τη συμβατική έννοια, η λέξη που θα χρησιμοποιούσα είναι ολοκληρωμένος. Η ένταση του φαινομένου υποχώρησε, αλλά ακόμη και τώρα μερικές ώρες μετά, βιώνω μια γεύση του που με κάνει να βλέπω διαφορετικά τον κόσμο. Ελπίζω να μην τελειώσει ή να μην χαθεί τελείως.

Ουσιαστικά δεν είμαστε ελεύθεροι. Μας καταδυναστεύει και μας σκοτίζει το ίδιο μας το μυαλό. Το πώς αντιλαμβανόμαστε, ομαδοποιούμε και αντιδρούμε στα ερεθίσματα του κόσμου, μας σκλαβώνει. Οι μέριμνες, οι σκοτούρες, τα στερεότυπα που έχουμε για τον εαυτό μας, τις υποχρεώσεις μας, τον κόσμο και τους άλλους ανθρώπους μας σκοτίζουν το μυαλό και δεν μας αφήνουν να αφεθούμε στην απλότητα και στη χαρά του μόνο να υπάρχουμε. Του να ζούμε εν τω κόσμω αλλά να μην τον αφήνουμε να επεμβαίνει και να μας αλλοτριώνει από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αύριο έχω μύριες υποχρεώσεις στο γραφείο, αλλά γιατί να καθορίζουν τον ψυχισμό μου;

Η ελευθερία θέλει γενναιότητα τελικά. Θέλει κουράγιο να αφήσεις πίσω όλα τα βάρη που έχεις συνηθίσει να σέρνεις. Κλισέ αλλά η ευτυχία δεν είναι το τι έχεις. Είναι το ποιός είσαι. Και για την Ευτυχία μεγαλύτερα αγαθά είναι η απλότητα, η ειρήνη και η αγάπη. Του εαυτού μας πρώτα. Για να ξεχειλίσουν ύστερα και τριγύρω.

Δόξα τω Θεώ!
Καλή εβδομάδα.

Γιατί;

Ένας μήνας χωρίς ποστ από την Αστραδενή.

Είναι το blog που με ταξιδεύει όσο κανένα άλλο.

Παρενέργειες

εκτός από τον πονοκέφαλο και την διάθεση να σκοτώσω όποιον μου μιλάει γιατί μου τη δίνει...

...μου έρχονται και άσχετες αναμνήσεις σε άσχετες στιγμές...

Πρωινό ξύπνημα

[11.17]
-...ναι;
-Έλα ρε μαλάκα ακόμα δεν ξύπνησες;
-Ρε ασε με έχω τρομερό πονοκέφαλο από χθες
-Λέγε τώρα... την γάμησες;
-....

[11.51]
-Hello?
-Kostas, we have this important meeting at 12 o' clock, where are you?
-I'll try to be there on time...

Σχόλιο 1: Ο κόσμος 11 το πρωί δεν έχει να λύσει σημαντικότερα προβλήματα;

Σχόλιο 2: Όταν 9 λεπτά αφού σηκωθώ απ' το κρεββάτι, βρίσκω τον εαυτό μου on time στο meeting με τρομερό πονοκέφαλο από το hangover, πώς στο ^&^%#$%*%$ να μου πάει καλά η υπόλοιπη &&*^&%^#$ μέρα;;;

This could be Heaven (song from Seal)

We should be right here
Get through all this fear
One of these days

Cause when it comes along
We should be right here
One of these days

This could be heaven

Livin' for the part
Givin' from the heart
Now and forever

But if we let it wait too long
What we have is gone
Memory only

This could be heaven
Maybe we can start a life today
This could be heaven
Love instead of throwin' it all away
This could be heaven

This could be heaven

(το τραγούδι βρίσκεται εδώ σε μορφή .mp3)

Κι άλλο γράμμα

Κωνσταντή μου γεία σου!

Χάρηκα πολύ τα mails σου. Βλέπω στα γράμματά σου βαθιές σκέψεις που ζεσταίνουν την ύπαρξη. Μοιάζεις να είσαι 'αλλού' και όχι στην Αγγλία, αν και μοιάζει ιδανική η χώρα αυτή για τέτοιες εμπειρίες. Χαίρομαι που βλέπεις ασυμβίβαστα την ουσία των πάντων ως μια 'σχέση' κτιστού-ακτίστου, μια καθαρά ερωτική σχέση που μέσα στην ρουτινομανία μας και την αυτοικανοποίηση της όψης του εγωιστικού ειδώλου μας γίνεται απο αδιαφορία και άγνοια, μέχρι ιδεολογία και θρήσκευμα.

Όλα είναι απλά μέσα στη χάρη του Θεού και αυτό μας λείπει. Η φύση μας δεν είναι πλήρως κατανοητή απο εμάς, αλλά μέσα απο τον φωτισμό του Θεού. Το "Κύριε φώτισέ μου το σκότος" είναι κραυγή της πιο ωραίας απελπισίας που έχω δει.

Εδω όλα καλά. Πολλή δουλειά και τρέξιμο για την έκθεση φωτογραφίας. Έρχεται πολύς κόσμος και μπορώ να πώ οτι μένει γενικώς συγκινημένος.. Όμορφα είναι.

Βρέχει συνεχώς και μου αρέσει. Τραβάω φωτογραφίες όποτε μπορώ και κρατάω λίγο απο την 'κρυμμένη ομορφιά' της καθημερινότητας.

Εδω θα σε αφήσω. Να σαι καλά Κωνσταντή! Καλή επιτυχία με ο,τι κάνεις εκεί. Η Παναγιά μαζί μας.

Σε φιλώ,
Ορφέας

Ποιός (στ' αλήθεια) είσαι;

Κάποιοι ισχυρίζονται -ίσως και να το μπορούν- ότι
'διαβάζουν'
'κόβουν'
'ψυχολογούν'
καταλαβαίνουν τους άλλους ανθρώπους απ' την αρχή.

Εγώ πάλι όχι.

Αυτό όμως μου επιφυλάσσει και (ευχάριστες) εκπλήξεις.

This could be Ηeaven

Σήμερα στην εκκλησία ήταν ένας μπόμπιρας. Για αρκετή ώρα τράβουσε το παντελόνι της μαμάς του να τον πάρει αγκαλιά. Στο τέλος άπλωσε και τα δυό του χεράκια προς το μέρος της και την κοιτούσε μ' ένα πονετικό βλέμμα.

Η μαμά έσκυψε με στοργή και τον πήρε αγκαλιά. Ο μικρός κούρνιασε. Το βλέμμα του σκιαγραφούσε την ευτυχία στην πιο άδολή της μορφή. Αυτός ήταν ο Παράδεισός του και τώρα τον κρατούσε σφιχτά.

Ο δικός σου ποιός είναι;

Πάμε ταμείο;

Τι έχω 'κερδίσει' ως τώρα:
-μερικά e-mails που με χαροποίησαν
-δυο msn
-ένα περιοδικό που μου ήρθε ταχυδρομικά
-μια βόλτα και καφέ

μια συνάντηση που φοβάμαι να πάω

κι έναν Κώστα να αναρωτιέται ποιά είναι τα όρια του virtual και του πραγματικού,
της ανωνυμίας και της πραγματικής φιλίας.

Πόση απόσταση έχει το τι καταθέτεις εδώ από το ποιός πραγματικά είσαι;

Πες μου...

...υπάρχεις στ' αλήθεια;

ή είσαι θησαυρός μόνο της δικής μου καρδιάς;
των δικών μου αναμνήσεων;
της δικής μου ύπαρξης;

Πες μου...

...θα είσαι εκεί τώρα που σε λίγο επιστρέφω;

θα μου δείξεις το γνώριμο πρόσωπό σου
ή μια πραγματικότητα που ακόμη αρνούμαι;

θα μ' αγκαλιάσεις με στοργή; να με ξελογιάσεις γι' ακόμη μια φορά να μείνω κοντά σου
ή θα με φτύσεις λέγοντας μου ξερά 'δεν ανήκεις πια εδώ';

Όπως και να 'χει εγώ προσμένω να επιστρέψω πάλι σε σένα.
Και θα επιστρέφω να το ξέρεις
ελπίζοντας πως κάποια φορά δεν θα με αφήσεις να φύγω
και θα με κάνεις παιδί πάλι -αυτή τη φορά για πάντα-
να τριγυρνάω στα στενά σου...

Ηρέμησε

δεν χρειάζεται να προσπαθείς να δείχνεις κάτι άλλο απ' αυτό που είσαι γιατί

παρόλη την προσπάθεια αυτό

φαίνεται




κι αυτό είναι καλό

Say 'hello' to the man that I am

Έτσι έπρεπε να γίνει.

Φόρεσα το αγαπημένο μου πουκάμισο που αφήνει να διαγράφεται το σώμα μου, το στενό μου τζήν και τις καφέ μου μπότες -με τον διακριτό θόρυβο όταν περπατάω- και μ' ένα βλέμμα γεμάτο αυτοπεποίθηση μπήκα στο meeting. Αμέσως ένιωσα όλα τα βλέμματα πάνω μου και το βλέμμα μου έγινε περισσότερο σκληρό.

Δεν είναι η μέρα σου σήμερα.

-Συμπληρώθηκε ακριβώς μια βδομάδα από την τελευταία μας συνάντηση. Τι έχετε κάνει;
-Εεε... όχι πολλά...
-Τίποτα δηλαδή. Έχετε πρόγραμμα για το τι θα κάνετε μέχρι το deadline;
-Χονδρικά ξέρουμε τι θα κάνουμε.
-Χωρίς δεδομένες ημερομηνίες δεν θεωρείται πρόγραμμα. Φτηνός αυτοσχεδιασμός μου ακούγεται. Έχεις μοιράσει τους ρόλους;
-Όχι
-Μετά το meeting στο γραφείο μου.

Εμπρός γάμησέ του την ψυχολογία του πούστη, δεν μπορεί να είναι συνέχεια χαμογελαστός, συνέχεια ευτυχισμένος. Δεν μπορεί να βγάζει τις καλύτερες γκόμενες ο μαλάκας κι εσύ να κάθεσαι έτσι. Έχεις τη δύναμη, μπορείς να το κάνεις. Γαντζώσου από τον ρόλο σου κι αντί για φιλικές συμβουλές γάμησέ τον. Δεν είναι τέλειος, άνθρωπος είναι. Κοίταξτέ τον, στεναχωριέται, πέφτει... δες! Ήδη κοκκίνησε, συνέχισε λοιπόν. Η ψυχολογία του είναι στο χέρι σου... δεν είναι ωραία αίσθηση; Δεν σε κάνει να αισθάνεσαι δυνατός, πλήρης ανώτερος;

Αλίμονό σου όμως, γιατί κατά βάθος θα ήθελες να είναι φίλος σου. Σου αρέσει η αισιοδοξία του, η θετική του ενέργεια, η αυτοπεποίθησή του. Κατά βάθος τον ζηλεύεις και θα ήθελες να είσαι σαν κι αυτόν αλλά ξέρεις κάτι...;

Είναι πιο εύκολο να είσαι κάφρος!

Καλό ταξίδι

Όταν κάποιος ξεκινάει για ένα ταξίδι θα πρέπει να ξέρει που πηγαίνει. Αυτό συμβαίνει και με τη Μεγάλη Σαρακοστή. Πάνω απ' όλα η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα.

[...]Απλούστατα εμείς ξεχνάμε όλα αυτά γιατί είμαστε τόσο απασχολημένοι, τόσο βυθισμένοι στις καθημερινές έγνοιες μας και ακριβώς επειδή ξεχνάμε, αποτυχαίνουμε. Μέσα σ' αυτή τη λησμοσύνη, την αποτυχία και την αμαρτία η ζωή μας γίνεται ξανά «παλαιά», ευτελής, σκοτεινή και τελικά χωρίς σημασία, γίνεται ένα χωρίς νόημα ταξίδι για ένα χωρίς νόημα τέρμα. Καταφέρνουμε να ξεχνάμε ακόμα και το θάνατο και τελικά, εντελώς αιφνιδιαστικά, μέσα στις «απολαύσεις της ζωής» μάς έρχεται τρομακτικός, αναπόφευκτος, παράλογος. Πραγματικά ζούμε σαν να μην ήρθε ποτέ Εκείνος. Αυτή είναι η μόνη πραγματική αμαρτία, η αμαρτία όλων των αμαρτιών, η απύθμενη θλίψη και τραγωδία όλων των κατ' όνομα χριστιανών.

Αν το αναγνωρίζουμε αυτό, τότε μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι το Πάσχα και γιατί χρειάζεται και προϋποθέτει τη Μεγάλη Σαρακοστή. Γιατί τότε μπορούμε να καταλάβουμε ότι η λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας και όλος ο κύκλος των ακολουθιών της υπάρχουν, πρώτα απ' όλα, για να μάς βοηθήσουν να ξαναβρούμε το όραμα και την γεύση αυτής της νέας ζωής, που τόσο εύκολα χάνουμε και προδίνουμε, και ύστερα να μπορέσουμε να μετανοήσουμε και να ξαναγυρίσουμε στην Εκκλησία.
Πώς είναι δυνατόν να αγαπάμε και να επιθυμούμε κάτι που δεν το ξέρουμε;
Πώς μπορούμε να βάλουμε πάνω από καθετί άλλο στη ζωή μας κάτι που ποτέ δεν έχουμε δει και δεν έχουμε χαρεί;

Με άλλα λόγια: πώς μπορούμε, πώς είναι δυνατόν να αναζητήσουμε έναν Παράδεισο για τον οποίο δεν έχουμε ιδέα;

Η λατρεία της Εκκλησίας ήταν από την αρχή και είναι ακόμα και τώρα η είσοδος και η επικοινωνία μας με τη νέα ζωή της Βασιλείας. Και στο κέντρο της λειτουργικής ζωής, σαν καρδιά της και μεσουράνημά της σαν ήλιος που οι ακτίνες του διαπερνούν καθετί - είναι το Πάσχα. Το Πάσχα είναι η πόρτα, ανοιχτή κάθε χρόνο που οδηγεί στην υπέρλαμπρη Βασιλεία του Χριστού, είναι η πρόγευση της αιώνιας χαράς που μάς περιμένει, είναι η δόξα της νίκης η οποία από τώρα, αν και αόρατη, πλημμυρίζει όλη την κτίση:
«νικήθηκε ο θάνατος»

Ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα! Καθώς το αρχίζουμε, καθώς κάνουμε το πρώτο βήμα στη «χαρμολύπη» της Μεγάλης Σαρακοστής βλέπουμε μακριά, πολύ μακριά - τον προορισμό. Είναι η χαρά της Λαμπρής, είναι η είσοδος στη δόξα της Βασιλείας. Είναι αυτό το όραμα, η πρόγευση του Πάσχα, που κάνει τη λύπη της Μεγάλης Σαρακοστής χαρά, Φως, και τη δική μας προσπάθεια μια «πνευματική άνοιξη». Η νύχτα μπορεί να είναι σκοτεινή και μεγάλη, αλλά σε όλο το μήκος του δρόμου μια μυστική και ακτινοβόλα αυγή φαίνεται να λάμπει στο ορίζοντα...

(επιλογή από το βιβλίο «Μεγάλη Σαρακοστή» του π.Αλέξανδρου Σμέμαν)

Νομίζω πως ακούω φωνές από τ' αστέρια...

Αντιγράφω από την Βικιπαίδεια:
Ο Αστερισμός του Αετού θεωρείται ως ένας από τους ωραιότερους αστερισμούς. Βρίσκεται δε κατά το ήμισυ στο βόρειο και κατά το άλλο ήμισυ στο νότιο ουράνιο ημισφαίριο. Εν μέρει δε κείται εντός του Γαλαξία. Επειδή όμως εκτείνεται περισσότερο στο Β. ημισφαίριο συγκαταλέγεται στους βόρειους αστερισμούς. Αναγνωρίζεται σχετικά εύκολα από τους τρεις λαμπρούς αστέρες του που αποτελούν περίπου ευθεία γραμμή. Ο μεσαίος που είναι και ο λαμπρότερος, πρώτου μεγέθους, ονομάζεται «Αετός» ή «Αλτάϊρ» (αραβικό όνομα) όπως και ονομάζεται σήμερα (Altair). Το όνομα Αετός του αστερισμού οφείλεται στον μυθολογικό αετό του Δία που στο σύμπλεγμα αυτό των αστέρων οι αρχαίοι Έλληνες φαντάζονταν ότι έβλεπαν αετό να ίπταται και να μεταφέρει με τα νύχια του τον Γανυμήδη στον Δία προκειμένου να τον υπηρετήσει ως οινοχόο.

Μόλις εχθές το βράδυ έμαθα πώς λέγεται ο αγαπημένος μου αστρικός σχηματισμός. 'Το βέλος' -όπως το έλεγα ως τώρα- είναι ο αστερισμός του Αετού. Η πρώτη φορά που το ανακάλυψα ήταν σ' ένα περίπολο στο κέντρο εκπαίδευσης. Γενικά στο στρατό, λόγω των βραδυνών υπηρεσιών άρχισα να παρατηρώ τον βραδινό ουρανό και μου άρεσε πολύ αυτό. Περπατούσα λοιπόν και σε μια στάση σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και είδα ένα βέλος να σχηματίζεται στον ουρανό. Ένα βέλος που έδειχνε ψηλά. Χαμογέλασα γιατί με γέμισε αισιοδοξία. Από τότε με συντρόφευε σχεδόν σε όλη τη θητεία μου -κυρίως κατά τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες που είναι ορατό.

Στην Αγγλία άργησα πολύ να το ξαναδώ. Κυρίως γιατί ο ουρανός είναι συχνά συννεφιασμένος. Μια φορά το περασμένο καλοκαίρι στο γυρισμό από μια έξοδο ξαπλώθηκα στο γρασίδι κι έβλεπα μόνο αστέρια. Τίποτα το γηίνο. Ήταν σχεδόν μαγικό. Θέλω να το ξανακάνω όταν επιτρέψει ο καιρός κι ουρανός. Είδα και χθες το 'βελάκι' μου ή τον Αετό όπως θα πρέπει να συνθίσω να λέω. Μου αρέσει που είμαι σε μέρος που μου επιτρέπει να βλέπω τα αστέρια. Μου αρέσει η εξοχή. Εδώ ανήκω κι είναι ωραίο να ξέρεις που ανήκεις.

Υ.Γ. Ο τίτλος του ποστ είναι από το τραγούδι 'Πάρε με μαζί σου' από τα Ξύλινα Σπαθιά

Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα

Σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να μου στείλες mail.
Θα το μάθαινα πολύ αργότερα διαφορετικά.

News

Η υπερβολική χρήση του διαδικτύου προκαλεί κατάθλιψη [news.antenna.gr]

Τι γίνεται όταν...

...κάποιος που ξέρεις ανακαλύπτει το blog σου;