Follow me Home - Sugababes

Sometimes life it drags you down
And plays you like a fool
Makes you feel so empty sometimes
It can be so cruel, ooh yeah

So follow me home
You'll never be lost
Wherever the storm
Whatever the cause
I won't walk away
I'll stand by your side
I'm here for you
The rest of our lives

Ισχύει για εμένα

Μονίμως άλλο θέλω να πω, κι άλλο λέω.
Άλλο θέλω να δείξω, κι άλλο δείχνω.

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος άνθρωπος με τόσο σαρωτική διάσταση απόψεων, λόγων, έργων και προθέσεων...

Όμως ο καθένας αντιμετωπίζεται [απ' τους άλλους] ανάλογα με την συμπεριφορά του και όχι τις προθέσεις του.

Έτσι καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει.

Ισχύει για τη ζωή μας

...it's the music that we choose!

Mην το κάνεις

Unconsiously and in daily basis we make assumptions and simplifications about each other that are misleading.

Λες;

Πολλές μεγάλες αλήθειες περνάνε απ' το μυαλό μας σαν φευγαλέες σκέψεις.

Το μόνο που μένει είναι ένα ξερό 'λες;'

Σήμερα αποφάσισα...

...αντί να ασχολούμαι [στο blog] με τα δικά μου μικρά και καθημερινά, αποφάσισα να αναφερθώ σε μια σειρά από blogs που μ' αρέσουν. Το πρώτο "αφιέρωμα" πάει στο blog του ζεν γρύλου. Ήταν από τα πρώτα που ανακάλυψα και αμέσως μου τράβηξε την προσοχή το μέγεθος [ή η ελλειψη μεγέθους] των post. Αυτό το blog σου βγάζει όντως κάτι σε θετική ενέργεια [λες ν΄αυθυποβάλλομαι;]. Το όλο στήσιμο τα χρώματα, οι έξυπνοι παραλληλισμοί στους τίτλους των μενού (γριλίσματα, γρίλιες κτλ).

Το κυριότερο, όμως και αυτό που με κάνει να πηγαίνω καθημερινά να πάρω τη δόση μου είναι τα post. Post που μπορεί να είναι μια φράση, όμως μπορεί να γυρίσω να τη δω αρκετές φορές μεσ' τη μέρα...

Favorites:

"Απ’ την άκρη της μύτης μου και πέρα πρέπει να υπάρχει μια άλλη αλήθεια"

"Πες μου σε ποιους θέλεις να αρέσεις, για να σου πω τι δεν πιστεύεις ότι είσαι, τι δεν έχεις ακόμα, τι δεν είσαι"

Αλλά όπως λέει κι ο ίδιος:
"Δεν είναι φυσιολογικό να γράφει ένας γρύλος μπλογκ
Πόσο μάλλον να είναι και ζεν
Το blog!"

Να 'σαι καλά!

"Somehow I lost myself in a tunnel long and black...

Somewhere at the end I pretend there's a way of turnin' back " (Natalie Imbruglia - One more addiction)

H συναυλία ήταν σαν όνειρο. Έγινε σε ένα θέατρο σχετικά μικρό και έβλεπα από κοντά την Natalie. Είπε όλα τ' αγαπημένα μου τραγούδια. Τέλεια!

Βέβαια το τίμημα το πλήρωσα απόψε όταν η απαίσια μικρή, ελληνική, μικρόψυχη φοιτητική κοινωνία του πανεπιστημίου που είμαι ενσαρκώθηκε στο πρόσωπο ενός κοινωνικά προβληματικού [το λιγότερο] ο οποίος τόλμησε να κοροιδέψει και να χλευάσει το γεγονός ότι πήγα στη συγκεκριμένη συναυλία. Λογαριασμό θα σου δώσω βρε μαλακά; Με τι φόντα; Μερικοί άνθρωποι με κάνουν να αναρωτιέμαι αν έγιναν βλαμμένοι στην πορεία ή ήταν εκ γενετής...

Επίσης ανανέωσα την λίστα με τα blogs που επισκέφτομαι καθημερινά. Ευχαριστώ όλους εσάς που με τα post σας ενισχύετε την πίστη μου στον άνθρωπο...

Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά

εχθές άρχισα να βάζω σχόλια σε blogs που διαβάζω καθημερινά. Ως τώρα μόνο τα διάβαζα. Είναι καμιά 10αριά blogs που επισκέπτομαι σε καθημερινή βάση ελπίζοντας να έχουν νέο ποστ. Δεν ξέρω αν είναι κόλλημα δικό μου, αλλά κολώνω ελαφρως να πετάω [άσχετα] σχόλια σε κάποιο blog που ο τρόπος γραφής του μ' έχει εντυπωσιάσει. Πιο ευκολο θα ήταν να ποστάρω σε κάτι που με ξενερώνει ή διαφωνώ. Πόσο ιερό είναι το μέρος που εκθέτουμε τις σκέψεις μας; πόσο ανοιχτοί είμαστε στα σχόλια των άλλων όταν καταθέτουμε διαδικτυακά ένα κομμάτι της ψυχής μας;

Το ωραίο είναι ότι για πρώτη φορά είδα σχόλια και στο δικό μου blog που ως τώρα κρατούσα επτασφράγιστο μυστικό από γνωστούς και αγνώστους. Λες και είναι κάτι απαγορευμένο...

Το απόγευμα θα πάω στη συναυλία της Natalie Imbruglia στο Λονδίνο. Ελπίζω ν' αξίζει.

Καμιά φορά..

...αναπολώ τον στρατό. Βασικά όχι όλη τη θητεία αλλά μόνο τους μήνες στον Εβρό. Ήταν δύσκολα αλλά ρε πούστη ήμουν σε πρόγραμμα. Κούραζομουν [καλά γκρίνιαζα κιόλας...]

Επίσης είχα φίλους. 24/7. Στερούμουν κάποια πράγματα [οικογένεια, κολλητούς, ανέσεις]. Δεν ξέρω. Σήμερα αισθάνομαι νωχελικός και μου αρέσει. Τις καθημερινές αισθάνομαι σαν χαλβάς...

Σήμερα πιέστικα...

...πιέστηκα απ' τον εαυτό μου. Που δε λέει να μπει σ' ένα πρόγραμμα (λέγε με πρωινό εγερτήριο). Που καταπιάνεται σε ηλίθιες συζητήσεις και σε ηλίθια e-mails. Που δεν έχει την ισχυρή βούληση και σθένος που θα έπρεπε και επιμένει να δίνει αέρα σε ανθρώπους που δεν πρέπει.

...πιέστηκα από σένα. Που με χαρακτήρισες δύο φορές (εμμέσως) πούστη χωρίς να συνειδητοποιείς το πόσο με πειράζει. Στα επόμενα e-mails θα το θυμάμαι αυτό γιατί με ξενέρωσες.

...τέλος για σήμερα πιέστηκα πιο πολύ από σένα που επέμενες να κάνω κάτι που δεν ήθελα. Με τράβηξες απ' το μπράτσο 2 φορές προς το μέρος σου δίχως να καταλαβαίνεις ή έστω ν' αποδέχεσαι ότι εγώ δεν ήθελα.

Πρέπει να βρώ τον αυτοσεβασμό μου που άφησα κάπου πριν την πέμπτη δημοτικού. Αυτοσεβασμός. Κάνω αυτό που με εκφράζει ανά πάσα δεδομένη στιγμή και ανεξαρτήτως περιβάλλοντα χώρου και ανθρώπων, χωρίς όμως αυτό να προσβάλλει ή έστω να εκθέτει κάποιον (συμπεριλαμβανομένου κι εμού). Αυτό είναι το πρώτο post απ' το γραφείο.

[don't] think twice...

Η ωριμότητα είναι απαραίτητη μόνο όταν μας κάνει [περισσότερο] ευτυχισμένους...

Περπατάω... περπατάω μαζί με τα προβλήματα και τις σκέψεις μου...
τι ανόητος που είμαι. Περπατάω και δεν αντιλαμβάνομαι τη χαρά που κρύβεται στο παρόν
στις στιγμές που περπατάω στη φύση κάτω απ' τον έναστρο ουρανό.

Το συνειδητοποιώ για λίγο και το χαίρομαι, το απολαμβάνω.
Κάποια σκέψη όμως θα μου κλέψει την προσοχή και θα χάσω το παρόν.

Πρέπει να ζήσουμε [αχ ρε Χάρη εσύ το είχες πρωτοπεί]. Πρέπει να ζήσουμε το παρόν!
Να σταματήσουμε να το απολαύυσουμε.

Δόξα τω Θεώ!