H Νάνσυ.

Η Νάνσυ είναι η κλασσική χαζογκόμενα. Η τύπισσα που καθώς την βλέπεις από μακριά βλέπεις όλα τα στερεότυπα που έχεις για τις χαζογκόμενες να παίρνουν σάρκα και οστά. Μασάει τσίχλα, επιμελείται τον εαυτό της και προσπαθεί να περπατάει με στυλ -πράγμα που δεν καταφέρνει ποτέ με αποτέλεσμα να βγαίνει ένα κωμικοτραγικό αποτέλεσμα. Αυτό που λατρεύω πάνω της: είναι ατσούμπαλη. Α και τσαπατσούλα. Επίσης ενώ προσπαθεί να το παίζει μαγκάκι και περπατημένη, το μόνο που καταφέρνει να βγάζει είναι μια λιγουλάκι επιτηδευμένη αθωότητα και αφέλεια. Η Νάνσυ είναι φίλη μου.

Η Νάνσυ εκτός από φίλη μου είναι και μεγαλομανής. Ή τουλάχιστον προσπαθεί να είναι. Ότι της συμβαίνει είναι μοναδικό. Δεν έχει συμβεί στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. Ενώ τα προβλήματά της δεν καταφέρνουν τα ξεφύγουν απ' τα στενά όρια σεναρίου τύπου Μπέβερλι Χιλς, αυτή επιμένει και χτυπιέται ότι όοοοχι δεν έχουν ξανασυμβεί σε κανέναν με αυτή τη συχνότητα, αυτό το δράμα, αυτές τις συμπτώσεις. Έτσι είναι. Ειδικά όταν πρόκειται για χωρισμούς, πισώπλατα μαχαιρώματα κτλ κτλ.

Είχα καιρό να δω τη Νάνσυ. Και σίγουρα δεν είχα χρόνο για τις ατελείωτες διηγήσεις της, που διανθισμένες με τόσες και τόσο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σου εξαλείφουν κάθε ίχνος αμφιβολίας που είχες αρχικά για το αν σου λέει αλήθεια ή υπερβάλλει.

Η Νάνσυ χώρισε. Ή χειρότερα την χώρισε. Αυτός. Η Νάνσυ ζει ένα δράμα. Όχι για στάσου. Αποφάσισε αυτή τη φορά να το πάρει ψύχραιμα. Δεν χωρίζουν έτσι απλά αγάπη μου μια κα. Χατζηπαναγή, μια κόρη καθηγητή πανεπιστημίου. Σιγά μην κάτσει να σκάσει. Μα το κάθαρμα να της το πει έτσι απλά; Κι αυτή που νόμισε ότι ζούσε τον έρωτα της ζωής της... Μα έτσι δεν μου είχες πει και για τον προηγούμενο πριν δυό βδομάδες; Έτσι μου είχε πει, αλλ΄αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Της μιλούσε λέει πιο πολύ. Τη σεβόταν. Το κάθαρμα. Κι αυτή που ετοιμαζόταν να τα παρατήσει όλα για χάρη του. Ποιά όλα βρε; Στο διπλανό γραφείο δεν δούλευε; Δεν έχει σημασία. Αν άλλαζε πόστο; Να μην τον ακολουθούσε; Να τα πάρουμε απ' την αρχή γιατί μπερδεύτηκα; Όχι αγάπη μου, να μην τα πάρουμε απ' την αρχή. Πώς το έχεις εκείνο στο μσν; 'Ζωή ετοιμάσου να γελάσουμε μαζί;' Αυτό λέει θα κάνει... Πώς το κάνουν; Σκέφτεται ν' αλλάξει χρώμα μαλλιών. Έτσι κάνουν στις ταινίες. Μετά να πάει ένα ταξίδι. Ίσως βρει τον επόμενο. Σωστά είναι κι η δουλειά στη μέση. Δεν θέλει να βρει τον επόμενο. Θέλει να κλάψει. Άκου το κάθαρμα. Να της το πει στο lunch break. Άσε που είναι σίγουρη ότι τους άκουγαν κι οι συνέδελφοι. Ναι αυτοί που τους έλεγε σε πιο spa θα πάνε μαζί. Τώρα τι να τους πει; Όχι δεν θέλω να ρθω μαζί σου στο spa, έχω εξετάσεις. Όχι να μην του στείλεις μήνυμα. Τι του έστειλες μόλις; Να δεις που δεν θ' απαντήσει. Της απάντησε το κάθαρμα. 'Σου είπα να μην με ξαναενοχλήσεις'. Η Νάνσυ χαμηλώνει το κεφάλι. Η Νάνσυ κλαίει. Φεύγει. Πάει να ζήσει το δράμα της μόνη της. Είναι πρωταγωνίστρια απόψε.

Κι αύριο είναι Δευτέρα...

O Άρχοντας κάνει multi-tasking [κι αποτυγχάνει]

Το έχω κάνει τέχνη τελικά. Ή να μη μου συμβαίνει τίποτα ή όλα μαζί...

Την ερχόμενη Παρασκευή πρέπει να παραδώσω το επονομαζόμενο 9 months report. Αυτό το ριπόρτι υποτίθεται ότι είναι κομβικό σημείο στην ανούσια -κατά γενική ομολογία- ζωή ενός υποψήφιου διδάκτορα. Απ' την στιγμή που ξεκίνησα το διδακτορικό, όλοι φρόντιζαν να μου μεταφέρουν το δικό τους σχετικό μύθο. Πόσο δύσκολο είναι, πόσο κινδυνεύεις να κοπείς, πώς τους έφαγε μήνες απ' τη ζωή τους με ξενύχτια και τα λοιπά και τα λοιπά. Η αλήθεια είναι ότι αν κοπείς σου δίνουν ένα μάστερ μαιμού (MPhil) και σε ξεφορτώνονται. Στη δική μου περίπτωση λίγο χλωμό το κόβω με βάση τη δουλειά και τις δημοσιεύσεις αυτούς τους πρώτους μήνες. Πριν το Βανκούβερ ο καθηγητής μου είπε περίπου την ημερομηνία. Η περισσότερη δουλειά είναι έτοιμη αλλά ξέρεις τώρα πως είναι να τα βάζεις όλα σ' ένα ριπόρτι (αηδιαστικό;). Μέχρι την επόμενη Παρασκευή λοιπόν που είναι η κατάθεση (και τη μεθεπόμενη που είναι η εξέταση) παίζει ένα ψιλοάγχος. Πάντως καμιά σχέση με τα όσα άκουγα και μου περιέγραφαν.

Εκτός όμως της εξέτασης πρέπει να βρω και να αλλάξω και σπίτι γιατί με πετάνε έξω απ' την εστία σα δε ντρέπονται. Πάνε οριστικά οι δίλεπτες διαδρομές σπίτι-γραφείο (και οι μεσημεριανοί ύπνοι που δεν πήρε ποτέ χαμπάρι ο καθηγητής). Τώρα θα πρέπει να βρω ενα σπίτι εκτός πανεπιστημιούπολης και να πηγαινοέρχομαι με το αυτοκίνητο. Ακόμη δεν έχω πει στους φίλους μου ότι όχι δεν ψάχνω να συγκατοικήσω, ούτε ψάχνω διαμέρισμα στην κοντινή πόλη, αλλά όχι εγώ τρέχω στις εξοχές και στα χωριουδάκια να βρω κανα καλυβάκι. Αμα δεν το κάνω τώρα, δεν θα το κάνω ποτέ. Είδα ένα χθες αλλά ήταν ακριβό ρε γαμώτο. Που θα μου πάει όμως, θα το πετύχω και θα είναι ακριβώς όπως το φαντάζομαι (wishful thinking).

Τα ωράριά μου όμως δεν βοηθάνε για όλα αυτά. Πέφτω ξερός 10 το βράδυ σηκώνομαι 2 τα χαράματα, ξανακοιμάμαι 8 για να ξυπνήσω μεσημέρι. Βγάζει νόημα τώρα αυτό; [sleeping disorder του κερατά]. Πάντα λέω ότι θέλω να κοιμάμαι 12-1 το βράδυ και να ξυπνάω 9 το πρωί αλλά πλέον γελάω κι εγώ ο ίδιος με τον εαυτό μου. Μήπως τελικά να το πάρω απόφαση ότι δεν θα μπορέσω να βάλω ποτέ σε τάξη τη ζωή μου; Η αλήθεια είναι ότι το διασκεδάζω λίγο. Τα περίεργα ωράρια, τις μικρές ώρες, την αταξία γενικότερα.

Τελικά η ζωή είναι στιγμές (το γύρισα στην φιλοσοφία δεν άντεξα). Θέλουμε να κάνουμε σχέδια, να βάλουμε πλάνο, να υλοποιήσουμε τα όνειρά μας. Πολλά απ' αυτά πραγματοποιούνται αλλά επειδή διαφέρουν λίγο από αυτό που φανταζόμασταν δεν τα παίρνουμε χαμπάρι καν. Χάνουμε το παρόν σχεδιάζοντας ένα μέλλον που δεν έρχεται ποτέ όπως ακριβώς το περιμένουμε.

Ένας τύπος στον Καναδά κρατούσε ένα χαρτόνι που έγραφε:
'I'm all I've got'
Το είδα και χαμογέλασα. Κάπως έτσι είναι ρε γαμώτο. Άλλοτε μας αρέσει, άλλοτε όχι. Αλλά πάντα ο καημένος ο εαυτούλης μας πληρώνει τα σπασμένα (μας). Να θυμηθώ να μην παίρνω τη ζωή σοβαρά. Μου έχει κάνει τόσες πλάκες κι αντί να της χαμογελάσω πίσω, κάθομαι και ψαρώνω.

Ξέρεις κάτι ζωή; Ετοιμάσου να γελάσουμε μαζί!

(ευχάριστο διάλλειμα τέλος, επιστροφή στο ριπόρτι)

Σκαλίζοντας παλιά e-mails...

2 Αυγούστου 2003
τίτλος: ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΩ

Γιάννη καλησπέρα,
κοντεύει να ξημερώσει κι είμαι σε ένα νετ-καφέ. Καιρό έχω να μάθω νέα σου. Άκου τα δικά μου για το φυλάκιο. Το πρωί της έκτης Ιουλίου έφυγα από το Νευροκόπι σφιγμένος. Που με στέλνανε? Όταν κατέβηκα από την καναδέζα μια ώρα και κάτι μετά, γέλασα. Αποκλείεται να μέναμε σε αυτό το πράγμα, ήταν απλώς μια στάση...

Τελικά έζησα 18 μέρες από τη ζωή και τη στρατιωτική μου θητεία σε αυτό το 'πράγμα', το οποίο ήταν ένα λυόμενο από άσπρο πλαστικό. Ένα μεγάλο δωμάτιο στη μέση του πουθενά με κουζίνα, μπάνιο, τηλεόραση, αιρ-κοντίσιον και 24 αποθήκες πυρομαχικών για παρέα λίγο πιο κάτω. Βέβαια για τα δεδομένα του Νευροκοπίου ήταν διακοπές. Εντάξει δεν ήταν το καλύτερό μου, ένιωθα μοναξιά και βαρεμάρα αλλά από το να κάνω περίπολα μεσ'τη ζέστη και να είμαι με λοιπούς μαλάκες (φαντάρους κ στελέχη) χίλιες μα χίλιες φορές η μοναξιά. Γενικώς τις πρώτες 2 βδομάδες την πάλεψα χαλαρά αλλά τις τελευταίες μέρες όταν δημιουργήθηκε το ζήτημα με την άδεια απολύσεως ψιλοφρίκαρα.Τελικά την πήρα.

Παρασκευή πρωί έφευγα από το φυλάκιο, έκανα στάση 40 λεπτών στο γαμώστρατόπεδο που απεχθάνομαι και έφυγα με την άδεια ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! Κυριακή πρωί ήμουν στο πλοίο για Μυτιλήνη και το μεσημέρι έτρωγα στο σπίτι του κολλητού μου... Πέρασα ωραία -πολύ ωραία- δεν πίστευα κι εγώ ο ίδιος ότι κάνω διακοπές. Φορούσα πολιτικά!! (είχα 20 μέρες να βάλω...).

Μετά γύρισα Καβάλα. Ωραία είναι κι εδώ. Πουθενά σαν το σπίτι σου και τους φίλους σου... Κάνω σιγά σιγά προετοιμασίες για Αγγλία και βουίζουν στα αυτιά μου οι φωνές συγγενών, φίλων, γνωστών και άσχετων "άντε βρε τελείωσες", "πότε πέρασε ένας χρόνος?", "τίποτα δεν έμεινε" και λοιπές σαχλαμάρες...Αρχίδια. Ας το ζούσαν πρώτα αυτοί όλο αυτό και μετά τα λέμε...

Η αλήθεια είναι Γιάννη ότι θα ξαναγυρίσω για 17 απαίσιες μέρες στο Νευροκόπι...και εκείνα τα σιχαμερά 40 λεπτά που έμεινα ήταν αρκετά να πληροφορηθώ ότι άνοιξαν άλλα 2 εγκαταλειμμένα φυλάκια (είχαν ανοίξει 3 αρχές Ιουλίου, σύνολο 5 έξτρα φυλάκια που ανοίχτηκαν μόνο φέτος και μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες πέρα από αυτά που έχει ήδη το τάγμα) χωρίς φαί και νερό και τουαλέτες και ρεύμα κτλ. Και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα με ξαποστείλουν σε ένα απ' αυτά (ήθελες άδεια? πάρτα τώρα!) αλλά και να μην με ξαποστείλουν το τάγμα έχει εμπλοκή γιατί όλος ο κόσμος επανδρώνει αυτά τα έρμα τα γαμημένα τα κωλόφυλάκια οπότε μιλάμε για 17 μέρες σερί υπηρεσία.

Στους εφιάλτες μου δεν απολύομαι ποτέ. Μου την έχει δώσει ελαφρώς. Θέλω να τελειώνω ρε Γιάννη. Θέλω να πάρω το κωλόχαρτο. Πιστεύω ότι έκανα αρκετά. Θα αποθηκεύσω αυτό το mail. Μπορεί σε ένα μήνα να το διαβάζω και να γελάω- σίγουρα θα γελάω.

(Για την ιστορία όντως οι τελευταίες μέρες ήταν πολύ δύσκολες και κουραστικές -είχαμε μέχρι και επιθεώρηση απ' το ΓΕΣ. Όταν γύρισα απ' την άδεια, μια ώρα μετά βρήκα τον εαυτό μου να κουβαλάει πέτρες. Επίσης με στείλανε για 2 μέρες σ' αυτά τα φυλάκια χωρίς ρεύμα, νερό κτλ. Λίγο από survivor φάση. Ένας είπε ότι είδε αρκούδα. Εγώ με το που έπεφτε ο ήλιος δεν έβλεπα τη μύτη μου. Τη μέρα που απολύθηκα δεν βγήκα απ' το δωμάτιο μου γιατί νόμιζα ότι αν έβγαινα κάποιος θα με άρπαζε και θα με γύριζε στο στρατόπεδο. Κατά ένα περίεργο τρόπο όμως τις εκτιμάω αυτές τις εμπειρίες. Χωρίς αυτές δεν θα ήξερα ποτέ πόση δύναμη και αντοχη [μπορώ να] έχω. Καλημέρες)

Μόνο μια αφιέρωση γι' απόψε...

Σε βαθύ ύπνο θα χαθώ
στου ονείρου το χαμό
σε ψάχνω και σ' αναζητώ
θα σε βρω

Γίνομαι ένα με τη φωτιά
ξέρω πως δεν είναι αργά
μεσ' στη δική σου αγκαλιά
να ζω

Σ'ακολουθώ
ακόμη μπορώ
αντέχω...

Κράτησε με σφιχτά
κοίταξε με ξανά
στην αγάπη σου θέλω να μένω
η ζώη μου αδειανή
όταν λείπεις εσύ
για σένα όλα θα τα υπομένω

Όπου κι αν πάω είσαι εδώ
εγκλωβισμένη σε κρατώ
μεσ'του μυαλού μου το βυθό
σε φιλώ.

(download: Ησαίας Ματιάμπα - Αντέχω)

Επαναλαμβανόμενο ποστ

Θέλω πτυχίο πολιτικού μηχανικού


τόσα χρόνια χτίζω κάστρα στην άμμο...

έτσι έγραφα πριν από περίπου ένα μήνα (22/06/2006)

τελικά αποφάσισα ότι δεν το θέλω το πτυχίο

θα συνεχίζω να χτίζω στην άμμο

θα συνεχίσω να είμαι παιδί

και να την πατάω κάθε φορά

σα να 'ναι η πρώτη φορά


(δεν θέλω να ωριμάσω ποτέ
αν-ωριμότητα είναι
να δέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται...)

ανόητα στιχάκια (3)

σε περίμενα
μα δεν ήρθες...

περίμενα περισσότερο
μα δεν εμφανίστηκες...

έψαξα να σε βρω
κι όταν τυχαία σε πέτυχα
μου είπες...

'σε περίμενα
μα δεν ήρθες...'

Vancouver: Τα highlights

Είχα που είχα μπερδεμένα ωράρια, τώρα με τις μεγάλες διαφορές ώρας σε μια βδομάδα, τα 'χω μπλέξει τελείως [/δικαιολογία]. Έτσι λοιπόν μιας και δεν μπορώ να κοιμηθώ παραθέτω συνοπτικά τι συνέβη την προγούμενη βδομάδα που απουσίαζα:

-Η πτήση του πηγαιμού: Δυό ώρες μέσα στο αεροπλάνο στο Heathrow μέχρι να φτιάξουν τον κλιματισμό. Το αεροπλάνο είχε γίνει σάουνα κι ο παππούς δίπλα μου μύριζε. Στις 9.30 ώρες πτήσης που θα ακολουθούσαν θα πήγαινε 8 φορές στην τουαλέτα. Επίσης έφτυνε στις παλάμες του κι έτριβε με αυτές τα χέρια του. Συναρπαστικό να το βλέπεις, ειδικά αν το κάνει ο διπλανός σου που σε ανύποπτο χρόνο σ' ακουμπάει κι όλας. Μπλιαχ!

-Το Βανκούβερ: Πανέμορφο. Κοσμοπολίτικο. Συνδυάζει βουνό και ωκεανό. Χαίρεσαι να περπατάς τόσο στο κέντρο, στις πολύβουες λεωφόρους και μαγαζιά, όσο και στα παραθαλάσσια πάρκα με ύπεροχη θέα στην πόλη. Το ενυδρείο απίστευτο!


-Το συνέδριο: Όλα τα μεγάλα κεφάλια του τομέα μου ήταν εκεί. Επιστήμονες που τόσο καιρό τους διάβαζα, τελικά υπάρχουν και στ' αλήθεια. Μπορείς ν' αστειευτείς, να πεις μια μπούρδα και ν' ανταποκριθούν. Ρε λες να 'ναι κανονικοί άνθρωποι;

-Η παρουσίασή μου: Πήγε πολύ καλά. Οι ερωτήσεις με δυσκόλεψαν λίγο, αλλά γενικά το φχαριστήθηκα.

-Ο καθηγητής μου: Καλά έχουμε εγκαταλείψει προ πολλού την κλασσική σχέση υποψήφιου διδάκτορα-επιβλέποντα καθηγητή. Έχουμε περισσότερο μια σχέση αγάπης-μίσους. Στο αεροδρόμιο πριν φύγει του ξεφούρνισα ότι όχι δεν πολύσκεφτομαι να καθήσω για post-doc. Καμιά φορά νομίζω ότι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον [για διαφορετικούς λόγους].

-Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή: Ήξερες εσύ ότι η γεωγραφία παίζει ψυχολογικό ρόλο; Με θέα τον Ειρηνικό σου φαίνονται όλα τόσο μακρινά. Από ειδήσεις καλύτερα να μην μιλήσω. BBC και ξερό ψωμί.

-Η διαδικασία της επιστροφής: Περίεργα. Επιστροφή στα ίδια τώρα; Το Βανκούβερ δεν προσφέρεται για τουρισμό [δεν έχει τίποτα να επιδείξει πέραν μιας κλασσικής Αμερικανικής πόλης]. Έχει όμως τρομερή ποιότητα ζωής. Όπως προείπα, το χειμώνα μπορείς να χαρείς χιονισμένα βουνά [όσοι τέλος πάντων τα χαίρονται] και το καλοκαίρι να κάνεις βόλτα ανάμεσα απ' τα δέντρα που φτάνουν μέχρι την ακροθαλασσιά [29 βαθμούς είχε όσο ήμουν εκεί]. Οι πόλεις τελικά μπορούν να είναι σε αρμονία με το περιβάλλον.


-Και τώρα Αγγλία: Τελικά αυτή η χώρα σου βγάζει κάτι το ξενέρωτο ρε γαμώτο. Τέσπα. Από αύριο και μέχρι τέλη Αυγούστου που κατεβαίνω Ελλάδα έχω πολύ δουλειά. Τελικά όμως τα ταξίδια κάνουν καλό ακόμη κι αν πρόκειται για συνέδρια. Ανοίγουν το μυαλό σου. Σε ξεκολλάνε. Βλέπεις άλλες παραστάσεις. Βλέπεις διαφορετικά τον εαυτό σου και όλα αυτά που σε απασχολούν.


Ας ελπίσουμε ότι η από αύριο καθημερινότητα δεν θα με ανατρέψει...

Back from Vancouver

απ' τις πιο ωραίες εμπειρίες

λεπτομέρειες αύριο

ΑΠΛΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!

ανόητα στιχάκια (2)

με σκότωσες
μα σ' αγάπησα ξανά

γιατί πάνω απ' το πτώμα μου είπες...
'δεν θα το ξανακάνω'

Ποτέ μου δεν τον χώνεψα αυτόν τον δρόμο...

Τραγικό θάνατο βρήκαν σήμερα, λίγο πριν από τις οχτώ το βράδυ, οι γονείς και τα δυο από τα τέσσερα ανήλικα παιδιά τους, όταν το ιδιωτικής χρήσης πολυμορφικό αυτοκίνητο που οδηγούσε ο πατέρας συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με λεωφορείο του ΚΤΕΛ Αλεξανδρούπολης, που κατευθυνόταν από τη Θεσσαλονίκη προς τον Έβρο.
Το πολύνεκρο δυστύχημα συνέβη στο 120ο χλμ, της Εθνικής Οδού Θεσσαλονίκης - Καβάλας μετά τον ποταμό Στρυμόνα, στο ύψος της ακτής Σαρακίνας, στα όρια του Δήμου Ελευθερών.
Ο οδηγός του επιβατικού αυτοκινήτου που κατευθύνονταν προς την Ασπροβάλτα Θεσσαλονίκης, στην προσπάθειά του να προσπεράσει προπορευόμενο όχημα έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με το λεωφορείο.
Από τη σφοδρότατη σύγκρουση ανασύρθηκαν νεκροί οι γονείς, τα δυο παιδιά, ενώ το τρίτο είναι σε σοβαρή κατάσταση και νοσηλεύεται διασωληνωμένο στο Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας. Το τέταρτο παιδί είναι τραυματισμένο αλλά δεν διατρέχει κίνδυνο η ζωή του. Επίσης, με ελαφρά διάσειση μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Καβάλας και μια κοπέλα που επέβαινε στο λεωφορείο.
Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις του Τμήματος Τροχαίας Καβάλας, εξαιτίας της σύγκρουσης θα θρηνούσαμε ακόμα περισσότερο θύματα αν το λεωφορείο δεν έβρισκε αντίσταση στα προστατευτικά κιγκλιδώματα, καθώς σε διαφορετική περίπτωση θα έπεφτε στο γκρεμό.


(η είδηση από εδώ)

the other side of the world

λοιπόν παίδες αυτό ήταν,

σήμερα πετάω για την άλλη άκρη του κόσμου
(βλ. Ειρηνικός ωκεανός) με αιτιολογία ένα συνέδριο


keep in touch ε;

το βρήκα πεταμένο κάπου στο γραφείο

"When a group of people look at an object, none of them sees exactly the same thing as anyone else. Even if they receive approximately the same image on their retina and interpret the image in basically the same way, this image is always revised by the observer's personality and situation.

One and the same person can have several different points of view, which he or she consciously or unconsciously brings to bear the situation."

(αμα γίνεται αυτό για αντικείμενα φανταστείτε τι γίνεται στο χώρο των απόψεων/πεποιθήσεων)

ΖΩ ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ

...κι όταν τελειώσει θα εφεύρω το επόμενο!

Choose life.

Choose reality.
Choose hapiness.
Choose meaning.
Choose religion.
Choose life.

Wake up you plastic shit!

Every picture tells a feeling... (2)

Που να πάω; [θα 'ρθεις μαζί μου;]

Πόσα να βγάλω; [να τα ποντάρω όλα;]

Δεν έχω; [ή δεν είχα απ' την αρχή;]

Πιστεύεις στα παραμύθια; [εγώ γιατί ακόμη ναι;]

Ζεις; [αποκοιμήθηκες;]

(οι φώτο από πρόσφατη βόλτα κολλητού στην Αθήνα)

Έτσι θα λύνω τα προβλήματά μου κι εγώ

Every picture tells a feeling...

Που πρέπει να πάω είπαμε; [γιατί;]

Αυτοί ξέρουν που πάνε; [θέλουν όμως;]

Εσείς είστε ευτυχισμένοι; [ζείτε μια ρουτίνα;]

Που να είσαι άραγε τώρα; [καλά;]

Το ξέρεις ότι ταξιδεύω πάλι μόνος; [και δεν μ΄αρέσει;]

Υπήρξες πραγματικά; [ή πάλι κοιτούσα απ' το τζάμι;]

...κι αν δε θέλω; [ή δε μπορώ;]

I see things now. Things I couldn't see before. [Thank you]

ανόητα στιχάκια

έπεσα στη φωτιά
να δω αν θα με σώσεις

μα ύστερα είδα καθαρά
τα σπίρτα ήταν δικά σου

what defines you?

We must not allow other people's limited perceptions to define us

-Virginia Satir (American Phychologist and Educator) 1916-1988

mistakes

If I had to live my life again, I'd make the same mistakes, only sooner.

Tallulah Bankhead

OXI στη λογοκρισία

και ΟΧΙ στο πανεπιστημιακό άσυλο στην σημερινή του μορφή.

εδώ το κείμενο

This is NOT a love story (aka Love Me Not)

Μου λέει: -Είμαι ερωτευμένη μαζί σου
Της λέω: -Δεν έχω τα ίδια αισθήματα για σένα
(στη λίμνη για καφέ)

Μου λέει: -Έχω δυνατά αισθήματα για σένα
(με γράμμα)

Της λέω: -Θέλω να είμαι ξεκάθαρος μαζί σου. Μην ελπίζεις
(με e-mail)

Mου λέει: -Είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί. Σ' αγαπώ
(με άλλο γράμμα)

Κρατάω σιγή ασυρμάτου.

Μου λέει: -Ήρθα μόνο για μια αγκαλιά
Της λέω: -Τι θα μαγειρέψεις αύριο;
(στην εξώπορτα του σπιτιού μου 4 τα χαράματα)

Μου λέει: -Δεν θέλω να σε ξαναδώ
Της λέω: -Να έχεις μια καλή βδομάδα
(σήμερα)

(για την ιστορία μαγείρεψε κριθαράκι με κρέας και ήταν πεντανόστιμο)

I will lie to me everyday

Πάντα ήθελα να γράψω ένα ποστ μεθυσμένος.

Ένα ποστ που να μη το θύμαμαι αύριο. Και να
'μαι εδώ έχοντας πιεί
ρούμι

πόσο
δεν θυμάμαι

και να μαι πάλι εδώ αναγνωρίζοντας ευχάριστα την αξία της φιλίας.
Όταν ο άλλος έρχεται και σε σέρνει απ' το δωμάτιό σου στο πάρτυ παρακάτω.
Όταν διαισθάνεται ότι αυτό που περιμένεις δεν θα 'ρθει
όχι απόψε
άλλα ούτε κι αύριο
κι ίσως ποτέ.

Όταν σε ποτίζει
φάρμακο και σε βάζει ν' ακούσεις τ' αστέρια
να σου λένε
'εμείς είμαστε η μόνη σου συντροφιά'

-Why you are not happy?
-Cos the stars talked to me tonight and they called me liar
-Drink some more...
-Did I play well today?
-Yes you were excellent.
-There goes my first wish... now I'm waiting for my bike
-Did you know that each one deserves only three wishes?