This is the highest wisdom that I own; freedom and life are earned by those alone who conquer them each day anew.
- Johann Wolfgang von Goethe -
Tuesday, 28 February 2006
Monday, 27 February 2006
γαμάτο!
Ορισμός του blogger: [τον βρήκα στο blog του ManifestoGR] :
Bloggers, a name used for those who cannot interact with normal people and feel the need to opine online.
Πάντα ήξερα ότι κάτι πάει στραβά μ' εμένα αλλά τώρα το βρήκα διατυπωμένο :)
I cannot interact with normal people [and I like it!]
Bloggers, a name used for those who cannot interact with normal people and feel the need to opine online.
Πάντα ήξερα ότι κάτι πάει στραβά μ' εμένα αλλά τώρα το βρήκα διατυπωμένο :)
I cannot interact with normal people [and I like it!]
Sunday, 26 February 2006
Tell me...
If there's a way that you could be everything you want to be,
would you complain that it came too easy?
Just like the games with you and me. A resolution hard to see.
But that's OK 'cause I don't see things that are plain to see
If there's a way to infiltrate you, sway your mind and complicate you.
I'm gonna crash into your world and that's no lie.
In a way we're the same two people looking out to sea...
for a wave that would carry all our fantasies
Savage Garden - Violet [επιλογή]
There's more to life than watch others live it
Τι είναι ευτυχία;
Ξέρουμε; Την επιδιώκουμε; Προσωπικά την αναβάλλω. Είναι πανεύκολο. Σκέφτεσαι ότι στην επόμενη φάση της ζωής σου θα είσαι ευτυχισμένος και όχι τώρα. Τώρα έχεις άλλες προτεραιότητες. Να πετύχεις αυτό, να πετύχεις κι εκείνο και το άλλο. Λιθαράκια που όταν τα δεις από μακριά θα αποτελούν την ολοκληρωμένη ευτυχία σου. Το όνειρό σου. Αλλά σε χρόνο μέλλοντα. Σε βολεύει να χάνεσαι στην καθημερινότητα, να τρέχεις από 'δω κι από κει, να ψευτογκρινιάζεις για τις δήθεν σκοτούρες. Κουβέντα να γίνεται. Το βράδυ μένεις συντροφιά με τα ονειρά σου. Που κάποτε θα πραγματοποιηθούν. Που τώρα κοπιάζεις γι' αυτά, αλλά στο τέλος θα υπάρχει happy end. Κι αν δεν υπάρχει; Καλύτερα να το αναβάλλουμε. Εξάλλου υπάρχει κι αυτό και τ' άλλο κι εκείνο που πρέπει να γίνουν... Να βρίσκεσαι σε δράση. Αλλιώς υπάρχει περίπτωση να βρεθείς αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Και πίστεψέ με δεν σε συμφέρει.
Που να σε πιάσουν τα υπαρξιακά σου τώρα, έχεις αναλογιστεί τις δουλειές της Δευτέρας;
Ξέρουμε; Την επιδιώκουμε; Προσωπικά την αναβάλλω. Είναι πανεύκολο. Σκέφτεσαι ότι στην επόμενη φάση της ζωής σου θα είσαι ευτυχισμένος και όχι τώρα. Τώρα έχεις άλλες προτεραιότητες. Να πετύχεις αυτό, να πετύχεις κι εκείνο και το άλλο. Λιθαράκια που όταν τα δεις από μακριά θα αποτελούν την ολοκληρωμένη ευτυχία σου. Το όνειρό σου. Αλλά σε χρόνο μέλλοντα. Σε βολεύει να χάνεσαι στην καθημερινότητα, να τρέχεις από 'δω κι από κει, να ψευτογκρινιάζεις για τις δήθεν σκοτούρες. Κουβέντα να γίνεται. Το βράδυ μένεις συντροφιά με τα ονειρά σου. Που κάποτε θα πραγματοποιηθούν. Που τώρα κοπιάζεις γι' αυτά, αλλά στο τέλος θα υπάρχει happy end. Κι αν δεν υπάρχει; Καλύτερα να το αναβάλλουμε. Εξάλλου υπάρχει κι αυτό και τ' άλλο κι εκείνο που πρέπει να γίνουν... Να βρίσκεσαι σε δράση. Αλλιώς υπάρχει περίπτωση να βρεθείς αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Και πίστεψέ με δεν σε συμφέρει.
Που να σε πιάσουν τα υπαρξιακά σου τώρα, έχεις αναλογιστεί τις δουλειές της Δευτέρας;
Saturday, 25 February 2006
Friday, 24 February 2006
The tension and the spark (a.k.a. Το όνειρο και το sms)
Αυτό θυμάμαι απ' τ' όνειρο. Εγώ κι ο Νάσος σε μια βάρκα στη μέση του ωκεανού. Ο Νάσος -χαλαρός ως συνήθως- αγνάντευε και μου εξηγούσε τι βλέπουμε. Εγώ αγχώδης. Αισθανόμουν άβολα κάτι δεν μ' άρεσε με την βάρκα. Ξαφνικά ανακάλυψα μια τρύπα. Πανικός! Κι εκεί ήρθε το μήνυμα.
Κοιμόμουν. Είχα ξεχάσει το κινητό δίπλα στο κομοδίνο και όταν ακούστηκε ο ήχος του εισερχόμενου μηνύματος πετάχτηκα πάνω. Μαύρο σκοτάδι στο δωμάτιο. Μέχρι να πιάσω το κινητό το μάτι μου έπεσε στην ώρα. 0635. 'Πάλι θα με θυμήθηκε κανένας από Ελλάδα πριν πάει στη δουλειά' σκέφτηκα και προς στιγμήν εκνευρίστηκα που ούτε η αδερφή μου, ούτε μερικοί άλλοι μπορούν να εννοήσουν ότι είμαι 2 ώρες πίσω και καλό θα ήταν να αποφεύγουν τα πρωινά μηνύματα/κλήσεις...
'Όταν ξυπνήσεις πάρε με τηλέφωνο, είναι πολύ επείγον. Νάσος' Αυτό έγραφε το μήνυμα κι εγώ έπαθα φλασιά γιατί μόλις τον έβλεπα στο όνειρό μου. Αυτόν και την τρύπα στο καράβι! Επείγον; Τι έγινε; Πήρα αμέσως τηλέφωνο. Δεν το σήκωσε. Ωχ κάτι δεν πάει καλά... Άναψα το φως και σκέφτηκα μήπως ακόμη ονειρεύομαι αλλά όχι. Αγαπάω τον ύπνο γνωρίζω πότε με διακόπτουν απ' το σπόρ...
Άρχισα ν' ανησυχώ όμως. Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Τριγύρισα στο δωμάτιο σκεπτόμενος τι να κάνω. Το μυαλό μου άρχισε να κάνει σενάρια. Γιατί δεν σήκωσε το τηλέφωνο αφού πήρα αμέσως μόλις έστειλε το μήνυμα;
'Πάρε τηλέφωνο τώρα' του απάντησα με μήνυμα και ξαναξάπλωσα. Για δέκα λεπτά -μέχρι να τηλεφωνήσει- στριφογύριζα στο κρεββάτι. Όταν με πήρε ακούστηκε λίγο αμήχανα. 'Σε ξύπνησα ε; με συγχωρείς'
'Δεν ήρθε το ταξί για το αεροδρόμιο και προκειμένου να μην χάσω την πτήση πήγα με το αυτοκίνητο και το παράτησα με το κλειδί. Όταν μπορέσεις θα μου κάνεις τη χάρη να πας και να το πάρεις σε παρακαλώ;'
Μαγική εικόνα
Οι άνθρωποι είναι καλοί, αλλά εγώ εστιάζω στην κακία τους γιατί αυτήν βλέπω στον εαυτό μου.
"Ο καθένας βλέπει στον άλλον μόνο αυτό που δια της πνευματικής του πείρας γνώρισε στον εαυτό του" (Αγ. Σιλουανός)
"Ο καθένας βλέπει στον άλλον μόνο αυτό που δια της πνευματικής του πείρας γνώρισε στον εαυτό του" (Αγ. Σιλουανός)
Thursday, 23 February 2006
Quote 6
Every man must decide whether he will walk in the light of creative altruism or in the darkness of destructive selfishness.
- Martin Luther King, Jr.
- Martin Luther King, Jr.
Sunday, 19 February 2006
Saturday, 18 February 2006
Γράμμα από τη γιαγιά μου...
2006, μήνας Ιανουάριος
Έχει αρκετό κρύο, το φεγγάρι ολόγιωμο λάμπει στον ουρανό, δίνει ζωντάνια, χαρά μέσα από την ζεστασιά του δωματίου μου. Το έβλεπα χαρούμενη. Τη όμορφη που είναι η ζωή. Μέχρι που χάθηκε από τα μάτια μου. Ξάπλωσα στο κρεββάτι μου αναπολώντας την παιδική μου ηλικία που είναι η ομορφότερη της ζωής μας. Απ' ότι θυμάμαι ήμουν παιδί χαρούμενο κι ευτυχισμένο, τραγουδούσα, χόρευα, έπαιζα.
Αυτό προσπάθησα να μεταδώσω στα παιδιά μου με όλες τις δυνάμεις μου. Να τα κάνω ευτυχισμένα, χαρούμενα παιδιά, να έχουν αναμνήσεις χαρούμενες από την παιδική τους ηλικία. Είναι μεγάλη υπόθεση. Όταν το σκέφτομαι, πήρα αγάπη, έδωσα αγάπη με τη σειρά μου. Έτσι το νιώθω. Δεν τα κούρασα. Τα άφηνα ελεύθερα να χαρούν τα παιδικά τους χρόνια που είναι τα πιο ανέμελα. Και αυτά μου έδωσαν με τη σειρά τους πολλές χαρές, με έκαναν υπερήφανη. Δόξα τω Θεώ.
Σου δίνω της καλύτερες ευχές μου. Να είσαι πάντα χαρούμενος και ευτυχισμένος στη ζωή σου. Για όλα τα θέματα που μας περιβάλλουν σίγουρα υπάρχει και η λύση. Αρκεί να ξέρεις να τα αντιμετωπίζεις με θάρρος, με ψυχραιμία και υπομονή. Έχει σήμερα η ζωή πολλές παγίδες. Ο κόσμος γενικά άλλαξε. Άλλα προς το καλύτερο και άλλα προς το χειρότερο. Λοιπόν πρόσεχε, υπάρχει και η άλλη όψη της ζωής. Ίσως σε κούρασα.
Με αγάπη περισή,
η γιαγιά σου
Friday, 17 February 2006
Thursday, 16 February 2006
Σε πιστεύω
I was trying to fill this massive hole in my heart and I thought if all of you liked me then I would be happy, and of course that doesn't work...
I know it's hard for a rich person to tell you that money doesn't make you happy, but money, attention, fame, all those things they are awesome, but there's something about the journey of the soul...that's the thing that I measure my success by now, is the journey of the soul..."
~Darren Hayes, Max Sessions 2005
I know it's hard for a rich person to tell you that money doesn't make you happy, but money, attention, fame, all those things they are awesome, but there's something about the journey of the soul...that's the thing that I measure my success by now, is the journey of the soul..."
~Darren Hayes, Max Sessions 2005
Wednesday, 15 February 2006
To κόκκινο στυλό
Έχω ένα κόκκινο στυλό στο γραφείο. Όποτε πάω να το χρησιμοποιήσω δεν γράφει με αποτέλεσμα να το πατάω δυνατά σε μια λευκή κόλλα, μετακινώντας τον γρήγορα πάνω-κάτω, μέχρι να το παρει απόφαση το μελάνι να τρέξει να κάνω κι εγώ τη δουλειά μου.
Σήμερα βρήκα ότι αν γράφω απαλά και δεν το πατάω δυνατά στο χαρτί, γράφει κατευθείαν -οπότε δεν χρειάζεται η παραπάνω επίπονη διαδικασία. Συμπέρασμα: Μερικά πράγματα θέλουν λεπτούς χειρισμούς κι όχι επίδειξη δύναμης.
Y.Γ. Το σωστό είναι 'το στυλό' ή 'ο στυλός';
Σήμερα βρήκα ότι αν γράφω απαλά και δεν το πατάω δυνατά στο χαρτί, γράφει κατευθείαν -οπότε δεν χρειάζεται η παραπάνω επίπονη διαδικασία. Συμπέρασμα: Μερικά πράγματα θέλουν λεπτούς χειρισμούς κι όχι επίδειξη δύναμης.
Y.Γ. Το σωστό είναι 'το στυλό' ή 'ο στυλός';
A life worth living
Χθες το βράδυ ολοκλήρωσα την ανάγνωση του 'Ημερολογίου' του π.Αλεξάνδρου Σμέμαν. Μια ανάγνωση ή καλύτερα ένα ταξίδι που κράτησε από τον περασμένο Ιούνιο. Εντάξει το βιβλίο ήταν σχετικά μεγάλο (600 σελίδες) αλλά κι εγώ με τη σειρά μου επέλεξα να το διαβάσω αργά. Ειδικά τώρα στο τέλος, δεν ήθελα να τελειώσει, πείσμωνα και θύμωνα που πλησιάζει το τέλος.
Ο λόγος είναι ότι κάθε φορά χανόμουν μέσα στη ζωή του και στα γραπτά του. Δεν έγραψε κανενός είδους αυτοβιογραφία, απλά κρατούσε ένα ημερολόγιο, το οποίο μετά το θάνατό του δημοσιεύτηκε. Έτσι, δεν υπάρχει σ' αυτό κανενός είδους προσχεδιασμένη γραφή. Μόνο άμεση περιγραφή των γεγονών και των απόψεών του τις δεδομένες στιγμές που καταγράφηκαν.
Ο Σμέμαν ήταν ένας ευτυχισμένος και χαρούμενος άνθρωπος. Αντιμετώπιζε δυσκολίες και μικροπροβλήματα -όπως όλοι μας- αλλά στο τέλος έμενε πάντα η αισιοδοξία. Η απόψεις του για την Ορθοδοξία αντανακλούν το αληθινό της πνεύμα και όχι την παραμορφωμένη εικόνα με την οποία είμαστε αντιμέτωποι σήμερα. Ένας βιογράφος του, έβαλε τίτλο σε μια σύντομη βιογραφία του 'A life worth living' κι αναρωτιέμαι...
άραγε θα μπορούμε πούμε το ίδιο και για τη δική μας ζωή;
Ο λόγος είναι ότι κάθε φορά χανόμουν μέσα στη ζωή του και στα γραπτά του. Δεν έγραψε κανενός είδους αυτοβιογραφία, απλά κρατούσε ένα ημερολόγιο, το οποίο μετά το θάνατό του δημοσιεύτηκε. Έτσι, δεν υπάρχει σ' αυτό κανενός είδους προσχεδιασμένη γραφή. Μόνο άμεση περιγραφή των γεγονών και των απόψεών του τις δεδομένες στιγμές που καταγράφηκαν.
Ο Σμέμαν ήταν ένας ευτυχισμένος και χαρούμενος άνθρωπος. Αντιμετώπιζε δυσκολίες και μικροπροβλήματα -όπως όλοι μας- αλλά στο τέλος έμενε πάντα η αισιοδοξία. Η απόψεις του για την Ορθοδοξία αντανακλούν το αληθινό της πνεύμα και όχι την παραμορφωμένη εικόνα με την οποία είμαστε αντιμέτωποι σήμερα. Ένας βιογράφος του, έβαλε τίτλο σε μια σύντομη βιογραφία του 'A life worth living' κι αναρωτιέμαι...
άραγε θα μπορούμε πούμε το ίδιο και για τη δική μας ζωή;
Tuesday, 14 February 2006
Τι είναι ατυχία;
Από την Παρασκευή βράδυ μέχρι σήμερα (Δευτέρα βράδυ):
-Έσπασα τα γυαλιά μου
-Έχασα την κάρτα αναλήψεων (ΑΤΜ)
-Έμεινα από μπαταρία σε μια κοντινή πόλη
-Χάλασε η κλειδιαριά της πόρτας και δεν κλειδώνει τ' αυτοκίνητο
-Νόμιζα ότι έχασα τη δουλειά μου στο γραφείο
-Δεν μπορούσα να ποστάρω
Παρόλα αυτά είμαι και νιώθω καλά. Η χαρά -νομίζω- είναι όλο και λιγότερο αποτέλεσμα εξωτερικών παραγόντων και συνθηκών. Πηγάζει από μέσα μου. Από μια σιγουριά γι' αυτό που είμαι -όχι αυτό που κάνω ή αυτά που έχω. Είναι σπάνιο συναίσθημα κι ελπίζω να το κρατήσω λίγο ακόμη.
Μίλησα με έναν καλό φίλο μετά από καιρό. Είναι στο ίδιο στρατόπεδο που ήμουν κι εγώ. Αλλά τι αντιμετώπιση! Τι θετική ενέργεια. Καλή δύναμη ρε φίλε. Δεν έχεις ανάγκη εσύ. Ακόμη κι εκεί που είσαι, σ' εμένα δίνεις κουράγιο. Εξακολουθώ να θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι απλοί, θετικοί και το μεταδίδουν τόσο αβίαστα...
-Έσπασα τα γυαλιά μου
-Έχασα την κάρτα αναλήψεων (ΑΤΜ)
-Έμεινα από μπαταρία σε μια κοντινή πόλη
-Χάλασε η κλειδιαριά της πόρτας και δεν κλειδώνει τ' αυτοκίνητο
-Νόμιζα ότι έχασα τη δουλειά μου στο γραφείο
-Δεν μπορούσα να ποστάρω
Παρόλα αυτά είμαι και νιώθω καλά. Η χαρά -νομίζω- είναι όλο και λιγότερο αποτέλεσμα εξωτερικών παραγόντων και συνθηκών. Πηγάζει από μέσα μου. Από μια σιγουριά γι' αυτό που είμαι -όχι αυτό που κάνω ή αυτά που έχω. Είναι σπάνιο συναίσθημα κι ελπίζω να το κρατήσω λίγο ακόμη.
Μίλησα με έναν καλό φίλο μετά από καιρό. Είναι στο ίδιο στρατόπεδο που ήμουν κι εγώ. Αλλά τι αντιμετώπιση! Τι θετική ενέργεια. Καλή δύναμη ρε φίλε. Δεν έχεις ανάγκη εσύ. Ακόμη κι εκεί που είσαι, σ' εμένα δίνεις κουράγιο. Εξακολουθώ να θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι απλοί, θετικοί και το μεταδίδουν τόσο αβίαστα...
Saturday, 11 February 2006
Σ' ευχαριστώ
Χωρίς την βοήθειά σου δεν ξέρω που ή πως θα ήμουνα τώρα.
Με βοήθησες τόσες φορές και τόσο άμεσα.
Σ' ευχαριστώ πολύ.
Friday, 10 February 2006
&*#~$%$@#££$`¬%"£ (2)
...μόλις έμαθα ότι έχω dinner party στο σπίτι μου. Φεύγω απ' το γραφείο και έχω να σκουπίσω και να καθαρίσω το δωμάτιό μου, να δω τι θα μαγειρέψω (δεν ξέρω να μαγειρεύω), να βάλω το καλό μου χαμόγελο και να υποδεχτώ τους καλεσμένους μου. Θα κάνω σαν να τα είχα οργανώσει όλα εγώ. Σαν να το ήξερα απο μέρες. Θα είμαι ο καλύτερος οικοδεσπότης, κάτι σαν την Bree από το Desperate Housewives.
Καλά να περάσω.
Καλά να περάσω.
Darkness - Darren Hayes
[ποστάρω βιαστικά απ' το γραφείο τους στίχους απ' το τραγούδι που έχω κολλήσει και ακούω συνεχώς. Ελπίζω το βράδυ να επανέλθω με ποστ 'περι ευτυχίας']
Been spending so much time underground,
I guess my eyes adjusted,
to the lack of light,
I got covered in darkness,
covered in darkness.
I believe that I was waiting for something new,
happiness always ended in the blink of an eye.
There was no one attending, no one attending.
It doesn't really matter where it all began.
All I know,
I got covered in darkness, covered in darkness.
Ever wonder why I never really truly connect?
Although my eyes are open,
I can hold your gaze,
but I never connected, never connected.
I am famous for my generousity.
They say I am the kindest.
It is easier to give than receive love,
give than receive love.
It doesn't really matter where it all began.
All I know,
I was covered in darkness, covered in darkness.
Turning pages over,
run away to no where.
And its hard to take control
when your enemy's old and afraid of you.
You discover that the monster
you were running from is the monster in you.
Better to hold on to love.
Change will come.
It doesn't really matter where it all began.
All I know,
I was covered in darkness, covered in darkness.
It doesn't really matter where it all began.
Cuz all I know,
I was lost, I was lost.
Been spending so much time underground,
I guess my eyes adjusted,
to the lack of light,
I got covered in darkness,
covered in darkness.
I believe that I was waiting for something new,
happiness always ended in the blink of an eye.
There was no one attending, no one attending.
It doesn't really matter where it all began.
All I know,
I got covered in darkness, covered in darkness.
Ever wonder why I never really truly connect?
Although my eyes are open,
I can hold your gaze,
but I never connected, never connected.
I am famous for my generousity.
They say I am the kindest.
It is easier to give than receive love,
give than receive love.
It doesn't really matter where it all began.
All I know,
I was covered in darkness, covered in darkness.
Turning pages over,
run away to no where.
And its hard to take control
when your enemy's old and afraid of you.
You discover that the monster
you were running from is the monster in you.
Better to hold on to love.
Change will come.
It doesn't really matter where it all began.
All I know,
I was covered in darkness, covered in darkness.
It doesn't really matter where it all began.
Cuz all I know,
I was lost, I was lost.
Thursday, 9 February 2006
Incomplete
Θα ήθελα να ξεκινήσω με την χαρά που μου έδωσε ο Δέλτα Πι. Δεν σου λέει κάθε μέρα κι ένας ποιητής ότι σε διαβάζει! Σ' ευχαριστώ ταπεινά.
Δόξα τω Θεώ, γύρισα σώος κι αβλαβής απ' το ταξίδι. Δεν πέθανα τελικά και να'μαι που ποστάρω αν και πτώμα απ'την κούραση. Βρέθηκα σε μια επαγγελματική συνάντηση, όπου έπρεπε να διερευνήσουμε κάτι πράγματα και κάναμε ερωτήσεις. Σε μια στιγμή αφαιρέθηκα και σκέφτηκα τα εξής:
Ίσως έχουμε αποχαυνωθεί και αλλοτριωθεί τελείως. Αντιδρούμε σε ερεθίσματα όπως οι ειδήσεις στην τηλεόραση, το ίντερνετ, τα μηνύματα στο κινητό. Για όλα και όλους έχουμε άποψη. Ρωτήστε κάποιον να σας πει τη γνώμη του για τις υποκλοπές π.χ. Είμαι σίγουρος ότι ο καθένας μας έχει αναπτύξει [και μπορεί να τεκμηριώσει] την δική του θεωρία.
Τι γίνεται όμως με τα ουσιώδη [αλλά και απλά/θεμελιώδη] ερωτήματα της ζωής; Του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά ας πούμε. Αν ρωτήσω πότε αρχίζει το fame story 4 είμαι σίγουρος ότι θα λάβω αναλυτικές απαντήσεις. Αν ρωτήσω όμως ένα φίλο/γνωστό/άγνωστο/συγγενή "τι σε κάνει ευτυχισμένο;" θα με κοιτάξει παράξενα [ίσως και ξαφνιασμένα] θα απορήσει γιατί σκέφτομαι τέτοιες μαλακίες τελείως ξεκάρφωτα και θα απομακρυνθεί κουνώντας το κεφάλι σκεφτόμενος "πάει το καημένο το παλικάρι... του σάλεψε!"
Κι όμως ρε παιδιά, ενδιαφερόμαστε να ντυθούμε καλά, να κάνουμε καλή εντύπωση στους άλλους, αλλά ξέρουμε τι είναι αυτό που κάνει εμάς ευτυχισμένους;
Έχετε απαντήσεις σε 'αφελή' ερωτήματα όπως:
-Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου;
-Τι είναι ευτυχία και τι με κάνει εμένα προσωπικά ευτυχισμένο;
Εκτιμάμε αυτά που έχουμε ή τα παίρνουμε για δεδομένα και γκρινιάζουμε για μικροπροβλήματα που τα τοποθετούμε στο κέντρο του κόσμου μας;
Δεν θέλω να το παίξω φιλόσοφος, σκατούλες κι εγώ πνίγομαι στην καθημερινότητα. Αλλά σήμερα ξαφνικά σ' εκείνη τη συνάντηση μου φάνηκε πως τα περισσότερα απ' όσα δίνουμε αξία είναι στην πραγματικότητα μάταια...
Να είστε καλά κι ευτυχισμένοι... πραγματικά!
Δόξα τω Θεώ, γύρισα σώος κι αβλαβής απ' το ταξίδι. Δεν πέθανα τελικά και να'μαι που ποστάρω αν και πτώμα απ'την κούραση. Βρέθηκα σε μια επαγγελματική συνάντηση, όπου έπρεπε να διερευνήσουμε κάτι πράγματα και κάναμε ερωτήσεις. Σε μια στιγμή αφαιρέθηκα και σκέφτηκα τα εξής:
Ίσως έχουμε αποχαυνωθεί και αλλοτριωθεί τελείως. Αντιδρούμε σε ερεθίσματα όπως οι ειδήσεις στην τηλεόραση, το ίντερνετ, τα μηνύματα στο κινητό. Για όλα και όλους έχουμε άποψη. Ρωτήστε κάποιον να σας πει τη γνώμη του για τις υποκλοπές π.χ. Είμαι σίγουρος ότι ο καθένας μας έχει αναπτύξει [και μπορεί να τεκμηριώσει] την δική του θεωρία.
Τι γίνεται όμως με τα ουσιώδη [αλλά και απλά/θεμελιώδη] ερωτήματα της ζωής; Του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά ας πούμε. Αν ρωτήσω πότε αρχίζει το fame story 4 είμαι σίγουρος ότι θα λάβω αναλυτικές απαντήσεις. Αν ρωτήσω όμως ένα φίλο/γνωστό/άγνωστο/συγγενή "τι σε κάνει ευτυχισμένο;" θα με κοιτάξει παράξενα [ίσως και ξαφνιασμένα] θα απορήσει γιατί σκέφτομαι τέτοιες μαλακίες τελείως ξεκάρφωτα και θα απομακρυνθεί κουνώντας το κεφάλι σκεφτόμενος "πάει το καημένο το παλικάρι... του σάλεψε!"
Κι όμως ρε παιδιά, ενδιαφερόμαστε να ντυθούμε καλά, να κάνουμε καλή εντύπωση στους άλλους, αλλά ξέρουμε τι είναι αυτό που κάνει εμάς ευτυχισμένους;
Έχετε απαντήσεις σε 'αφελή' ερωτήματα όπως:
-Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου;
-Τι είναι ευτυχία και τι με κάνει εμένα προσωπικά ευτυχισμένο;
Εκτιμάμε αυτά που έχουμε ή τα παίρνουμε για δεδομένα και γκρινιάζουμε για μικροπροβλήματα που τα τοποθετούμε στο κέντρο του κόσμου μας;
Δεν θέλω να το παίξω φιλόσοφος, σκατούλες κι εγώ πνίγομαι στην καθημερινότητα. Αλλά σήμερα ξαφνικά σ' εκείνη τη συνάντηση μου φάνηκε πως τα περισσότερα απ' όσα δίνουμε αξία είναι στην πραγματικότητα μάταια...
Να είστε καλά κι ευτυχισμένοι... πραγματικά!
Μακάβριες σκέψεις
τι γίνεται όταν ένας blogger πεθαίνει ξαφνικά; Πώς το αντιλαμβάνονται οι υπολοποι; Σίγουρα οι πιο πολλοί θα νομίσουν "άλλος ένας που βαρέθηκε..."
αύριο έχω μεγάλο ταξίδι...
αύριο έχω μεγάλο ταξίδι...
Sunday, 5 February 2006
*&^%£$£$
Άλλαξα βιαστικά template.
Δεν μπορώ να μου βγαίνουν τα σχόλια ακαταλαβίστικα.
Θα την συμμαζέψω απ' το σπίτι.
Ήρθα λίγο στο γραφείο.
Υ.Γ. Η αίσθηση του ανίκανου [αν και προγραμματιστή] μου την δίνει στα νεύρα...
Δεν μπορώ να μου βγαίνουν τα σχόλια ακαταλαβίστικα.
Θα την συμμαζέψω απ' το σπίτι.
Ήρθα λίγο στο γραφείο.
Υ.Γ. Η αίσθηση του ανίκανου [αν και προγραμματιστή] μου την δίνει στα νεύρα...
Saturday, 4 February 2006
Quote 5
A great many people think they are thinking when they are really rearranging their prejudices.
-Edward R. Murrow (1908 - 1965)-
-Edward R. Murrow (1908 - 1965)-
Friday, 3 February 2006
Όταν τα blogs αλληλεπιδρούν με τη ζωή μας
Ο Απόστολος είναι ο πρώτος φίλος που θυμάμαι. Οι γονείς μου ήταν φίλοι με τους δικούς του. Θυμάμαι όποτε πηγαίναμε σπίτι τους, έτρεχα βουρ στο δωμάτιό του για να παίξω μαζί του. Ο Απόστολος είχε και μια μικρότερη αδερφή την Δέσποινα, αλλά δεν την παίζαμε γιατί ήταν κορίτσι.
Δύο περιστατικά θυμάμαι έντονα. Είχα βρει μια μικρή μπαλίτσα στο δωμάτιό του που μου άρεσε και την πήρα μαζί μου. Την έκλεψα. Όταν μετά από λίγο καιρό ο Απόστολος ήρθε σπίτι μου να παίξουμε, είδε την μπάλα. "Έχω κι εγώ μια ίδια", μου είπε με χαμόγελο... Δεν κατάλαβε ότι είχα πάρει την δική του. Ντράπηκα με την απλότητά του.
Μια άλλη φορά είχαμε πάει με τους γονείς μας μια μεγάλη παρέα για πικ-νικ στην εξοχή και χτύπησα άσχημα το χέρι μου. Έκλαψα πολύ. Όταν οι μεγάλοι βαρέθηκαν να ασχολούνται μαζί μου, ο Απόστολος παρά το παιδικό της ηλικίας του προσπαθούσε να με παρηγορήσει με κάθε τρόπο.
Ο Απόστολος πέθανε από λευχαιμία εφτάμιση χρονών. Με τη Δέσποινα παίζαμε όποτε βρισκόταν οι γονείς μας. Πηγαίναμε και στο ίδιο σχολείο. Ποτέ δεν είχαμε την τρομερή επαφή, αλλά όποτε βρισκόμαστε υπάρχει μια δεδομένη οικειότητα. Καμιά φορά μιλάμε και στο μσν τώρα που είμαι Αγγλία. Ούτως ή άλλως οι γονείς μας κάνουν ακόμη παρέα και μαθαίνω τα νέα της. Τώρα έχει τελειώσει δημοσιογραφία και γράφει σε διάφορα έντυπα.
"Τι μανία είναι αυτή που σ' έχει πιάσει με τα blogs;" με ρώτησε όταν βρεθήκαμε την τελευταία φορά. "Εγώ διαβάζω κανα-δυό μόνο, εσένα ποιά σ' αρέσουν;". Όταν ανάμεσα στ' άλλα [δεν ξέρει για το δικό μου] της ανέφερα αυτό της Αστραδενής έτρεξε στο δωμάτιό της και μου έφερε ένα βιβλίο με το ίδιο όνομα.
"Πάρτο!" μου είπε "να σου κάνει συντροφιά στην Αγγλία". "Θα καταλάβεις και γιατί μου το κάναν δώρο". Το διαβάζω τώρα και μου αρέσει τρομερά. Από την πρώτη σελίδα κατάλαβα κιόλας. Η Αστραδενή του βιβλίου έχει χάσει τον αδερφό της. Γι' αυτό το δώσαν στη Δέσποινα. Ίσως. Πάντως μου αρέσει το βιβλίο γιατί βλέπει τον κόσμο [τέλη δεκαετίας '70] μέσα από τα αθώα μάτια ενός κοριτσιού που μετακομίζει από ένα νησί στην Αθήνα.
Αστραδενή, ο τρόπος που γράφεις στο blog σου είναι σαν το κοριτσάκι του βιβλίου να ενηλικιώθηκε αλλά να κράτησε αυτή τη μοναδική οπτική των πραγμάτων. Ακόμη κι αν διάλεξες το όνομα του blog σου τυχαία, σ' ευχαριστώ γιατί χωρίς εσένα δεν θ' ανακάλυπτα αυτό το βιβλίο. Να είσαι καλά.
Δύο περιστατικά θυμάμαι έντονα. Είχα βρει μια μικρή μπαλίτσα στο δωμάτιό του που μου άρεσε και την πήρα μαζί μου. Την έκλεψα. Όταν μετά από λίγο καιρό ο Απόστολος ήρθε σπίτι μου να παίξουμε, είδε την μπάλα. "Έχω κι εγώ μια ίδια", μου είπε με χαμόγελο... Δεν κατάλαβε ότι είχα πάρει την δική του. Ντράπηκα με την απλότητά του.
Μια άλλη φορά είχαμε πάει με τους γονείς μας μια μεγάλη παρέα για πικ-νικ στην εξοχή και χτύπησα άσχημα το χέρι μου. Έκλαψα πολύ. Όταν οι μεγάλοι βαρέθηκαν να ασχολούνται μαζί μου, ο Απόστολος παρά το παιδικό της ηλικίας του προσπαθούσε να με παρηγορήσει με κάθε τρόπο.
Ο Απόστολος πέθανε από λευχαιμία εφτάμιση χρονών. Με τη Δέσποινα παίζαμε όποτε βρισκόταν οι γονείς μας. Πηγαίναμε και στο ίδιο σχολείο. Ποτέ δεν είχαμε την τρομερή επαφή, αλλά όποτε βρισκόμαστε υπάρχει μια δεδομένη οικειότητα. Καμιά φορά μιλάμε και στο μσν τώρα που είμαι Αγγλία. Ούτως ή άλλως οι γονείς μας κάνουν ακόμη παρέα και μαθαίνω τα νέα της. Τώρα έχει τελειώσει δημοσιογραφία και γράφει σε διάφορα έντυπα.
"Τι μανία είναι αυτή που σ' έχει πιάσει με τα blogs;" με ρώτησε όταν βρεθήκαμε την τελευταία φορά. "Εγώ διαβάζω κανα-δυό μόνο, εσένα ποιά σ' αρέσουν;". Όταν ανάμεσα στ' άλλα [δεν ξέρει για το δικό μου] της ανέφερα αυτό της Αστραδενής έτρεξε στο δωμάτιό της και μου έφερε ένα βιβλίο με το ίδιο όνομα.
"Πάρτο!" μου είπε "να σου κάνει συντροφιά στην Αγγλία". "Θα καταλάβεις και γιατί μου το κάναν δώρο". Το διαβάζω τώρα και μου αρέσει τρομερά. Από την πρώτη σελίδα κατάλαβα κιόλας. Η Αστραδενή του βιβλίου έχει χάσει τον αδερφό της. Γι' αυτό το δώσαν στη Δέσποινα. Ίσως. Πάντως μου αρέσει το βιβλίο γιατί βλέπει τον κόσμο [τέλη δεκαετίας '70] μέσα από τα αθώα μάτια ενός κοριτσιού που μετακομίζει από ένα νησί στην Αθήνα.
Αστραδενή, ο τρόπος που γράφεις στο blog σου είναι σαν το κοριτσάκι του βιβλίου να ενηλικιώθηκε αλλά να κράτησε αυτή τη μοναδική οπτική των πραγμάτων. Ακόμη κι αν διάλεξες το όνομα του blog σου τυχαία, σ' ευχαριστώ γιατί χωρίς εσένα δεν θ' ανακάλυπτα αυτό το βιβλίο. Να είσαι καλά.
Sleep patterns
Έχει κανείς καμιά ιδέα πως ν' αλλάξω ωράριο; Δεν μπορώ με τίποτα να σηκωθώ το πρωί...
Όχι τίποτα αλλά σήμερα κάθησα μέχρι τις 22.30 στο γραφείο για να βγάλω τη δουλειά που έπρεπε για αύριο.
Έχω αρκετά να γράψω. Ελπίζω το Σαββατοκύριακο να ασχοληθώ περισσότερο. Επίσης σκέφτομαι να [ξανα]αλλάξω το blog template. Ειδικά όταν είδα ότι δεν δέχεται ελληνικά σχόλια... δεν ξέρω!
Καλό βράδυ
Όχι τίποτα αλλά σήμερα κάθησα μέχρι τις 22.30 στο γραφείο για να βγάλω τη δουλειά που έπρεπε για αύριο.
Έχω αρκετά να γράψω. Ελπίζω το Σαββατοκύριακο να ασχοληθώ περισσότερο. Επίσης σκέφτομαι να [ξανα]αλλάξω το blog template. Ειδικά όταν είδα ότι δεν δέχεται ελληνικά σχόλια... δεν ξέρω!
Καλό βράδυ
Wednesday, 1 February 2006
Καλό μήνα
Αρκετά με τα μινιμάλ ποστς. Κατ' αρχήν καλό μήνα και με νέο look στο blog. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από εμένα κατά τη διάρκεια των Χριστουγεννιάτικων διακοπών μου. Τα χρώματα είναι όμορφα τονισμένα χάρη στο Google Picassa 2. Βέβαια όπως λέει κι αδερφή μου "αν έχεις ψηφιακή και άσχετος να είσαι βγάζεις καλές φωτογραφίες...". Το προσπερνάω.
Οι διαθέσεις δεν είναι και οι καλύτερες, μέτρια πράγματα. Το καλό είναι ότι σήμερα έβγαλα τα εισιτήρια των Πασχαλινών μου διακοπών. Επίσης χθες άρχισα να διαβάζω το βιβλίο 'Αστραδενή' κάποια στιγμή θα εξηγήσω πως έφτασε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο και πως έπαιξε ρόλο το blog της Αστραδενής. Αυτά τα λίγα.
Οι διαθέσεις δεν είναι και οι καλύτερες, μέτρια πράγματα. Το καλό είναι ότι σήμερα έβγαλα τα εισιτήρια των Πασχαλινών μου διακοπών. Επίσης χθες άρχισα να διαβάζω το βιβλίο 'Αστραδενή' κάποια στιγμή θα εξηγήσω πως έφτασε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο και πως έπαιξε ρόλο το blog της Αστραδενής. Αυτά τα λίγα.
Subscribe to:
Posts (Atom)