Στο γραφείο είναι μια κοπέλα, η Νεφέλη. Είναι όμορφη και ακομπλεξάριστη. Ήρθε τον περασμένο Σεπτέμβριο και θα καθήσει έναν χρόνο. Ομολογώ πως από την αρχή προσπάθησα να της κάνω καλή εντύπωση χωρίς να φανεί όμως ότι καίγομαι κιόλας. Τελικά αποδείχθηκε πώς είχε φίλο. ΟΚ, είπα και κράτησα τυπικές σχέσεις μαζί της. Βρισκόμασταν που και που σε παρέες, την πείραζα όταν είχα κέφια.
Τον Δεκέμβριο ήρθε ο Πέτρος στο γραφείο. Για έναν χρόνο κι αυτός. Αυτός και η Νεφέλη έγιναν αμέσως κολλητοί. Επίσης ο Πέτρος, επειδή τον βοήθησα στην αρχή να προσαρμοστεί θεωρεί ότι μου έχει υποχρέωση και είναι πολύ φιλικός μαζί μου. Μάλιστα είναι από το ίδιο μέρος με τη Νεφέλη και μόλις μου το είπε έσπευσα να τους συστήσω.
Ο Πέτρος λοιπόν, ως κολλητός της Νεφέλης, και επειδή μάλλον έχει καταλάβει ότι την συμπαθώ μου εκμυστηρεύεται 'αθώα' μυστικά της. "Το ξέρεις ότι η Νεφέλη έχει blog;" μου λέει τις προάλλες. Έκανα τον αδιάφορο και τον άφησα να πληκτρολογήσει την διεύθυνσή της. Τζίφος! Το blogs της απευθύνεται στους φίλους της όπου ποστάρει φωτογραφίες της με σχόλια για το πώς περνάει κτλ. [δεν χάρηκα όταν είδα την φάτσα μου σε μια απ' αυτές... ποιός να το περίμενε!]
"Το ξέρεις ότι η Νεφέλη έχει χωρίσει εδώ κι ένα μήνα;" ήταν η τελευταία βόμβα του Πέτρου. Με το που το άκουσα ένας χείμμαρος αισθημάτων ξεχείλισε μέσα μου. Κοιμάμαι ξημερώματα, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο γραφείο... Είχα πολύ καιρό να αιστανθώ έτσι...
"Η Νεφέλη θέλει τον Γιώργο, κανονίσανε μάλιστα να πάνε εκδρομή το Σαββατοκύριακο". Η είδηση ήρθε πριν από λίγο. Ουδέν σχόλιο προς το παρόν. Απογοήτευση. Απότομη προσγείωση.
Μέσα σ' όλα είδα και το Brokeback Mountain. Όταν είδα την διαφήμιση σκέφτηκα ότι πρόκειται για χοντρή βλακεία. Με τον ντόρο όμως που έγινε κι επειδή είμαι από την φύση μου περίεργος, πήγα και το είδα. Έπαθα πλάκα. Κατ' αρχήν μου έκανε εντύπωση η σκηνοθεσία, τα τοπία, το πώς δινόταν οι καταστάσεις και φυσικά η μουσική. Αυτή η μουσική είναι λες και γρατζουνάει την ψυχή σου. Κατέβασα το soundtrack. Άπαιχτο. Όσο για το σενάριο [και το πως αυτό δόθηκε] με άγγιξε τρομερά. Αύτο που προβάλλεται στο πρώτο μισό είναι η χαρά του έρωτα και της αγάπης που δεν χωράει στα στερεότυπα της κοινωνίας και γι' αυτό νομίζω άνθησε μακριά από αυτήν [στο βουνό]. Ήταν όμως το δεύτερο μισό που έπαθα πλάκα. Η επιστροφή στην πραγματικότητα. Το δράμα. Οι συμβιβασμοί. Αυτό που κρατάω και με πονάει: Είναι απίστευτο τι [μπορεί να] υπομένει ο άνθρωπος για λίγες στιγμές ευτυχίας. Η μοναξιά, η κοινωνική απομόνωση, ο εσωτερικός πόνος και βασανά, το δράμα της οικογένειας και των προσφιλών προσώπων. Όλα για λίγες στιγμές που αποδεικνύονται πρόσκαιρες. Το τέλος [όχι σαν σκηνή, αλλά σαν γεγονός] με επηρέασε πολύ [ίσως επειδή είδα τον εαυτό μου]. Κρατήθηκα ώσπου γύρισα σπίτι και μετά βούρκωσα. Η μοναξιά είναι απάνθρωπη. Ειδικά όταν δεν αποτελεί επιλογή αλλά μονόδρομο... Θα το ξαναδώ.