Αυτό θυμάμαι απ' τ' όνειρο. Εγώ κι ο Νάσος σε μια βάρκα στη μέση του ωκεανού. Ο Νάσος -χαλαρός ως συνήθως- αγνάντευε και μου εξηγούσε τι βλέπουμε. Εγώ αγχώδης. Αισθανόμουν άβολα κάτι δεν μ' άρεσε με την βάρκα. Ξαφνικά ανακάλυψα μια τρύπα. Πανικός! Κι εκεί ήρθε το μήνυμα.
Κοιμόμουν. Είχα ξεχάσει το κινητό δίπλα στο κομοδίνο και όταν ακούστηκε ο ήχος του εισερχόμενου μηνύματος πετάχτηκα πάνω. Μαύρο σκοτάδι στο δωμάτιο. Μέχρι να πιάσω το κινητό το μάτι μου έπεσε στην ώρα. 0635. 'Πάλι θα με θυμήθηκε κανένας από Ελλάδα πριν πάει στη δουλειά' σκέφτηκα και προς στιγμήν εκνευρίστηκα που ούτε η αδερφή μου, ούτε μερικοί άλλοι μπορούν να εννοήσουν ότι είμαι 2 ώρες πίσω και καλό θα ήταν να αποφεύγουν τα πρωινά μηνύματα/κλήσεις...
'Όταν ξυπνήσεις πάρε με τηλέφωνο, είναι πολύ επείγον. Νάσος' Αυτό έγραφε το μήνυμα κι εγώ έπαθα φλασιά γιατί μόλις τον έβλεπα στο όνειρό μου. Αυτόν και την τρύπα στο καράβι! Επείγον; Τι έγινε; Πήρα αμέσως τηλέφωνο. Δεν το σήκωσε. Ωχ κάτι δεν πάει καλά... Άναψα το φως και σκέφτηκα μήπως ακόμη ονειρεύομαι αλλά όχι. Αγαπάω τον ύπνο γνωρίζω πότε με διακόπτουν απ' το σπόρ...
Άρχισα ν' ανησυχώ όμως. Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Τριγύρισα στο δωμάτιο σκεπτόμενος τι να κάνω. Το μυαλό μου άρχισε να κάνει σενάρια. Γιατί δεν σήκωσε το τηλέφωνο αφού πήρα αμέσως μόλις έστειλε το μήνυμα;
'Πάρε τηλέφωνο τώρα' του απάντησα με μήνυμα και ξαναξάπλωσα. Για δέκα λεπτά -μέχρι να τηλεφωνήσει- στριφογύριζα στο κρεββάτι. Όταν με πήρε ακούστηκε λίγο αμήχανα. 'Σε ξύπνησα ε; με συγχωρείς'
'Δεν ήρθε το ταξί για το αεροδρόμιο και προκειμένου να μην χάσω την πτήση πήγα με το αυτοκίνητο και το παράτησα με το κλειδί. Όταν μπορέσεις θα μου κάνεις τη χάρη να πας και να το πάρεις σε παρακαλώ;'