Ευγνωμοσύνη...

...ξαφνικά νιώθεις σαν να ξυπνάς, να ζεις πραγματικά και ανακαλύπτεις ότι όλα γίνονται όπως πρέπει να γίνουν αλλά χωρίς ιδιαίτερο λόγο ή εξαιτίας αυτού...

νιώθεις ένα αίσθημα πληρότητας και ευγνωμοσύνης να σε πλημμυρίζει, ένα 'Δόξα τω Θεώ!' ατέρμονο...

Βέβαια όλα αυτά παρέρχονται όταν -μετά από λίγο- προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα και αρχίζεις να σκέφτεσαι τα μικρά καθημερινά...

Γονείς σας ευχαριστώ!

Σκατά... τηλεφωνικά!

Ποιοί είμαστε τελικά;
Γιατί ένα απλό τηλέφωνο αρκεί να κάνουμε σκατά μια σχεσή;
Γιατί δεν νιώθω ωραία όταν έχω δίκιο μετά από μια εξαντλητική κουβέντα;
Γιατί κάνουμε τα απλά περίπλοκα;
Γιατί δεν λέμε αυτό που νιώθουμε και είμαστε εγωιστές;

Η μοναξιά ή όχι εξαρτάται από μας.
Αλλά ποτέ δεν μένουμε μόνοι μας.
Είναι κι αυτές οι γαμημένες οι σκέψεις που μας συντροφεύουν...

Καλησπέρα...

ακούω τα νέα τραγούδια των sugababes... μέτρια θα έλεγα.
Παρασκευή βράδι και δεν κανόνισα τίποτα. Ίσως καλύτερα έτσι.

Τις σπάνιες φορές που περπατάω μόνος προσπαθώ να το απολαύσω. Όχι ότι τρελαίνομαι για περπάτημα, αλλά μου αρέσει να χάνομαι στις σκέψεις μου. Ειδικά όταν περπατάω στη φύση. Άλλες φορές περπατάω γρήγορα κι άλλες πιο αργά από σαλιγκάρι.

Πόσα ωραία πράγματα είναι γύρω μας και τα προσπερνάμε χωρίς δεύτερη σκέψη...
Πότε ζούμε αληθινά; Όταν είμαστε σκεφτικοί και παρατηρητικοί με το τι συμβαίνει γύρω μας ή με το να είμαστε ενεργητικοί και υπερδραστήριοι;