Ο Απόστολος είναι ο πρώτος φίλος που θυμάμαι. Οι γονείς μου ήταν φίλοι με τους δικούς του. Θυμάμαι όποτε πηγαίναμε σπίτι τους, έτρεχα βουρ στο δωμάτιό του για να παίξω μαζί του. Ο Απόστολος είχε και μια μικρότερη αδερφή την Δέσποινα, αλλά δεν την παίζαμε γιατί ήταν κορίτσι.
Δύο περιστατικά θυμάμαι έντονα. Είχα βρει μια μικρή μπαλίτσα στο δωμάτιό του που μου άρεσε και την πήρα μαζί μου. Την έκλεψα. Όταν μετά από λίγο καιρό ο Απόστολος ήρθε σπίτι μου να παίξουμε, είδε την μπάλα. "Έχω κι εγώ μια ίδια", μου είπε με χαμόγελο... Δεν κατάλαβε ότι είχα πάρει την δική του. Ντράπηκα με την απλότητά του.
Μια άλλη φορά είχαμε πάει με τους γονείς μας μια μεγάλη παρέα για πικ-νικ στην εξοχή και χτύπησα άσχημα το χέρι μου. Έκλαψα πολύ. Όταν οι μεγάλοι βαρέθηκαν να ασχολούνται μαζί μου, ο Απόστολος παρά το παιδικό της ηλικίας του προσπαθούσε να με παρηγορήσει με κάθε τρόπο.
Ο Απόστολος πέθανε από λευχαιμία εφτάμιση χρονών. Με τη Δέσποινα παίζαμε όποτε βρισκόταν οι γονείς μας. Πηγαίναμε και στο ίδιο σχολείο. Ποτέ δεν είχαμε την τρομερή επαφή, αλλά όποτε βρισκόμαστε υπάρχει μια δεδομένη οικειότητα. Καμιά φορά μιλάμε και στο μσν τώρα που είμαι Αγγλία. Ούτως ή άλλως οι γονείς μας κάνουν ακόμη παρέα και μαθαίνω τα νέα της. Τώρα έχει τελειώσει δημοσιογραφία και γράφει σε διάφορα έντυπα.
"Τι μανία είναι αυτή που σ' έχει πιάσει με τα blogs;" με ρώτησε όταν βρεθήκαμε την τελευταία φορά. "Εγώ διαβάζω κανα-δυό μόνο, εσένα ποιά σ' αρέσουν;". Όταν ανάμεσα στ' άλλα [δεν ξέρει για το δικό μου] της ανέφερα αυτό της Αστραδενής έτρεξε στο δωμάτιό της και μου έφερε ένα βιβλίο με το ίδιο όνομα.
"Πάρτο!" μου είπε "να σου κάνει συντροφιά στην Αγγλία". "Θα καταλάβεις και γιατί μου το κάναν δώρο". Το διαβάζω τώρα και μου αρέσει τρομερά. Από την πρώτη σελίδα κατάλαβα κιόλας. Η Αστραδενή του βιβλίου έχει χάσει τον αδερφό της. Γι' αυτό το δώσαν στη Δέσποινα. Ίσως. Πάντως μου αρέσει το βιβλίο γιατί βλέπει τον κόσμο [τέλη δεκαετίας '70] μέσα από τα αθώα μάτια ενός κοριτσιού που μετακομίζει από ένα νησί στην Αθήνα.
Αστραδενή, ο τρόπος που γράφεις στο blog σου είναι σαν το κοριτσάκι του βιβλίου να ενηλικιώθηκε αλλά να κράτησε αυτή τη μοναδική οπτική των πραγμάτων. Ακόμη κι αν διάλεξες το όνομα του blog σου τυχαία, σ' ευχαριστώ γιατί χωρίς εσένα δεν θ' ανακάλυπτα αυτό το βιβλίο. Να είσαι καλά.