Θα ήθελα να ξεκινήσω με την χαρά που μου έδωσε ο Δέλτα Πι. Δεν σου λέει κάθε μέρα κι ένας ποιητής ότι σε διαβάζει! Σ' ευχαριστώ ταπεινά.
Δόξα τω Θεώ, γύρισα σώος κι αβλαβής απ' το ταξίδι. Δεν πέθανα τελικά και να'μαι που ποστάρω αν και πτώμα απ'την κούραση. Βρέθηκα σε μια επαγγελματική συνάντηση, όπου έπρεπε να διερευνήσουμε κάτι πράγματα και κάναμε ερωτήσεις. Σε μια στιγμή αφαιρέθηκα και σκέφτηκα τα εξής:
Ίσως έχουμε αποχαυνωθεί και αλλοτριωθεί τελείως. Αντιδρούμε σε ερεθίσματα όπως οι ειδήσεις στην τηλεόραση, το ίντερνετ, τα μηνύματα στο κινητό. Για όλα και όλους έχουμε άποψη. Ρωτήστε κάποιον να σας πει τη γνώμη του για τις υποκλοπές π.χ. Είμαι σίγουρος ότι ο καθένας μας έχει αναπτύξει [και μπορεί να τεκμηριώσει] την δική του θεωρία.
Τι γίνεται όμως με τα ουσιώδη [αλλά και απλά/θεμελιώδη] ερωτήματα της ζωής; Του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά ας πούμε. Αν ρωτήσω πότε αρχίζει το fame story 4 είμαι σίγουρος ότι θα λάβω αναλυτικές απαντήσεις. Αν ρωτήσω όμως ένα φίλο/γνωστό/άγνωστο/συγγενή "τι σε κάνει ευτυχισμένο;" θα με κοιτάξει παράξενα [ίσως και ξαφνιασμένα] θα απορήσει γιατί σκέφτομαι τέτοιες μαλακίες τελείως ξεκάρφωτα και θα απομακρυνθεί κουνώντας το κεφάλι σκεφτόμενος "πάει το καημένο το παλικάρι... του σάλεψε!"
Κι όμως ρε παιδιά, ενδιαφερόμαστε να ντυθούμε καλά, να κάνουμε καλή εντύπωση στους άλλους, αλλά ξέρουμε τι είναι αυτό που κάνει εμάς ευτυχισμένους;
Έχετε απαντήσεις σε 'αφελή' ερωτήματα όπως:
-Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου;
-Τι είναι ευτυχία και τι με κάνει εμένα προσωπικά ευτυχισμένο;
Εκτιμάμε αυτά που έχουμε ή τα παίρνουμε για δεδομένα και γκρινιάζουμε για μικροπροβλήματα που τα τοποθετούμε στο κέντρο του κόσμου μας;
Δεν θέλω να το παίξω φιλόσοφος, σκατούλες κι εγώ πνίγομαι στην καθημερινότητα. Αλλά σήμερα ξαφνικά σ' εκείνη τη συνάντηση μου φάνηκε πως τα περισσότερα απ' όσα δίνουμε αξία είναι στην πραγματικότητα μάταια...
Να είστε καλά κι ευτυχισμένοι... πραγματικά!