Neo-greek απορίες

1) Γιατί οι Νεοέλληνες της ηλικίας μου έχουν την ίδια άποψη/τρόπο σκέψης με τον μπαμπά τους; [ειδικά όταν πρόκειται για κόμματα/αυτοκίνητα]

2) Γιατί για ότι γίνεται σ' αυτή τη χώρα φταίει μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση και οι υπουργοί της; [Το μαγικό ραβδάκι έχουνε;]

3) Γιατί μόνο γκρινιάζουμε και όλα μας φταίνε ενώ κι εμείς έχουμε την ίδια [σκατά] νοοτροπία; [να τη βολέψουμε κι από 'δω παν κι άλλοι...]

Καλά έλεγε η Μαφάλντα:
Αν δεν αλλάξεις τον κόσμο, τότε ο κόσμος αλλάζει εσένα.

Push-button fear

Πατάς τα πιο καλά κρυμμένα και περίεργα κουμπιά τους
και μετά μου λες ότι φοβάσαι τους ανθρώπους

Πρόβλημα.

Εκεί που καθόμουν στο λιμάνι και χάζευα την πόλη μες τις μικρές της ώρες,
ήρθε ένα παλιό γνώριμο πρόβλημα και μου 'πιασε την κουβέντα.

Μου 'λεγε για τα προβλήματά του.
Μάλιστα θυμήθηκε κι ένα παλιό κοινό μας πρόβλημα και γέλασα γιατί νόμιζα το 'χε διαγράψει.

Ήθελα να του πω του προβλήματος να ξέρει ότι κάποτε ήταν δικό μου (κατάδικό μου) πρόβλημα μα τώρα πια δεν είναι. Κι ότι κι αυτό και τα προβλήματά του δεν μ' αφορούν γιατί είναι ψεύτικα -όπως άλλωστε και τα δικά μου.

Το ξόρκισα όπως ήξερα. Μουσικά.
"...αφού δεν υπάρχεις δεν θα σε χάσω ποτέ..."

το πρόβλημα με ευχαρίστησε (γιατί άραγε;) και χάθηκε
χαμογέλασα γιατί μπορεί να έχω άλλα προβλήματα
αλλά ακόμη δε μαθαίνω απ' αυτά...

χαμογελάω. κι ας (μου) είναι πρόβλημα καμιά φορά...

Φτύσε με! (...με ματιάξανε)

Όχι δεν θα σου πω ότι είχα τις τελευταίες μέρες έναν πυρετό που χτυπούσε κόκκινο και δεν έπεφτε με τίποτα. Ούτε για τα εξανθήματα θα σου πω, που γέμισαν τον σώμα μου από πάνω ως κάτω και ήμουν σαν ερυθρόδερμος. Ούτε για την γενικότερη αδυναμία. Ούτε για την μετακόμιση που έπρεπε να κάνω (έχοντας όλα αυτά) θα γκρινιάξω.

Θα σου πω για την υπονομή που έκανα μέχρι να περάσουν οι μέρες -και όλα αυτά που έπρεπε να κάνω- και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Θα σου πω ότι οι γονείς μόλις είδανε τα χάλια μου με μπουζουριάσανε στο νοσοκομείο όπου έμεινα 4 μέρες. Τόσο ώσπου να βρουν ότι αυτό που έχω το λένε λοιμώδη μονοπυρήνωση.

Τελικά θα ζήσω γιατί όπως λέει κι ο λαός κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Δραπεύτεσα απ' το νοσοκομείο κι απ' το γεράκο στο απέναντι κρεββάτι με τ' οξυγόνο που δεν μ' άφηνε να κοιμηθώ. Θα μου λείψει μόνο η Μαρία η πιο όμορφη μαθητευόμενη νοσοκόμα που ερχόταν και μου χάιδευε το χέρι. Εγώ το μόνο που της είπα μες στον πυρετό μου ήταν: Τώρα είμαι ακούρευτος και αξύριστος... κανονικά είμαι πιο ωραίος!

Όσκαρ βλακείας or what? Δεν πειράζει με έχω συνηθίσει στις γκάφες...

Τώρα απολαμβάνω την φροντίδα (με έμφαση στο φαγητό) των γονιών (βλ. μαμάς) κι έχω αρχίσει σιγά σιγά να βγαίνω έξω καμια βολτίτσα. Έχω αναρρώσει σχεδόν πλήρως. Τελικά η υγεία είναι πολύ βασικό. Μετανιώνω για το προηγούμενο ποστ που γκρίνιαζα. Να 'μαστε καλά και όλα γίνονται.

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΣΑΣ!

Κάτι πάει στραβά or is it just my idea?

-Χθες τρύπησε ένα λάστιχο απ' το αυτοκίνητο
-Σήμερα ξύπνησα άρρωστος
-Αύριο έχω την ετήσια εξέταση
-Μεθαύριο ήθελα να μετακομίσω στο νέο μου σπίτι
-Από Δευτέρα πρέπει να μετακομίσω στο νέο γραφείο

+Με πήραν απ' την ΒΤ (αντίστοιχο ΟΤΕ) και μου ακύρωσαν τη σύνδεση για σταθερό γιατί λέει δεν έχουν καταχωρημένη τη διεύθυνση που τους έδωσα...

*Έχω επίσης ν' αγοράσω κουστούμι για το γάμο του φίλου μου και να πάρω ψηφιακή στους δικούς μου (που αναρωτιέμαι αν θα την χρησιμοποιήσουν ποτέ).

Όλα αυτά μέχρι την ερχόμενη Παρασκευή που πετάω για Ελλάδα κι ελπίζω να έχει καταλαγιάσει ο πανικός με τ' αεροδρόμια γιατί προβλέπω πολλή ταλαιπωρία κι ελέγχους. Βέβαια αν ανατιναχτεί το αεροπλάνο (μου) δεν θα εκπλαγώ κιόλας....

Μαθήματα ζωής

Απόψε θα ήθελα να μιλήσω για τον Δημήτρη. Τον γείτονά μου στη Θεσσαλονίκη τα δύο τελευταία χρόνια μου εκεί. Ο Δημήτρης ήταν ένας τριαντάρης γεροδεμένος ηλεκτρολόγος. Οικογενειάρχης με δυο παιδιά. Από τις ελάχιστες πια ελληνικές οικογένειες σε κείνες τις παμπάλαιες οικοδομές στα στενά της Κασσάνδρου στο ύψους του Άι Δημήτρη. Έμεναν κι αυτοί στο ανώγειο, όπως εγώ με την αδερφή μου. Κάτω από εκείνο το ξυλουργείο που απ' τις 7 το πρωί έβαζε μπρος τα μηχανήματα και σου 'παιρνάν τ' αυτιά. Αυτός γυρνούσε κάθε απόγευμα κατά τις 6-7 κουρασμένος απ' την ολοήμερη δουλειά. Η γυναίκα του δούλευε με βάρδιες σ' ένα ίδρυμα με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Οι βάρδιες -ειδικά οι νυχτερινές που ήταν μόνη- ήταν πολύ δύσκολες.

Ο Δημήτρης είχε κάτι παράξενο. Είχε λεπτή, αδύναμη και βραχνιασμένη φωνή που καθόλου δεν ταίριαζε με το παρουσιαστικό του. Έβλεπες έναν ψηλό γεροδεμένο άντρα που όμως όταν άνοιγε το στόμα του έβγαζε μια φωνούλα. Πολύ αργότερα έμαθα ότι ήταν εξαιτίας...

Τον πρώτο χρόνο η αλήθεια ήταν δεν είχαμε πολλές επαφές. Φοιτητής εγώ με περίεργα ωράρια, η αδερφή μου εργαζόταν. Άλλωστε τι σχέσεις να έχουμε με μια οικογένεια...

Ώσπου κατά τα μέσα του 4ου έτους, κάποιος συγγενής πήρε στο γιο δώρο ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ο Δημήτρης θυμόταν απ' τις αρχικές συστάσεις ότι εγώ είμαι σχετικός. Από την αρχή μου έκανε εντύπωση η ταπεινότητα, η απλότητα και η ευγένειά του. Χτύπησε την πορτά λες και ήμασταν ιατρείο και με ρώτησε ευγενικά αν είχα λίγο χρόνο να ασχοληθω με τον ΗΥ και να τους δείξω τα βασικά. Φυσικά και είχα χρόνο, ειλικρινά δεν ήταν τίποτα για μένα.

Ο υπολογιστής δεν είχε λειτουργικό σύστημα περασμένο. Έτσι λοιπόν έφερα τα CD μου, τους εγκατέστησα όλα τα βασικά προγράμματα συν ότι παιχνίδια είχα και πέρασα κανα δυό απογεύματα στο σπίτι τους εξηγώντας σε μπαμπά και γιο πως να γράφουν κείμενα, να περνάνε τραγούδια στον υπολογιστή και να σερφάρουν στο ίντερνετ. Για μένα όλα αυτά γέμιζαν τον χρόνο μου παραπάνω από ευχάριστα. Αισθανόμουν χρήσιμος, έκανα κάτι που μ' αρέσει...

Κάνω μια παρένθεση εδώ για να πω ότι το τέταρτο έτος ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Αφενός ήταν το πιο δύσκολο από μαθήματα κι εργασίες κι αφετέρου εμένα μ' έπιασε μια μελαγχολία που τελειώνω και δεν έκανα σχεδόν τίποτα όλη μέρα. Δεν πάτησα σχεδόν καθόλου στη σχολή. Και στις δύο εξεταστικές ερχόταν οι φίλοι μου σπίτι να με διαβάσουν και απορούσαν εγώ που ως τότε δεν έχανα μάθημα, εκείνη τη χρονιά κοιτούσα απλώς το ταβάνι. Μάρκο σου οφείλω πολλά... Μέσα σ' όλες τις υποχρεώσεις ήταν και η πτυχιακή. Αφού είχα κόψει την αναβολή και πήγαινα στρατό τον Αύγουστο έπρεπε πάση θυσία να τελειώσει...

Με τον Δημήτρη είχαμε σχεδόν καθημερινή επαφή. Αισθανόταν τρομερά υποχρεωμένος για την φάση με τον ΗΥ. Κι όποτε είχε απορίες και κάτι πήγαινε στραβά ερχόταν με μισή καρδιά να ζητήσει βοήθεια. Όλο έλεγε: "εσύ είσαι φοιτητής, έχεις διαβάσματα, δεν πρέπει να σ' ενοχλώ...". Έκανε ότι περνούσε απ' το χέρι του. Έλεγξε όλα τα ηλεκτρολογικά του σπιτιού. Μας πέρασε κεντρική κεραία για την τηλεόραση πάνω στην ταράτσα. Μου βρήκε ένα ιδιαίτερο ενώ δεν έψαχνα κάν... "φοιτητής είσαι να βγάλεις το χαρτζηλίκι σου". Η γυναίκα τους μας έδινε διάφορα. Από κακάο μέχρι μαρμελάδες. Να 'ναι καλά.

Σε μια απ' τις συζητήσεις μας εκεί κατά το Μάρτιο, ήρθε και η πτυχιακή στην κουβέντα. Ότι να διάλεξα ένα θέμα που πρέπει να κάνω ένα ρομποτάκι με τα Lego Mindstorms και έχει πολύ ενδιαφέρον αλλά με δυσκολεύει μια μακέτα-λαβύρινθος που πρέπει να κατασκευάσω. Αυτό ήταν. Ο Δημήτρης πήρε την πτυχιακή μου πατριωτικά. Για μια περίοδο ερχόταν μετά τη δουλειά στο σπίτι μου να δουλέψουμε. Τώρα ήταν η σειρά μου να αισθάνομαι άσχημα. Εγώ κοιμόμουν σα το ζώον όλη μέρα, κι αυτός που κουραζόταν ερχόταν μετά τη δουλειά με περισσότερο ενθουσιασμό από μένα. Καμιά φορά που βαριόμουν με τραβούσε αυτός. Ενθουσιαζόταν σαν μικρό παιδί όταν βάζαμε το ρομποτάκι να περνάει εμπόδια με τους αισθητήρες. Γελούσε όταν έκανε λάθος και το κυνηγούσα στο δωμάτιο.

Η αλήθεια είναι ότι τη μακέτα δεν είχα ιδέα πώς να την κατασκευάσω. Ούτε τι υλικό να χρησιμοποιήσω, ούτε πως να βάψω το λαβύρινθο για να τον 'βλέπει' ο αισθητήρας φωτός του ρομποτ. Ο Δημήτρης έδωσε ρέστα... και πολλές ιδέες. Σχεδίασα τον λαβύρινθο στον υπολογιστή, πήραμε και κόντρα πλακέ απ' το ξυλουργείο από κάτω και στρωθήκαμε στη δουλειά. Ή μάλλον αυτός, γιατί αυτός έβαψε όλη τη μακέτα. Εκτός απ' αυτό, μου έλυσε κι ένα φαινομενικά άλυτο πρόβλημα. Να στήσω κάτι πασαλλάκια πάνω στη μακέτα. Τελικά χρησιμοποιήσαμε καλαμάκια και ξυλάκια για σουβλάκια. Έμενε μόνο να βελτιώσω λίγο το ρομποτάκι και τον αλγόριθμο και αυτό ήταν.

Η αλήθεια είναι ότι τότε μες τον γενικό πανικό δεν είχα εκτιμήσει την πολύτιμη συνεισφορά του. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι αν δεν ήταν αυτός, το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ πιο πρόχειρο και φτωχό. Σαν μικρό ευχαριστώ του αφιέρωσα και του έδωσα ένα αντίτυπο της πτυχιακής. Είχα πάρει 10. Λίγο μετά έφυγα οριστικά από Θεσσαλονίκη.


Αργότερα τον επισκέφτηκα μία ή δύο φορές. Πάντα ο ίδιος. Ο πρόσχαρος, ο ευγενικός, ο απλός. Αυτός και όλη η οικογένειά του. Με τις δύο δύσκολες δουλειές. Με το μικρό διαμερισματάκι τους. Με το μεγάλο τους χαμόγελο και την ζεστή καρδιά τους.

Τώρα που θα κατέβω στην Ελλάδα θα προσπαθήσω να τους ξαναδώ.

Δημήτρη σ' ευχαριστώ για όλα τα μαθήματα που μου έδωσες. Κανένα πανεπιστήμιο και κανένα πτυχίο δεν στα μαθαίνει αυτά. Την πηγαία καλωσύνη. Το δόσιμο. Τη χαρά της ζωής παρόλες τις αντιξοότητες. Σ' ευχαριστώ.

Θα μπορούσε να ήταν ανέκδοτο για ξανθιές...

-Κοίτα εγώ ίντερνετ από εταιρία που την λένε πίπεξ δεν βάζω
-Εχμ... Κώστα... πάιπεξ [pipex] την λένε


...αλλά κατάφερα και το είπα εγώ :-)

Καθαρές φωτεινές κρύες μέρες...

(απόσπασμα από το Ημερολόγιο του πατρός Αλεξάνδρου Σμέμαν)

Τρίτη, 12 Οκτωβρίου, 1976

Συναντήσεις, συζητήσεις, τηλεφωνήματα. Έχω κουραστεί από τα παράπονα, αλλά το γεγονός παραμένει: κάτω απ' αυτή τη συνεχή πίεση και σπουδή, είναι αδύνατο να εργαστείς.

«Πάτερ, πότε μπορώ να σας δώ;» Καμιά διέξοδος όπως εχουν τα πράγματα.
Το σημερινό Ευαγγέλιο: «'Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τάς ψυχάς υμών» (Λουκ. 21,19).

Καθαρές, φωτεινές κρύες μέρες...

Πηγή της ψευδούς θρησκείας είναι η ανικανότητα να χαρείς, ή μάλλον η άρνηση της χαράς, ενώ η χαρά ειναι απόλυτα oυσιώδης επειδή, δίχως αμφιβoλία, αποτελεί καρπό της παρουσίας του Θεού. Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει οτι υπάρχει Θεός και να μη χαίρεται. Μόνο σε σχέση με τη χαρά, ο φόβος του Θεου και η ταπείνωση είναι σωστοί, γνήσιοι και καρποφόροι. Έξω από τη χαρά όλα γίνονται δαιμονικά, μια βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικής εμπειρίας.

Μια θρησκεία φόβου.
Θρησκεία της ψευτο-ταπείνωσης.
Θρησκεία της ενοχής: τα πάντα είναι πειρασμοί και παγίδες.
Οι «θρησκευόμενοι» άνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τη χαρά με υποψία.

Πρώτη και κύρια πηγή όλων των πραγμάτων είναι το «ευλόγει η ψυχή μου τόν Κύριον...».

Ο φόβος της αμαρτίας δεν μας γλυτώνει από την αμαρτία. Αυτό που μας σώζει είναι η χαρά εν Κυρίω. Ένα αίσθημα ενοχής ή ηθικότητας δεν μας απελευθερώνει από τον κόσμο και τους πειρασμούς του. Η χαρά είναι το θεμέλιο της ελευθερίας, όπου καλούμαστε να σταθούμε.

Που, πως και πότε διαστρεβλώθηκε και αμβλύνθηκε αυτή η ατμόσφαιρα του Χριστιανισμού -ή μάλλον, που, πως και πότε οι Χριστιανοί άρχισαν να κωφεύουν στη χαρά; που, πως και πότε η 'Εκκλησία, αντί ν' απελευθερώνει τους βασανισμένους ανθρώπους, άρχισε να τους εκφοβίζει και να τους τρομοκρατεί με σαδιστικό τρόπο;

Οι άνθρωποι έρχονται συνεχώς για να ζητήσουν συμβουλές (σήμερα από τις 7:30 το πρωί, εξομολόγηση, συζήτηση, συζήτηση, συζήτηση, τέσσερις άνθρωποι με προβλήματα, χωρίς να λογαριάζω τις συναντήσεις που έχω αργότερα). Και κάποια αδυναμία ή ψεύτικη ντροπή με συγκρατεί από το να τούς πω,

«Δεν έχω καμιά συμβουλή να σας δώσω. Δεν έχω παρά μια αδύναμη,ετοιμόρροπη, αλλά ωστόσο για μένα, αδιάλειπτη χαρά. Τη θέλετε;»

Όχι, δεν τη θέλουν. Θέλουν να συζητούν για «προβλήματα» και να κουβεντιάζουν για «λύσεις». Όχι, δεν υπήρξε μεγαλύτερη νίκη του διαβόλου πάνω στον κόσμο άλλη απ' αυτή την «ψυχολογοποιημένη» θρησκεία. Υπάρχουν τα πάντα στην ψυχολογία. Ένα πράγμα είναι σ' αυτήν αδιανόητο, αδύνατο: η χαρά!

Child fool child happy

Sometimes it's hard to deal with things.
Or we think it's hard.

Sometimes we want to change everything at once.
New beginnings. They can be hard...

But the most rewarding of all
is when through loneliness you find your inner strength
once more.

and you are able to smile to yourself
once again.

You smile knowing that this strength might not be
with you tomorrow

and the new beginning might not look as new
and you might be hooked by the past again
feeling lonely

But through all these years nothing has been constant
why my mood should be?

I will long for new beginnings whenever I can.

Someone inspired me tonight.
Someone that told me:
Better to have loved and lost, than to have never loved at all.

It feels strangely nice to feel like a fool tonight
The wisdom lies in knowing what you are... and be OK with it

Last clip

Στην αυλή του Παραδείσου

Meta-blogging

(ή μικρά διαμαντάκια που ανακάλυψα πρόσφατα)

Η αγάπη με χλωρίνη
δε βλέπω τίποτα
Διαταραχές
Δική μου ευθύνη
Elsa-who
Inverted light blue
Κάθε φόβος κρύβει μια ευχή
Μεσ του μυαλού την παραζάλη
Spacepuke

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΑ

Αυτό είναι το μότο μου. Απ' το 1998. Εμπνευσμένο απ' αυτό το τραγούδι. Κι απ' αυτήν την ξεμαλλιασμένη. Ναι αυτήν με το σκισμένο κομπινεζόν. Για να το λέει αυτή κάτι θα ξέρει... έστω και φάλτσα...

Όλα είναι μάταια. Και μας αρέσει πολύ ενίοτε.