Ή για να το θέσω αλλιώς οι προσδοκίες σκοτώνουν την αγάπη;
Απαντώ και στα δύο ναι και εξηγούμαι: η αδιαφοριά και οι προσδοκίες αναφέρονται στις πράξεις του άλλου.
Αγαπάμε τον άλλον (φίλο, σύντροφο, συνάδελφο) γι' αυτό που είναι ή για τις πράξεις του; Σίγουρα οι πράξεις του φανερώνουν a great deal για το ποιός είναι. Αλλά τι γίνεται όταν ξεπεραστεί το αρχικό στάδιο; Δηλαδή όταν έχεις συνδεθεί αγαπητικά με τον άλλον τότε πώς δυιλίζεις τις πράξεις του; Αν έχεις υψηλές προσδοκίες τότε με το παραμικρό θ' απογοητευτείς. Ενώ αν 'αδιαφορείς' (overlook) γι' αυτές τότε είσαι ίσως πιο κοντά στη Αγάπη.
Σε αγαπώ σημαίνει σ' αφήνω ελεύθερο (δεν θυμάμαι από που το 'κλεψα αυτό). Η ανταποδωτική ή καταταγκαστική αγάπη ισούται με δουλεία. Σ' αγαπώ τόσο που 'αδιαφορώ' αν μ' αγαπάς εξίσου, αν μ' αγαπάς καν. Δεν με νοιάζει με ποιούς είσαι, τι κάνεις ή αν με σκέφτεσαι. Σε σκέφτομαι εγώ. 'Αδιαφορώ' για το τι κάνεις (ή δεν κάνεις) γιατί το συναίσθημα της αγάπης το προκαλεί το είναι σου και όχι οι πράξεις σου...
(ειλικρινά δεν ξέρω τι μ' έπιασε σήμερα... το ερέθισμα πάντως ήταν άσχετο)