Αν και δεν είμαι καλός στο χειρισμό του λόγου, ειδικά όταν πρόκειται για περιπτώσεις σαν και αυτή, εν τούτοις θα ρισκάρω να περιγράψω αυτό που μου συνέβη σήμερα.
Οδηγούσα στον αυτοκινητόδρομο και είχε βραδιάσει. Σ`ενα σημείο είχε μποτιλιάρισμα με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε αρκετά αργά. Δεν σκεφτόμουν τίποτε συγκεκριμένο είναι η αλήθεια. Τότε απρόσμενα με πλημμύρισε η αίσθηση της Ύπαρξης. Τίποτα εξωπραματικό ή μεταφυσικό, απλά η συνειδητοποίηση ότι υπάρχω και η χαρά που συνεπάγεται αυτού. Μια αρχέγονη αίσθηση. Ένα αιώρισμα της ψυχής στο σύμπαν. Ένα τέντωμα των αισθήσεων και των τριγύρω ερεθισμάτων. Για κάποιο διάστημα το μυαλό μου είχε κενωθεί, άκουγα μόνο τους χτύπους της καρδιάς μου και την αναπνοή μου. Όλα γύρω μου φαινόταν πρωτόγνωρα καινούρια και η ανακάλυψή τους ήταν ιδιαίτερα χαροποιητική. Σαν να έβλεπα τον κόσμο, όχι από τα μάτια του Κώστα, αλλά ενός μωρού που μόλις γεννήθηκε. Συνέχισα να οδηγώ μην μπορώντας να εννοήσω την κατάσταση που βίωνα και χωρίς να μπορώ να αποδώσω από που και τι προήλθε. Για κάποιες στιγμές οποιαδήποτε σκέψη ή σκοτούρα γλιστρούσε σ` αυτό το βίωμα, χωρίς να μπορεί να διεισδύσει στο είναι μου και να τύχει περισσότερης επεξεργασίας. Ήμουν ελεύθερος από τα δεσμά μου και είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω τον κόσμο και όσα με περιέβαλλαν. Δεν ήμουν χαρούμενος με τη συμβατική έννοια, η λέξη που θα χρησιμοποιούσα είναι ολοκληρωμένος. Η ένταση του φαινομένου υποχώρησε, αλλά ακόμη και τώρα μερικές ώρες μετά, βιώνω μια γεύση του που με κάνει να βλέπω διαφορετικά τον κόσμο. Ελπίζω να μην τελειώσει ή να μην χαθεί τελείως.
Ουσιαστικά δεν είμαστε ελεύθεροι. Μας καταδυναστεύει και μας σκοτίζει το ίδιο μας το μυαλό. Το πώς αντιλαμβανόμαστε, ομαδοποιούμε και αντιδρούμε στα ερεθίσματα του κόσμου, μας σκλαβώνει. Οι μέριμνες, οι σκοτούρες, τα στερεότυπα που έχουμε για τον εαυτό μας, τις υποχρεώσεις μας, τον κόσμο και τους άλλους ανθρώπους μας σκοτίζουν το μυαλό και δεν μας αφήνουν να αφεθούμε στην απλότητα και στη χαρά του μόνο να υπάρχουμε. Του να ζούμε εν τω κόσμω αλλά να μην τον αφήνουμε να επεμβαίνει και να μας αλλοτριώνει από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αύριο έχω μύριες υποχρεώσεις στο γραφείο, αλλά γιατί να καθορίζουν τον ψυχισμό μου;
Η ελευθερία θέλει γενναιότητα τελικά. Θέλει κουράγιο να αφήσεις πίσω όλα τα βάρη που έχεις συνηθίσει να σέρνεις. Κλισέ αλλά η ευτυχία δεν είναι το τι έχεις. Είναι το ποιός είσαι. Και για την Ευτυχία μεγαλύτερα αγαθά είναι η απλότητα, η ειρήνη και η αγάπη. Του εαυτού μας πρώτα. Για να ξεχειλίσουν ύστερα και τριγύρω.
Δόξα τω Θεώ!
Καλή εβδομάδα.