Friday, 16 December 2005

I won't let go...

Δεν θα αφήσω την θετική μου ενέργεια και διάθεση να με εγκαταλείψει τόσο απλά. Εντάξει δεν με καταλαβαίνεις. Ίσως δεν σε καταλαβαίνω κι εγώ. Λες ότι κάνω κήρυγμα, αντιδράς σε ότι λέω, δεν είπες ποτέ εναν καλό λόγο.

Μίλησα πολύ ώρα μαζί σου και κουράστηκα. Ίσως επειδή εγώ μιλούσα σοβαρά κι εσύ όχι. Ίσως επειδή δεν μ' έχεις ικανό να μιλάω σοβαρά. Ελπίζω να έμεινες τουλάχιστον ικανοποιημένος που έτσι γι' αστείο μ' έβαλες ν' απολογούμαι για τις απόψεις μου, τα κόμπλεξ μου, την συμπεριφορά μου... Έβγαλε όντως πολύ γέλιο.

Παρ' όλα αυτά εγώ χαμογελάω και πρώτα απ' όλα στον εαυτό μου, γιατί του υποσχέθηκα τις προάλλες να μην αφήνω τις συνθήκες να επηρεάζουν την διάθεσή μου. Κι ας το κάνω ακόμη από συνήθεια...

Χαμογέλαω, γιατί δόξα τω Θεώ δεν έχω σοβαρά προβλήματα, ενώ άλλοι που έχουν τα αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη γενναιότητα απ' ότι εγώ τις μικρές ατυχίες.

Τέλος, χαμογελάω γιατί απόψε θα συναντήσω ανθρώπους που δεν θα με σχολιάσουν, δεν θα με κρίνουν, ούτε θα τους νοιάξει που θα πάμε και τι κόσμο θα έχει εκεί. Θα έρθουν για την παρέα, να μιλήσουμε, να πιούμε και να περάσουμε καλά. Να ξεχαστούμε και να αφήσουμε πίσω μας έστω για ένα βράδυ όλους και όλα που αναίτια μας στεναχωρούν...