Ένας πολεμιστής του Φωτός κάνει πάντα κάτι έξω από τα συνηθισμένα.
Μπορεί να χορέψει καταμεσής του δρόμου, να κοιτάξει κατάματα έναν άγνωστο και να μιλήσει γι' αγάπη στην πρώτη συνάντηση, να υπερασπιστεί μια ιδέα που μπορεί να φαίνεται γελοία. Οι πολεμιστές του Φωτός έχουν τη δυνατότητα να επιτρέψουν στον εαυτό τους παρόμοια πράγματα.
Δε φοβάται να κλάψει για παλιούς πόνους ούτε να χαρεί κανούριες ανακαλύψεις. Όταν νιώσει πως έφτασε η στιγμή, αφήνει τα πάντα κατά μέρος για την περιπέτεια που ονειρεύτηκε τόσο. Όταν καταλαβαίνει ότι βρίσκεται στα όρια της αντοχής του, εγκαταλείπει τη μάχη, χωρίς να ενοχοποιεί τον εαυτό του που έκανε μερικές απρόσμενες τρέλες.
Ένας πολεμιστής του Φωτός δεν περνά τις μέρες του προσπαθώντας να παίξει το ρόλο που επέλεξαν οι άλλοι γι' αυτόν.
(Πάολο Κοέλιο - Το Εγχειρίδιο του πολεμιστή του Φώτος, σελ.37)
Μιλάς, γράφεις, φλυαρείς ασταμάτητα.
Έχεις άποψη για όλους και για όλα.
Τι απ' όλα αυτά έχει σημασία για την ύπαρξή σου;
Μιλάς, γράφεις, φλυαρείς ασταμάτητα.
Έχεις άποψη για όλους και για όλα.
Πότε σταμάτησες τελευταία φορά ν' ακούσεις την αναπνοή και τους χτύπους της καρδιάς σου; Πότε αφέθηκες να βουλιάξεις στο είναι σου;
Μιλάς, γράφεις, φλυαρείς ασταμάτητα.
Έχεις άποψη για όλους και για όλα.
Κι όμως τα σημαντικά πράγματα έχουν ήδη ειπωθεί και γραφτεί.
Τι περιμένεις;