Χθες το βράδυ ολοκλήρωσα την ανάγνωση του 'Ημερολογίου' του π.Αλεξάνδρου Σμέμαν. Μια ανάγνωση ή καλύτερα ένα ταξίδι που κράτησε από τον περασμένο Ιούνιο. Εντάξει το βιβλίο ήταν σχετικά μεγάλο (600 σελίδες) αλλά κι εγώ με τη σειρά μου επέλεξα να το διαβάσω αργά. Ειδικά τώρα στο τέλος, δεν ήθελα να τελειώσει, πείσμωνα και θύμωνα που πλησιάζει το τέλος.
Ο λόγος είναι ότι κάθε φορά χανόμουν μέσα στη ζωή του και στα γραπτά του. Δεν έγραψε κανενός είδους αυτοβιογραφία, απλά κρατούσε ένα ημερολόγιο, το οποίο μετά το θάνατό του δημοσιεύτηκε. Έτσι, δεν υπάρχει σ' αυτό κανενός είδους προσχεδιασμένη γραφή. Μόνο άμεση περιγραφή των γεγονών και των απόψεών του τις δεδομένες στιγμές που καταγράφηκαν.
Ο Σμέμαν ήταν ένας ευτυχισμένος και χαρούμενος άνθρωπος. Αντιμετώπιζε δυσκολίες και μικροπροβλήματα -όπως όλοι μας- αλλά στο τέλος έμενε πάντα η αισιοδοξία. Η απόψεις του για την Ορθοδοξία αντανακλούν το αληθινό της πνεύμα και όχι την παραμορφωμένη εικόνα με την οποία είμαστε αντιμέτωποι σήμερα. Ένας βιογράφος του, έβαλε τίτλο σε μια σύντομη βιογραφία του 'A life worth living' κι αναρωτιέμαι...
άραγε θα μπορούμε πούμε το ίδιο και για τη δική μας ζωή;